Τα όνειρα δεν είναι νεκρά. Τα όνειρα δεν είναι ψεύτικα. Τα όνειρα είναι σπίρτα, όχι ώστε τζάκια και καντηλάκια ν' ανάβουνε, αλλά για ν' ανατινάζουν ζωές, βιβλία να γράφουνε ή αυτοκίνητα να κατασκευάζουν. (From scratch, απ' το πουθενά.)

Βλέπω και ξαναβλέπω το βιντεάκι αυτό, την αυτοκινητάρα ετούτη, απ' τον Μπέντζαμιν εκείνον. Παρακολούθησα τον άγνωστον τούτον μηχανικό απ' το να κόβει και να κολλάει κοιλοδοκούς, μέχρι να ξεμακαρονιάζει πλεξούδες ηλεκτρικές και να ξημεροβραδυάζεται προσπαθώντας. Απ' το να τρίβει πολυεστερικά καπώ, μέχρι να μοντάρει μοτερούκλα αμερικάνα. Να σκέφτεται και να σχεδιάζει, να πηγαίνει σπίτι για κολατσιό και να γυρνά μέσ' το κρύο γκαράζ να λύσει ακόμη-ένα πρόβλημα που τού γέννησε η κατασκευή ΤΟΥ, το όνειρό ΤΟΥ, το αυτοκίνητό ΤΟΥ.

Επιτρέψτε μου, (που δεν ζητώ διόλου την άδεια κανενός).

Ξέρω, τον καταλαβαίνω απόλυτα, έχω μεθέξει κι εγώ τής ίδιας αυτής ευλογίας και αύρας, χάριτος και στεφανώματος, αίματος και βασάνου. Έχω περάσει κι εγώ από κει, έχω νιώσει κι εγώ τούτα, έφτιαξα κι εγώ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ-ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ το ΔΙΚΟ ΜΟΥ magnum opus – επί τέσσερα (4) μάλιστα! Κι αν τα δυό πρώτα μου βιβλία εκδόθηκαν πουλήθηκαν κι εξαντλήθηκαν, αν το τρίτο βιβλίο μου μισοεκδόθηκε κεραυνοπουλήθηκε και εξαφανίστηκε – για το «βενιαμίν και μπιζού» μου βιβλίο, ααα για αυτό επιφυλάχθηκε ιδιαίτερη κι εκλεκτή μοίρα.

Και εγώ κάτι ονειρεύτηκα, ξύπνησα-σηκώθηκα-παλουκώθηκα στο τραπέζι, με «γερμανοπολύγωνο» το μυαλό μου και «κόλλα» το μολύβι μου δημιούργησα κι έγραψα ένα αληθώς κι εξωπραγματικώς one-off βιβλίο, όπως το αυτοκίνητο τούτο τού βίντεο. (Κι ας είναι αυτό άλλη μια ρεπλικιά-μαϊμουδιά τού πεφημισμένου και αξεπέραστου FORD GT 40). Ξέρω, κατέχω, είμαι αυτός: έζησα το απόλυτο και απλησίαστο συναίσθημα να φτιάξεις κάτι δικό σου εξ αρχής, αμίμητο και ανεπανάληπτο, χειροποίητο πονεμένο, να μην κοιμάσαι από αγωνία βρασμό, πάθος βασανισμό επί νύχτες-συν-μέρες και στο τέλος να καταλήγεις με το προϊόν και παιδί τής Δημιουργίας σου μέσ' στα χεράκια σου, να το κοιτάς και ν' αντιλαμβάνεσαι ότι μόλις κατέστρεψες την ζωή σου (χαχαχα)!

Τί να σού πούνε μετά οι πολλές και φλύαρες πουτσούλες τριγύρω σου, τί να σού κάνουν μετά οι κολπατζούδες και κλούβιες μουνίτσες σου πανταχόθεν, όταν εσύ έχεις πια απογειωθεί, επειδή ακριβώς έφτιαξες μόνος σου κάτι άλλο... απ' τον εαυτό σου;! (Όλοι οι μαλάκες οι άνθρωποι, κυκλωμένοι από τον τυφλό τους εγωϊσμό, τον εαυτούλη τους κλωσσάνε κι αναπαράγουνε, ούτε μέχρι την μυτούλα τους δεν βλέπουνε και πεθαίνουν ως οι διάσημοι τού μπιντέ τους.) Οι αληθώς-πανελάχιστοι όμως που στο κρύο και σκοτεινό, βρώμικο και λαδιάρικο γκαράζ τους κατεβαίνουνε και επί 4.000 ώρες ένα δικό τους αυτοκίνητο φτιάχνουνε, οι αληθώς-πανγενναίοι όμως που στο ζεστό και φωτεινό, καθαρό και πνευματικό γραφείο τους ανεβαίνουνε και επί 3 χρόνια/1.095 μέρες/6.280 ώρες ένα δικό τους βιβλίο συγγράφουνε – δεν ανήκουν εδώ, στο μαντρί των γελοίων και ανικάνων ανθρώπων.

Θα το πω, γιατί όχι; (Αφού στο «πρόσωπο» και το «έργο» τούτο τού άγνωστού μου Μπέντζαμιν το ανακάλυψα και το είδα, το αντιλήφθηκα και το σφράγισα.) Ημίθεοι είμαστε, ναι ρε, ημίθεοι απολύτως, ΜΟΝΟΝ ΕΜΕΙΣ όμως. Όχι γιατί κάάάτι εμείς φτιάξαμε, σιγά τ' αμαξάκια τα βιβλιαράκια! Αλλά γιατί ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ αποκλειστικά δείξαμε κι αποδείξαμε, ανάψαμε και μετά σβήσαμε, υπογράψαμε και μετά διαγράψαμε ότι μέσα από «το μαντρί το παχνί» πάντοτε ονειρεύεσαι-φτιάχνεις και φεύγεις. Μετά. Οπωσδήποτε. Με μέσο ένα βιβλίο ή ένα αυτοκίνητο, μια σανίδα τού σερφ ή το τελευταίο και προχώ θεώρημα αστρονομίας ή γεωμετρίας. Όσο βλάκας ή τάπας κι αν είσαι εσύ, μόνο μόλις κάτι φτιάξεις εσύ, τότε αφήνεις πίσω σου τις μαϊμούδες-ανθρώπους που ψηφίζουν-χειροκροτούν, φωτογραφίζουν-τουϊτερίζουνε, καταναλώνουν-σκοτώνουνε, τρώνε αυτό που χέζουνε και πίνουν τούτο που κατουράνε. Και βαδίζεις έκτοτε εσύ-μόνος στο Άγνωστο, στο Κενό και το Πέραν. (Κι ας ξυπνάς ακόμη και ξυρίζεσαι-ντύνεσαι, παντρεύεσαι και χωρίζεις, πληρώνεις φόρους και πας διακοπές, γερνάς και ψοφάς σαν τούς άλλους.)

---

Όσον αφορά στο «τα τρία μι» – την δική μου "FORD GT 40" – αυτό, ΑΥΤΟ είναι. Ένα δικό μου απόλυτα δημιούργημα, σχεδιασμός και κατασκευή, trial and error πόνημα, ξενύχτια μεσημεριών αφόρητων και ξημερώματα απογευμάτων συντετριμμένων. Να κολλώ να ξανακολλώ λέξεις μέχρι να «μού» ταιριάξουνε, να ζυμώνω «πλαστικές» εικόνες μέχρι πάνω στον «σκελετό» τού μυθιστορήματος σωστά ν' ακουμπήσουν, οι ήρωες να 'ναι οι «ρόδες» του και η αρτία και απροβλημάτιστη η πλοκή να 'ναι η «ηλεκτρική καλωδίωσή» του. (Εμ δεν έφαγα τζάμπα την ζωή μου εγώ, στα γυμναστήρια και τα συνεργεία. Γιατί εκεί είδα και έζησα, ασκήθηκα κι ίδρωσα, πόνεσα και κουράστηκα, ευτύχησα χαριτώθηκα και κατέκτησα – πώς φτιάχνεται ένα σώμα ένα βιβλίο, ένας κινητήρας σωστά, ένα πνεύμα γενναίο.)

Ας σταματήσω όμως εδώ. Μεσημεριάζει και τ' αδιάφορα πλήθη που δεν με διαβάζουνε, έχουνε να πάνε στης πεθεράς το κοκκινιστό, κουβαλώντας ουρλιάζοντα τέκνα με τ' αυτοκίνητο, την συμβία απήδηχτη λαλημένη, το πορτοφόλι άδειο από λεφτά και τ' αρχίδια τσουρουφλισμένα απ' τα άγχη. Δεν πειράζει, εγώ το 'χω πει: Σε αυτήν την ζωή, you win something, while you lose everything. Και μόνον όταν πας και τα καταθέτεις – τυφλά μα δημιουργικά – άπαντα on the "losing" side of your life, τότε κερδίζεις αληθινά. Σιωπηλά. Μα βεβαίως.

(Πώς το λέει ο Κωστάρας από τ' Αγρίνιιιο; Αντιθέτως: «Α' χάσεις κι α' χαθείς τώρα συ, θα ζήσεις όμως εσύ και θα είσαι για πάντα»!)

 (YΓ: Για μια γεύση όνειρου, πληκτρολογήστε στο YOUTUBE: "4000 heures pour construire la voiture de mes reves".)