Την πρώτη μοτοσυκλέτα μου μού την αγόρασε ο πατέρας μου το 1972. Το πρώτο κείμενο για την Μοτοσυκλέτα το έγραψα το 1992. Και το 2012 σαν να ολοκλήρωσα τον κύκλο μου τούτο – σαράντα χρόνια οδήγησης και απόλαυσης, είκοσι χρόνια συγγραφής και αγάπης.

Σαράντα χρόνια είμαι πάνω στην μοτοσυκλέτα και δεν λέω να κατεβώ, ακόμα διψάω. Είκοσι χρόνια πληκτρολογώ επαγγελματικά για λάστιχα και αισθήματα, κινητήρες και σκέψεις, σκελετούς και νοήματα και δεν λέει να στερέψει η κούτρα μου, η καρδιά μου φλέγεται ακόμα. Κι αν έχω γράψει κείμενα σε περιοδικά, γράφω ακόμη για μοτοσυκλέτες σε μία ιστοσελίδα κι έτσι με αφορμή την δημιουργία αυτής της προσωπικής μου ιστοσελίδας, έκανα μια βιαστική κι αντιπροσωπευτική περασιά από όόόλο μου το γραμμένο ποτάμι ετούτο. Και διάλεξα κάποια κείμενα ξεχωριστά, κάποια άρθρα που αγαπώ περισσότερο, κάποια χρονογραφήματα που μισώ να διαβάζω. (Γιατί τα πρώτα πονούν και τα δεύτερα λευτερώνουνε.)

Από όόόλη εκείνη την εικοσαετή θάλασσα λέξεων τούτα τα οκτώ κείμενα που ακολουθούν, μια σταγόνα στον ωκεανό είναι. Από μια στέρνα τριακοσίων-και-βάλε διηγημάτων, δοκίμιων, χρονογραφημάτων και άρθρων, κραυγών και ψιθύρων ερωτικών που πάντα σχετικά με την Μοτοσυκλέτα εγώ έχω γράψει, με καμμία κυβέρνηση δεν είναι τα πλέον αντιπροσωπευτικά τούτα. Καθώς όταν έγραφα για μηχανάκια και μηχανές, για δίκυκλα κι αναβάτες είχα πρωτίστως καρφωμένο στον νου να γράφω για τους ανθρώπους. Άνθρωποι μ' αγοράζαν και με διαβάζανε, άνθρωποι καβαλούν τις μοτοσυκλέτες κι από ανθρώπους οι λαμπρές τούτες κούκλες κατασκευάζονται – όλα είναι ένας τέλειος κύκλος. Κι επειδή ο κύκλος τελειώνει πάντα από εκεί που ξεκίνησε, επειδή η ζωή δεν κάνει κύκλους αλλά είναι Ο Κύκλος Ολόκληρος από μόνη της, λέω εγώ να επιστρέψω προς ώρας στην αρχική την σιωπή μου όσον αφορά στην Μοτοσυκλέτα Μου. Στην μεγάλη τούτη αγάπη μου να της δώσω χώρο αναψυχής διακοπών, να πάψω για λίγο το πληκτρολόγιο για χάρη Της να κτυπώ και ν' αφήσω τον Χρόνο να κυλήσει δίχως εμένα. Ν' αδειάσω λιγάκι τον σεπτό Χώρο της και ν' απομακρυνθούμε λιγάκι – έτσι κερδίζονται πάλι ξανά, έτσι χτίζονται φρέσκες οι παλιές και καλές οι αγάπες. Οι μοναδικές και ανεπανάληπτες, οι ιερές παντοδύναμες, οι διαχρονικές οι σβησμένες.

«Κράτα τους εχθρούς σου κοντά, τους φίλους σου κάνε λίγο πιο πέρα» οι μαφιόζοι καταθέτουνε. «Μην πέφτεις με τα μούτρα πάνω στο πάθος σου, άσε του χώρο αυτό ν' αναπνεύσει» ψιθυρίζει η Ιζαμπέλα θεραπευτικά. Κι ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ αναχωρεί για λίγο διακριτικά αφήνοντας πίσω του τούτες τις λέξεις ως παρακαταθήκη και δείγμα ελάχιστο, σαν μια υπόσχεση εξαναγκαστικά αθετημένη. Πού ξέρεις; Γιατί να ξέρεις εσύ; Ποιος κέρδισε κάτι ποτέ, είτε έμαθε είτε έχασε; Δεν πειράζει. Γιατί πάντα πειράζει βαθιά και πολύ για τούτο ακριβώς το ελαφρύ και πρόχειρο «δεν πειράζει».

Ντάνης ΦΩΤΟΣ