(04.2.21)

Έρχεται κάποια στιγμή που παύεις να υπακούς τούς άλλους.
Περνούν πολλά χρόνια και σταματάς να ακούς μόνο εσένα.

Καταλείπεις τούς άλλους πρώτα και τον εαυτό σου μετά.
Εξέρχεσαι τού φωτός αρχικά και βαθιά στο σκότος εισέρχεσαι.

Η αληθινή πορεία είναι αντίστροφη, η επιστροφή είναι αρχή μόνη.
Σταμάτησε, κάθισε, νιώσε. Μύρισε, άκουσε, άνοιξε.
Τυλίξου την ανάσα σου μέσα σου και λύσε το σώμα σου έξω.

Το χώμα, ο αέρας, η θάλασσα, μια φωτιά σβήνει μακριά.
Τότε εμφανίζεται ένα χάσμα, ένα κενό, μια μαύρη τρύπα χαώδης.
Μοναξιά ερημία εξορία, πανικός τρόμος θάνατος λέγεται αυτό.
Με μια λέξη απόλυτη, σκληρή και γυμνή: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Ελευθερία είναι το κενό ανάμεσα σε σένα και τους άλλους.
Όταν δεν υπάρχεις εσύ και δεν υπάρχουν ούτε οι άλλοι.
Ο χώρος γι' αυτό άδειασε, ο χρόνος για τούτο έχει τελειώσει.

Μην κοιτάς, δεν βλέπεις. Μην σκέφτεσαι, δεν μπορείς.
Ζεις, αρκεί τούτο και ήδη είναι πολύ, το ακριβότερο δώρο.

Αυτό είναι η ελευθερία: το ελάχιστο αμέτρητο είναι.
Δεν χωρά πουθενά, δεν υπάρχει στιγμή, γιατί άρχει.
Τα πάντα πληρεί, το ένα ζωοδοτεί, το κενό τελειούται.

---

Σίγαση, σιωπή, σιγή. Δύση κι αυγή, ανατολή και λυκόφως.
Μια λάμψη κενού στο μεταξύ - αυτό η Ζωή είναι.

(10.05.21)

Όλη η ζημιά ξεκινά, απ' το ότι ΕΣΥ ακούς.
Μέσα σε μια κοινωνία μπουρδέλλου-μαντριού, κανείς δεν ακούει: γιατί έτσι όλοι μιλούν. Ούτε ακούν, ούτε απαντούν: απλώς ομιλούν.

Εσύ όμως που και ακούς, και απαντάς - τούς ανατινάζεις, τούς ξενερώνεις και τούς χαλάς. Γι' αυτό αυτοί αντιδρούν σε εσένα, ωθούμενοι είτε σε αντιδραστική υπερβολή, είτε σε ενταφιαστική σιωπή.

Δεν ακούν, για να μπορούν να λέν' ό,τι θέλουνε. (Γιατί άμα ακούσουν, δεν θα μπορούνε!)
Η συνεχής ΟΜΙΛΙΑ τους βασίζεται στην κοινή ΣΥΜΦΩΝΙΑ τους ότι ΟΥΔΕΙΣ τούς ΑΚΟΥΕΙ. Μόλις τούς ακούσει κάποιος προσωπικά και προσεκτικά, τούς αποκαλύπτει ξεβρακωτικά τί και πόσο τίποτα λένε.

Γιατί έχουν συμφωνήσει κανονικά, να μην ακούν αρχικά, ώστε να μην δούνε μετά: γι' αυτό παρλάρουν-κορνάρουν συνέχεια, μεταξύ τους.

Ξέρουν ότι δεν τούς ακούει κανείς, ξέρουν ότι δεν ακούνε κανένα: γι' αυτό μπαρμπαλάνε συνέχεια κι έτσι άπαντες ομιλούν.
Κι επιμένουν να μην ακούν κυρίως τον εαυτό τους, γι' αυτό μιλάνε κυρίως στους άλλους, συνέχεια. (Πλειστάκις για τον εαυτό τους, και στον εαυτό τους, στο κινητό τους.) Ενώ μιλάν' συνεχώς για τον εαυτό τους και στον εαυτό τους, ούτε μία στιγμή δεν μιλάν' με τον εαυτό τους.

Τούς άκουσες στιγμιαία εσύ; Τούς τάπωσες ακαριαία εσύ.
Ακούς τον εαυτό σου εσύ; Μόνον τότε κι εσύ μπορείς να μιλήσεις. Kαι εάν μιλήσεις με – έχοντας ακούσει – τον εαυτό σου, λέξη δεν θα χρειαστεί να πεις με τους άλλους.

---

Ή κελλίου σιωπή ή ορνιθοτροφείου χλαπαταγή– μόνο το καθαρό δίλημμα τούτο υπάρχει.

(18.05.21)

Ήρθαμε εδώ, για να μην ξαναρθούμε εδώ. Αλλιώς κολλάμε εδώ, επί εκατομμύρια χρόνια, κοιτώντας-μιμούμενοι τούς άλλους δισεκατομμύρια ίδιους.

Δηλαδή, σε ετούτο το ασύνορο Σύμπαν ασύλληπτο, η μόνη υπάρχουσα είναι η Γη; Με τα 7 δισ. ομοίους μαλάκες; Που υπάρχουνε όσο ζουν και μετά τούς εξαφανίζει η λήθη;

Μα αυτό που έχει χαθεί – άσε δε αυτό που δεν έχει ανακαλυφθεί – είναι τόσο άρρητα περισσότερο και καλύτερο, που μικραίνει αυτόματα το όποιο κίβδηλο εδώ μεγαλείο.

Τόσο κουτοί είμαστε τελικά: ανταλλάσσουμε την αλλού κι αιωνία ζωή, μ' εβδομήντα-ογδόντα χρονάκια κοινής-βαρετής μαϊμουδομαλακίας. Πρώτοι στο ματωμένο χωριουδάκι τής Γης, παρά ένα τίποτα στο άμορφο και πανέμορφο Σύμπαν.

ΟΚ, θες να κάνεις κάτι εσύ; Επιτέλους; Ξεφλούδισε τα ανθρώπινα μετά, αφού πρώτα πετάξεις τα υλικά. Γιατί οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και υλικών είναι ετούτες που σε κρατούν ώστε, άσχετος κι άγνωστος, στον εαυτό σου να παραμείνεις.
Ασφαλισμένος, φυλακισμένος, αυτοκτονικός. Έχεις δηλαδή «διαλέξει και κλείσει» εσύ, να είσαι για λίγο εδώ, ανάμεσα στα πολλά τούς πολλούς, αντί για παντού-πάντα!

Τόσο βλάκας μωρέ; Δεν θέλεις να δεις, αυτό που (δεν) βλέπεις; Δηλαδή θες να μας πεις ότι όλη η ζωή είναι μόνον αυτή, που εσύ ζεις, π.χ. τώρα; Χαχαχα, what a cheap treat and a dealt trade!

---

Βγάλε λοιπόν από πάνω σου – αν αρχίσεις φυσικά από μέσα σου – τα ΠΡΑΓΜΑΤΑ, γιατί ΑΥΤΑ σε συνδέουν με τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. (Οι Άλλοι είναι σαν το Σώμα σου, σαν το Εγώ σου, σαν τον Χαμό σου.)

Πώς μπορείς λοιπόν να μην ξαναρθείς; Πάλι κι εδώ; «Ξεκουμπώνοντας» Χώρο και Χρόνο, ακουμπώντας άλλα και άλλους. Ο Χώρος έχει Πράγματα και ο Χρόνος έχει Πρόσωπα = ιδού τα δεσμά σου.