Πραγματικά "I stood there boldly / Sweatin' in the sun" τότε, καταπώς ξεκινά το επικό τούτο τραγούδι τού Μέγιστου Bob Seger. Όντως "I felt like a million / Felt like number one", στεκόμενος στα μουρμουριστά χείλη τού νερού, εκεί στην παραλία Σπαρτί τής Αμοργού. Και ήταν "The height of summer / I'd never felt that strong / Like a rock" που ο Χρόνος σταμάτησε εντελώς για εμέ, ο Χώρος με είχε ήδη ξεχάσει.

Το τραγούδι τού γέννημα-θρέμμα-Detroit βασικού-αμερικανού-καλλιτέχνη αυτού δεν θα μπορούσε να μιλήσει τότε, για μένα, καλύτερα. Ι was not 18, but 48 και "Didn't have a care", ζούσα την ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή για μιαν ακόμη φορά, (εκείνην που ξύπνιος την ονειρεύομαι και την πραγματοποιώ υπνωτισμένος). "I was lean / And solid everywhere / Like a rock" καθώς κολύμπι καθημερινό και σπαθί κάθε πρωί, τρέξιμο απογευματινό και πολύωρο υποβρύχιο ψάρεμα, Crossfit και Tae Kwon Do φρόντιζαν με το παραπάνω, ακίνητος μην πεθάνω.

"My hands were steady", χέρια δυνατά στιβαρά σταθερά. "My eyes were clear and bright", μάτια διαπεραστικά φωτεινά εκτελεστικά. "My walk had purpose", να μείνω στο νησί και μέσα του να χωθώ, να περπατήσω ολόκληρο το νησί και πάνω του να χαθώ. "And I held firmly / To what I felt was right / Like a rock" – είχα την πίστη μου, τα παλιά διαβάσματά μου και τα νιά γόνατά μου, την σωστή αναλογία από ήττες και παραιτήσεις πίσω μου και την μηδενική αντιστοιχία σε νίκες και κατακτήσεις μπροστά μου.

Εκείνην την στιγμή, σ' εκείνον τον ορμίσκο ήμουν ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι βρισκότανε πίσω μου, με αγκάλιαζε και με στήριζε, με φώτιζε και με έκαιγε: "Like a rock".

"I was strong as I could be", ζώντας κι απολαμβάνοντας την κορυφή τής ανθρώπινης κι ανδρικής δύναμής μου, πνευματικής και σωματικής ρώμης μου. "Nothing ever got to me", αφού οτιδήποτε στο διάβα μου έπεφτε, αυτοκαθηλωνόταν στα τέσσερα υποτακτικά σιωπηλά και ανέμενε ποθητά, την επιβητωρική την νομή μου. Ναι, "I was something to see / Like a rock" και αυτό ουδείς το αντιλήφθηκε, παρά μόνον τα σύννεφα και τα κύμματα, τα δελφίνια και τα μαγιάτικα, οι πέτρες και οι ακτίνες τού ήλιου.

"And I stood arrow-straight" όπως ακριβώς και προκλητικώς στην κάτωθι φωτογραφία φαίνεται, ένα γυμνασμένο και μαυρισμένο κορμί «δίχως πρόσωπο», ένα σκοτεινιασμένο και κρυπτό πρόσωπο «δίχως σώμα». "I stood proud, I stood tall / High above it all" – αν και δεν υπήρξα ποτέ μου περήφανος (γιατί ήμουν πάντα γενναίος), αν και δεν υπήρξα ποτέ μου ανώτερος (γιατί ήμουν πάντοτε τελευταίος).

Με μια ΒΑΣΙΚH διαφορά: "I still believed in my dreams" – στα ίδια όνειρα, τα ίδια τα όνειρα που ΚΑΙ σήμερα κάνω. (Αν ακόμη επιζώ, είναι γιατί ονειρεύομαι και διαρκώς ναυαγώ, μέχρι την ακτή τους εγώ μισοπνιγμένος να βγω, αδικαίωτος μα ικανοποιημένος, τραυματισμένος μα και τρανός.) Αλλά.

"Twenty years now / Where did they go?" και εδώ απάντηση δεν τολμάω να δώσω. "Twenty years / I don't know", ενώ πολύ καλά ξέρω να δώσω. "I sit and I wonder sometimes" εδώ στην κυψελιώτική μου σπηλιά "Where they've gone" και δεν βρίσκω τίποτα: κάποιες φωτογραφίες και ημερολόγια, τα ψαροντούφεκα πούλησα και τα σπαθιά μου θηκάρωσα, μείναν μόνον οι εικόνες απ' τις ηγερίες τις γάτες μου – το Μανασή και το Καιτί – να με κοιτούν ακίνητες απ' τα κάδρα τους στην εταζέρα. "And sometimes late at night" που ο απ' έξω δημοτικός φωτισμός φέγγει τις μοτοσυκλέττες μου και τα βάρη, τα βιβλία και το μικρό μου τατάμι, "The moon comes callin' a ghostly white" και με τρομάζει, με πανικοβάλλει. "And I recall" μόνο, θυμάμαι αποκλειστικά, αναπολώ καμμιά στιγμιαία φορά.

---

Την εποχή που προ είκοσι ετών ήμουν σαν βράχος, "Standin' arrow-straight". Την εποχή που προ είκοσι ετών ήμουν σαν βράχος, "Chargin' from the gate". Την εποχή που προ είκοσι ετών ήμουν σαν βράχος, "Carryin' the weight" όλου τού νησιού, όλου τού Αιγαίου, όλης τής Μεσογείου (και ουκ έσεται κόσμος έτερος πλην αυτών).

Όρθιος μόνος και δυνατός, ώριμος ακαταμάχητος κι άγνωστος, όμορφος ταπεινός και πνευματικός στεκόμουν στον απρόσιτον αυτόν όρμο τον καταγάλανο και γαλήνιο τής Αμοργού και ζούσα τον θάνατό μου που δεν θα 'ρθει ποτέ, πέθαινα την ζωή μου που δεν θα φύγει ποτέ – καταλάβαινα ένιωθα και βίωνα ταυτοχρόνως το Θαύμα και το Μυστήριο, την Χάρι την Ευλογία, την Θεραπεία την Οδηγία, την Σωτηρία και την Ανάπαυση.

"Oh, like a rock / The sun upon my skin", όπως ακριβώς στην φωτογραφία μου τούτη φαίνεται. "Like a rock / Ηard against my skin", όπως ακριβώς στην φωτογραφία μου τούτη εμφανίζεται. "Like a rock / I see myself again" τώρα που μέσα στο σκότος σπηλιάς, στο βύθος τής πολιτείας, στον τρόμο των ασθενών και στον δείμο των ισχυρών η σοφία η πίστη και η ελπίδα έχουν χαθεί. (Κι όσον αφορά στην αγάπη – εγώ την κρατώ, εγώ την φιλώ, εγώ την φυλάω.)

Ναι, όσο κι αν είναι περίεργο, μετά από είκοσι χρόνια "I see myself again" όρθιο και γυμνό, όχι μαυρισμένο μα κατάλευκο, πλέον ρυτιδιασμένο μα το ίδιο ευθυτενή. Στα πόδια μου δεν έχω άμμο και βότσαλα μα άσφαλτο και τσιμέντο, στο αριστερό χέρι μου δεν φέρω το Rolex μου και στο δεξί μου χέρι δεν κρατώ πια την Mont Blanc μου – άπαντα έχουν στο πέλαγος τής ποινής διυλιθεί, στον ωκεανό τής ψυχής καταβυθισθεί, στον πυρήνα τής αγάπης έχουν αναπαυθεί.

Έτσι ακριβώς βλέπω ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ τον εαυτό μου: "Like a rock".

Σάρκινο όμως και ζεστό έως καυτό. Ανθρώπινο όμως και ταπεινό, τεταπεινωμένο. Ζωϊκό όμως και ανύπαρκτο έως αγέννητο, αθάνατο και αιώνιο, ανεπανάληπτο και ολόϊδιο με βράχους και θάλασσες, ψάρια πτηνά, τετράποδα δίποδα, αγίους και βούδδες, θεούς και δαίμονες. Κι αυτό το τραγούδι είναι ο παιάν και ο ύμνος μου, το νανούρισμα κι εμβατήριό μου, η προσευχή κι η κραυγή μου. ΑΥΤΟ με κρατά ζωντανό, ακόμη. ΑΥΤΟ με κρατά δυνατό, ακόμη. Και ΑΥΤΟ με συνδέει με τής ζωής μου την ΚΑΘΕ στιγμή, την ΚΑΘΕ τοποθεσία. Αν φωτογραφήθηκα το 2001 στο Σπαρτί, τώρα γράφω το 2021 στην Κυψέλη. Αν γεννήθηκα κάποτε, δεν θα πεθάνω ποτέ κι αν πεθάνω κάποτε, θα ξαναγεννηθώ πάλι.

"Like a rock" εύχομαι, σαν βράχος ελπίζω. Και θα ξαναρχίσω χαρούμενος και ευλογημένος, ειρηνικός και πολεμικός, τρυφερός κι ισχυρός πάλι από την αρχή τον κύκλο Ζωής και την ευθεία Θανάτου, θα ξαναστηθώ όρθιος νέος και δυνατός υπό την σκέπη τού ήλιου, έμπροσθεν πέτρας και στα πόδια τής θάλασσας.

Τί άλλο ένας απλός άνθρωπος πιο πολύ, πιο απλό, πιο γλυκύ να ζητήσει;