(Το άγνωστο και κρυφό μήνυμα τού... Δημήτρη Κοντομηνά!)

Ας ξεκινήσω – ως απλή προθέρμανση – απ' το θέσφατο και αξίωμα, θεώρημα και σκέτο τσιμέντο: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Όπως γνωρίζουνε άπαντες – εκτός από όλους εμάς – σε αυτήν την ζωή ασφάλεια δεν υπάρχει, (για τις άλλες ουδείς-μα-κανείς ενδιαφέρεται). Μια και μηδενός-εξαιρουμένου θα πεθάνουμε αύτανδροι κάποια στιγμή, μέχρι τότε κι εκεί, δεν υπάρχει εγγύηση καν βεβαίωση ότι τίποτα δεν θα πάθουμε, απολύτως.

Μπορεί για πρωϊνό να παίζουμε «ρώσσικη ρουλέττα» με επτά σφαίρες στο εξάσφαιρο, μπορεί «να παιρνόμαστε» μεταξύ Λος Άντζελες και Νέας Υόρκης στα Eighties αβέρτα ναρκομανώς και ομοφυλόφιλα, μπορεί να ψηφίζουμε στην Ελλάδα Τσίπρα για «να σκίσει» το Μνημόνιο και Βαρουφάκη για «να υπογράψει» το Μεσοπρόθεσμο μα ασφάλεια σιγουριά, βεβαιότητα κι εξασφάλιση, απρόσβλητο οχυρό κατά των κινδύνων και φράγμα ακλόνητο κατά των επισφαλειών δεν υφίσταται, δεν δύναται καν και ποτέ να σταθεί, δεν υπάρχει.

Προ ημερών έμαθα ότι πέθανε ο – άγνωστός μου – Δημήτρης Κοντομηνάς. Ένας-ακόμη αυτοδημιούργητος Έλληνας επιχειρηματίας που ξεκίνησε την επαγγελματική του καρριέρα ως μικρούλης και ταπεινούλης ασφαλιστάκος (καταπώς τον «στολίζαν» οι παρλάτοι-τεμπέληδες) και έφτασε στα επόμενα δεκάδες παχυλά και πασοκικά, νεοδημοκρατικά και χαριστικά χρόνια να τούς αγοράσει... σχεδόν όλους. Και να τούς πουλήσει, φυσικά. Και αναπάντεχα μερικούς/μερικά να τούς/τα ξανά αγοράσει, ώστε να τούς/τα ξαναπουλήσει μετά, στα πολλαπλάσιά τους λεφτά – is this true-shark business, or what? Βρε τί ασφαλιστικά μεγαθήρια έστησε πολυώροφα και τρανά, βρε τί Τράπεζες ψώνισε ακριβά/μπιρ-παρά, βρε τί μενεγάκικα τηλεκάναλα ξάπλωσε, βρε τί ιατρική κλινική και ομάδα ποδοσφαιρική απέκτησε, βρε τί σινεμάδες και κρασοπουλιά έσιαξε... ο άνθρωπος – I'll grant him that – «έγραψε». (Το ότι είχε δικαστικές εμπλοκές και περιπέτειες απ' τις οποίες αθωώθηκε – δεν λέει τίποτε, καθώς τα όρια ανάμεσα grey money & white crime είναι νομικώς «λεπτότατα», εξ άλλου η ασθενής μνήμη των φορολογούμενων-ψηφοφόρων που τα πληρώνουνε άπαντα είναι κοντή και ρηχή, πάντα.)

---

Αλλού όμως επιθυμώ να σταθώ και να γράψω γι' αυτό. Τόσον ο... Νίκος Μαστοράκης(!) όσο και η... Βίκυ Χατζηβασιλείου έγραψαν πικρά μα εμφατικά ότι ο Δημήτρης Κοντομηνάς «πέθανε μόνος του»... Ο απερίγραπτος πρώτος κάρφωσε ότι «...ο άνθρωπος που θα μπορούσε να έχει γίνει θρύλος, πέθανε μόνος του, σε μια μοναξιά που ήταν αποκλειστικά δικό του έργο» και η δεύτερη σεμνά δήλωσε ότι «... έφυγε extra small, 30 κιλά, στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, εντελώς μόνος, χωρίς ούτε έναν συνεργάτη, ούτε μια σύντροφο, ούτε έναν συγγενή, ούτε έναν κόλακα». Fair enough? Fucked up though? Δεν είμαι εγώ αρμόδιος, φλύαρος, βλάκας ή κουμπαράς να μιλήσω.

Αυτό όμως που θα πω είναι ότι ο «Miglior Fabbro» – σταθερά μνημονεύοντας τον T.S. Elliot – των Ασφαλειών, παρ' όλες τις τόόόσες ασφάλειες που πούλησε, πέθανε «ανασφάλιστος»! Έρημος, μόνος, άνευ παρουσίας ή προστασίας, κάλυψης ή φροντίδας, έγνοιας ή θεραπείας (με την λατρευτική-αγαπητική-παραμυθική έννοιά της, η λέξη ετούτη). Μπορεί να είχε ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ από ιατρική συμβολή και νοσοκομειακή περίθαλψη στα τελευταία του χρόνια που στα lux και deluxe «πεντάστερα ιατρικής μέγαρα» μπαινόβγαινε, μα ΑΝΕΥ ανθρώπου τα μάτια του έκλεισε – τέλος. (Όπως όλοι μας εξ άλλου τις ελάχιστες τελευταίες στιγμές μας θα βιώσουμε...) Και μού θύμισε ο παχύσαρκος-δυστυχής τη... μανούλα μου, που όταν τής είπα προ δεκαετιών ότι με τις ουρανομήκεις κι ασυγχώρητες μαλακίες που έκανε, θα καταντήσει μόνη της να ψοφήσει, τί η κουκλάρα απ' τον υπεραερισμένο εγωϊσμό της μ' απάντησε; «Λεφτά να έχω εγώ και δεν έχω ανάγκη κανέναν. Μια νοσοκόμα θα βρω, θα την πληρώνω να την έχω εγώ και δεν με νοιάζετε σεις, ούτε κανείς»...

Δηλαδή ρε μαλάκες λοιποί, χαζοί είναι οι μοναχοί, λεροί και λεπροί, κάτισχνοι κι άρρωστοι, άπλυτοι και ξεπετσιασμένοι που ζούνε μια ζωή σαν το παροιμιώδες «σκυλί», μα πεθαίνουνε μέσα στην αγκαλιά των αγγέλων; Ή έξυπνοι και μάγκες είναι οι πουροί και χοντροί, οι φραγκάτοι γνωστοί, οι αμφιλεγόμενοι ζηλευτοί και δακτυλοδεικτούμενοι σε ειρκτή, οι τελικά ποινικώς-ελεγχόμενοι και γραικώς-πανηγυρικά απαλλασσόμενοι που ζούνε μια ζωή στην χλιδή και σβήνουνε μέσα στην αγκαλιά των μηχανημάτων;

Α ρε παντοτινή κι άμαθη Ψωροκώσταινα, με τα κατ' εξοχήν και κατ' εποχήν τα ινδάλματά σου. «Δρυός πεσούσης», πας Πέτρος Κωστόπουλος π.χ. ξυλεύεται απ' αυτούς-ακριβώς που τούς τάϊσε χοντρά κι αφειδώς ΠΟΛΥ χρήμα. Και «Θεριστού επελαύνοντος», πας Δημήτρης Κοντομηνάς π.χ. ξεχνιέται απ' αυτές-ακριβώς που τις τάϊσε ως χοντρός φειδωλός, ΠΟΛΛΗ λεζάντα. (Άσχετο, μα επίκαιρο: ακούει κανείς Καββαθάς; Χαχαχα...)

Πώς το πουστοψιθυρίζει η πουτανίτσα ο ρωμηός; «Τί να τα κάνεις τα λεφτά, άμα δεν έχεις μία...» Τί να τις κάνεις λοιπόν τις ασφάλειες ασθένειας και ζωής, συντάξεως και υγείας, κινδύνου και καταποντισμού, τρομοκρατίας κι αρμαγεδδώνα ρε μεγιστάνα Κοντομηνά και φτωχομπινέ μίστερ-γειτονιά, άμα τα καγκελωμένα σου-ανοικτά βλέφαρα θα σ' τα κλείσει η... φιλιππινέζα στην χειρότερη ή το... μόνιτορ των ζωτικών σου λειτουργιών στην καλύτερη; (Γιατί η γυναικούλα σου θα 'ναι στους λογιστές-δικηγόρους-συμβολαιογράφους, η κορούλα σου θα 'ναι στα χάπια-στην Ινδία-στο αντάρτικο πόλης και η γκομενίτσα σου θα 'ναι στο Ντουμπάϊ-στις Μπαχάμες-στην Ελβετία.)

Δυό ακόμη πραγματάκια θα πω και τον άγνωστό μου Δημήτρη Κοντομηνά τον ευχαριστώ, («ευκαιρίας δοθείσης»): 1/ Όσοι «μ' έχουνε φάει» να βγάλω κάρτα ανεργίας, να κάνω υγείας συμβόλαιο, να καταθέσω τής σύνταξής μου χαρτιά, να παντρευτώ να νοικοκυρευτώ για το παροιμιώδες «ποτήρι νερό» το γεροντικό, εγώ μονίμως τούς απαντώ πως το «αντισήκωμα» είναι ξεφτιλέ και μεγάλο. Γιατί δεν βλέπω γύρω μου και κανένανε με γυνή κι ευτυχή, δεν βλέπω δίπλα μου κάποιονα που να τού φέρνουνε τις παντόφλες ή τις καπότες, δεν ορώ καν εκ τού μακρόθεν τινά-τουλάχιστον να τού αλλάζουνε πάνες κι ορρούς από αγάπη και τζάμπα και 2/ Όλα παίζονται-κρίνονται απ' το πώς θα πεθάνεις: Οτιδήποτε κι αν έχεις κάνει εσύ στην ζωή, είτε γαμοκυβερνούσες τον πλανήτη ολόκληρο είτε δεν σε ξέρανε ούτε οι πέτρες, το πώς/με τί τρόπο θα πεθάνεις εσύ, την επομένη «πορεία» σου θα την κρίνει. Είτε για «επάνω», είτε πάλι για δω, μέσ' στις γκόμενες και τα φράγκα, την φήμη τις φόλες, τα κλάμματα και την ύβρι. Μια ζωή, όλη σου η ζωή, την στιγμή που θα εκβάλεις την υστάτη ανάσα σου – εκεί κρίνεται όλη σου η ύπαρξη η δική σου ψυχή, τα υπόλοιπα σάς/τούς/τα χαρίζω.

Γιατί ο Θάνατος είναι ο προσωπικός σου, ο μόνος κι αποκλειστικός σου «Κοντομηνάς» βρε κουτέ. Και δεν νογά τούτος από ασφάλειες και προγράμματα, ασφαλιστικά προϊόντα και συμβολαίων υπογραφές, πακέτα ατυχήματος/ασθενειών/κατακλυσμών, διαχείριση κρίσεων ή σωτηρία κορμιών...)