Στον Δημήτρη Θεολογίτη

Τούτο ισχύει «εξ από ανέκαθεν», και για ανθρώπους και για τα πράγματα, και για γυναίκες και για τις μοτοσυκλέττες. Επαναλαμβάνω, ώστε να γίνω απολύτως και πλήρως αντιληπτός, καθώς έχω τούς προσωπικούς λόγους μου: ποτέ (κόμμα), μην (κόμμα), γυρίζεις (κόμμα), εκεί (τελεία). Από όπου (κόμμα), εσύ (κόμμα), κάποτε έφυγες (τελεία).

Τούτη η «συνταγματική κι ανδρική» μου αρχή αποτελεί – μαζύ με την ακεραιότητα κι ειλικρίνειά μου – βασικό δομικό συστατικό τής εν γένει πορείας μου, τού συνόλου ζωής μου. Και τώρα πλέον εις τας ορατάς δυσμάς, τα λελυμένα δεσμά και τα τελευταία δεινά τού πάμπτωχου και έρημου βίου μου, αυτή η αρχή κατέστη «ακροτελεύτιο άρθρο» τού προσωπικού ευαγγελίου μου, του ατομικού κανόνα μου, της δικής προσευχής μου.

Το ποιός είναι ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ ελάχιστοι το γνωρίζουνε και το ποιά είναι «η νέγρα» ακόμη λιγότεροι το ορίζουν. Το ποιά είναι η εταιρεία μοτοσυκλεττών TRIUMPH ακουστά έχουν όσοι καβαλλούν δίκυκλο και ποιό είναι το Speed Triple 900 της κατέχουν μόνον όσοι εμένα-ναι διάβασαν και απέκτησαν μία τέτοια.

Ναι: υπήρχε εποχή που η πέννα μου κι η ζωή μου, η αύρα μου και η δράση μου καθόριζε τις δίκυκλες αγορές κάποιων αναγνωστών μου. Και όταν καβάλλησα-δοκίμασα, οδήγησα-ερωτεύτηκα και αγόρασα την ΔΙΚΗ ΜΟΥ μαύρη Speed Triple, μια ανεξίτηλη σειρά γνωστών μου και άγνωστων πήγε ντουγρού στον Μιχάλη Σταγκωνάκη – αντιπρόσωπο τότε τής βρετανικής εταιρείας – και τυφλοδαγκωτά ψώνισε μία τέτοια. Πρώτος ένας δικός μου εξάδελφος, δεύτερος ένας μηχανόβιος φίλος μου αστυνομικός τής Άμεσης Δράσης, τρίτος ένας αναγνώστης πιστός τού «Ελένης νήσος» μου και τέταρτος, ένας αναγνώστης πρόσφατος και ολόφρεσκος τού «τα τρία μι» μου... (καθώς και ελάχιστοι άλλοι).

No small thing this: να γράφω εγώ αυτό και εκείνα που ένιωσα καβαλλώντας ΑΥΤΗΝ την μοτοσυκλέττα και κατόπιν να βρέχει επιταγές στον μπεζαχτά τού Μιχάλη. (Νά, κάτι τέτοια το πουστοκύκλωμα δεν μού χώνεψε, και μού κόψαν δουλειές τότε αβέρτα-κουβέρτα. Μα «νά κι αν, νά κι αν δεν» όμως είπα εγώ και σήκωσα την ζωή μου κάποια στιγμή και την απόθεσα στο νησί, σβήνοντας πίσω μου μνήμες και ίχνη, καυτά γυναικεία κορμιά και πυρωμένα κουρμπαριστά σκελετά, δίβυζα εξαπτέρυγα ψηλόλιγνα (πού είσαι μουνάρα μου;) και τρικύλινδρα μανουάλια (πού είναι η μηχανάρα μου;) Αλλά.

"Old habits die hard" λένε οι αγγλοσάξωνες κι εκεί στο Hinckley βεβαίως και ξέρουν. ΠΟΤΕ μου ΔΕΝ ξέχασα ΑΥΤΗΝ την αγάπη μου κι ετούτο μου το χαρακτηριστικό εμένα με ξεχωρίζει από τα αντράκια τα σημερινά (όποια είναι αυτά ή ό,τι έχει απομείνει απ' αυτά): εγώ είμαι πιστός και αξέχαστος, ατέλειωτος και αδέσμευτος, ελεύθερος να μη λησμονώ ΕΚΕΙΝΟ ποτέ και σκλάβος να θυμάμαι ΕΚΕΙΝΟ για πάντα. Και δεν έμεινε ούτε μία μέρα απ' το 1996 που – αφού πωλήθηκε η «νέγρα» μου στον αυτοκτονήσαντα με αυτήν, Νίκο Μπαχαρμπά – να μην ψάχνω να ξαναπάρω μια ST 900! Επειδή λοιπόν δεν εισήχθησαν και πολλές, εκείνοι που τις κατέχουνε, ζηλόφθονα και σφικτά τις κρατούν κι όποτε έβγαινε στις αγγελίες καμμιά, πήγαινα και την έβλεπα για να «ξαναζεστάνω» την σχέση μας, ελπίζοντας να την καταφέρω... να με αγοράσει. (Αυτή. Όχι εκείνην εγώ.)

Να μην σάς κουράζω κι άλλο με τα προσωπικά μου λοιπόν. Γιατί προ ημερών ανέβασε ο «ανιψιός» τού "Stag" ο Δημήτρης την δική του για πώληση και μια καταπαγωμένη Κυριακή πρωΐ, πετάχτηκα στην Ραφήναα να την δω και να την αγοράσω. (Το «άρθρο» τού «συντάγματός» μου το είχα πνίξει την προηγούμενή μου βραδυά, στα ποτά στο Au Revoir μπαρ, προκειμένου ν' αυτοναρκωθώ, να τυφλωθώ και να το ξεχάσω.)

Μόλις είπα στον Δημήτρη το όνομά μου, το πρόσωπό του φωτίστηκε και ο άνθρωπος τούτος αυτόματα και στο φτερό την αγγελία κατέβασε, «η νέα σου νέγρα είναι Ντάνη δική σου» μού είπε και: 1ον/ αυθωρεί με εσκλάβωσε και 2ον/ με ξεπαράδιασε επιτόπου. Δεν είπα τίποτα. Έβαλα τα γάντια μου, έσφιξα με τα ΙΔΙΑ-ΠΑΛΙΑ μου δερμάτινα το ντεπόζιτο και τα κλιπόν της, και βγήκα μια σύντομη κι άφωνη βόλτα... "down memory-lane".

---

Όταν αγοράζω ένα όχημα, ποτέ δεν υπολογίζω τα χρήματα, διότι ΟΛΕΣ μου οι αγορές – συναισθηματικές είναι. Όταν αγοράζω μία μοτοσυκλέττα, ποτέ δεν υπολογίζω τα έξοδα, διότι ΟΛΕΣ μου τούτες οι αγορές – ψυχικές είναι. Και όταν αγοράζω μια «νέγρα», ποτέ δεν υπολογίζω εγώ ΤΙΠΟΤΑ, διότι ΕΤΟΥΤΗ η αγορά είναι υπόθεση μεδουλιού και νεφρών, προστάτη και χεριών, πάθους λαγνείας και λάθους λατρείας. (Ειδοποιώ: I'm just getting warmed up.)

AYTH η πορτοκαλιά – "fireball orange" αγγλιστί! – «νεγρίτα» μου ήταν δική μου. Ζήτησα απ' τον Δημήτρη μια διορία δυό ημερών να συνεννοηθώ με τον μηχανικό μου για το service της, να ψάξει εκείνος εν τω μεταξύ να μού βρει το άπαιχτο κι απαραίτητο "seat-cowl" – και ουχί «κοκοβιό» ρε αμόρφωτοι – κι αφού τον χαιρέτησα, επέστρεψα στο γκαράζ μου την «σαύρα» μου (KAWASAKI ZRX 1200R), χαϊδεύοντας την αυτήν και υποσχόμενός της πως δεν θα την προδώσω. Kαι φυσικόν έως επόμενον, το ΙΔΙΟ βράδυ, με τα ΙΔΙΑ ρούχα και την ΙΔΙΑ της αίσθηση βρέθηκα στο ΙΔΙΟ μου μπαρ, ίνα συσκεφθώ μετά τού ξαναερωτοχτυπημένου εαυτού μου και ζητήσω παραμυθία παρηγορία και συμπαράσταση σε εκείνο το κεχριμπαρένιο ποτό που ζυμώνεται και εμφιαλώνεται στο Clermont τού Kentucky μόνον, απ' το 1795!

Την επόμενη μέρα που ξύπνησα, η πρώτη μου αίσθηση ήταν η ΔΙΚΗ ΤΗΣ εικόνα. (Πάει πολύς καιρός που κορμί γυναικός αποτελούσε την πρώτη αφή μου, πάει λίγος καιρός που σάκκος πυγμαχικός αποτελούσε την τελευταία εκπνοή μου.) Κατέβηκα στο τατάμι να πιώ τον πρώτον βαρύ μου καφφέ και περνώντας δίπλα από την KREIDLER Florettα μου, μού 'κλεισε παιχνιδιάρικα το μάτι εκείνη. (Πάμε καλά.) Μέχρι να στραγγιχτεί το γαλλοβολιβιάνικο το χαρμάνι μου, κάνω το παγωμένο μου ντους και πηγαίνοντας στο squat-rack να κρεμάσω την πετσέτα, το ΚΤΜ 640 SM μού βγάζει την γλώσσα κοροϊδευτικά και συνένοχα. (ΚΑΙ εδώ, πάμε καλά.) Καβατζάρω το τραπέζι με κατεύθυνση τον καναπέ κι από δίπλα εκεί, σπεύδει το SUZUKI 250 RMX μου και μού χαμογελά, «Δε βάζεις μυαλό ρε Ντανάκο και ζήτω σου» μού μηνά, (ΚΑΙ εδώ πάμε πρίμα). (Το ΜAZDA MΧ5 μου ήταν στο συνεργείο για τοποθέτηση bucket-ζωνών, χαμπάρι δεν πήρε.) Κάθε γουλιά ήταν και τής «νεγρίτας» μία δουλειά: αλλαγή λαδιών μπροστινού με παχύτερα λάδια και OHLINS-φυσικά ελατήρια, πέταμα το πίσω αμορτισσέρ και αμέσως τοποθέτηση σουηδού-αδελφού του. Ρύθμιση βαλβίδων και definite-must o συγχρονισμός των καρμπυρατέρ, ένα ζευγαράκι τσιχλωτικά Diablo Corsa και βουρ φυσικά για το Λαύριο, ένα μπουκέττο ανθάκια προσκύνημα στον τάφο τού ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ Απόστολου – to say the least, to do it at last.

Tίποτα από τούτα δεν έκανα όμως.

Την Τρίτη πρωΐ στην πηγμένην οδό Καλλιρόης κατέβηκα κι ανακοίνωσα στον έκπληκτο Δημήτρη ότι ΔΕΝ θα προβώ στην αγορά τής «νεγρίτας» μου. Εκείνος προσπάθησε να καταλάβει τί μεσολάβησε, γιατί η πώληση κι αγορά ακυρώθηκε, πώς ήτανε δυνατόν ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ να ΜΗΝ αγοράσει ΑΥΤΗΝ την Speed Triple που είκοσι πέντε (25) ολόκληρα και ατέλειωτα χρόνια περίμενε για να γίνει δικιά του. Ειλικρινώς και θερμά, γενναία κι ανθρωπινά, αντρίκια και σταράτα τον ευχαρίστησα, ολόψυχα τού ευχήθηκα «καλή και γρήγορη πώληση», ξανακαβάλλησα την πιστή-σιωπηλή «σαύρα» και στην σπηλιά μου επέστρεψα, μισός-ζωντανός και μισός-ψόφιος.

ΠΟΤΕ μην απαντάς στα προσωπικά σου «γιατί» – ορίστε ακόμη μία δική μου σοφία. ΠΟΤΕ μην εξηγείς τα προσωπικά σου «επειδή» – ορίστε ακόμη μία δική μου ευφυΐα. Και ΠΟΤΕ μην αποκαλύπτεις τα προσωπικά σου «δια ταύτα» – ορίστε ακόμη μία δική μου διδασκαλία. Διανύω πλέον μία ηλικία που δεν οφείλω ΤΙΠΟΤΕ στον εαυτό μου, το απολύτως ΚΕΝΟ στους άλλους και την ΖΩΗ μου ολόκληρη σε εκείνην την Μοτοσυκλέττα που φώτισε κι έστεψε την ΚΑΛΥΤΕΡΗ περίοδο τής Δίκυκλης μου Εποχής και Εποποιίας, (μαζύ φυσικά με το άλλο μου-μοναδικό μου-πορτοκαλί μου τρικύλινδρο – το LAVERDA 1000 3C μου).

Τί έχω εγώ πει; "There is only ONE time, tο do ONE thing." Με τί έχω αυτό συμπληρώσει; «Μοτέρ και μήτρα που ΜΙΑ φορά καβάλλησες κι έσκαψες, έκλαψες κι έχυσες, αποχαιρέτησες κι έθαψες – ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ν' αναστήσεις». Και πώς έχω κλείσει τούς λογαριασμούς μου εγώ με τα ΑΙΩΝΙΑ κι ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΑ Θηλυκά, Γυναίκα και Μοτοσυκλέττα; «Ο έρωτας που ΕΣΥ με ΑΥΤΕΣ έζησες έχει πλέον μπει στο Πάνθεον τού στροφαλοπέους σου: ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να συρθεί ΤΟΥΤΟΣ και να πατήσει στην γη πάλι, σε κρεβάτι ή άσφαλτο, σε οδήγηση ή οργασμό πάλι.»

Αυτός είμαι εγώ και η «νεγρίτα» που δεν αγόρασα, περήφανο κι άξιο εαυτού-μου-κυρίου με έκανε κείνη. Γιατί άπαξ και την πρώτη-μαύρη μου «νέγρα» εγώ έζησα-τίμησα, τώρα τούτην την δεύτερη-πορτοκαλιά μου «νεγρίτα» εγώ λευτέρωσα-λύτρωσα: ΕΤΣΙ οφείλουν να πράττουν οι εκλεκτοί άνδρες στις χριστές τις γυναίκες τους, (ιδιαίτερα εάν φτιάχτηκαν κείνες στην Αφρική, μέσω Αγγλίας). Ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ τού τέλους τού 2021 ΔΕΝ είναι ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ των αρχών τού 1994. Η «νέγρα» τού Ντάνη τού 1994 ΔΕΝ γίνεται η «νεγρίτα» τού Ντάνη τού 2021. Η Μοτοσυκλέττα και η Γυναίκα τού Ντάνη τού 1994 ΔΕΝ πρόκειται να σταθούν Μοτοσυκλέττα και Γυναίκα τού Ντάνη τού 2021.

Ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ δεν κοιτάζει πια πίσω του, δεν κοιτά καν μπροστά του. (Ακόμη κι αν γέρνει στο σταντ της μια "negrita" του ώριμη, ακόμη κι αν ξαπλώνει στην κλίνη του μια "redhead" του ώριμη.) Ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ δεν κοιτά πλέον στο μέλλον ή μακριά, στο πέραν ή στα θολά, στα έγκατα ή στα ουράνια. Γιατί ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ – ως άλλος Οιδίπους επί τη Κυψέλη του – κατέστη τυφλός την όρασή του αυτός θυσιάζοντας, για να κρατήσει ΤΟΝ ΕΝΑΝ έρωτα Μοτοσυκλέττας/Γυναίκας μοναδικό και αμόλευτο, ιερό και ανόθευτο, ανεπανάληπτο κι ανεξάντλητο, αξέχαστο και ατελείωτο όπως ΑΥΤΕΣ είναι.