Όταν ήμουν νεώτερος, πατούσα γερά-δυνατά στην γη και καβαλλούσα μοτοσυκλέττες. Τώρα που γηραιότερος είμαι, τρέμουν κάπως τα πόδια μου και κάθομαι σ' αυτοκίνητο μέσα.

(Αληθινός και τρανός συγγραφεύς είναι αυτός που καταθέτει εγγράφως τής ψυχής του το σπέρμα και ψεύτικος-κάλπης γραφιάς είναι εκείνος που γαργαλά και χαϊδεύει αυτό που οι τζαμπατζήδες-λαθραναγνώστες του τον πληρώνουν.)

Οποία ειρωνεία σκληρή! Της αδιαφόρου Ζωής παίγνιο, άθυρμα τού σύμπαντος Κόσμου και σφαλιάρα πικρή στον ματαιόδοξο Εγωϊσμό τού ανθρώπου! Ποιός, εγώ, ρε;! Είκοσι χρόνια πριν, δεν πατούσα στην γη, μα πετούσα οδηγώντας μοτοσυκλέττα και είκοσι χρόνια σήμερα πια, δεν πατάω καλά μου στην γη κι ούτε καν προφασίζομαι πως πετάω, ενώ αυτοκίνητο οδηγάω.

Πιο ευλογημένη ευχή απ' το «Ου γαρ έρχεται μόνον» δεν βρίσκεται, δεν ταιριάζει. Μεγαλώνεις χωρίς να το συνειδητοποιείς και μόλις δεν μπορείς να ξεβραχώσεις πια τον ροφό απ' τα -20 μέτρα, μόλις δεν μπορείς να ξεκολλήσεις την endurο μοτοσυκλέττα σου απ' το λασπωμένο ποτάμι, μόλις δεν μπορείς να κεντήσεις-σερί έναν τέταρτον οργασμό στην οδαλίσκη των σεντονιών σου – ΤΟΤΕ εκκωφαντικά συνειδητοποιείς ότι είσαι passé, history, αρχεία σκονισμένων παπύρων στην Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας.

Αγόρασα τούτο το εργαλείο χαράς – και ΟΥΧΙ και μα ΔΙΟΛΟΥ «αυτοκίνητο» – δίχως γι' ακόμη μία φορά να ξέρω τί κάνω. Τί να ΤΟ κάνω. Και τί να ΜΕ κάνει αυτό. (And THIS is introduction to happiness, καθαρή ευτυχία.) Γιατί όταν ΔΕΝ επιλέγεις εσύ μα σε επιλέγουνε άλλοι/άλλος/άλλη/άλλο – ΤΟΤΕ είσαι πραγματικά κι αντικειμενικά πανελεύθερος, ένας ιπτάμενος κι ελαφρύς, ένας απηλλαγμένος χρεών και βαρών – then you shine. (Mind you, ο ΦΩΤΟΣ τα γράφει αυτά.)

---

Πήρα τον «κύκνο» εχθές, νωρίς τα χαράματα για μιαν Επίδαυρο-Ερμιόνη. Και πήγα σ' εκείνο το κομμάτι «μου» το κρυφό-μυστικό, μια «κορδέλλα» κοφτή-γαζωτή μίξη από κοντό Spa και περιτετμημένο Nurburgring, μια αλυσίδα συνεχής και αδιάκοπη από "corkscrews" τής Laguna Seca... να φουλάρεις ένα εργοστάσιο προφυλακτικά. Το 'χω κάνει εκατοντάδες φορές με μοτοσυκλέττα και δεκάδες με αυτοκίνητο, μα η χθεσινή «αναγνωριστική» μου ήτανε τόόόσο φρέσκια-πρωτόγνωρη-συγκλονιστική που... μαράθηκε στο φτερό ο προστάτης μου, ξανθύνανε στο λεπτό τα μαλλάκια μου, τουμπανιάσαν ακαριαία οι δικέφαλοι κι η ψυχούλα μου ευφράνθηκε σφόδρα.

Ευλογείτε κυρίες και κύριοι, το όνομα τού Κυρίου, (όποιου σας)! Γιατί πιο... θρησκευτική αίσθηση από αυτήν δεν υφίσταται, δεν υπάρχει. Και θα πρέπει να ρίξετε ΠΟΛΛΑ λεφτά στα ακριβά και σκληρά τα ναρκωτικά, για να γευθείτε ένα εκατομμυριοστό τούτης. Και θα πρέπει να ρίξετε ΠΟΛΛΑ χρόνια μετάνοιες σε κελλί υγρό σκοτεινό, για ν' αξιωθείτε ένα χιλιοστό τούτης. Και θα πρέπει να ρίξετε ΠΟΛΛΑ κιλά εγωϊσμού, για να ταπεινωθείτε ένα εκατοστό έτσι. (Και για να ξέρετε για ποιό πράγμα μιλώ, λοιπόν έχουμε-λέω-διαβάζετε.)

Ο «κύκνος» μου είναι ένα MAZDA MX5 NB μοντέλλο 1999. Από Αγγλία εισαγωγή και δεξιοτίμονο φυσικά, για ελαχίστους πραγματικά, (μετρημένους στις ρόγες δεκαπεντάχρονης άνηβης θυγατέρας!) Ένα chassis ζυγισμένο και ελαφρύ, δεμένο «διαβαστερό», με turbo «σφυρί» (όχι σφυρήλατο, μα σφυριάρικο εκκωφαντικό), ακριβές αναρτήσεις και τετραπίστονες δαγκανιάρες εμπρός, μπεκ από RX8 και δυό χάρτες γ@μάτα-στημένους στον «άγραφο» εγκέφαλό του, συμπλέκτη σκληρό τετράφτερο και απότομο, μια τρόμπα υψηλής πίεσης πανάκριβη κι ένα τιμονάκι-κουκλάκι μικρό κοφτερό, ένα limited-slip διαφορικό και μια μπάρα θόλων ως μέγγενη και διαβήτη, με ένα Roll Bar+Flat Bar να νιώθεις μια σιγουριά λες και φοράς μεγάάάλη σερβιέττα με ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ «προστασίας» φτερά στις «δύσκολες» μέρες σου, καθισματάρες βελούδινες από ΜΚ2,5 και ζάντες 15άρες ανάμεσα γυφτιάς-κυριλιάς να φωτίζουν τα χαμηλά κράσπεδα των μαρσπιέ του – SOS, stop!

Και γιατί φίλοι μου τα γράφω ετούτα; Διότι όπως ο πανάγνωστος μα σοφός-πλέον εγώ έχω πει – κι έχω ξανά παρεξηγηθεί – τα ΠΡΑΓΜΑΤΑ είναι πιο ΟΜΟΡΦΑ από τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ξαναδιότι τα πράγματα είναι ειλικρινή και σού δίνουνε την χαρά από την αρχή, ενώ οι άνθρωποι είναι μαλάκες και ψεύτες και σού δίνουν την μαχαιριά στην μοιραία ΚΑΙ τελική – "Serves us right to suffer" καταπώς τραγουδάνε και συμφωνούν ο Βούδδας και ο Τζων Λη Χούκερ.

Oδηγούσα εχθές το «kartάτο» και σφικτό «τραπέζι» αυτό στην συγκεκριμένη-κεχαριτωμένη μου διαδρομή – εκεί όπου κάποτε ΔΕΝ χώραγε το Suzuki 500 RG, μα κένταγε το Husqvarna SM 510R – έστριβα γύριζα, πλαγιολίσθαινα βίδωνα, φρέναρα γκάζωνα, δίπλωνα και αμόλαγα το «πιο μοσχοπουλημένο roadster ΟΛΩΝ των εποχών και εταιρειών» και ΔΕΝ πίστευα ότι... Χριστιανισμός και Καπιταλισμός, Ορθοδοξία και Μηχανολογία, αγωνιστική τεχνολογία και θρησκευτική μυσταγωγία πάνε «πακέτο» μαζύ, και μάλιστα σε midnight-blue σασσί, με ελεύθερη και χειροποίητη εξαγωγή και μιαν εκπνοή – ίδια επιταφίου ζωής αναστάσιμη κι απελευθερωτική. (Διαβάστε λοιπόν κάνα Σωτάκι Τριανταφυλλάκι σε-ροκού-στο-τουτού και ξενερώστε υπεύθυνα!)

Η σφικτή και έρημη «κορδέλλα» αυτή σε υποχρεώνει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερις χιλιάδες φορές ανοιχτά και τόσο ανοικτά που τελικά θα... πιστέψεις! Όχι στην κραταιά Toyo Kogyo, όχι στον θαυμαστό Jujiro Matsuda, μα σε Μωάμεθ Χριστό, σε Λάο Τσε και σε Κρίσνα, σε Βούδδα σε Μωϋσή και στην αέρινη Amaterasu ακόμη. Έτσι όπως «βουτά» στο apex τής τυφλής στροφής ο «κύκνος», έτσι όπως «γυρίζει» και υπογράφει το μπλοκέ του διαφορικό, έτσι όπως «σκάβει» δυνατά-γραμμικά, κολλημένο στην λεία-γελοία άσφαλτο όταν ΤΟ θες και παντιλικιάζον υστερικά, ξεκολλημένο επικίνδυνα-φονικά όταν εσύ ΔΕΝ το θέλεις. (Α ρε ΦΩΤΟ γ@μάτε χερά! Που εσωτερικώς-μυστικώς με το πληκτρολόγιο και την καρδιά σου κεντάς, άγνωστος μεταξύ πανκοίνως και ηλιθίως «γνωστών», σε μιαν εποχή που άπαντες τζάμπα διαβάζουνε και λατρεύουνε ακίνητους και κουλούς τρόμπες που για «κύλιση» και «πέδηση» γράφουνε – ο γελωτοποιός Κώστας Στεφανής μπροστά τους είναι ο L.K. Setright!)

---

Δεν με νοιάζει πόσα χιλιόμετρα τελική στην ευθεία τής Θήβας ο «κύκνος» θα γράψει, γιατί βιάζομαι στον Μπράλλο-επάνω να πάω και να «μετρηθώ». (Και μετά να κατέβω Ιτέα ξέπνοος να πέσω να κοιμηθώ, εκεί όπου με περιμένει η κούκλα μου – ως δεύτερη Λήδα – που με τον «κύκνο» μαζύ στην ζωή μου εμφανίστηκαν... κάνοντάς την ΚΑΙ παρανάλωμα ΚΑΙ σμπαράλια, μηδενίζοντας κοντέρ και ταυτότητα, πρήζοντας διονυσιακά κι επινεφριδιακά τούς καρπούς μου και όρχεις.) Δεν με νοιάζει πόσο βενζίνη καίει ο «κύκνος», ούτε ότι «καίει» το cockpit – αφού το 'χω ΜΟΝΙΜΑ ανοικτό, βρέξει ή κάψει. Δεν με νοιάζει ότι πρέπει να πληρώνω έναν πανάκριβο χώρο στάθμευσης ώστε να τον κοιμίζω ασφαλώς στην Κυψέλη, δεν με νοιάζει ότι σωτάρει από κραδασμούς το καταβεβλημένο κορμάκι μου, ότι κάθε 3.000χλμ αλλάζω κονιάκ-λάδια, ότι έχω κρεμάσει δυό ΤΕΡΑΣΤΑ σκόρδα στο καθρεφτάκι του απ' το φονικό μάτιασμα που εισπράττω.

Με νοιάζει ότι το θαυμαστό τετράροδο, front-mid-engine & rear-wheel-drive πόνημα τού Μεγάλου Αυτού Κατασκευαστή που τολμά και μένει πιστός εις τον Wankel, που γάζωσε στο Le Μans επανειλημμένα κι αξέχαστα με τα 787, που κάνει χαμογελαστούς-καυλωμένους τούς παππούδες με το ταπεινό Miatάκι του και ιδρωμένους-χεσμένους τούς νέους μόλις κατεβούν απ' το λουσάτο alter-ego του – το ιερό κι αξεπέραστο Honda S 2000. Με νοιάζει ότι με λίγα-έως-ελάχιστα ευρώ, ο σημερινός ακόμη-ανήρ μπορεί να νιώσει άντρας και χειριστής, πιλότος εδάφους ένα Κυριακής πρωϊνό και θαλερός εκτός υμέναιου-τάφου, ένα προς το Σούνιο σούρουπο. (Τώρα που πολλές γυναίκες ξεβιδώσαν την κλειτορίδα τους και μάς κουνάνε κατάμουτρα εργώδεις και λεκτικούς τους «φαλλούς», τί άλλο έχει απομείνει εντελώς;) Με νοιάζει ότι ΑΚΟΜΑ κάποια ψυχή ακατάβλητη κι ακατάλυτη – προτού αφιερωθεί – μπορεί καταφύγιο κι απάγκειο να βρει, σ' ένα ταπεινούλι γιαπωνεζάκι αυτοκινητάκι και άσε την μαλαθρώνα-κοκκώνα τον Jeremy Clarkson ή τον αυθάδη-φλωράκο τον Chris Ηarris – o πρώτος να μπουχεσομεγαλοπιάνεται και ο δεύτερος, για το παντεσπανάκι του να χαροπαλεύει. (Ευτυχώς που ψηφίζω... Davide Cironi εγώ κι έτσι αποκαθιστώ την αυτοκινητική παρα-δημοσιογραφία.)

Ο «κύκνος» μου είναι ένα ζωάκι χαράς, τέλος. Λένε μάλιστα ότι ο κύκνος ως μεγαλόσωμο και υδρόβιο, βασιλικό και κουκλίστικο πτηνό τής εκλεκτής Οικογένειας των Νησσιδών – οποία πανέμορφη λέξη! – ενώ έχει πανάσχημη και κακάσχημη την φωνή, όταν έχει φτάσει το τέλος του και διαισθάνεται ότι θα αποθάνει, άδει καλλικέλαδα και θαυμαστά, κελαηδά τραγουδά μ' έναν τρόπο μοναδικό και λατρευτικό – εξ ου και η σοφή έκφραση «κύκνειο άσμα».

Δεν ξέρω πόσες μέρες μού αναλογούν ακόμα, μού μένουνε ή θα 'χω επιπλέον. Μα όπως ο Ντε Νίρο έχει θυμόσοφα πει στην ταινία RONIN, "All good things come to those who wait". Και προσθέτω εγώ στο ρήμα «περιμένω», άλλα τέσσερα πι: προσεύχομαι και παθαίνω, πιστεύω και πεθαίνω – ορίστε τα μόνα-σωστά-φωτεινά ρήματα και προ πάντων. (Γιατί οι μοτοσυκλέττες και τα αυτοκίνητα, τα λεφτά τα ακίνητα, τα πράγματα τ' αντικείμενα δεν ήρθαν στον κόσμο για να υπηρετούν τ' ανθρωπάρια αλλά μέσω τής εκπεφρασμένης και λαμπρής ύλης τους, να αποδείξουν – άπαξ και δια παντός – πόσο μη υλικός ο μάλαξ ο άνθρωπος είναι.)

Αν ένα «αυτοκίνητο-της-κομμώτριας» κάνει πιστάτα μειράκια και χεράτους παππούδες να παραμιλούν – εστέ βέβαιοι ότι στις παραδείσιες πίστες τού Ουρανού παίζουνε και γυρνούν κάτι ΕμΕξΦαϊβάκια με V-8 στην μήτρα τους, με τουρμπάτα εξακύλινδρα κάτω από το καπώ τους και κάποια V-12 «εγκλήματα» κατά τής ευζωίας και Τάξεως, Νόμου και διατάξεων, ησυχίας και σύνταξής τους. Κι αν ο κύκνος λογίζεται ως ζώο πομπώδες-κουτό-άχαρο, μόνον ένας καταπεπτωκός μα λεπτός «κύκνος» στην δύση τού βίου του τραγουδά και γαζώνει ψυχές αλησμόνητα – ΑΥΤΟ λέγεται και ορίζεται ως Ζωής ισοδύναμο, παλάντζο τού Σύμπαντος και Θεού συμφωνία.

Αμήν