Το φετινό καλοκαίρι μου στο νησί, δεν ήταν ίδιο, ήταν διαφορετικό. Γιατί; Διότι φέτος οι Ελληνίδες ανακάλυψαν την Αμοργό και πλακώσανε δυό-δυό, τρείς-τρείς, τέσσερις-τέσσερις, πέντε-πέντε. Παρακολούθησα μάλιστα το τσουναμικό τούτο φαινόμενο μετά άκρου ενδιαφέροντος και επιστημονικής προσηλώσεως, τόσο ώστε να ανακράξω: «γάμα τα».

Χοντρικά, με αδρές πινελιές και εξαιρώντας τις εξαιρέσεις, δύο κατηγορίες γυναικών στρώσανε φέτος το νησί: φρικιά και βλίτα. Ή κακέκτυπα τής Έιμυ Γουάινχαουζ, ή καλέκτυπα τής Πάρις Χίλτον. Ή άπλυτα μαυροντυμένα φρικόπουλα, ή μακιγιαρισμένα ψηλοτακουνιασμένα κοτόπουλα. Ας απλώσω καλύτερα όμως τον θηλυκό τραχανά έτσι ώστε, θα κατηγορηθώ που θα κατηγορηθώ πάλι ως μισογύνης, ας γίνω κατανοητός τουλάχιστον.

Αφού φέτος από ψάρι στο νησί δεν εμφανίστηκε ούτε λέπι, άλλαξα αναψυχή κι αντί για ψαροντούφεκο, το ’ριξα στο γκομενογουότσινγκ. Κάτι συνέβη φέτος και τα ψάρια όχι μόνο λιγόστεψαν, όχι μόνο τα εναπομείναντα εξαφανίστηκαν σε βάθη δυσπρόσιτα, αλλά και η αλματώδης μόλυνση είχε ως αποτέλεσμα η σχάρα τού εργένη να ξαπλώσει λέπι ελάχιστες φορές. Κι έτσι, αφού κακοί καιροί και ανύπαρκτα ψάρια πήγαν καλιά τους, ο υπογράφων το έριξε στο ξενύχτι και την κραιπάλη, γνωρίζοντας και ερχόμενος εις επαφήν – μη φανταστείτε την άλλη, την σαρκική – με πλείστους εκπροσώπους του έτερου φύλου. Και θα το ξαναπώ, με όλη την όποια δύναμη τού kiai μου: «γάμα τα». Τέτοιο τουρλουμπούκι, τέτοιος αχταρμάς και τέτοιο χάλι δεν έχω ματαδεί. Ίσως απουσιάζω χρόνια από το ελληνοκαμακικό σύμπαν, μα τούτες οι φρέσκιες εμπειρίες που απεκόμισα με ενέβαλαν σε σκέψεις πικρές και με ντύσανε με μαύρες πλερέζες προ ώρας.

Καμμία σχέση με το κείμενο

---

Τέτοιον μαντρωμένο φόβο, τέτοια πιεσμένη υπερέκθεση και τέτοιες λυσσασμένες αισθήσεις, πρώτη φορά τράκαρα. Τέτοιο κενό μάτι, τέτοιες γεμάτες περιφέρειες και τέτοια άξεστη συμπεριφορά, μου έπεσε το σαγόνι. Κατέβηκε στο Αιγαίο η μις Λάρισα, φόρεσε το γεφυροπλάστιγγας-άρωμα και μπέρδεψε την Δονούσα με το Κάπρι. Αριβάρισε στις Κυκλάδες η μις Μπουρνάζι, τυλίχτηκε με το διάφανο παρεό και μπέρδεψε την Ταϊτή με το Κουφονήσι. Πάτησε στην Αμοργό η μις Γλυφάδα, έστρωσε ένα ακρυλικό διπλής για μακιγιάζ και μπέρδεψε την Καρκησία με τα Μπαρμπέϊντος. Διέσχισε την Αιγιάλη η μις Βόρεια Προάστια, μόστραρε γιαλούμπα Καλατράβα και πατούμενο Καλαάσε και μπέρδεψε «τα Μεξικά με τα λεξικά».

Άϊ γκιβ απ, το λέω. Και το γράφω κιόλας. Εντ άϊ ριπίτ, το μενού δύο πιάτα είχε: ή φρικιά ή βλίτα. Ή γκόμενες που άκουγαν όλη μέρα Μάλαμα και Περίδη, Μόνικα και Αλκίνοο, στρίβαν χιλιόμετρα στριφτά, μπήκαν στην θάλασσα μία φορά, ξενυχτάγαν άσκοπα μέρες σειρά κι επισκέφτηκαν την μπανιέρα φορά καμμία, ή γκόμενες που άκουγαν όλη μέρα Πέγκυ Ζήνα και Νατάσα, Ρουβά και Άλκηστη, καπνίζαν δεκάδες λεπτόμακρα τσιγάρα, μπήκαν στην θάλασσα εκατοντάδες φορές (για να μπορέσουν να ξανααλειφτούν με λαδόκρεμες άλλες τόσες χιλιάδες), κοιμόντουσαν ολόκληρα πρωινά στην σειρά κι επισκέπτονταν την τουαλέττα άπειρες φορές κάθε ώρα. Και το βράδυ, στα μπαράκια που έρχονταν αργά, πολύ αργά για να κάνουν εμφάνιση, γύρναγες το μάτι σου εσύ – που είχε γλαρώσει το κακόμοιρο απ’ την νύστα – κι ατένιζες στρώσεις από γυναίκες περιποιημένες ή ατημέλητες, ντάνες από θηλυκά στην ενδυματολογική πένα ή κάργα στην αποτριχωμένη πείνα και απορούσες γιατί δεν είχες πάει για ύπνο πρωτύτερα (στην χειρότερη), ή γιατί δεν έχεις αποκόψει το πέος σου (στην καλύτερη).

Έτσι κι έκανες το μοιραίο λάθος κι άνοιγες κουβέντα μαζί τους, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Η Ελληνίδα, για να αρθρώσει δεύτερη κουβέντα, ούτε αφιονισμένος μουτζαχιντίν ανακρινόμενος στο Γκουαντανάμο να ήταν η σκρόφα. Ρε τί ατάκες και κομπλιμέντα, εξυπνιές και πληροφορίες, χαριτωμενιές και ζώδια να άπλωνες εσύ, τούτες εδώ οι πολύφερνες – ναι ναι, μόνο τούτες φέρουν ανάμεσα στα πόδια τους αυτό ακριβώς που δισεκατομμύρια άλλες ομόφυλές τους απλά διαθέτουν, το ίδιο, στον πλανήτη ολόκληρο – απαξιούσαν να σου μιλήσουνε. Κι άμα/όταν/όποτε το στόμα τους άνοιγαν, δραπέτευαν τέτοιες γιγάντιες μαλακίες που τις άκουσε ο Παλαιοκώστας και είπε στον ανακριτή αυθωρεί: «εγώ έξω ξανά ποτέ μου δε βγαίνω». Η μία είχε ως μοναδικό όνειρο να μπει στο Υπουργείο Οικονομικών, η άλλη πλακωνόταν συνεχώς-τηλεφωνικώς με τον ζετεμάκο καλωδιακώς, η τρίτη μπέρδεψε τον εαυτό της με την Ζιζέλ, η τέταρτη θεώρησε την Ζιζέλ δευτεράντζα, η πέμπτη κακάριζε επί 24ώρου βάσεως, η έκτη η έβδομη η όγδοη και μέχρι την εικοστή έκτη ήταν χοντρές, πολύ χοντρές όμως κι απ’ την εικοστή ένατη, αρχίζαν οι «θείες».

Άλλο κεφάλαιο τούτο μοναδικό, οι «θείες» Κι όταν λέω θείες δεν εννοώ ηλικιακά – ξέρεις τί είναι να είσαι εικοσάρα και να είσαι εντελώς θεία; Θεία στην συμπεριφορά θεία στο ντύσιμο, θεία στην κουβέντα θεία στο στήσιμο, θεία σε όλα και μάλιστα με μόνο ταυτότητα και ατέλειωτες άτοκες δόσεις; Συντηρητικές ματαιόδοξες ανιαρές, τηλεορασόπληκτες μίζερες φοβικές, ακαλλιέργητες κουτές προβληματικές, είναι τα ελάχιστα από τα προτερήματά τους. (Φανταστείτε εσείς τα ελαττώματά τους.) Είτε κουκλάρα είτε τερατάρα, το μέσα δεν παίρνει επισκευή ή μασκαραλίκι, φτιάξιμο ή ωραιοποίηση. (Τέτοια σύγχιση είδε το Ικάριο κι έγινε λάγκο ντι Γκάρντα.) Θέλανε να τα κάνουνε όλα κι απ’ την πολλή επιθυμία, δεν κάνανε τίποτα. Θέλανε να πάρουνε όλο τον ανδρικό πληθυσμό – τουρίστες νησιώτες βαρκάρηδες, πλοιοκτήτες κτηνοτρόφους χρηματιστές – κι απ’ την πολλή την λίμπιντο, καταλήγαν να διαβάζουνε στο κρεβάτι τους μόνες τους το «Σεξ εντ δε τσίτι».

Απελπίστηκα για το είδος το θηλυκόν το θεσπέσιον. Και κατάλαβα πού την πάνε την δουλειά "οι τα φαιά φέροντες". Κάναν την γυναίκα αμιαντόπλακα και τον άνδρα μοντέλα, μετέτρεψαν την μήτρα σε λογιστήριο και το σπέρμα σε υπό διωγμό αναβολικό – άξια τα έργα τους, θα θερίσουν τα επίχειρα οσονούπω. Εγώ από την πλευρά μου όμως χαίρομαι για την ηλικία μου που μου επιτρέπει πλέον να κάθομαι στην όχθη τού παροιμιώδους Γάγγη και να βλέπω όλα τούτα τα πανέμορφα, στολισμένα και άδεια «πτώματα» να κατεβαίνουν την ιερή λάσπη. Συγγνώμη αν εδώ στο τέλος σάς το χαλώ, μα μη λησμονείτε: «χους ει και εις χουν απελεύσαι». (Στο μεταξύ, μπορεί ο καθείς να χαρεί αληθινά την ζωή του.)