Λίγα λόγια του συγγραφέα

Λίγα λόγια του συγγραφέα

Το «Ελένης νήσος» είναι ένας καθοριστικός σταθμός στην ζωή μου. (Θα έλεγα «Ο» σταθμός της ζωής μου αν δεν είχα σταματήσει τόσες φορές, για διαφορετικούς λόγους, με θεαματικά έως μοιραία αποτελέσματα.) Το «Ελένης νήσος» κατεβύθισε την ψυχή μου και το μυαλό μου διέλυσε, έδωσε τον αριθμό του κινητού μου στην κυρία Κατάθλιψη, αλλά με αποβίβασε κι ένα σκοτεινό χάραμα στην άλλη Νήσο της καταδικαστικής λύτρωσής μου. (Τώρα συνειδητοποιώ ότι Μακρόνησος κι Αμοργός με κράτησαν – λογοτεχνικό κρατούμενο η πρώτη και υπαρξιακό απελεύθερο η δεύτερη, ας είναι.)

Το «Ελένης νήσος» είναι το βιβλίο μου αυτό όπου μέσα του έκανα το λάθος να θέλω να πω τα άπαντα, και έκανα το σωστό να τολμήσω ακριβώς τούτο το λάθος. Και χρειάστηκαν δέκα ολόκληρα χρόνια για να συνειδητοποιήσω και ν' αποδεχτώ ότι είναι ένα βιβλίο πάρα-μα-πάρα-πολύ προχωρημένο, ένα βιβλίο έκνομο κι αθυρόστομο μεν, μα πηγαίο κατακλυσμικό δε. Λογοτεχνικά κρινόμενο πάσχει, μα δυναμικά-παθιασμένα-εκρηκτικά διαβαζόμενο "kicks ass" θα έλεγα αν μπορούσα αγγλικά να μην γράψω.

Το «Ελένης νήσος» είναι η ίδια μου η ζωή, την δεκαετία του '90. Πέντε χρόνια κατέθεσα για την δημιουργία του και παραλίγο τα επόμενα πέντε την ζωή μου να χάσω, (και τ' ομολογώ τούτο για πρώτη φορά). Όλα βρίσκονται εκεί μέσα ανάκατα, όπως δεν θα βρεθούνε ποτέ μου ξανά, όπως δεν θα τα ζήσω να τα γράψω αυτά ποτέ μου ξανά καθώς ένας ήτανε ο Απόστολος, άλλος ήταν ο συγγραφέας και η Ελένη δεν υπήρξε ποτέ – τ' ακούς γλυκύτατε Γιάννη Λιάπη;

Κλαίω όμως κάθε φορά που στο Λαύριο θα κατεβώ. Κι εκεί ορφανεμένος φωνάζω κι αναζητώ τα χαμένα μου πρόσωπα, την σπαρμένη αγάπη, τις λέξεις που είπα και έγραψα πίσω ζητώ, μα τίποτα πια δεν υπάρχει. Το «Ελένης νήσος» είναι ένα ναρκωτικό βιβλίο για μένα κι ένα χειρουργικό ανάκλιντρο γι' άλλους: γράφτηκε από έναν άνθρωπο για έναν ήρωα, δίνει ζωή σε μια ηρωίδα και κλέβει πνοή από κάποιους – π.χ. σέρφερς – που δεν πλέουνε πια. Σάρωσε βίαια γεγονότα ιστορικά που ουδείς πλέον επιθυμεί να θυμάται, η Ελλάδα προχώρησε πάνω στα ίδια της κόπρανα, οι Έλληνες επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη ξανά και είμαι ο τελευταίος που σ' αυτά θα γυρίσω.

«Τι μένει;» Μα πάντοτε η αγάπη μωρέ, όχι η ελπίδα τα όνειρα, ούτε η αλήθεια τα πάθη. Η αγάπη κι η δίψα της, η αγάπη κι η πείνα της, η αγάπη ως όστια κι αντίδωρο που δεκαοκτώ χρόνια μετά με ξέβγαλε άπνου και άφωνο στο επόμενό μου βιβλίο.

Ντάνης ΦΩΤΟΣ
Φθινόπωρο 2013