Αυτά τα τρία άλφα του τίτλου μου δεν λένε πολλά, αλλά είναι το παν και τα πάντα. Αυτές τις τρεις λέξεις μπορεί να τις θεωρώ εγώ αρχικές-ουσιαστικές-βασικές, έχουν περιπέσει όμως σε εντεταλμένη αφάνεια τελευταίως. Κι αυτές οι τρεις έννοιες δεμένες σφιχτά είναι μοναδικές, αιώνιες κι άχρονες, απερίγραπτες έως άφθαστες, αδιαπραγμάτευτες και κρυφές - τέλος.

Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω προσωπικά παραδείγματα για να ξεκλειδώσω και να φωτίσω λιγάκι τις σκέψεις μου, αυτό που προσπαθώ να πω, να εκφράσω: τρεις άνθρωποι, τρεις άνδρες μού έχουν κάνει την τιμή της φιλίας τους, και γι' αυτούς και γι' αυτήν θα μιλήσω. Ο Γιώργος ο Γιάννης κι ο Κώστας (κατ' αλφαβητική σειρά) όποτε με βλέπουν, με ερωτούν: «γράφεις τίποτα;». Με κοιτούν ίσια-μέσα-βαθιά στα μάτια για ελάχιστα δευτερόλεπτα, σαν να ξεχωρίζουν και να κόβουν τον χρόνο ειδικά και να τον διαθέτουν προσωπικά, να τον συγκεντρώνουν μεγεθυντικά και να μου στέλνουν την αύρα της σκέψης της έγνοιας τους, της προσοχής της αγάπης τους, να με ρωτούν μόνο: «γράφεις τίποτα νέο;».

Καθώς δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο για ένα συγγραφέα από το αγνό κι άδολο, τρυφερό και σιωπηλό ενδιαφέρον του αναγνώστη. Καθώς δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό για ένα συγγραφέα που δεν γράφει πια – έτσι τουλάχιστον αυτός ισχυρίζεται – από το καυτό ερωτηματικό δίψας και προσμονής, αδημονίας και χαράς, επαφής και ικεσίας του φίλου. Σ' αυτούς λοιπόν τους ανωτέρω κυρίους αφιερώνω το κείμενο τούτο, όπου γράφω-μιλώ για το ένα και τελευταίο απόρθητο ιερό, την αγάπη.

Μπορεί το επικρατούν πολιτικό σύστημα – βλ. απροκάλυπτος καπιταλισμός – να έχει τους ανθρώπους στην ξεφτίλα. Η ανθρώπινη ζωή σήμερα, είτε λόγω οικονομικής εξαθλίωσης, είτε λόγω πολιτικής χειραγώγησης, είτε λόγω πνευματικής καθυπόταξης, έχει εξ-ευτελιστεί εντελώς, έτσι θέλουνε κάποιοι να λέμε. Μπορεί το επικρατούν κοινωνικό σύστημα – βλ. κεκαλυμμένη μητριαρχία – να έχει τους άνδρες στο περιθώριο. Το αρσενικό σήμερα, είτε λόγω εργασιακής υπερεκμετάλλευσης, είτε λόγω κοινωνικής υπερέκθεσης, είτε λόγω σεξουαλικής υπερδιέγερσης έχει γονατίσει εντελώς, έτσι θέλουνε κάποιοι να νιώθουμε. Τους έχει διαφύγει όμως κάτι αυτών των πονηρών και τους διαφεύγει σταθερά από τότε που ο τριλοβίτης απ' την θάλασσα βγήκε, από τώρα που ο ανθρωποπίθηκος στα δένδρα ξανανέβηκε κι από πέρσι που η Σάρον Στόουν έγινε πενήντα: ότι υπάρχει η ΑΓΑΠΗ.

Η αγάπη είναι αυτή και μόνη αυτή που μαρτυρά και δένει, διαπερνά και «στέλνει», υμνεί και υφαίνει ανθρώπους και σχέσεις τους, άνδρες γυναίκες, κορμιά και μυαλά, εσαεί στον πλανήτη. Λέω «αυτή» γιατί σαν αυτή, άλλη πια δεν υπάρχει. Λέω «μόνη αυτή» γιατί αρκεί, απλά αρκεί να γεννήσει τα πάντα αυτή, να γεμίσει τα πάντα και να δώσει το ένα και ύστατο νόημα στην ζωή.

Χρησιμοποίησα προηγουμένως την ίδια κουβέντα-ερώτηση των εκλεκτών φίλων, ως γέφυρα. Γιατί δεν πρόκειται περί των συγκεκριμένων κυρίων: αυτούς στάθηκα τυχερός εγώ να γνωρίσω και να συναντώ, τυχαία εντελώς, μια-δυο φορές ετησίως. Πρόκειται περί του εκλεκτού και κρυβόμενου, ελλοχεύοντος κι ανεξέλεγκτου συναισθήματος της αγάπης που διαπερνά εκείνους και διαχέεται μέσα μου, όπως στην περίπτωση εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων, εκατομμυρίων άλλων ανδρών. Και του καθενός τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, του Γιώργου το εγκελαδικό γέλιο, του Γιάννη οι λαμπεροί οφθαλμοί, του Κώστα η παιδική φωνή – αυτά είναι τα μαδέρια της ψυχής, τα κουπιά της αγάπης, τα πλοία της ύπαρξης.

Και δεν παραλείπω να τους χαιρετώ, να τους αγκαλιάζω δυνατά να τους ακουμπώ απαλά, όποτε τους συναντώ. Υπερβάλλω σε σωματική έκφραση συναισθημάτων – σε βαθμό πρόκλησης – ιδιαίτερα τέτοιους καθώς-πρέπει και σαρκικά-τεζαρισμένους καιρούς, για να καταδείξω την δίψα την δική μου και να ξεφωνίσω την κάψα της κοινωνίας γι' ανθρώπους. Να φωτίσω την πείνα την δική μου και να αποκαλύψω την πενία της κοινωνίας για άνδρες, (όποιος το πάρει σεξουαλικά, απλώς τονε παίρνει). Τους οποίους άνδρες η κυρία κοινωνία αφού πρώτα στράγγιξε, ύστερα υποβάθμισε και στο τέλος παραπέταξε, καθότι έχει τις γυναίκες αυτή τώρα να της γράφουνε τζίρους και παραγωγικότητα, εγκεφαλικά και νευρολογικά, να χαρώ εγώ πρόοδο.

Καταλήγω. Αγαπώ τους ανθρώπους με έναν άρρητο, λατρευτικό λόγο. Αγαπώ αυτούς τους τρεις άνδρες με έναν μυστικό, ιερό και επέκεινα τρόπο. Και αγαπώ την αγάπη γιατί μόνον αυτή με συνδέει – ακόμα – με την ζωή, με οδηγεί με χειραγωγεί, με ζεσταίνει μου ομιλεί, στην προσευχή μου την ζητάω για πάντα. Κι αν δεν μιλήσω-μιλήσουμε τώρα γι' αυτήν, για τι άλλο θα μιλάμε μωρέ; Για πολιτικούς και πολιτική; Δεν λέω, πλάσματα της αγάπης είναι κι αυτά, μιας άλλης αγάπης προς τα λόγια την ύλη – αγάπη ταλαίπωρη βασανισμένη είναι κι αυτή, μα επαναγεμίζω και πυροβολώ: η αγάπη, προς τους ανθρώπους και μόνο, μας σώζει. Η αγάπη, για τους άνδρες και μόνο, μας στηρίζει. Και τελικά είναι η αγάπη – για την αγάπη την ίδια – που μας απογειώνει στους ουρανούς, μας ξεκολλά απ' την γη και μας χαρίζει αιωνίως φτερά ν' ανοίγουμε την καρδιά μας, να σκορπάμε την ψυχή μας και να ξεχνάμε το σώμα μας, μέσα στης αγάπης την αίγλη.

Αυτό μου δίδαξε η γωνιά των δρόμων όπου γεννήθηκα: Εκάτης και Αίγλης. Όπου η Εκάτη ήταν θεά του Κάτω Κόσμου (τον νου μας να έχουμε, να μην ξεχνιόμαστε) και η Αίγλη ήταν το φως του Απόλλωνα (τον νου μας να 'χουμε, να μην τυφλωνόμαστε). Και να μην χάνουμε την απλή μα πολύτιμη αυτή αλυσίδα των τριών άλφα: Αγάπη Ανθρώπων και δη Ανδρών, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι «αγάπης αγών άγονος» καταπώς έγραψε ο Σαίξπηρ.