Λίγα λόγια του συγγραφέα

Λίγα λόγια του συγγραφέα

Θα το πω, το τολμώ: Το «Εγκόλπιο πάθους» είναι το ωραιότερο, λογοτεχνικότερο κι αρτιότερο από τα βιβλία μου. Κανένα άλλο δεν αδικώ, μα το γράψιμό μου κι οι λέξεις μου εδώ έχουν έναν πλούτο νεανικό, (ήμουν μόλις τριάντα τριών ετών όταν γράφτηκε). Εργαζόμουν πολλές ώρες στο Υπ.Εξ. τότε και ξέκλεβα χρόνο όποτε έβρισκα, όταν μπορούσα – ακόμα θυμάμαι ένα Δεκαπενταύγουστο άπαντες να λειώνουνε Μύκονο κι εγώ να δακτυλογραφώ σ' ένα ρετιρέ της Κυψέλης κανονικό θερμοκήπιο, (δίχως όμως λουλούδια).

Γιατί τα λουλούδια βρίσκονταν πάνω στο γραφείο μου, γλιστρούσαν από το χέρι μου και στην γραφομηχανή μου περνούσαν, είχα τα ρολά κατεβασμένα κλειστά, στην καρέκλα μια πετσέτα βρεγμένη και ανά μισάωρο έβγαινα στην βεράντα και καταβρεχόμουν με το αναβράζον λάστιχο του νερού. (Μην το κάνουμε κι εξώφυλλο του ΚΛΙΚ, έτσι;)

Το αγαπώ το βιβλίο αυτό, και για έναν ακόμη προσωπικό λόγο, (ο οποίος λόγος επειδή ακριβώς είναι προσωπικός, δεν είναι κι ανακοινώσιμος βέβαια). Αυτό όμως που θα πω τελικά είναι ότι τα χέρια στο εξώφυλλο είναι τα δικά μου, η γυναικεία κοιλιά πίσω και κάτω τους είναι της δεύτερής μου γυναίκας και στην φωτογραφία του οπισθόφυλλου κραυγάζει "the poise and noise" της δεκαετίας εκείνης.

Ο Μέλιος, η Βούλα και το μωρό ζουν. Η Ελαφόνησος, η πυρσωρίδα και το κάδρο υπάρχουνε πάντοτε. Η Ξένια ο Νίκος έχουν χαθεί, οι κύκνοι ισοβίως ακκίζονται και η Άννα έχει χωρίσει από την Τσαρίνα. Τι μένει ζωντανό; Η δική μου «Χειραψία με τις Σειρήνες» κι εκείνες οι ρημάδες «Σταγόνες έρωτα και λήθης» που δεν λένε να στεγνώσουν ποτέ, να εξατμιστούν να χαθούνε.

Ντάνης ΦΩΤΟΣ
Φθινόπωρο 2013