(14 NOE 21)

Έρχονται οι άτυχοι κι αμαθείς άνθρωποι εδώ-πάνω στην Γη και για να διασκεδάσουν την καταδίκη και θλίψη τους, περνάνε ωραία. Σπουδάζουνε καβλαντίζουνε, δουλεύουνε και προκόβουνε, γνωρίζονται και παντρεύονται, χωρίζουνε και πεθαίνουν – «Μμμ, πανόόόραμα» που λέει ο Ρίζος στο ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ. (Κυριολεκτικά, γιατί πιο «κακομοίρα» απ' την ζωή των ανθρώπων δεν υπάρχει δεν γίνεται, με τίποτα πλέον δεν σώζονται τούτοι.)

Ανάμεσα λοιπόν στις παιδιές και τ' αθλήματα, τον πασσατέμπο και τα τριγωνοπολύγωνα, τον εγωϊσμό και την τρέλλα οι άνθρωποι έχουν εφεύρει και καταφεύγουν στην απιστία. Και δεν ομιλώ για την «απιστία περί την Υπηρεσία» στην οποία διαπρέπουν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε για την δανειοληπτική απιστία, την εμπορική απιστία, την κακουργηματική απιστία. Εδώ γράφω για την ερωτική-συναισθηματική απιστία, αυτήν που η κρυφοπουτανίτσα ο λαός πάνσοφα «κέρατο» ονομάζει, «σού τα φορά» είναι το γνωστό ρήμα του, «στην ημιδιαμονή» είναι η απευκταία τοποθεσία. Δουλεύεις εσύ στην εταιρεία π.χ. και το γυναικάκι είναι κάτω απ' τον κουμπάρο για νεφρών ξάφρισμα! Μαγειρεύεις εσύ στο σπίτι μπάμιες για τα παιδιά π.χ. κι ο συζυγάκος είναι με την συνάδελφο στο «συνέδριο» και την ανασκάπτει γυναικολογικά, μπας και βρει καμμιά τής Σοφίας Σλήμαν ξεραμένη σερβιέττα!

«Κατ' αρχάς» – που λέει ο Στέλιος – η απιστία είναι θέμα φύλου απολύτως κι επακριβώς, που εγώ λέω τώρα. Γιατί είμαι μωρέ σεξιστής; Διότι κατέχω άριστα την Ελληνική Γλώσσα αγαπητοί μου: ο ανήρ απατά κι η γυνή απιστεί – να ξεκινήσουμε λοιπόν να τα βάλουμε σε σειρά όλα; Ο άνδρας τον τινάζει απλώς και εάν εμπλακεί ολικώς και τα κάνει άπαντα κώλος, είναι εντελώς... θηλυκός. Η γυναίκα το κουδουνάει επιεικώς και εάν εμπλακεί τελικώς και τα κάνει άπαντα ως πρωκτός, είναι εντελώς ένα... αντράκι. Πάμε ξανά: ο άντρας που ξενογαμά, έχει ξυπνήσει η γυνή μέσα του και ψοφάει για ποικιλίες, ενώ έχει στο σπίτι του ΚΑΙ φασόλια ΚΑΙ φιλέτο, ΚΑΙ γυνή ΚΑΙ θεά. Η δε γυναίκα που ξενογαμιέται, έχει πεοποιήσει την μις-κλειτορίς και λυσσάει για μαλακίες, ενώ έχει στο σπίτι της ΚΑΙ ταύρο ΚΑΙ μαύρο, ΚΑΙ αρσενικό ΚΑΙ μπαμπά – ουκ έσται τέλος στ' ανθρώπινα κι εγώ είμαι πλέον τυφλός ώστε, παρ' όλο μου το επίθετο, άλλον τινά να φωτίσω.

Ξέρω απόλυτα για ποιό πράγμα μιλώ, (εγώ και τρία δισεκατομμύρια άντρες ακόμη). I've been there and I've tasted το δηλητήριο τής δαγκωματιάς της, την στυφή γεύση της, το πικρό ποτάμι χολής και το τσουνάμι οργής που την συνοδεύουν. Η απιστία – καταπώς ο B.B. King ομολογεί, "When someone else is rocking your bed" – αφορά στην ενεργητικά-εχθρική πράξη τής άλλης, τού «συμβαλλόμενου» που σε παραγράφει και σε ακυρώνει, σε διαγράφει και σε σχολνά, για δέκα κλούβια λεπτά ή για δέκα μόνιμα χρόνια, κάνοντάς σου ματάκια πρόστυχα μα γλυκά ή πετώντας σε μέσα σ' έναν κουβά λερό ψέμμα.

Ήξερα κύριο-σοβαρό-παντρεμμένον άνθρωπο, μεγαλοδικηγόρο μάλιστα Αθηνών με γυναίκα και πέντε παιδιά, που πηδούσε την γραμματέα του επί τεσσαράκοντα χρόνια. Ήξερα παντρεμμενοχωρισμένο-μισό-ασόβαρο άνθρωπο, μπακάλη στην Κεντρική Αγορά με γυναίκα δίχως παιδιά, που τρυγούσε την Αννούλα την πουτάνα-πρεζού επί αμέτρητα χρόνια. Ήξερα χωρισμένη-μεγάλη-κυρία γυναίκα, Τμηματάρχη Δημοσίου και μάλιστα θεσμική με άντρα και ένα παιδί, που διατηρούσε γαμιστρώνα κανονική και έλεγε στον σύζυγο ότι την έχει για να συγγράφει. Και ήξερα ελεύθερη-μικρή-τής πλάκας τσουλί, άεργη άνεργη και αλάνι, δίχως άντρα-δίχως γυναίκα, δίχως παιδιά-δίχως κανένα που το έδινε τόσο «φτηνά» και το έκανε τόσο «συχνά», που η τριάδα Φρόϋντ-Άντλερ-Γιούνγκ γράφτηκε σε σεμινάριο ικεμπάνα!

Make no mistake about it κυρίες και κύριοι, η απιστία είναι γένους ΑΠΟΛΥΤΑ θηλυκού. (Όπως π.χ. ο πόλεμος γένους αρσενικού και το μίσος, ουδέτερου γένους.) Ο άντρας απιστεί επειδή οι μύγες πετάν, η γυναίκα απιστεί επειδή την ενοχλούνε οι μύγες... που έχει αυτή μέσα της, χα! Ο άντρας απατά δίκην και χάριν παιδιάς (αφού ΑΚΟΜΑ και ΠΑΝΤΑ αυτός μάλαξ εμμένει), ενώ η γυναίκα απατά επειδή «νιώθω μια ανησυχία Τασία μου, με τρώει κάτι μέσα μου, αυτά τα μελιά μάτια του Γιώργου, εκείνο το πορτοφόλι του Κώτσου μου, άσε δε το παπάρι του Τάκη-μανάρι». Και το τριτώνω [sic]: ο άντρας στην απιστία συνεχίζει το παίξιμο τού έρμου πουλιού του, ενώ η γυναίκα με την απιστία δικιολογεί το φταίξιμο τού άδειου μυαλού της και δεν θα συνεχίσω εδώ άλλο κι έτσι, γιατί το σήμερα των ανθρώπων δεν επιθυμεί ν' αντικρύζει ψυχικά κόπρανα και σβουνιές αισθημάτων.

---

Έχει καμμιά σχέση μωρέ ο μονογαμικός λύκος, με την παρτουζιάρα μαϊμού; Ο πρώτος το ταίρι του επιλέγει και συναντά, το αγαπά κάθεται δίπλα του, ολόκληρη την αγέλη φροντίζει υπερασπίζει και γερνά με περήφανη αξιοπρέπεια δύναμης, δίπλα στην ικανοποιημένη κι ευτυχισμένη «ευνή» του. Η μαϊμού η κυρία καριόλα η άπαιχτη, όπου κάτσει-βρεθεί τον αρπά, σε κοιτάζει-το κάνει, κλάνει-τον παίρνει, διαβάζει-τονε ρουφά και κοιμάται-γαμιέται. Πηδά από κλαδί σε πουλί, το φάσωμά της διαρκεί δευτερόλεπτα αφού ΜΟΝΟ σκοπό έχει να περάσει την ώρα της, να ταπώσει την στάζουσα τρύπα της, να καβλαντίσει ΠΑΝΤΑ για πάρτη της και γι' ΑΥΤΟ μαϊμού ακριβώς παραμένει – κάνει ό,τι βλέπει να κάνουν οι άλλοι. (Κι όταν το 'πα όόόλο αυτό σ' ένα γκομενάκι παιχνιδιάρικο ζωηρό, τί μού απάντησε τούτο; «Δεν ξέρεις εσύ Ντάνη μου τα ανθρώπινα, εσύ για θεός έχει βαλθεί για να γίνεις». Παρ' όλον ότι στο στόμα τής τον είχα εγώ, την ίδρωνα την οργαζόμουν την ευτυχούσα, στα μάτια της τα πλάνα την κοιτούσα εγώ κι εκείνη τηλεφωνούσε τής Νταίζης να πάνε για καφφέ-έλεγε, να πούνε τα δικά τους-έλεγε, ν αρμέξουνε τού Μανώλη το τριβόλι-έλεγε – σας πληροφορώ ότι έμεινα «να δω την ταινία» έως το τέλος).

Η γυναίκα – κυρίες πρωτίστως και κύριοι πολύ-μα-πολύ πιο μετά – απιστεί απατά ΚΑΙ όταν είναι ευτυχισμένη, ΚΑΙ όταν αυτή δυστυχεί. Θέτε και προσωπικόν παραδειγματάκι; Έχω φύγει για επαγγελματικό ταξίδι επτά ημερών στο εξωτερικό, είμαστε με το γυναικάκι στα καλύτερά μας ντουζένια, σχεδόν τα στέφανα ετοιμάζουμε, η πεθερά έχει πάει να επιπλώσει το παλατάκι μας και μόλις γυρνάω εγώ, το αμόρε μού σκάει πως «το 'κανε» με τον γυμναστή μπρατσαρά, τον παίδαρο με τον πάπαρο – λες κι εγώ είμαι αγύμναστος εντελώς, λες κι εγώ δεν τον έχω χιλιόμετρο, λες κι εγώ δεν έχω αγαπήσει ποτέ μου. Θέτε τώρα και παράδειγμα άγνωστον; Ζει είς δυστυχής με μία σαχλή, συμβιούν επί έτη όπως-όπως, κακήν-κακώς, ουδείς όμως το κουνάει από τα γνωστά, αυτός τρέχει ολημερίς στην δουλειά κι εκείνη τρέχει ολημερίς στα καυλιά. Απλώς στο τραπέζι τ' απόγευμα βρίσκονται, η σκόρπια κι αχορτάστου λωλή τού 'χει φτιάξει ένα μούρλια ιμάμ-μπαϊλντί, τού παίρνει στα βιαστικά κι όρθια, στα πυρκαυλωτικά και εκρηκτικά μια πιπούλα τουρμποξεπέτα και βγαίνει η ασυμμαζεύτου ξανά, με τις φίλες τούς φίλους – «Δεν είναι ζωή αυτή που κάνω εγώ με τον Βασίλη μου Ντάνη μου» μού 'λεγε τις προάλλες ανάμεσα στο τρίτο μας και τον δέκατό της οργασμό, εγώ δεν είχα χύσει καν την πρώτη μου φορά ακόμα, καθότι κρατιόμουνα – οι Παρθένοι είναι τρυφεροί ακροατές και άριστοι μαθητές, για εραστές δεν το συζητώ, είμαστε θεοί... οπαδών άνευ!

Η απιστία είναι ψυχική πάθηση, συναισθηματική νόσος, φυλλοκαρδίων ασθένεια και μυαλού αλητεία. Κι επειδή κάάάπου ο άνδρας κάάάποτε φιλότιμος ΑΥΤΟΣ-ΜΟΝΟ είναι, το «βάρος» δυστυχώς-ευτυχώς πίπτει ΟΛΟΚΛΗΡΟ στην γυναίκα. (Μαλάκες δηλαδή είναι οι χριστιανοί, που δώσαν κοτζάμ μήλο στην Εύα; Ντούβλα είναι καταντίπ οι μωαμεθανοί, που τις δικές τους τις έχουν τυλίξει σε πολύπτυχο σάβανο εν ζωή; Κνώδαλα είναι οι ινδουϊστές που άμα πεθάνει ο ανήρ, καίνε στην ίδια πυρά ΚΑΙ την γυναίκα του ζωντανή, επειδή δεν κάνει αυτή να μολυνθεί από αλλουνού πέος;) Η γυναίκα είναι ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ και ΣΟΦΑ πολυανδρική και ΕΤΣΙ πρέπει να είναι, ενώ/όπως ο άνδρας είναι ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ και ΟΡΘΩΣ μονογαμικός και ΕΤΣΙ οφείλει να παραμείνει: δεν είναι το θέμα μου «ποιος μπαίνει-ποιος βγαίνει» – σιγά και μωρέ, πώς κάνετε έτσι; Τί είπε η Νασούλα κάποτε, η κατ' εμέ τόταλ τσούλα; «Δεν είχε, δεν έχει και δε θα 'χει ΠΟΤΕ σημασία ΚΑΜΙΑ» η ξενογαμία, το κέρατο, η απάτη η απιστία. Το να γυρνάς χυμένη σε κλίνη συζυγική, το να λες «όχι ζουζουνάκι μου άλλο από πίσω, πάρε με από μπρος που είμαι χαλαρή και ξεκούραστη τώρα», το να διατηρείς σχέση ετών και να την ξέρει απόλυτα ο κιαρατάς είναι ποινή και ειρκτή που δεν αρμόζει σε όλους – καπίσι ή καπίστρι;

Τί λένε στην παλαιά και πειραιώτικη την αργκό, (διάβαζε ΜαλβινοΧαριτόπουλε, να μαθαίνεις): «Ποια είναι η διαφορά μπεκέ, μπεκεκέ και μπακαρίνου;» Απαντώ: ο μπεκές είναι αυτός που τού γαμιέται η γυναίκα και δεν ξέρει τίποτα, ο μπεκεκές είναι αυτός που το ξέρει, αλλά δεν θέλει να ξέρει και μπακαρίνος είναι αυτός που ΚΑΙ τού γαμιέται, ΚΑΙ το ξέρει πανηγυρικά, ΚΑΙ τού αρέσει βεβαίως – άντε τρέχα-γύρευε εσύ με τ' ανθρώπινα, ιδιαίτερα μάλιστα όταν το τιμόνι και την κουτάλα την κρατάει γυναίκα. (Το τιμόνι είναι για τα βράχια πάντοτε-φυσικά και η κουτάλα είναι για τα βράγχια-καταδικαστικά και ναι, είμαι δυσνόητος Μάνο μου κι ομιλώ πάντα με γρίφους: γιατί άμα τα πω και τα γράψω εγώ ευκρινώς, εσύ θα σφάξεις καμμιά δεκαριά γυναικάκια-σειρά κι εδώ δεν είναι Ισλάμ ούτε έχει σαρία, εδώ είναι Γραικία ζουρλή όπου βασιλεύει και κρατεί η οιστρογονική και κλιμακτηριακή ασυδοσία.)

Η απιστία είναι καρδιακή διαταραχή, κολπική ανισορροπία, νευρική αστάθεια, νεφρική απάθεια – προσιδιάζουν ετούτα στον σωστό άνδρα μωρέ; Η απιστία είναι υπόθεση ορμονών, είναι απόθεση μπάζων αισθηματικών, είναι ανατίναξη θεσμών κι ιερών – ανήκουνε τούτα στον σωστό άνδρα; Η απιστία είναι το άλας επί της πληγής, το όξος επί της χολής, το λεμόνι στου όφι το άγρυπνο μάτι. Η απιστία είναι ό,τι κινεί την θηλυκή Γη, ό,τι κάνει την Αίτνα να ξεβαριέται, ό,τι κάνει τον Χάροντα σύνταξη να μην παίρνει. Η απιστία πνίγει δεν αγκαλιάζει ποτέ, η απιστία ξεπετά δεν ησυχάζει ποτέ, η απιστία χαβαλεδιάζει και τρομάζει ασύνορα και βαθιά, το κάρμα εκάστου δεσμεύει βαρύνει ποινολογεί – καμμία συγγνώμη δεν είναι μπαλωτική κι αρκετή, για να επιδέσει ΤΟ τραύμα. Κι αν υπήρχε στρατοδικείο Νυρεμβέργη ή Πουργκατόριο, η απιστία θα ήταν νεκρή, dead meat, ένα χαρτί υγείας χεσμένο μα ο κόσμος ο ντουνιάς, η μάζα τα πλήθη, οι άνθρωποι εν συνόλω παραμένουν κοιμισμένοι χαζοί κι αρπάζονται από μία τρυπούλα και ένα πετσάκι. Και διασύρουν την Ύπαρξη, φτύνουνε την Ανάσα, κατουράνε το Θαύμα Ζωής και κοπρίζουνε τον Θεό που μέσα τους φέρουν.

Χα! Η απιστία είναι Η Οδηγία, όπως το μυαλό είναι Ο Δρόμος – αχ άγιο Ζεν, εσύ «τα 'χεις πει άπαντα» αλλά ποιός σε ακούει. Η απιστία είναι το βούνευρο των ασυνείδητων κι άμαθων για να δουν έως πότε θα αυνανίζονται και θα βασανίζονται, μέχρι τούτοι να ξυπνήσουνε και ν' απαλλαγούν..., (λέω και μια μαλακία γι' αστείο). Όλοι οι υπόλοιποι «ποινήν» εκτίουνε «θητεία» κάνουνε, «αγροτικό» γράφουνε, για «απόσυρση» πάνε. Οι ελάχιστοι όμως που κεντάν και διδάσκουνε σαρδονίως χαμογελούν – ήδη αυτοί νεκροί είναι, δεν θα ξανάρθουνε στην ζωή γιατί τούτη είναι μαρτύριο κι αυτοί στάθηκαν πρόδρομοι, άγγελοι φωτεινοί, φωνές βοούσες εν τη κοσμοβριθή-σαρκική πόλει... με αντιλαμβάνεστε ελάχιστα υποθέτω.

Η απιστία είναι κάθαρσης κάλυπτρο κι ενοχής έμπλαστρο, η απιστία είναι καυλιάρα μαυρότρυπη μα υποβιβασμός εξευτελισμένος, η απιστία είναι θηλυκή γιατί αφορά μόνο στον άνδρα. (Τί είπε ένας λεγεωνάριος γηραιός; "L' homme, c' est un 'non". Τί έχω πει εγώ ο παλιός; «Ο άντρας απ' τα προσεκτικά ΟΧΙ του κρίνεται, η γυναίκα παίζεται απ' τα ΝΑΙ που άμυαλα έχει μοιράσει».) Κι εδώ ο μετρονόμος κι ο ρυθμιστής είναι η απιστία: είσαι πιστός; Προβιβάζεσαι. Είσαι μια άπιστη; Ως πεοparking ανάρπαστο υποβιβάζεσαι, ως πεοκουβάς εκλεκτός αναδεικνύεσαι, ως πεοstorage θεσπέσιο προτιμάσαι και ως πεοτάφος στυγνός καταντάς – δεν τα λέω εγώ, η Ζωή η Μεγάλη Αδιάφορη διατάζει και επιτάσσει, δείτε λοιπόν πού πέφτετε και τί κουκλίτσες μου υπογράφετε, καταδίκη δική σας περιφανή ή αδιάφορων και ανάξιων σωτηρία.