(02.12.21)

Τὸ δὲ ζητούμενον ἁλωτόν, ἐκφεύγειν δὲ τἀμελούμενον>>
(«Το ζητούμενο βρίσκεται, εκείνο που ξεφεύγει είναι ό,τι παρατάμε»)

Ένας άγνωστός μου αναγνώστης μου – ο κύριος Σωκράτης Γριτσόπουλος – σε κάποιο κείμενό μου αλίευσε τις κατωτέρω δυό φράσεις μου και τις αποθήκευσε στο κινητό του. (Στις οποίες προστρέχει συχνά, τις σκέπτεται τις αναμασά, τις ρωτά και τις σβήνει.)

"Έκλαιγα μ' εκείνο το κλάμα
το απερίγραπτο το αδικαίωτο,
το ακατάπαυστο και αναπάντητο,
το άφατο κι άρρητο κλάμα τού ανθρώπου
που δεν ΞΕΡΕΙ τίποτα,
δεν ΘΕΛΕΙ τίποτα,
δεν ΝΙΩΘΕΙ τίποτα και
δεν ZEI τίποτα.
Αυτό δηλαδή ακριβώς
που ο άνθρωπος ΕΙΝΑΙ."

Και μού τις έδειξε χθες που συναντηθήκαμε, για να παραλάβει το δικό του «τα τρία μι», συνομιλώντας στα όρθια, για μισή ώρα. (Και στο πορτοφόλι του μέσα είχε μια εικόνα τής Παναγίας Γοργοεπήκοου.)

Τις διάβαζα, τις ξαναδιάβαζα τούτες και δεν μπορούσα – ούτε εγώ ο ίδιος – να θυμηθώ πού ανήκουν, ανήκαν, θα ανήκουνε πάντοτε. Μού έκανε – και εμένα – μεγάλη εντύπωση όμως η σπαρακτικότητα τής γραφής, η ειλικρίνεια τής πνοής, της έκθεσής μου η τόλμη. Η δύναμη, η απολυτότητα, η σαφήνεια και η υποταγή στα «αρνητογενή» μου ρήματα τούτα.

Ας είναι, (που δεν θα 'ναι ποτέ). Είναι ΑΛΗΘΩΣ τόσα πολλά και τόσο σημαντικά αυτά που 'χω γράψει, αυτά που έχω «σπαρτά και τυφλά» κρύψει μέσα στις τόσες χιλιάδες τις λέξεις μου – δημοσιευμένες ή μη – που δυό φράσεις με αφορμή την «απώλεια» μπορούν να λέν' και να εικονογραφούν το ΑΠΑΝ και τού κόσμου το ΤΙΠΟΤΑ, σε ελάχιστες λέξεις μέσα.

Είναι τόσο λίγοι οι άνθρωποι που θα μού μεταφέρουν την συγκίνησή τους από ένα δικό μου γραπτό, που κάθε φορά που ένας θα μού αποκαλύψει τον σεισμό, το τσουνάμι, τον κατακλυσμό και την αποκάλυψη που τού «γέννησα», αισθάνομαι ότι έχω ήδη πεθάνει. (Κι ότι ζω κάποιος άλλος αλλού, δεν υπάρχω κι ας αναπνέω ακόμα, πως ποτέ μου δεν έγραψα τίποτα κι ας ξέρω ότι κάποιοι φωτίστηκαν ή/και σκοτείνιασαν από μία μου λέξη.)

Γι' αυτό έχω μειωμένη-και-μειούμενη όραση πια, γι' αυτό βαδίζω κάθε μέρα και πιο αργά, βαριά, ασταθώς, ευπαθώς πλέον. Και πηγαίνω στις Ωγύγιες Θήβες συχνά, σταθερά, σιωπηλά, επιμόνως. Κάτι εκεί σαν να αναζητώ, να ψάχνω να βρω, να θυμηθώ να ξεχάσω. (Αν στας Αθήνας γεννήθηκα και ανδρώθηκα, απ' την Βοιωτία σιτίστηκα και μορφώθηκα, είμαι βέβαιος ότι εκεί θα επιστρέψω κάποτε, με «πήρα και βακτηρία»...)

ΑΥΤΟ λοιπόν το τραγικό «κλάμα» τού ανθρώπου-έρμαιου των τεσσάρων σκληρών ανωτέρω ρημάτων συμποσεί και εκφράζει όλο το αλφάβητο, πλήρη την γνώση και άπασα την σιωπή. Και αποκρύπτει την αδιαφορία θεών, τύχης την νέμεσι και οιωνών την κατάρα.

---

(Η φωτογραφία είναι απ' την επική-μυθική παράσταση τού Εθνικού Θεάτρου το 1973, με τον ανεπανάληπτο και τόσο ανθρώπινο Μάνο Κατράκη, στον «Οιδίποδα τύραννο».