(27.07.19)

Η σταγόνα ζούσε στον ωκεανό. Αγκαλιά στα νερά, άλλα βαθιά άλλα ρηχά, άλλες χαρούμενες στον αφρό και άλλες ευτυχισμένες στην βύσσο. Κάποια στιγμή που με το κύμμα παιχνίδιζε, την είδε την σταγόνα ο ήλιος και την λιμπίστηκε, έτρεξε την αγκάλιασε, την αγάπησε και την έκαψε, την εξάτμισε κι εξαφάνισε, την ξεκόλλησε απ' τα ύδατα και στα σύννεφα τηνε κρέμασε – από κει πλέον κοιτάζει η σταγόνα τον κόσμο.

Οι άλλες σταγόνες, τα άλλα νερά αναρωτήθηκαν και φοβήθηκαν – πού πήγε η σταγόνα; «Χάθηκε μωρέ η δυστυχισμένη τρελή» ψελλίσαν με τρόμο και κάπου είχανε δίκιο: κοιτούσανε δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω μα δεν τηνε βρίσκαν. (Οι σταγόνες καταλαβαίνουνε μόνο ό,τι βλέπουνε, ό,τι νιώθουνε και κυρίως ό,τι οι άλλες σταγόνες τούς πούνε.)

Κι όταν ο ήλιος χειμώνιασε, μαζεύτηκαν σύννεφα – τα ίδια θαλάσσια κύμματα, στον ουρανό πάνω – και μέσα από εκκωφαντικούς συγκλονιστικούς οργασμούς την σταγόνα ρίξανε πάλι στην γη, στον ωκεανό πάνω. Οι άλλες σταγόνες ανταριασμένες απ' τους ανέμους και τον χιονιά, τα κρύα την σκοτεινιά – ούτε π' ασχοληθήκαν με την «καινούργια» σταγόνα. Κρυβόντουσαν όσο μπορούσανε πιο βαθιά να μην συντριβούνε στα βράχια... εκτός από κάτι κυμματάκια περήφανα που αφρίζαν και φώναζαν ότι κυβερνάνε τον κόσμο. Χα!

---

Επειδή ζεις και εσύ όπως οι άλλοι γύρω σου ζουν, νομίζεις ότι θα πεθάνεις κι εσύ, όπως ακριβώς πεθαίνουν κι οι άλλοι; (Δεν είσαι καν σταγόνα μωρέ.) Επειδή άπαντες κεφάτοι και άκαυλοι ζούνε νομίζοντας ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ, εσύ που σέρνεσαι πύρκαυλος κι ενεώς, γιατί νομίζεις συνέχεια πως έχεις πεθάνει;

Κοίτα συνειδητά και ορθάνοιχτα το σκοτάδι μέσα στο φως, τον ωκεανό κάτω απ' τον ουρανό, την ζωή μέσα στον θάνατο και δεν πρόκειται ποτέ σου να βαρεθείς την διαδρομή απ' το κύμμα στο σύννεφο κι απ' την βροχή, ως την γη. (Γιατί σού έχουν περάσει ως κορυφή τον αφρό, σού αμείβουν τον θάνατο ως ζωή και σού σφραγίζουν την δειλή σου αρχή, ως το δεινόν τέλος.)

«Λατρεμένε μου πατέρα ξεκουράσου» λέει ο Τόλης Βοσκόπουλος στον Λαυρέντη Διανέλλο, σ' ελληνική ταινία τού κάποτε. Μην χτυπιέσαι κι εσύ να βρεθείς στον αφρό, για να σε φωτογραφίσουν οι παπαράτσι [sic], να γίνεις διάσημος, να κρέμονται τα κουτά πλήθη απ' τ' αρχίδια σου, που ούτε η γυναίκα σου τα πλησιάζει. (Τ' αρχίδια σου εννοώ, γιατί τα πλήθη η συμβία σου έχει ήδη αρχίζει και τα αρμέγει...)

Μην κόβεσαι για το πού βρίσκεσαι, μην σε νοιάζει τί ώρα είναι. Μην χτυπιέσαι και τις άλλες σταγόνες εσύ ενοχλείς, μην ενοχλείσαι εσύ εάν οι άλλες σταγόνες δίπλα σου υστερικά χτυποκοπανιούνται. Ευτυχής είσαι εσύ όπου κι αν βρίσκεσαι, είτε στην επιφάνεια στον αφρό, είτε στην αφάνεια στον βυθό. (Γιατί το Έβερεστ υπάρχει για τους σαλταρισμένους τυφλούς, ενώ η τάφρος των Μαριανών για τους γαληνεμένους ορώντες.) Άραξε αναπαύσου κι ανάπνευσε – εκεί, όπου είσαι – και το νεύμα τού πνεύματος θα σ' επισκεφθεί όποτε πρεπόντως φυσήξει...

Κι αν αυτό ξεχαστεί, καλύτερα για εσένα – ζωή αιωνία και μακαρία θ' απολαμβάνεις εσύ: κολύμπι στο πέλαγος καλοκαιριάτικα, πιτσίλες βροχής πάνω στην φθινοπωρινή γη, νιφάδες χιονιού χειμωνιάτικα «φρύδια» στα έλατα και πάχνη «χειλέων» την άνοιξη στα μάρμαρα πάνω.

Το άλας – που νοστιμίζει φαγητό και ζωή – απ' το αλς τής θαλάσσης προέρχεται και στο ύδωρ τού κόσμου διαλύεται, να ευφραίνεσαι να γελάς και ν' απολαμβάνεις δια βίου. Ουδείς πεθαίνει, καν απουσιάζει ποτέ, άσε δε να χαθεί δεν πρόκειται με καμμία. (Αυτά τα διαδίδουν οι διαλογής-επενδυτές που νομίζουν ότι «τα χρυσά κουταλάκια του Τιτανικού» ισχύουνε και στον θάνατο, μπας και την ζωάρα τους εξαγοράσουν.)

Σταγόνες πνοής κι ανάσες ροής, νεύματα ανάμεσα ουρανό και ωκεανό, πνεύματα βαθείας επιφανείας και ταξίδια ανέμελα ένθεν φωτός-κακείθεν θανάτου είναι η κιβωτός τού νερού. Καθώς η σταγόνα διαθέτει το μυστικό: ύδωρ και άλας – ό,τι ακριβώς είναι το δάκρυ. Κι απ' των ανθρώπων τα αέναα ποτάμια αυτά οι ωκεανοί έχουν δημιουργηθεί, σκορπώντας απαρηγόρητα μέσω σταγόνων βροχής τ' ανεκπλήρωτα αιτήματά τους, τις σπαταλημένες χρονιές τους.

Στρέψε στον ήλιο τα δάκρυά σου, να εξατμιστούνε αυτά. Κι αν σ' τονε κρύβουν τα σύννεφα, ρίξ' τα στην θάλασσα μπας και καταλάβουνε και αναπαυθούν οι αλλοπαρμένες σταγόνες. ΕΣΥ είσαι ο ΜΟΝΟΣ ικανός-ζωντανός ΚΑΙ Θεός, τώρα εδώ. Εσύ κανονίζεις ποιός πεθαίνει ποιός ζει, μα κοίταξε πρώτα απ' όλους τον εαυτόν σου.