Λίγες φορές έχω λυπηθεί για άλλους και πολλές φορές, για τον εαυτό μου έχω εγώ στενοχωρηθεί. Με αφορμή πολλά πράγματα ή θέματα, σκέψεις και θέσεις, συμβάντα ή όνειρα. «Δεν πειράζει όμως» λέω και δεν σταματώ, συνεχίζω να ζω κι από λάθη έως εγκλήματα να παρακολουθώ, από κουταμάρες έως ποινικά αδικήματα να γίνομαι αψευδής μάρτυς.

Αλλά. (Όπου ο συλλογισμός – και μάλιστα έγγραφος – ξεκινά έτσι, όλη η υπόλοιπη πρόταση/παράγραφος/σελίδα/βιβλίο αρνείται η ίδια ό,τι πριν έχει πει.)

Το μόνο που με κάνει όχι να λυπάμαι απλώς, αλλά να συλλυπούμαι εντελώς είναι όταν βλέπω άνδρα «να τρέχει» πίσω από γυναίκα. (Πόσω μάλλον, πρώην «του».) Ένα τυραννιζόμενο πεοφέρον αρσενικό να πνίγεται «στα πιώματα» και να σέρνεται «στα πατώματα» για ένα τυραννικό αιδοιοφόρο θηλυκό. Make no mistake about it κύριοι: ανήρ και γυνή – όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης προσωπικά με παρέφρασε – «προώρισται να ζήσουν και θα ζήσουν μαζύ», τις πολλές τους φορές in ΑΝΥ way και τις απόλυτα περισσότερες... in ΝΟ way. Γιατί; Διότι εάν συμφωνούσαν και κοινοπερπατούσαν τα «συνεταιράκια» αυτά, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, οι γύφτοι θα φορούσαν γυαλιά, οι χοντρές δεν θα σταυρώνανε γκόμενο και οι αριστεροί θα 'χαν χαρίσει την περιουσία τους στους βιομηχάνους.

Θα το «πάρω επάνω μου» ΚΑΙ τούτο λοιπόν και ευθέως θα πω: όταν γνωρίζω μία γυναίκα, όχι μόνον ανοίγω σαμπάνιες, όχι μόνο την καρδιά μου ανατινάζω, αλλά ξεχνώ πατρίδα θρησκεία και τον τραπεζικό μου λογαριασμό. Η είσοδος των οιστρογόνων στον ασκητικό βίο μου είναι το μέγιστο αστροκαρμικό γεγονός, τα καλλυντικά μπουκαλάκια της δίπλα στο οδοντικό νήμα μου είναι το μέγιστο αισθησιακό μου ντεκοράκι, τα κατεσπαρμένα κυλοττάκια-ταγιεράκια-σουτιενάκια-φορεματάκια-και δεν συμμαζεύονται στολίζουν τόσο πολύ την χλωρίδα τού ανύδρου σπηλαίου μου, που μέχρι κι ο μίστερ γάτος Κοχί ανασκουμπώνεται κι αμέσως βάζει σκούπα παντού, πλακώνεται στην φασίνα. ΓΥΝΑΙΚΑ, κύριοι ήρωες και λοιποί είλωτες: το άλας και το στολίδι τού οίκου, το πιπέρι και η ποτάσα στα μάτια, ο δυναμίτης και το φυτίλι επί κρεβατιού, το όξος και το παντεσπάνι δια βίου. (ΟΚ συμφωνώ, το παράκανα, δεν συνεχίζω.)

Όμως. (Όπου ο συλλογισμός – και μάλιστα έγγραφος – ξεκινά έτσι, όλη η υπόλοιπη πρόταση/παράγραφος/σελίδα/βιβλίο αρνείται η ιδία ό,τι πριν έχει πει.)

---

Άλλο να προσφέρεις την κεφαλή την ψυχή την ζωή σου εσύ «επί πίνακι» και άάάλλο να σ' τα πετά στα σκουπίδια στ' αζήτητα «αντί πινακίου φακής» το κάθε λεμέ γυναικάκι. Άλλο να δίνεις εσύ το σώμα το πνεύμα σου, το μυαλό και το σπέρμα σου προκαταβολικώς-μετρητοίς-ακεραίως και άάάλλο το κάθε θηλυκάκι να έρχεται και να σού σκάει στ' αυτιά ότι «Ξέρεις Γώγο μου, εγώ είμαι πολυανδρική κι άμα λάχει η φάση, είμαι κι ολιγογυναικεία». Άλλο να θες να χωρίσεις και να χωρίζεις εσύ και άάάλλο να τρέχεις ξωπίσω της, να πλακώνεσαι στα τηλεφωνήματα στα μηνύματα, ακούγοντας τον Πάριο που ως πρόεδρος-κερατάδων έχει τραγουδήσει το επικό «Καλημέρα τί κάνεις / Να 'σαι πάντα καλά» και όπως γράφω στο βιβλίο μου «τα τρία μι»... η προκομμένη αυτή, «την ίδια στιγμή να σφίγγει στον πρωκτό της το πέος τού Πάολο, να ψήνει στον κόλπο της τον πούτσο τού Αρμπέν, να βυζαίνει στο στόμα της το παπάρι τού Ολατούντε και να λούζεται στα μαλλιά τού Σάβλεγκ το σπέρμα» κι όλα αυτά τα κεφάτα κι ανατασιακά στην σελίδα 139.

ΟΚ, make ANY mistake you want about it hombres μου: η γυναίκα, άνθρωπος είναι κι αυτή και φυσικά δύναται – για να μην σάς πω, επιβάλλεται – να κάνει ΚΑΙ λάθη. Ο άνδρας αντίθετα – επειδή τον έχουν ντρεσσάρει και πλασάρει για υπεράνθρωπο – ούτε λάθος δεν τού επιτρέπεται ΚΑΝ ΕΝΑ να κάνει. Και το μέγιστο έως βασικό σφάλμα ανδρός είναι να τσουρομαδιέται «πίσω» από θήλυ: από πάνω βλέπει και θέα, από κάτω είναι ωραία, δίπλα της είναι ξεκούραστα-τέλεια, μακριά της είναι ιδανικά έως αδύνατα, μα πίσω της είναι η Αποκάλυψη κι ο Αρμαγεδδών, το κραχ τού '29 και η ΜΕΘ διασωληνωμένος με τον Πετράκο. Να σού 'χει τηγανίσει όχι το ψάρι αλλά έναν ωκεανό φάλαινες τούτη στα χείλη κι εσύ να ξαμολιέσαι ξωπίσω της και δώσ' της παραπονιάρικα και γλυψιάρικα e-mailάκια. Να σού 'χει κρεμάσει κουδούνια και κέρατα αυτή κι εσύ δώσ' της μυξιάρικα και σαλιάρικα τηλεφωνάκια τύπου «Πήρα μωρό μου να σ' ακούσω και μόνο» (ούτε ο Αντύπας στα Nineties να 'σουνα) – ε αυτό, έχει μπει στον Ποινικό Κώδικα των Ανδρών, αυτόν που ουδείς εκδότης κι εκδοκότα ποτέ τους τολμούν να εκδώσουνε (και πολλά ξέρω εγώ απ' το κεφάλαιο τούτο).

Οπότε «Αllow me TΗΑΤ much» – που λέει ο Ντε Νίρο – να ξέρω πού οφείλεται όλο ετούτο το μακάβριο σκηνικό. Στο εξής απλό: εκείνοι οι άντρες που γονατισμένα και κοψομεσιάρικα, αναξιοπρεπώς κι ευνουχιστικώς πίσω από πεοφοβικές και λαλημένες γυναίκες πρόθυμα τριποδίζουνε – δεν τις έχουν γαμήσει αυτοί, αλλά τούς έχουνε ξε...πρωκτιάσει εκείνες! (Ορίστε, το είπα, το έθεσα, ψαχτείτε εσείς λοιπόν τώρα.) Εκείνοι οι άντρες που ανασφαλώς και ηττοπαθώς, αυτοθυσιαστικά και ικετευτικά, αυτοτραυματικά κι οιδιπόδεια πίσω από ατέλειωτες κι ατελείωτες – προσοχή, στην λεπτή διαφορά τούτη – γυναίκες μαλαγανιάρικα συνωστίζονται, δεν τις έχουν ικανοποιήσει αυτοί, αλλά τούς έχουν «οδοστρώσει και κόψει κορδέλα» ετούτες. Κι εκείνοι οι άντρες που κολλημένα ντροπιαστικά, παρακαλιάρικα και μπακαλίστικα, κωνσταντινοσημίτικα και γιωργοπαπανδρεϊκά υπογράφουνε-προτού-τούς-ζητήσουνε οι ορμονούχες εμινερντογκάνες κι οι κλειτοριδικές γιανναγγελοπούλες – δεν τις εκτιμούν και δεν τις τιμάνε αυτές, αλλά εκείνες τούς πουλάνε και τούς ξεφτιλίζουν.

Προχτές το 'μαθα: δεν είμαι ο Μωϋσής. Σήμερα μάλιστα μού το είπανε και ετούτο: ο Κάτωνας πέθανε, ο Δράκοντας είναι κινέζικο μυθολογικό σύμβολο και ο Σόλωνας είναι δρόμος στο Κολωνάκι. Ποτέ δεν υποστήριξα ότι κατέχω «της γνώσης το φως», δεν χρωστώ δραχμή στην ΔΕΗ και στο σκοτάδι όχι μόνον προσεύχομαι, μα διαβάζω στην ψυχή μου τα λάθη της και στον φαιό τοίχο διαλογισμού κτυπώ το κεφάλι μου πάνω. Θα το ξαναπώ: όταν χωρίζω την ζωή μου απ' αυτήν ενός άλλου «άνθρωπου», την παίρνω όλη και πίσω μαζύ μου. Αφήνω ό,τι χρειάστηκε κι ό,τι κάηκε, ό,τι η άλλη μού ζήτησε μα την υπογραφή μου και το καυλί μου εγώ τα αποσύρω οριστικώς-διαπαντός... άχρι νέας συνάψεως «συμφώνου φιλίας, συνεργασίας και καλής γειτονίας» όχι ολόϊδιας φυσικά, αλλά μέχρι να σκουριάσει ο σουμιές απ' τα βαρθολίνεια και τα χύσια. Ώπα ρε και ώπα διπλό-αμπραγιαριστό: θες κυρία μου να κάνεις το επικό που είχε κάποτε πει ο χαΐστας Αντώνης Σουρούνης, όταν τον ρώτησαν γιατί χώρισε την γυναίκα του; «Γιατί αποφάσισε η καριόλα να ισιώσει όλα τού ντουνιά τα στραβά» ο άπαιχτος τζογαδόρος απάντησε, «...και ξεκίνησε απ' τις πούτσες του» ο σχωρεθείς παίκτης συμπλήρωσε και ουδείς κατάλαβε τί ο ρέκτης στις επόμενες κοιμισμένες γενιές άφησε κληροδότησε, παρέδωσε χάρισε.

---

Ρε μεγάλε μικρούλη, αφού το πρώην-ζετεμάκι-καυλάκι στεγνά «σε ξεβράκωσε», τί τής κάνεις λάϊκ και καρδούλες στο Φέησμπουκ μέσα; Ρε μικρούλη και μέγιστε, αφού το τέως-αγαπάκι-σαπάκι στυγνά «σ' έστειλε», τί τής βάνεις μουρίτσες και αγκαλίτσες στο Ίνσταγκραμ ένδον; Βρε εκκωφαντικέ ντενεκέ, αφού το τωρινό-μουνάκι-μαγνητάκι άκαρδα ξερά και αδιάφορα εσένα σε ξέρασε, τί τής κεντάς γράμματα χαράματα-με-κλάματα και την παρακαλάς να... γυρίσεις; Και βρε όρθια προσβολή βαλάνου και όρχεων, θύμου αδένα και πρησμένου προστάτη, πυγμής ανδρικής και στρέητ ματιάς, αφού το σημερινό-πουροτεκνάκι-αντροδιωχτάκι αυτοαναφορικά και αρπακτικά, παραλυτικά νταβατζίδικα, ψυχανώμαλα και καταστρεπτικά εσένα σε διέλυσε, τί τής ράβεις σεμενάκια αισθηματικά, βραδυάτικα-ξενερωτικά και την ικετεύεις εσύ να... γυρίσεις; (Καιαιαι την άλλη πλευρά, το δεύτερο μάγουλο, όλον τον κώλο;)

Ξεφτίλα χειρότερη για τον άνδρα απ' την ανάξιά του γυναίκα δεν υπάρχει και άλλη δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. (Όπως ΦΥΣΙΚΑ κι ΑΚΡΙΒΩΣ, τραγωδία για την γυναίκα δεν υπάρχει χειρότερη, απ' το να είναι να ζει και να μένει με άνδρα λιγότερον από τούτη.) Την χώρισες; Δώσ' την να την φάει ο επόμενος, να μάθει κι αυτός τί εστί μυαλοστομαχονεφρική παλινδρόμηση! Σε χώρισε; Σήκω και φύγε εσύ, να πας στην επόμενη, μπας και μάθεις τί εστί ισοβίως κινούμενη άμμος! Χωρίσατε κοινή συναινέσει εσείς ή σφαχτήκατε για τα λεφτά τα παιδιά, τα κινητά τα ακίνητα; Τουλάχιστον «ο άντρας ο παντελονάτος ο γαμιάς» συ, λάκα μαλάκα άμεσα στο φτερό και ακαριαίως, γιατί ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να συγκρούεται η τεστοστερόνη με τα οιστρογόνα ΕΚΤΟΣ ΣΩΜΑΤΟΣ – τελείως και τέλος.

Αλλά έχουν γνώσιν ΚΑΙ αι πεοθύλακες ΚΑΙ οι αιδοιοφύλακες, και τα γυναικάκια ΑΥΤΑ και τα αντράκια ΕΤΟΥΤΑ. Πάντα «σ' επικοινωνία» μένουνε, πάντα μηνύματα «αγάπης, έγνοιας, εξάρτησης» ανταλλάσσουνε – γιατί, πού ξέρεις; Να κρατάν σιγουράτζα-καβάτζα θέλουν οι άνθρωποι, (φαίνεται τούς έχει μείνει απ' τον Κατακλυσμό ένα τραύμα). Τούς έχει στοιχειώσει η ισόβια τύφλωση από την στιγμή τους τής γέννησης στο φλασάτο-προβολέων κρεβάτι τού μαιευτήριου, όταν αντίκρυσαν την φαρδυκάπουλη μαία μπουκωμένη στα πεντοχίλιαρα και την μανούλα λεχώνα θαμμένη στων μπουζουκτζίδικων τις ανθοδέσμες. Γι' ΑΥΤΟ τα αντράκια απ' τα γυναικάκια δεν ξεκολλάν: άλλο που (δεν) θέλουνε ΚΑΙ ετούτα! Να μην κόβεται ο λώρος το νήμα ο μίτος ποτέ, να μη μεγαλώνουν εκείνες τούς μεν, να μην ωριμάζουν εκείνοι ετούτες – ακόμα κι όταν ΑΠΑΝΤΕΣ δεν ξέρουν τί θέλουνε.

Εμ γι' ΑΥΤΟ ο ευτυχοδύστυχος γω έχω μείνει αγκαλιά με τον τετράποδο μίστερ Κοχί, ν' ατενίζουμε την μπουγάδα ναζιάρικα να στεγνώνει στο σύρμα. Απ' όταν η τελευταία-θεσπεσία γυνή «μου» απέβη τού «ναυάγιου» τής ταλαίνης ζωής μου, πάνε τόσα χρόνια αμύθητα και αμύθευτα, απαλλαγμένα κι ευλογημένα, που ΚΑΙ τα ημερολόγιά μου τα πέταξα, ΚΑΙ το Δημοτολόγιο Αθηναίων Αρρένων με διέγραψε από τα κιτάπια του – είμαι πολίτης τού Πέραν Κόσμου επιτέλους και πλέον. Κι επειδή οι γυναίκες – οι συντριπτικά περισσότερες, mind you – είναι χαυνωμένες λογίστριες και σπηνταριστές υπολογίστριες (όσο κι αν δεν θέλουν να καρφωθούνε), καμμιά δεν πλησιάζει ξανά, καμμιά δεν κοτά πια, καμμιά δεν αποπειράται να διασχίσει τής προσφυγικής Κυψέλης μου τον τσιμέντινο Γάγγη. Γιατί Η γυναίκα – το ΜΟΝΟΝ τής ζωής μας ΤΟ άγαλμα – στέκει στην «απέναντι» πάντοτε όχθη ωραία μοιραία κι ακίνητη, ζουρλή θελκτική και ερωτική, αδιάφορη πολυσυλλεκτική και ορθώς ανδροφάγα. Κι αν εμείς οι ελάχιστοι σιωπηλοί ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα έχουμε με ετούτο κι ετούτα, η συντριπτική μάζα ανδρών – πολτός γυναικός επιθυμεί να γενεί, ένα κύμβαλο και άθυρμα αλαλάζον, ένα έρμα για πέταμα και χώμα για όργωμα δίχως καν σπορά και καρπό, ευφορία κι αειφορία, χαρά και σωσμό (παρά μόνο εφορία και μαρασμό).

Τέλος λοιπόν, όλα καλά. Η Ζωή συνεχίζει, η γυναίκα απομακρύνεται και ο άντρας πίσω της τρέχει να πληρώνει λογαριασμούς να σπουδάσει παιδιά, να χτίσει τσαρδιά και τζίρο να κάνει. Ενώ η γυνή «έχει πάει με τις φίλες της σινεμά» (κι απ' την ημιδιαμονή δεν σηκώνεται), έχει κολλήσει με την γιόγκα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει λωλαθεί με τις φώκιες τής Ανταρκτικής και τους πρόσφυγες τού Αιγαίου, έχει μείνει όμως καρφωμένη κι αιχμάλωτη στην μικρή και διπολική κλειτορίδα της – to just speak the truth and barely name it. Επί αιώνες κόσμου και χιλιετηρίδες ύπαρξης γίνεται αυτό μάλιστα, γιατί ενσταλάχθη στην φύση της να μην τολμά, να μην είναι γενναία, αλλά τα πάντα στο διάβα της να σβαρνά και να είναι μοιραία.

Ενώ ΜΟΝΟΝ η γυναίκα ΕΙΝΑΙ γενναία, αφού αυτή το ΓΕΝος κρατεί και αυτή μένει διαρκώς ΝΕΑ. (Εγώ απλώς είμαι ένας συγγραφεύς ισχυρός – για άνδρας ακόμη προπονούμαι, πορεία δύναμη και φωτεινή αφιέρωση έχοντας, θητεία λατρεία και τυφλή πίστη σκορπώντας).