Δύο (2) είναι οι μόνες βασικές και ουσιαστικές λέξεις τού ανθρώπινου γένους: ο σεβασμός και η ντροπή. Όλες μα όλες οι άλλες – ελευθερία ή θάνατος, σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, εξουσία λεφτά, συντάξεις ναρκωτικά, εμβόλιο ή πεθερά – όχι μόνο δευτερεύουσες είναι, αλλά ενίοτε εγγίζουν και τα όρια τού γελοίου, (όταν δεν αποδεικνύονται τραγικές).

Πρόσφατα έζησα και από κοντά και από μακριά, δυό τέτοιες περιπτώσεις – και καταπτώσεις – ανθρώπων. Που έχασαν τον σεβασμό τους όχι μόνο προς τον εαυτό τους (as if they had any at the first place), μα έχασαν και την ντροπή προς τον διπλανό τους, συνάνθρωπό τους, γνωστό ή άγνωστό τους – καμμιά σημασία.

Το καθόλου-αστείο κι εντελώς-εξευτελιστικό είναι ότι οι συγκεκριμένες αυτές δύο λέξεις πηγαίνουν πάντα μαζύ: σέβεσαι τον εαυτό σου εσύ; Δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπολογίζεις τον άλλον. Ντρέπεσαι τούς άλλους εσύ; Δεν υπάρχει περίπτωση να μην διαθέτεις τσίπα για την πολυθρύλητη πάρτη σου, το παρτάκι σου τελικά που σε καταντάει παρτάλι στο τέλος, (το μόνο και βέβαιο, και σίγουρο).

Λεπτομέρεια συνιστά εάν ξεκίνησες την ζωΐτσα σου συ, με ή χωρίς σεβασμό, εάν στην πορεία και στο χαμερπές σούρσιμό σου εσύ απώλεσες και τα τελευταία ψήγματα τούτου. Περιπτωσιολογία επίσης συναρτά εάν συνεχίζεις εσύ, με ή χωρίς ντροπή, την καρριερούλα την αρπαχτή, το ξεθεμέλιωμα και την κλοπή που στήνεις για να «τη βγάλεις» εσύ, να εξαπατήσεις εσύ – ενώ εσύ τελικά είσαι αυτός που ψοφάς ζωντανός και θα πεθάνεις εν ζωή πλήρη.

Δυό γνωστοί μου άνθρωποι – ο ένας με γνωριμία σαράντα ετών και ο άλλος με γνωριμία τεσσάρων μηνών – προκειμένου να συνεχίσουν, ο πρώτος το ξαφνικό «αίσθημα» που ανακάλυψε και ο άλλος το σταθερό «μεροκάματο» που έχει καθιερώσει, μετατρέπουν συνειδητά καθαρά, ευκρινώς και προκλητικά, χυδαία κι αδιάφορα την καθημερινή ζωή των γύρω τους σε τοπίο βομβαρδισμένο. (Για την δική τους ζωή δεν συζητώ: την έχουν ζυμώσει ανάμεσα σφαγείο-ψυχιατρείο.) Που μόνον τούτοι βεβαίως ως τέτοιο δεν βλέπουνε, καθώς πιστεύουνε και οι δυό ότι ο κόσμος έχει γεννηθεί για να τούς υπηρετεί να τούς χορηγεί, να τούς δίνει δίχως λογαριασμό ισολογισμό, απολογισμό ή καν λογισμό στοιχειώδη.

Και στους δυό προσπάθησα κάτι να πω, να τούς μιλήσω να τούς ξυπνήσω, λεκτικά να τούς χαστουκίσω και σωματικά να τούς συγκλονίσω – μα τίποτα: το ΕΓΩ όταν φοβάται λυσσά, το ΕΓΩ όταν πεινά κλέβει το ίδιο το ψωμί των παιδιών του, το ΕΓΩ όταν έχει υποστεί βία ψυχικά και έγκλημα συναισθηματικά, είναι ικανό να κάνει την Ελβετία, Ρουάντα.

Παρ' ότι η μάνα μου μαζύ με τον Αλέξη τον Τσίπρα – και τα συντεταγμένα εκατομμύρια ψηφοφόρων τους – μένουν πιστοί και κρεμαστοί στις μυθικές και περιώνυμες «αυταπάτες» τους, εγώ δεν διαθέτω καμμιά και κανέναν. (Επαναλαμβάνω: καμμιάν αυταπάτη, κανέναν ψηφοφόρο, τέλος.) Το να πεις μιά ή όποια κουβέντα σ' αυτόν που δεν σέβεται ούτε ντρέπεται τα έργα του ή τα λόγια του, τις πράξεις του ή τις λέξεις του είναι υπόθεση χαμένη και καταδικασμένη κι Εφετείο δεν υπάρχει σ' αυτήν την ζωή, που τα προσχήματα τουλάχιστον τα ανθρώπινα να διασώσει.

Το αν πρώτα χάνεται η ντροπή και μετά εξαφανίζεται ο σεβασμός ή πρώτα απολύεται ο σεβασμός και πιστά ακολουθεί η ντροπή, εμένα ποσώς μ' ενδιαφέρει. Γιατί η καθοριστική και συντριπτική, ολική κι εξοντωτική απώλεια τούτων των βασικών ανθρωπίνων συναισθημάτων στηρίζεται στην ΑΣΦΑΛΕΙΑ – ναι, και θα το αποδείξω αμέσως. Μόνον εάν έχεις εσύ γυναικούλα πιστή, ξενοπηδάς συ αβέρτα. Μόνον εάν έχεις άντρα σεβαστόν εσύ, ξενοπηδιέσαι αβέρτα. Μόνον εάν υπάρχει κάποιος που σε υπολογίζει και σε στηρίζει, σε έχει στον νου στην καρδιά στην ζωή του, μπορείς εσύ να μην υπολογίζεις κανένανε, να ξεθεμελιώνεις τα πάντα, να διαθέτεις μπάζα στον νου, ζιζάνια στην καρδιά και σκατά στην ζωή σου.

Δεν ακούω τίποτα, σχετικά με ανθρώπους που δεν ακούν τίποτα, δεν θέλουν να βλέπουνε τίποτα και κάνουν και τούς ανεμοδαρμένους και έμπειρους από πάνω. Εγώ – επιτρέψτε μου το πρώτο πρόσωπο – που αλλάζω τεκτονικά κάθε 5-7 χρόνια ζωή (χωρίς να παρασέρνω κανέναν ή ν' ακουμπώ καν), ουδεμιά εμπιστοσύνη και έλεος έχω σε ανθρώπους που ζούνε κολλημένοι στον εαυτό και στους άλλους τους, τούς οποίους κρατάν αποκλειστικά και σφιχτά στην ζωούλα τους για να τούς πληρώνουν τούς δικούς τους λογαριασμούς και ζημιές, να μπαλώνουνε τις δικές τους αλητείες και μαλακίες, να τούς γλυτώνουνε από σεξουαλικώς-μεταδιδόμενες επιπλοκές και δικαστικές-ποινικές τραγωδίες. (Εδώ υποκρύπτεται και λάθρα βιοί μία άλλη βασική λέξη: «υπευθυνότητα», αλλά στα γουρούνια είναι χαμένος χρόνος να δειγματίζεις διαμάντια, άσε δε στον λαιμό τους να τα περνάς - Θεούλη μου, οποία θεσπεσία και άκρας ταπείνωσης εικονίτσα ετούτη!)

Πρέπει να τον έχεις κυριολεκτικά για τα μπάζα τον εαυτό σου αληθινά και βαθιά συ, ώστε να συμπεριφέρεσαι έτσι μπαζοειδώς προς τούς άλλους. Πρέπει να μην ντρέπεσαι καν τον εαυτό σου εσύ, ώστε να μην ντρέπεσαι ούτε άγιο ούτε θεό, ούτε άγνωστο ούτε γνωστό, ούτε αγαπημένον ούτε εχθρό. Πρέπει να μην έχεις καν εσύ εαυτό, για να θεωρείς ανυπάρκτους τούς άλλους και να είναι σίγουρο ότι εσύ θεωρείς ότι μόνο υπάρχεις εσύ, ώστε να βλέπεις τούς άλλους ως αόρατους ή απλώς υπηρέτες, παλλακίδες σου κι αυλικούς σου, χορηγούς σου ή μαστρωπούς σου, προσωπικά πουτανάκια σου ή χαρούμενα θύματα στο δαφνοστεφές διάβα σου.

Ανάμεσα στις πολλές κατηγορίες και είδη ανθρώπων υπάρχουνε οι ληστές και οι πειρατές. Ποία η διαφορά τους; Και οι δυό κλέβουν αρπάζουνε, δεν δουλεύουνε τεμπελιάζουνε, ρουφάνε κι αδειάζουνε μα ο πρώτος παραμονεύει ακίνητος (καθότι υπολογισμένα τεμπέλης), ενώ ο δεύτερος κινείται εσαεί (καθότι τρελλαμένα τεμπέλης). Και ο ληστής και πειρατής ζούνε από τούς άλλους κι επειδή οι άλλοι υπάρχουνε, ζουν και δουλεύουνε, παράγουν προκόβουνε, δίνουν χρώμα-νόημα-γέμισμα-άνθισμα στην ζωή, ενώ «οι πονηροί» ληστής-πειρατής αδιαφορούνε γι' αυτά – τούτοι απλώς δεν είναι «αθρώποι», τελεία. Τί είναι; Τομάρια σκέτα στεγνά, προσεχώς αργασμένα και κρεμασμένα, σεσηπότα και βρωμερά, τέλος.

---

Δεν γενικολογώ, ξέρω τί λέω. Δεν παπαρολογώ, έχω ζήσει και ζω μακριά και κοντά δύο (2) τέτοιους ανθρώπους και κάθε μέρα πια μού καταφθάνουν μηνύματα τού πρόστυχου βίου τους, τού ασύμμετρου πόνου που σπέρνουν. Είτε το παίζουν τρελλοί είτε το παίζουν λαμπροί, είναι απλοί και κοινοί και στυγνοί «πούστηδες» – όχι φυσικά με την ομοφυλόφιλη κι εκλεκτή έννοια τής λέξης. Οι «αθρώποι» αυτοί – πόσο σωστά τα εισαγωγικά είναι εδώ – βρίσκουν και κάνουνε (που λέει ο λαός), έχουνε και κρατούν δεσμευμένους και δέσμιους πάντοτε άλλους ανθρώπους αθώους τριγύρω τους, ώστε εκείνοι να πληρώνουν τα σπασμένα τού βίου τους, τα αδιάφορα λάθη τους, τα αυτιστικά πάθη τους και τα ληγμένα γραμμάτια τής κάθε τους τής ανάσας.

Ξαναπάμε λοιπόν, όχι από την αρχή, αλλά στην αρχή: σεβασμός και ντροπή. Αν δεν σέβεσαι, δεν θα σε σεβαστούν και αν δεν ντρέπεσαι, δεν θα ντραπούν στην χωματερή κάποια στιγμή να σε πετάξουνε – εσένα τον περιώνυμο, εσένα τον κοπρώνυμο, εσένα τον ανώνυμο, πάντα, στο τέλος. Γιατί όσο δεν κοιτάς ούτε έξω σου ούτε μέσα σου, όσο κοιτάς μόνο τον εαυτούλη σου και τον κωλαράκο σου, το πουλάκι σου και την τσέπη σου – επέρχεται ο Χρόνος κατεπάνω σου και σού αδειάζει τον Χώρο από κάτω σου. Και τότε δεν υπάρχει ούτε αφαλός σώματος ούτε ομφαλός γης να σε σώσει εσέ – take this from an old n' blind one you, μωρέ σερνικοθήλυκες, παρφουμαρισμένες μα χεσμένες σεισοπυγίδες.

Ο σεβασμός έξω σου και η ντροπή μέσα σου είναι τα αληθινά έντερά σου – σημειώστε εσείς την κουβέντα μου αυτή, μαζύ με τις δεκάδες άλλες που έχετε φροντίσει να τις ξεχνάτε. Είναι τα δυό μόνα όπλα και άνθη ζωής, τα μόνα εφόδια-κατευόδια πορείας κι ανάστασης, τα μόνα εχέγγυα ευτυχίας και σωτηρίας. Πέταξες-έχασες τον σεβασμό προς τούς άλλους πρωτίστως και προς τον εαυτό σου μετά; Δραπέτευσε-την κοπάνησε από μέσα σου η ντροπή, να σε συγκρατήσει εσένα και απέναντι στους άλλους, και μέσα σ' εσέ. Κι αν νομίζεις ότι τέτοιες «ευαισθησίες» είναι «του κώλου», για λεπταίσθητους συγγραφείς ή πονεμένες συζύγους, κορούλες βιασμένες απ' τα γεννοφάσκια τους ή κοψογαμίκους που έχεις ρίξει στα χάπια – mind you υπερήφανε, the infamous "tables" WILL be turned και θα σκάσει η Αποκάλυψη (όχι τού κινηματογραφιστή Κόππολα), αλλά ο Αρμαγεδδών (τού ευαγγελιστή Ιωάννη) στα μούτρα σου και τα χέρια σου, στην λεκάνη στα πόδια σου, στο διάβα σου στην ζωή σου.

Και τότε – όπως έχει γράψει ένας άγνωστος κυψελιώτης ρονίν – θα είναι αργά, γιατί «Είναι πάντα αργά όταν μετανιώνουμε, είναι πάντα πολύ αργά όταν είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε αληθινά» και σωστά πια, με σεβασμό και ντροπή προπαντός, με αγάπη και ενδιαφέρον στον άλλον.

Γιατί μόνον ο άλλος/οι άλλοι κρατούν και φυλούν την δική σου ψυχή, αυτήν που εσύ ακριβώς κόπτεσαι ότι ταΐζεις φροντίζεις, ενώ την σκοτώνεις και την θάβεις αναίτια απάνθρωπα και ισόβια, σκληρά αυτοκτονικά και αδιάφορα, μανιακά μισητά και με μένος.

(Η αρχαία ελληνική λέξη «αιδώς» περιέχει και τις δυό νεοελληνικές έννοιες: σεβασμό και ντροπή. Και δεν είναι τυχαίο ότι απ' αυτήν προέρχεται η ιερή λέξη «αιδοίο», όσο και η χυδαία φράση «τα έχω κάνει μουνί». And do not excuse my French, την πικρή αλήθεια προλέγουν.)