Νομίζεις ότι επειδή ξύπνησες, κι έχει φως, βλέπεις κάτι; Μόλις σηκώθηκες απ' το σκότος και τα όνειρα, μόλις βγήκες απ' το παρελθόν και το κάρμα σου – κι επειδή έχεις δουλειά-γυναίκα-παιδιά – πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι;

Τί κάνεις; Ό,τι θέλουν οι άλλοι. Τί θέλεις; Ό,τι οι άλλοι σού κάνουνε.

Πέφτεις να κοιμηθείς κουρασμένος-βρώμικος-φορτισμένος, βυθίζεσαι στον εξώκοσμο σκιών και ψυχών και μόλις ξυπνάς, επιστρέφεις στην μαϊμού που όλοι μιμούνται. Ξυπνάς φρέσκος-καθαρός-δυνατός, βουτάς στον υπόκοσμο προσώπων και φαντασμάτων και μόλις κοιμηθείς, επιστρέφεις στον τάφο που όλοι φοβούνται.

Χα! Αυτή είναι όλη σου η ζωή: το βράδυ χώμα και το πρωί μια μαϊμού – which way is out? Μόνον ο θάνατος.

Ο Θάνατος είναι η Πύλη μη-επιστροφής στην Ζωή. Αν συνειδητά και με μάτια ορθάνοιχτα πας σε αυτόν και την πρώτη διαβείς, στην δεύτερη τούτη δεν πρόκειται ξανά να επιστρέψεις. Εάν ασυνείδητα και με τα μάτια κλειστά συνέχεια τον αποφεύγεις αυτόν, στην τρανή πύλη μπροστά μετεξεταστέος θα μείνεις και στην πιθηκοειδή ζωή σου θα επιστρέφεις συνέχεια.

Λάθος σού τα έχουνε πει, τα χώματα κι οι μαϊμούδες. Ο Θάνατος είναι η τελευταία σου ευκαιρία και πρώτη σου δυνατότητα να μην ξανάρθεις εσύ στην Ζωή κι εσύ συνεχίζεις να κάνεις το βασικό λάθος: Τον αφήνεις Αυτόν για την Τελευταία Στιγμή – μα τί κρίμα! Θες να μην πεθάνεις ποτέ-ξανά-πια; Πέθανε ενώ ζεις. Θες να πεθαίνεις πάλι-και-πάλι; Πήγαινε ζώντας, μέχρι την στιγμή τής ταφής.

Μόνον όσοι πικρά δοκιμάστηκαν και γλυκά ετοιμάστηκαν για τον θάνατο, σ' αυτήν την ζωή, θα πεθάνουν αλήθεια – δηλαδή δεν θα ξανάρθουν εδώ, να ξαναζήσουν ποτέ τους. Μόνον όσοι επιμελώς απέφυγαν και αμελώς ξοδεύτηκαν για την ζωή, όλην τους αυτήν την ζωή, θα πεθαίνουν συνέχεια – δηλαδή θα 'ρχονται, θα ξανάρχονται και θα ζούνε τα ίδια.

Η Ζωή και το Φως είναι λιγότερο φιλάνθρωπα απ' τον Θάνατο και το Σκότος. Ξυπνάς, έχει φως, νομίζεις πως ζεις-βλέπεις-ξέρεις εσύ. Πας για ύπνο μετά, σβήνεις το φως, νομίζεις πως δεν ζεις-βλέπεις-ξέρεις εσύ πάντα. Χα! Τα βραδυνά σου όνειρα γίνονται πρωινά σου οράματα, οι σκιές ντύνονται πρόσωπα, οι ψυχές γίνονται πράγματα και το «έργο σου ζωής» συνεχίζεται έτσι... μέχρι ν' ακούσεις νεκρός-κρύος-απών το ειρωνικό κι εξευτελιστικό «Αιωνία σου η Μνήμη»!

Η στιγμή τού θανάτου είναι το flip-side τής στιγμής τής αφύπνισης – κάνε κάτι μ' ετούτες μωρέ επιτέλους! Μόλις πεθαίνεις, είναι η στιγμή που ξυπνάς και μόλις ξυπνάς, είναι η στιγμή που πεθαίνεις: απλώς έχεις μπερδέψει τούς κόσμους σου, επειδή και απλώς... από δω πάνε κι οι άλλοι! Έχεις μιαν ολόκληρή σου ζωή για να δεις ν' αναλογιστείς ότι, απ' τον θάνατό σου κρίνονται όλες σου οι ζωές: σε μια στιγμή – και δη αυτή – «παίζεται» η κάθε σου η ζωή, κάνε μωρέ λοιπόν κάτι!

Τί;

Φέρε τον θάνατο πριν την ώρα του και μέσα στην ζωή σου την τωρινή. Ξεκόλλα για λίγο από το μαντρί, γύρνα την πλάτη στην ευκολία-άνεση τής πλαστής-ελεγχόμενης κάλπης και βάδισε ενάντια-ανάποδα σ' ό,τι το τυφλό-επηρμένο κοπάδι σού κράζει. Ο φόβος τού βέβαιου σκότους κάνει τις μαϊμούδες να σαλτάρουν συνέχεια από-ήλιο-σε-ήλιο κι επειδή όλες ουρλιάζουν μαζύ, δεν ακούγεται χωριστά και καμμία. Η πληρωμένη μίμηση κάνει το φως να φαντάζει ελπίδα, ενώ τούτο-ακριβώς είναι που απόλυτα σε τυφλώνει.

Θες να δεις; Αληθινά; Εσύ; Κλείσε τα μάτια και βάδισε μέσα σου: εκεί έχει σκοτάδι πηχτό, ακινησία πολλή μα καμμία φωνή, ειρήνη σιωπή και ουδετέρα πορεία. Δεν θέλεις να δεις; Διόλου; Κανείς; Άνοιξ' τα μάτια σου και τρέχα έξω σου: εκεί έχει φως εκτυφλωτικό, κίνηση διεγερτική και συνάμα υπνωτιστική, φασαρία κλαγγή κι εξ-ασφαλισμένη πορεία.

Χρησιμοποίησε ολόκληρή σου αυτήν την ζωή, για την τελευταία σου σημαντική σου στιγμή: του θανάτου. Εάν πας σε αυτόν με τα φώτα σβηστά, τα μάτια ορθάνοιχτα και με προσφοράς πίστη – δεν θα γυρίσεις στην γη, δεν σου φτάνει κλαδί, δεν σου αξίζει μαντρί. Εάν όμως ξοδέψεις ολόκληρή σου αυτήν την ζωή, θεωρώντας ότι αυτή είναι όλη σου η σημαντική σου ζωή, τότε ο ίδιος ο θάνατος θα σε αρνηθεί και θα σε στείλει αυτός πίσω, πάλι, εδώ, πάντα.

Οι άνθρωποι δεν ξέρουν ότι η ζωή τους τούς στέλνει στον θάνατο τής μαϊμούς, όπως ακριβώς οι μαϊμούδες δεν ξέρουν ότι ο θάνατός τους τούς στέλνει στην ζωή των ανθρώπων. Κι εδώ, ευτυχώς-δυστυχώς, οι μαϊμούδες είναι πιο τυχερές: δεν έχουν μυαλό-λογικό, ώστε να κάνουν ό,τι τούς λένε. Αυτό το έχουν, το πιστεύουν το καταπίνουν το δυναμώνουν οι άνθρωποι κι απ' αυτό τούτοι αισχρά κι εξευτελιστικά πεθαίνουν ψοφάνε.

---

Ό,τι λοιπόν σού υπαγορεύει η άνωθεν αγία φωτογραφία: μπες ένα κρύο μουντό πρωινό στην κυματώδη ρηχή θάλασσα και βάδισε κατάματα θαρρετά προς την ξύλινη πύλη. Τα υπόλοιπα τα λοιπά δεν είναι δικά σου γνωστά και δεν πρόκειται να αλλάξουν: πέραν τής πύλης αυτής ενώνονται ο θάνατος η ζωή και ξεκινάει το σύμπαν.