«Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη»
Ψαλμοί Α'. 1

Θα μπω κατ' ευθείαν στο θέμα μου, καθώς δεν είναι ώρα τώρα για ν' ανοίγω φύλλο ή να στολίζω τον επιτάφιο. Θα πω αμέσως και εξ αρχής αυτό που σκέφτομαι σήμερα, δεν είναι εποχή πια για να στηρίζω το σκηνικό του ενός ή να παρακάμπτω το ψέμα των άλλων.

Η ουσία και αιτία της Κρίσης σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι η προδοσία. Απλά. (Έτσι εγώ λέω.) Και σύντομα όσο και καταιγιστικά θα εξηγήσω ότι όταν το «παιντί» της Μινεσότα και του Καστριού – ο Γιωργάκης μας ντε, ο έχων εκτός Facebook ένα εκατομμύριο πασοκόφιλους βγήκε στο πάλκο κι απ' τα μικρόφωνα δήλωσε άπαξ φωνή στεντορεία ότι «λεφτά υπάρχουν», το κουτό πόπολο από κάτω τον πίστεψε. Είτε γιατί οδηγήθηκε να τον πιστέψει είτε γιατί θέλησε να τον πιστέψει, είτε γιατί πιστεύοντάς τον θα συνέχιζε να κερδίζει αυτά που νόμιζε ότι κέρδιζε, είτε γιατί κάπου θέλησε να συνεχίσει ν' ανήκει. Βγήκε «ο βλαμμένος» (όπως τον λοιδορεί η Χρύσα Ρώπα) και κελάηδησε ό,τι του είπανε τα δικά του επιχειρηματικά αφεντικά, σκόρπισε λόγια ασυδοσίας κι ανεμελιάς, καταναλωτικού εφησυχασμού και διαπλεγμένου δοσιλογισμού και μάζεψε όλες τις απαραίτητες ψήφους ώστε να καταφέρει να βγει τούτος ακόμη-ένας πρωθυπουργός. (Θαυμάσια έως εδώ.)

Η ουσία και αιτία της κρίσης σε προσωπικό και συναισθηματικό επίπεδο είναι η προδοσία. Απλά. (Έτσι εγώ λέω.) Και σύντομα όσο και καταιγιστικά θα εξηγήσω ότι όταν σε μια ανθρώπινη σχέση είτε ερωτική είναι αυτή είτε επαγγελματική, είτε σύνθετη κοινωνική είτε απλή προσωπική, ο ένας από τους δυο συμβαλλόμενους βγαίνει και δηλώνει συνέχεια φωνή στεντορεία ότι «αγάπη υπάρχει», ο κουτός έτερος συμβαλλόμενος από δίπλα τον πιστεύει. Είτε γιατί οδηγήθηκε να τον πιστέψει είτε γιατί επιθυμούσε να τον πιστέψει, είτε γιατί πιστεύοντάς τον θα συνέχιζε ν' απολαμβάνει αυτά που νόμιζε ότι απολάμβανε, είτε γιατί κάπου θέλησε να συνεχίσει να του ανήκει. Βγήκε «η πουτάνα» (όπως λοιδορεί την πάσα μία σκορδόπιστη ο κάθε είς κερατάς) και κελάηδησε ό,τι της είπανε τα δικά της σαλτοκολπικά αφεντικά, σκόρπισε λόγια πίστης και αφοσίωσης, ερωτικής ταύτισης και συναισθηματικής επαφής και μάζεψε όλες τις απαραίτητες σαρμέλες ώστε να καταφέρει να καταντήσει ακόμη-μία τσατσά τούτη. (Θαυμάσια έως εδώ.)

Ας πάω πιο μέσα λοιπόν, ας αφουγκραστώ της κάλπης τον ακριβοπληρωμένο τον στεναγμό κι ας αδράξω της μήτρας τον παραπειστικό τον σπασμό. (Μην φοβάστε γενναίοι μου, η «ρομφαία» του Ντάνη για ακόμη μία τελευταία φορά θα βγει από το θηκάρι της, απολαύστε την όσο την διαβάζετε ακόμα.)

Η σχέση μεταξύ ανδρός-γυναικός είναι κι αυτή μία σχέση. Καλή ή κακή, πικρή ή γλυκιά, τιτάνια τσίπικη ή μεγαλειώδης όσο και τιποτένια. Ο ένας την άλλην αγαπά, η μία τον άλλον θαυμάζει, ο άντρας στην γυναίκα ζητάει μέσα να μπει κι η γυναίκα έναν άντρα επιδιώκει να την γεμίσει. (Μωρέ από γάμμα-άλφα ξεκινάει το ρήμα αυτό, αλλά μην το πολώσω εγώ από τώρα.) "Nothing more, nothing less" σιγοσφυρίζει ο Ian, ο Εγγλέζος ζωγράφος που στην Ύδρα ψωμολυσσάει και ζει, χαμογελά ευτυχής πάντα και ζητιανεύει στα μαγαζιά καθημερινά το λίγο ψωμί του. «Τι είναι ο έρωτας, τι είναι το ζουμί του» σιχτιρίζει ο Μεμάς το χασαπάκι στην Κεντρική Αγορά ανάμεσα στις σπαλομπριτζόλες και την νεφραμιά, χαμογελά δυστυχής μα ικετεύει καθημερινά την αγάπη που έχασε και ήταν αυτή το φαΐ του. Και τι λέω εγώ; «Ο έρωτας είναι κάτι πολύ πτητικό», κρατάει όσο κρατά και γι' αλλού πετάει μετά – αυτή είναι η μαγεία του, η πληγή και η θεραπεία του, η ταφή και ανάστασή του. Και μέσα στην ερωτική, ψυχική, ανθρώπινη και προσωπική σχέση ο ένας από τους δυο είναι πάντα αυτός που την εστία κρατάει αναμμένη, ο ένας πάντα πιάνει τα κάρβουνα με τα χέρια και συντηρεί την φωτιά την ώρα που ο άλλος ζεσταίνεται, απολαμβάνει σεξάκι και θαλπωρή, κονιακάκι αστεράτο και στις γούνες επάνω χαλάρωμα – τι να πω, τι να λέμε. Και μόλις όταν και όποτε κόψει λιγάκι η φλόγα, μόλις όταν και όποτε περάσει κάποιος απ' έξω και πλασάρει καυστήρες ανανεωτικούς και ξυλόσομπες υποσχετικές, τότε ο αραχτός απαιτητικός κι ανικανοποίητος, ο στημένος φτιαγμένος κι αδιάφορος θα σηκωθεί ξερά και θα φύγει. Και θ' αφήσει τζάκι σπίτι και σχέση χλωρά, μπερδεγουέι παρόλες και καναδυό χρησιμοποιημένα προφυλακτικά στα σκουπίδια, άντε και μια οδοντόβουρτσα κατάρτι μέσα στο ποτήρι του μπάνιου. (Θαυμάσια ως εδώ.)

Η σχέση μεταξύ εκλογικού σώματος και εξουσίας είναι μια σχέση κι αυτή. Καλή ή κακή, πικρή ή γλυκιά, θριαμβευτική ή απογοητευτική, μεγαλειώδης όσο κι εντελώς χυδαία, αγοραία. Ο πολιτικός τον δικό του τον ψηφοφόρο αγαπά, ο ψηφοφόρος τον δικό του πολιτικό τον θαυμάζει, ο πολίτης ως πελατάκος στο Δημόσιο θέλει να μπει κι ο βουλευτάκος έναν πολίτη περιμένει να τον ψηφίσει. (Μωρέ άλλο είναι το κατάλληλο ρήμα εδώ, αλλά μην το πολώσω εγώ από τώρα.) «Πέντε πάνω, πέντε κάτω» τραγούδαγε ο Καζαντζίδης δια στίχων του Πυθαγόρα, μόνο που το εκλογικό πατιρντί δεν έχει στηθεί για να τα «βρούμε σίγουρααα», αλλά για να διεκπεραιώσουν τα όποια αφεντικά τις δικές τους δουλίτσες. «Φταίει ο έρωτας για ό,τι μου συμβαίνει» επέμενε η λέιντυ Άντζελα την δεκαετία του '90 μα ουδείς Έλλην μ' αυτήν ασχολήθηκε, εκτός απ' το να την σουργελέψει. (Τι λέω εγώ; «Η ψήφος είναι κάτι πολύ πτητικό», κρατάει όσο κρατά και γι' αλλού, προς το συμφέρον των άλλων πετάει μετά – αυτή είναι η αδρεναλίνη κι η καύλα της, η Σειρήνων σαγήνη της κι ας έχουν σπαρθεί τα βράχια της Κοινωνίας με λευκάζοντα κόκκαλα αφελών και αθώων.) Και μέσα σε τούτη την ερωτική ή πολιτική μα πάντα ανθρώπινη σχέση ο ένας από τους δυο – υπενθυμίζω, ψηφοφόρος και πολιτικός – είναι πάντα αυτός που την κάλπη κρατά ζεσταμένη. (Από την λέξη «κάλπη» μωρέ προέρχεται τελικά η λέξη «κάλπικος»;) Ο ένας είναι που βαστά ιερά το εκλογικό βιβλιάριο – εν είδει δελτίου καταθέσεων ταμιευτηρίου – και προσέρχεται καθαρός και κοστουμαρισμένος εκείνη την Κυριακή και επιτελεί της δημοκρατίας το ύψιστο λειτούργημα, την ώρα που ο άλλος στις τηλεοράσεις μπροστά και πίσω απ' τα εκλογικά μαγειρεία απολαμβάνει με το ουϊσκάκι του την στιγμή που θα εκλεγεί τελικά – τι να πω, τι να λέμε. Και μόλις ανακοινωθούνε τ' αποτελέσματα, σχηματίσει κυβέρνηση η Εξουσία κι αναλάβει μέσω των call-boys της Διοίκηση και Ταμείο, μεταβαίνει πρόντο ε σούμπιτο στην Εσπερία και το Αμέρικα ο κάθε στημένος-φτιαγμένος πρωθυπουργός και υπογράφει ό,τι του δώσουν. Ό,τι θα μαχαιρώσει βαθύτερα και αισχρότερα τους ψηφοφόρους του, ό,τι θα ξεφτιλίσει οικονομικά και κοινωνικά, ταξικά φορολογικά, εθνικά και πολιτικά άπαν τον έθνος Ελλήνων. Άσε δε που όταν αργότερα καταλάβει ότι τα έχει κάνει σκατά, θα σηκωθεί και θα τον παρατήσει σύξυλο κι άφωνο όλον ετούτον τον γκρέκο φαλιρισμένο μπιντέ, όπως ακριβώς έκανε και ο «τζακόβιος» Κωστάκης Καραμανλής και ο «τζακόβιος» Γιωργάκης ο Παπανδρέου – ορίστε κι ονόματα για να μην νομίζετε ότι οι και ανίκανοι και μοιραίοι δεν έχουν επίθετο που θα μείνει αιωνίως γνωστό. (Το «τζακόβιος» δεν το βγάζω απ' το τζακούζι φυσικά, μα απ' το τζάκι βεβαίως.) Και θ' αφήσει λοιπόν ο υπεύθυνος λειτουργός, ο ακάματος ο πολιτικός Διαπλοκή και Βουλή, εκλογικό πόπολο και μαυρογιαλούρικη συναλλαγή, ψηφοδέλτια σημαδεμένα και δηλώσεις του μανικετόκουμπου από το γυαλί και θα την κάνει για καμμιά ταβέρνα (στην καλύτερη) ή για κάνα Χάρβαρντ (στην χειρότερη), μέχρι να τους επαναφέρουνε άπαντες τους εξωνημένους άχρηστους ανίκανους κι ακατάλληλους τα ίδια αφεντικά – και το ίδιο πόπολο – πάλι. (Θαυμάσια έως εδώ.)

Το σουρώνω λοιπόν, να στραγγιστεί το ζουμί, να ξεραθεί η κρεμασμένη στον αέρα μυζήθρα. (Μην φοβάστε γενναίοι μου, ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ είναι γιός τυροκόμου και ξέρει από καλή φέτα, απολαύστε την λοιπόν για ακόμη μία τελευταία φορά στην οθόνη σας, όσο την διαβάζετε τώρα.)

Όπως εκείνος ο πολιτικός/βουλευτής λέει συνέχεια ψέματα και προδίδει τυφλά-φανερά την εμπιστοσύνη και ψήφο του πόπολου, έτσι και εκείνη η ερωμένη/εραστής λέει συνέχεια ψέματα και προδίδει τυφλά-φανερά την πίστη κι αγάπη του άλλου. «Υπάρχουν λεφτά» λέει ο ένας απλά, «υπάρχει αγάπη» διαλαλεί η άλλη διπλά. «Είμαι ταγμένος στην υπηρεσία του λαού» σιελοθεσμικά βροντοφωνάζει ο πρώτος, «είμαι ταγμένη στη σχέση μας» σαλιοκαυλιάρικα κορνάρει η τελευταία. «Είμαι διατεθειμένος με τα άνομα συμφέροντα να συγκρουστώ» παιανίζει εκείνος ξανά, «είμαι αποφασισμένη να παλέψω και με τα θηρία προκειμένου την σχέση μας να στηρίξω» σαλπίζει τούτη μανά – ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν έχει εδώ σημασία το φύλο. Και το επαναλαμβάνω, προς διευκρίνιση, εκκαθάριση και εμπέδωση: ο άπιστος ο προδότης κι ο απατηλός, ο ψεύτης ο πούστης κι ο ηθοποιός ΔΕΝ είναι θέμα ή υπόθεση, ψυχική αποκλειστικότητα ή επαγγελματική αρετή ΕΝΟΣ ΜΟΝΟ ΦΥΛΟΥ. Τα ίδια κάνει και μπορεί να τα κάνει και ο αρσενικός και η θηλυκιά, τα ίδια εγκλήματα κατά του λαού δύναται να πλέξει και ο άντρας, όπως τα αυτά-τούτα εγκλήματα κατά της ψυχής δύναται να στήσει και η γυνή, τελεία και παύλα.

Οποιοσδήποτε λέει ψέματα, επωφελείται απ' αυτό και μετά αναχωρεί τάχα μου αδιάφθορος και απολύτως αδιάφορος, κοιμάται με τα τσαρούχια. Οποιοσδήποτε πετά μια παρόλα κούφιας υπόσχεσης ή αγάπης διάτρητης, παρασύρει σε λελογισμένη ψήφο ή αλόγιστη κατανάλωση το αφελές και πλανημένο πόπολο κι αφού κάνει την δουλίτσα του και «φτιαχτεί» (έχοντας μοντάρει πρώτιστα φυσικά τα γνωστά-πια αφεντικά του), δεν ξέρει και ούτε δύναται καν να φανταστεί τι οσονούπω θα του ξημερώσει. Οποιοσδήποτε εκμεταλλεύεται τους άλλους – για οποιουσδήποτε λόγους τούτοι κάθονται και τους εκμεταλλεύονται – μετρώνται οι ημερούλες του σκληρά και βαριά που θα 'ρθει και η δική του η ώρα. Όπως τις μοιχαλίδες τις κούρευαν στην αρχαιότητα, όπως τις μοιχαλίδες τις λιθοβολούνε ακόμη στην Σαουδική Αραβία, έτσι και τους εξαπατώντες πολιτικούς η ποινή τούς παρακολουθεί, η εξορία τούς περιμένει. Οι σοφοί αρχαίοι ημών πρόγονοι διαθέτουν εδώ δύο λέξεις: «Εξορία» σημαίνει εκτόπιση εντός των συνόρων και «υπερορία» σημαίνει δίωξη εκτός των συνόρων της χώρας. Αυτή η ποινή μπορεί να φαντάζει σήμερα ιδανική για έναν Τσοχατζόπουλο ή βολική για έναν Βουλγαράκη π.χ., μα αν ψάξει κανείς βαθιά μέσα στην ανθρώπινη την ψυχή, δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία. Η βίαιη αποκόλληση απ' τον ιστό των λεπτών ανθρώπινων σχέσεων, η καταδικαστική κλωτσιά στα Τάρταρα της ανηθικότητας, της απιστίας και της διαπόμπευσης μπορεί να φαντάζουν σήμερα λεξούλες γραφικές στην Ελλάδα, μα κάπου τις ίδιες κι ο Δάντης χρησιμοποίησε για να περιγράψει ό,τι έχει αυτός τόσο απλά και καλά γράψει.

Τι είπα από την αρχή; Η ουσία και αιτία της Κρίσης σε προσωπικό και συναισθηματικό επίπεδο είναι η προδοσία. Η ουσία και αιτία της Κρίσης σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι η προδοσία. Μπορεί άπαντες να τσαμπουνάν ότι «διερχόμαστε και εξ ίσου δερνόμαστε από κρίση ανθρώπων τε και θεσμών, κρίση ιδανικών κι ιδεών, κρίση συναισθημάτων κι επιλογών», μα εγώ με κάτι τέτοια λαχανολογάκια γελάω. Γιατί; Διότι αυτά τα λένε αυτοί ακριβώς που αυτά ακριβώς κάνανε και αυτά ακριβώς συνεχίζουν να κάνουν. Τι λέει η Όλγα, που δεν την γνωρίζετε; «Έχω πολλές φίλες παντρεμένες κι ανύπαντρες που έχουνε γκόμενο ή και γκόμενους όλες. Και σε όλους ανεξαιρέτως λένε τα ίδια ψέματα, όλο 'αγάπη μου' κι 'αγαπούλα μου' ψιθυρίζουν κορνάρουνε, το ίδιο στον άντρα τους και το ίδιο στον εραστή τους, δεν υπάρχει πιο μεταχειρισμένη και κλούβια λέξη από την λέξη 'αγάπη'». Τι λέω εγώ, που με γνωρίζετε; Ο απατών εραστής κι ο εξαπατών βουλευτής χαίρονται και απολαμβάνουν ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ απ' έξω καθώς μέσα τους βασιλεύει ΔΙΑΡΚΩΣ χάος και έρεβος, αγωνία και τρόμος. Ξέρουν αδιαπραγμάτευτα κι απαράβατα το λάθος το έγκλημα που έχουν ΕΝ ΨΥΧΡΩ κάνει και ν' αποφύγουν την υπαρξιακή κι εντελώς φυσική τιμωρία ζητούν, δεν θα το καταφέρουν αυτό ποτέ όμως. (Γιατί απλούστατα κοιμόνταν αμφότεροι στο μάθημα της ελληνικής Μυθολογίας, η οποία δίδαξε ότι της Ύβρεως έπεται η Νέμεσις και τις δύο ετούτες κυρίες συνοδεύει ο Θάνατος – ψυχικός και πνευματικός, σωματικός κι υπαρξιακός απολύτως.) Απίστησες κύριε και πρόδωσες την εμπιστοσύνη και ψήφο των εκλογέων σου; "You are going down the drain mister", όσο κι αν δεν νοιάζεσαι να μεταφράσεις τώρα αυτά τα απλά αγγλικά. Απίστησες κυρία μου και πρόδωσες το τάξιμο κι αγάπη του συνανθρώπου σου; "Tu es une pute de cochon ma chérie", όσο κι αν δεν νοιάζεσαι να μεταφράσεις τώρα αυτά τα απλά γαλλικούλια.

Ας το ελαφρύνω λιγάκι στο τέλος κι ας στάξω την ταπεινή μου την συμβουλή, ό,τι κι αν αξίζει αυτή. Ο μόνος τρόπος να αμυνθεί κανείς, ο μόνος τρόπος για να μη βρεθεί στο ίδιο σημείο ο ψηφοφόρος κι ο κερασφόρος είναι να μην ξαναψηφίσει έτσι, πλέον, κανέναν. (Σας το γράφει και υπογράφει αυτό ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ ο οποίος απ' το 1974 που ψήφισε για πρώτη φορά, πάντα λευκό ψηφίζει για πάντα – εκτός δυστυχώς κι ατυχώς από την αγάπη.) Να δώσει βεβαίως ο πολίτης ή ο τυφλίτης ό,τι έχει-ό,τι δύναται-ό,τι μπορεί, μα γνωρίζοντας και κρατώντας τόσο βαθιά όσο ρηχά την χοντρή κι εμφανή πιθανότητα να τον σκυλεύσουν και πάλι. Γιατί μόνον όταν η Πίστη τρανή και η Αγάπη αληθινή ανυψωθούν απ' τους ίδιους τους αληθινούς εργάτες και σεμνούς ιερείς τους, μακρυά απ' τα άπιστα χείλη των ανίερων και τα προδοτικά χέρια των ασεβών, τότε μόνον θα λάμψει ξανά η ζωή και η προκοπή, θα αποκατασταθεί η Τάξη και θ' αναπαυθεί η Ψυχή, θα θερμανθεί η καρδιά θα παγιωθεί η χαρά, θα βασιλέψει η γαλήνη και η ευτυχία τόσο στον άνθρωπο όσο και στην κοινωνία - αμήν λέγω.