"What a move". (CASINO, part one)

Δεν υπάρχουν γυναίκες πια.
(Επειδή είναι τόσες πολλές, για ΤΟΣΟ λίγους.)
Δεν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες, με ΤΕΤΟΙΑ ματιά.
(Επειδή είναι τόσο λίγες, για τόσους πολλούς.)

Κοιτώ και ξανακοιτώ την σκηνή από το CASINO ετούτη. Πώς τον κοιτά, αφού τού 'χει κάνει το μαγαζί λίμπα. Και φεύγει αποχωρεί, καθώς εισέρχεται στην ζωή του – την οποία, λίμπα θα τού την κάνει κι αυτή.

ΟΚ ΟΚ, γυναίκες φυσικά και υπάρχουνε, μα δεν το ξέρουν ετούτες. Ούτε το θέλουνε, ούτε το μπορούν. Ούτε αντέχουνε, ούτε τολμούν. Και τριγυρνούν παίζοντας, εκδιδόμενες, σαλιαρίζοντας. Ξοδεύονται χάνοντας, μοιράζουν αρπάζοντας και πεθαίνουν με μία βελόνα κατάσαρκα στην καρδιά – what a beat, a drag and a death!

Κανείς δεν θέλει να αγαπήσει κανέναν. Άπαντες θύματα είναι εγωισμού, που και να 'ταν ο μαλάκας αυτός καν δικός τους, πάει στο διάολο. Ο άντρας κοιτά την γυναίκα ενεός, η γυναίκα ξεφτιλίζει τον άντρα δια παντός – έτσι η σκρόφα η Ζωή προχωράει.

Μια στιγμή, μια ματιά. Ένα χαμόγελο, μια μαχαιριά. Μια σκηνή, ένα τέλος. Τί διδάσκει ο γάτος Μίστερ Κοχί; "Χαμογέλασε και προσπέρασε. Σφίξε τα νεφρά σου και γέλασε. Πέθανε όσο μπορείς, γιατί μετά δε θα μπορέσεις ΚΑΝ να πεθάνεις."

Η Γυναίκα είναι ο ποθητός Χάροντας κύριοι: με βυζιά και μαλλιά, μια σειρά πέρλες στο στόμα, δυό χείλια κοφτερά σαν κατάνες και δυό χέρια στην υψικάμινο να σε βάλουνε. Δυό πόδια ορθάνοιχτα, μια πλάτη καταρράκτη πλαγιά και ένας λαιμός να κρεμάσεις εκατέρωθεν τούς κατακεκαυμμένους σου όρχεις.

Σε μια σκηνή μέσα κατακλύζεται η ψυχή από ανάταση. Σε μια στιγμή μέσα κατακρημνίζεται η ζωή σε ανάσταση. Και σε έναν σφυγμό μέσα καταδύεται η αγάπη για αντίσταση. Σωτηρία και λύτρωση. Απόγνωση δυστυχία. Σιωπή κι αφιέρωση.

Απολύτως σοφά υπέγραψε ο Ντε Νίρο λοιπόν, λέγοντας: "Then I decided to complicate my life."

---

"What a move". (CASINO, part two)
Ή περί Τύχης κι Ανάγκης

Στο βιβλίο μου «τα τρία μι» έχω πολλές φορές αναφερθεί στο επιτυχημένο και τραγικό, αναπόφευκτο και φονικό τούτο δίδυμο. Είναι δύο αρχαίες θεές, δυστυχώς τραγικά ελληνικές, που τις ζωές των ανθρώπων κυριολεκτικά κι ουσιαστικά κυβερνάνε. Τύχη κι Ανάγκη – μ' ΑΥΤΗΝ την τρομακτική σειρά φυσικά κι όποιος δεν τις αντιληφθεί, όταν θα κληθεί να πληρώσει, θα είναι ματωμένα αργά και πολύ. Για εκείνον.

Κι επειδή μόνον τετρακόσιοι έχουν διαβάσει «τα τρία μι» – ενώ εκατομμύρια έχουν δει το CASINO – εδώ θα ασχοληθώ με την «περί Τύχης» Σάρον Στόουν/Τζίντζερ και τον «περί Ανάγκης» Ντε Νίρο/Σαμ. (Τί να φτουρήσει το δικό μου τρανό και γενναίο βιβλίο σε ένα γραικό και λερό χωριό που ψοφά για επιδόματα και συντάξεις, τούρκο νταβατζή κι ευρωπαίο πελάτη, αμερικάνο μπόσση και αλβανό γαμιά;)

Όλα τα είχε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο Σαμ: δουλειά που τού ταίριαζε, αναγνώριση και ελευθερία, δύναμη κι εξουσία, αδρεναλίνη δράσης και εφεδρίνη απόλαυσης. Και μόλις έσκασε «τυχαία» μπροστά του η Τζίντζερ, όχι μόνο πιάστηκε τούτος αιχμάλωτος, μα έπεσε μέσα στην ίδια του την τρύπα «ανάγκης» – που την είχε μα δεν άκουγε, που την ήξερε μα δεν άκουγε, που τού φώναζε μα δεν άκουγε, που θα τον στείλει δίχως τσιμουδιά ν' ακουστεί.

ΑΥΤΟΣ ήταν ένας σκληροτράχηλος υπάλληλος, ένας υπεύθυνος λειτουργός και δυνατός χειριστής, ένας εργάτης σκληρός μα πιστός διεκπεραιωτής μαφιόζων και γελαδάρηδων. Ανάγκη δεν είχε κανέναν αυτός, γι' αυτό Ανάγκη είχε μία γυναίκα. Στην τύχη δεν πίστευε διόλου αυτός, γι' αυτό μπορούσε να κουμαντάρει να διοικεί έναν τής Τύχης ναό, το Casino. Κι επειδή τα είχε ΟΛΑ εκτός από 'να αιδοίο σωστό – as if it exists one – πήγε και έπεσε ΜΟΝΟΣ και ΑΥΤΑΝΔΡΟΣ στην μπικιναρισμένη κι ευώδη, καυλωτική και λυσσώδη καταστροφή του.

ΑΥΤΗ ήτανε μια τυχάρπαστη βιζιτού, μια ντήλερ κορμιού, ένα πρεζόνι τής πίπας και πούσερ τού πισωκολλητού – για τα δολλάρια μόνο. Μια αδέσποτη σμέρνα τις τσόχες και κλίνες λυμαίνοντας, μια φραγκοαρπάχτρα ζαριών πεών και πορτοφολιών σκέτη. Ανάγκη τούτη δεν είχε κανέναν, εκτός απ' τον νταβατζή της – που άλλοτε ήταν ο ίδιος της δυστυχής εαυτός και άλλοτε ο σαλιάρης πουστράκος που τής τα «έπαιρνε», καθώς φυσικά και τού τα έδινε τούτη. Αυτά που απ' τούς άλλους έκλεβε ώστε, 1ον/ να τούς αρμέγει απάνθρωπα και ξετινάζει αδιάφορα τούτη και 2ον/ αφού την ξεφτίλιζε απάνθρωπα και την ξεπούλαγε αδιάφορα κείνος.

Έχεις ΑΝΑΓΚΗ γυναίκας-ταιριού, ανθρώπου σωστού και συνοδοιπόρου ζωής και αποστολής σου; Τότε θα σκάσει στην «πόρτα» σου και στα χέρια σου, στον πούτσο σου και στα μούτρα σου, στην τσέπη σου και στην καρδιά σου η ΤΥΧΗ. Και θα 'ναι ξανθιά εκτυφλωτική, με μια σειρά πέρλες για δόντια άπαντα κοφτερά, δυό χείλη αιδοίου γλυκά μαλακά και κάτι δάχτυλα να σε χαϊδεύουν υπνωτιστικά και να πετιούνται τα ντόλλαρς έξω απ' το πορτοφόλι σου μόνα τους, προκειμένου να γίνουνε γούνες αυτά για να την ζεστάνουν. (Όσα δεν μοιράσει υποτακτικά και πειθήνια η καριόλα σου, στα ΔΙΚΑ ΤΗΣ τα οιδιπόδεια και χρεωστικά «ζετεμάκια»...)

Θα το πω επιγραμματικά-τελειωτικά: η ΑΝΑΓΚΗΣ μαλακία τού άντρα κάνει την γυναίκα πουτάνα και η ΤΥΧΗΣ πουτανιά τής γυναίκας κάνει τον άντρα μαλάκα – πάει λύθηκε και το μέγιστο φυσικό-μεταφυσικό θέμα ετούτο. (Και δεν είμαι φαλλοκράτης ούτε καν σεξιστής εγώ, όπως βιάζονται άγνωστες κι ακαβάλλητες να με χαρακτηρίσουν.) ΕΤΣΙ λοιπόν ΑΚΡΙΒΩΣ χάνεται η Μαγεία και το Μυστήριο, η Λατρεία κι η Θεραπεία, η Αγάπη η Ευτυχία και «δουλειά» κάνουν οι πεθερές και οι φαρμακευτικές, η Εφορία η Αστυνομία, οι εκτρωσάδες κι οι δικηγόροι, οι φυλλάδες κι οι δημοσιογράφοι – άπαντες οι πούστηδες αδιάφοροι κι άσχετοι, εκτός απ' τον άμοιρο άντρα και την γυναίκα τυφλή.

I back-track:

ΑΥΤΟΣ – ένας ολόκληρος Sam Rothstein – είχε ΑΝΑΓΚΗ μια γυναίκα για να «ολοκληρώσει» την ζωή του. Κι όταν έχεις ΑΝΑΓΚΗ εσύ οτιδήποτε, ΤΟΤΕ δεν θα σου έρθει στα πόδια σου πάνω αυτό που σού ΠΡΕΠΕΙ, αλλά το ΤΥΧΑΙΟ εντελώς – έτσι εγώ λέω. (Και έχω ΚΑΙ τα μίλια ΚΑΙ τα αίματα, ΚΑΙ τις ουλές ΚΑΙ τα εμβάσματα για να το αποδείξω.) Ο Σαμ είχε Ανάγκη μία Γυναίκα κι έτσι στα πόδια τής Τύχης – ΑΝΑΜΕΣΑ κι όχι ΚΑΤΩ τους – έπεσε κι από κει ξεκίνησε η καταστροφή του. Γιατί; Διότι ο άντρας ψοφά ν' ανεβοκατεβάζει τον παροιμιώδη «κουβά» στο κάθυγρο το πηγάδι, ενώ η γυναίκα βαρυέται και να κοιτά όλην αυτήν την επαναλαμβανόμενη ιστορία και ξεφτιλισμένη διαδικασία.

Και δεν υφίσταται τέλος στο Μαρτύριο όλο αυτό, όσο ο άντρας δεν καταθέτει βουδδιστική αφιέρωση στην γυναίκα και η γυναίκα δεν καταθέτει χριστιανική στον άντρα παράδοση, ώστε η εγωϊστική και φοβική ανθρώπινη σχέση να μην οδηγηθεί α-να-πό-φευ-κτα στην εκμετάλλευση και πορνεία.

Και σταματάω εδώ, γιατί και-πάλι, πολλά είπα.

Μια συμβουλή. (CASINO, part three)

Αληθώς αρσενική, ουδόλως σεξιστική, γνησίως φεμινιστική.

Φίλοι μου αγαπητοί:

Κάθε φορά που γαμάτε «ελευθέρας βοσκής» – με αντιλαμβάνεστε υποθέτω, τί ΕΔΩ και μ' ΑΥΤΟ εννοώ – με το πέρας των ερωτικών σας εχθροπραξιών/διαπραγματεύσεων/συνευρέσεων/συνομιλιών, αφήστε (στην χειρότερη) ένα εικοσάευρο κάτω απ' το μαξιλάρι και (στην καλύτερη) ένα πεντακοσάευρο πάνω στο κομοδίνο.

Και εξηγώ το γιατί:

Πεντακόσια ευρώ, εάν η γυναίκα βαριέται.
Διακόσια ευρώ, εάν η γυναίκα χασμουριέται.
Εκατό ευρώ, εάν η γυναίκα βιάζεται.
Πενήντα ευρώ, εάν η γυναίκα χαίρεται.
Είκοσι ευρώ, εάν η γυναίκα οργάζεται.
Και ένα ευρώ, εάν η γυναίκα σεληνιάζεται.

Διότι όσο πιο ακριβή/προκαταβολικά/τοις μετρητοίς είναι και κατατίθεται η πληρωμή τσέπης, τόσο πιο φθηνή/ανώδυνη/σωτήρια η πληρωμή ψυχής είναι και αποβαίνει.
Σας ευχαριστώ, καλά να 'στε.

---

"Heart of stone", (CASINO,part 4)

Καθώς το τραγούδι των Rolling Stones αυτό ξεκινά, πόσο φρέσκια κι αφράτη, χαμογελαστή και ανεύθυνη είναι η Ginger και πόσο σιδερωμένος και ρυτιδιασμένος, σφιγμένος κι υπεύθυνος είναι ο Sam.

"There've been so many / Girls that I've known
I've made so many cry / And still I wonder why"

Εκείνη κοιτά να τ' αρπάξει για πάρτη της κι εκείνος κοιτά να τα μαζέψει για τους μαφιόζους – είναι ίδιοι και όμοιοι ή είναι ξένοι κι αλλότριοι εντελώς; Μέχρι την έκρηξή της, την αυθόρμητη και ξετσίπωτη, τολμηρή κι ασυλλόγιστη, προκλητική κι ατιμώρητη πράξη της – στην σκληρή «έδρα του» μέσα. "What a move" λέει ετούτος μονολογεί, τον εαυτό του ελεεινολογεί, μα δεν το ξέρει τί θα πάθει ακόμα.

Όσο ακίνητος μουτρωμένος κλειστός είναι αυτός, τόσο αεικίνητη φωτεινή κι ανοικτή αυτή είναι – πιο τέλεια και πλήρη αντίθεση απ' αυτή είχε χρόνια να συμβεί στον κινηματογράφο. (Στην ζωή συμβαίνει πικρά και συνέχεια...)

"Here comes the little girl / She's all by herself"

Κι όταν τε-λειώνουν στο πάτωμα οι μάρκες που η Ginger σκορπά, εκείνη σπαστά και σπασμωδικά οπισθοχωρεί, μια-δεξιά-μια αριστερά τούς γοφούς της πατά και με καρφωμένα τα μεστά-φονικά μάτια της, το τραπέζι των ζαριών παραπλέει.

"What's different about her? / I don't really know"

Και ξανά, προς εκείνον κοιτά και τού χαμογελά σκανταλιάρικα και προκλητικά, σουστάροντας πάνω στις γόβες της, θροΐζοντας το λαμέ-στρας φόρεμά της, στεφανωμένη απ' την ξανθιά άλω της και τον καρφώνει ξανά, για τρίτη και τελευταία φορά – τον «είχε» πια και οριστικά-αποκλειστικά, τέλος.

"But, she'll never break, never break, never break, never break / This heart of stone"

Για ποιά «καρδιά από πέτρα» ο συνθέτης μιλά; Ποιά «καρδιά από πέτρα» ο σκηνοθέτης μάς δείχνει; Η Ginger είναι πέτρινη (ως πουτάνα Σφιγξ) ή ο Sam πέτρα έμεινε (ως Λωτ με κοστούμι);

Καμμιά μάχη ανδρός-γυναικός δεν διήρκεσε πιο λίγο από την μυθική τούτη. Και ορίστε μετά οι γούνες και τα κοσμήματα, τα καρφωτά τα φιλιά, τα χουφτώματα τα παθιάρικα, τα αξέχαστα τα γαμήσια. Άμα το πρεζοπούτανο τα 'χει σίγουρα τα λεφτά, τότε κεντά, δεν πιάνεται με τίποτα κι από τίποτα – άσ' το, I've been around, you know, too and I know a thing or two! Και δεν φτάνουν ούτε οι διάδρομοι τού MGM Grand Hotel στο Λας Βέγκας να ξαπλώσουν τεζαρισμένοι νεκροί, ρουφηγμένοι και καρδιακοί, ξετιναγμένοι και πεθαμένοι οι άντρες-κουφάρια απ' τα δόντια και χείλια της, μπούτια και κόλπο της, μάτια και θανατερά χέρια.

"Don't keep on looking / Τhat same old way
If you try acting sad / You'll only make her glad"

Ο legit υπάλληλος των φονιάδων μαφιόζων, παντεπόπτης γάτος και κουμανταδόρος αδίστακτος «την έπαθε» από μια αλανιάρα καταφερτζού, πολυλογού βιζιτού, φανταιζί νταραβεριτζού και λυωμένο πρεζόνι, ένα θεσπέσιο και καπάτσο φτιαχτάρι-για-πάρτη του, να τον κάνει θρεφτάρι και σφαχτάρι αυτόν, σε ελάχιστους μήνες μέσα. Kαι κλασικά όσο και αναπόφευκτα – always adding insult to injury – να τα «τραβά» απ' τον άνδρα της Sam, για να τ' «ακουμπάει» στον νταβατζάκο της Lester.

"I ain't got no love / I ain't the kind to meet"

Αυτές οι γυναίκες, ΑΥΤΕΣ είναι. ΈΤΣΙ είναι οι γυναίκες αυτές και ως δαμόκλειος και λυκούργειος Νόμος Ζωής είναι ΑΥΤΟΥΣ τούς άνδρες ΕΤΣΙ να συναντάνε. Και να σκοτώνουν να λυώνουνε, να διαλύουν ν' ανατινάζουνe, να χαρακώνουνε ψυχικά κι επινεφριδιακά να τούς εξοντώνουν.

"Τhis heart of stone / You'll never break it darling
You won't break this heart of stone / Oh no no no
You better go / You better go home"

Eπιμύθιο δεν υπάρχει, ούτε αντίδωρο – αλλά ένα θα πω: Μην κοιτάς αυτά ή εκεί που σού δείχνει αυτή. Καρφώσου και πήγαινε αντίθετα από αυτά που σού λέει ή εκεί που σε πάει, ακόμη κι αν πρόκειται την ζωή σου να χάσεις. Έτσι κι αλλιώς δεν αποφάσισες εσύ, η Μοίρα είναι πάντοτε θηλυκή, το Κάρμα ουδέτερο σταθερά κι ο Κόσμος άρρην κι αδιάφορος αιωνίως.