Το πόσο – καιρό ή λεπτό, χρόνια ή στιγμές, αιώνες ή δευτερόλεπτα – έχω κάνει/κάνω/θα κάνω διαλογισμό, δεν θα πω. Άμα το γράψω, θα εκληφθεί τούτο ως κομπασμός, άμα το υπονοήσω θα νομιστεί δασκαλίκι και άμα το κρύψω ολότελα, για την αληθή πάρτη μου θα δουλέψω. Μα...

... πήγα προχτές σ' ένα ωραιότατο και μουρότατο Ζεν κέντρο, στο Κέντρο των Αθηνών. Έναν καλαίσθητο και ιεροποιημένο-σωστά χώρο, ένα όμορφο zendō με άποψη και δουλειά, πνοή και πορεία, ζέση θερμή αν και με πίστη-στον-εαυτό-του «μικρή». Όλα είναι εκεί σωστά τοποθετημένα και λειτουργικά, η ανοικτή προσφορά βοηθείας και βασική παρουσία λατρείας καλλίστη, ο «δάσκαλος» όμως δεν «πιστεύει» στον εαυτό του (λανθασμένα σωστά), ο δάσκαλος όμως πιστεύει στο έργο του (σωστά λανθασμένα) και γι' αυτό μετακαλεί συνέχεια Δασκάλους από μέρη ευρωπαϊκά και εξωτικά, αμερικανικά κι ιαπωνικά πάντα.

Έχω ασκηθεί – δοκιμότερος όρος αυτός, απ' το «διαλογιστεί» φυσικά – πολλές φορές εκεί, μα σταμάτησα πια να πηγαίνω. Γιατί; «Λογαριασμός δικός μου» που λέει ο Βέγγος, το Ζεν που «παίζει» εκεί είναι πολύ στοιχειώδες και άνετο κατ' εμέ, πολύ εισαγωγικό και χαλαρό κατ' εμέ, πολύ εύκολο κι επικαλυπτικό κατ' εμένα. (Το χοντραίνω, ειδοποιώ!) Άμα θέλω να κλάσω απ' το στόμα, στην τουαλέττα θα το κάνω αυτό και όχι ανάμεσα σε εκλεκτούς συμπολίτες κι αγαπητούς συνασκούμενούς μου. Κι άμα μού 'ρθει απ' το μυαλό μου ν' αεριστώ, σε κάναν βράχο μπροστά θα το κάνω αυτό, μπούκα στο πέλαγος ή στην βροχή μέσα και όχι σε κλιματιζόμενη αίθουσα, όπου όλοι άποψη έχουν για όλα. (Το ξέρω ότι ΗΔΗ διαφωνείτε μ' εμέ και δεν με αντιλαμβάνεστε, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ – σε αντίθεση με τί θα σας πει η μαμμά ο παππάς, ο ατομικός σας γκουρού και η κοινωνική σας μπουρού.)

Το Ζεν – καθώς γι' ΑΥΤΗΝ την μορφή και τυπικό τού διαλογισμού ομιλώ – δεν ορίζεται κι επειδή δεν ορίζεται, άπιαστο είναι. Γι' ΑΥΤΟ λοιπόν εμείς σπάμε τα ποδαράκια μας, μαγκώνει η μεσούλα μας, κρυσταλλιάζουν τα δαχτυλάκια μας και συνθλίβεται ο σβέρκος μας, ώστε να ΜΗΝ κάνουμε καμμιά εύκολη-μαλακία-ανθρώπινη ξανά, και να το πιάσουμε πάμε. Ή να το κάνουμε. Άσε δε ν' αρχίσουμε να μιλάμε γι' αυτό, χώρια να πλακωθούμε να νομίζουμε ότι ο Μποντιντάρμα μάς φέρνει τις πίτσες. (Τί δεν λένε οι άγνωστοι δάσκαλοι και σ' τ' αφήνουνε να τό 'βρεις εσύ; «Όσο μιλάς, αερίζεσαι ανακουφίζεσαι μα, δεν προχωράς. Όσο όμως τον σκασμό βγάζεις, έτσι θα φουσκώσεις και θα σκάσεις εσύ τελικά, έτσι ΜΟΝΟ θ' αδειάσεις και θα σιωπήσεις.»)

Προχτές λοιπόν ο «δάσκαλος» είχε φέρει έναν Δάσκαλο, για ένα δυομισαήμερο – που θα 'λεγε κι ο απελέκητος πρωθυπουργός που ψηφίσατε σεις, τα δάνεια «μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο» να σας διαγράψει... και τώρα που τούτος την Μακεδονούλα σας σάς διέγραψε, πάλι τον ίδιο κιμπάρη αμπλάτο θα ψηφίσετε βέβαια – διαλογισμού εις το Κέντρο. Η πρώτη μέρα – Παρασκευή – ως συνήθως προβλέπει μια εισαγωγική ομιλία δια τους «ασχέτους» και τους καινούργιους, άσχετο βέβαια που ΕΚΕΙ και σ' ΑΥΤΗΝ πρέπει πρώτιστα να βουτήξουν και κύρια να ξαναβουτούν οι πιο πτυχιούχοι... ζενάδες. (Πώς λέμε «μαντράδες, αυγουλάδες», «εντράδες, τεμενάδες»;) Οι άλλες δυό μέρες είναι αφιερωμένες στο zazen (καθιστό διαλογισμό) με αντίστοιχους-ενδιάμεσους περιπατητικούς-ξεμουδιαστικούς διαλογισμούς (kinhin), συν μια σειρά από προσωπικές συναντήσεις ερωταποκρίσεων με τον Δάσκαλο (dokusan) και σιωπηλό φαγητό, κοινό-χορτοφαγικό, για το μεσημέρι. (Κι αυτό είναι όλο αυτό, δεν πρόκειται για το φεστιβάλ των Καννών, ούτε για το Athens Gay Pride!)

Έχω παρακολουθήσει δεκάδες εισαγωγικές ομιλίες για το Ζεν, από επίσης δεκάδες δασκάλους και Δάσκαλους και όλες τις βρήκα από αποτυχημένες έως μαγικές, από τυλιγμένη εγωξεφτίλα έως εκρηκτικά αναγεννησιακές, από ανατασιακό θάνατο έως «Οι τρεις χάριτες», «Κωνσταντίνου και Ελένης» και «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» σε νιοστή επανάληψη, δίχως καν το ατακάτο-ατσιδάτο «Δύο ξένοι»! Θα μου πείτε «Και τί θες ρε Φώτο;» και θα σας πω «Τον ουρανό με τ' άστρα, στο πιάτο μου, χτες»! «Και θα σκεφτώ μάλιστα, αν καν θα γυρίσω να τον κοιτάξω εγώ» συμπληρώνω... χαχαχα! Γιατί άμα το Ζεν ήταν υπόθεση γλώσσας, τότε το πασίγνωστο κι απολαυστικότατο fellatio θα ήτανε τού βουδδιστικού Ζεν όρος και όχι στα χείλη πολίτικαλλυ-κορρέστ ψυχαναλυτών και βίντατζ πορνοαστεριών, με LGBT+ issues! Άμα το Ζεν μπορούσε δια του στόματος να εξηγηθεί και δι' ομιλίας να μεταβιβασθεί, τότε θα 'τανε μια εκπροσώπων μας-ψήφος τους στην Βουλή, κάτι σαν τις «100 δόσεις» αυτού τού σκωτογλωσσομπέρδα υπουργού Οικονομικών, που ούτε για τρίτος εκπαιδευόμενος λογιστάκος στα «120 εργοστάσια» δεν κάνει καν!

Ξέρω, αντιλαμβάνομαι, διαφωνώ: δεν μπορούν όλοι να καβαλλήσουνε την China Airways και να προσγειωθούν σε χαϊλίδικο μοναστήρι μυστικών κι ακραιφνών Σαολίν, να καταθέσουνε πενήντα χρονάκια απ' την ζωούλα τους, για να επιστρέψουνε στο Μπραχάμι και μαγαζάκι ν' ανοίξουνε, αδυνατίζοντας τις χοντρές μπας και βρουν γκόμενο ή δυναμώνοντας φλώρους για να σταματάν με κραυγή τραίνα. Δεν μπορούν άπαντες στους δρόμους και τις στράτες να πεταχτούν, να στήσουνε κυπελλάκι μπροστά και γονατισμένοι-ρακένδυτοι να ζητιανεύουν για λίγο ψωμάκι μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα ή η «πρέσβειρά» μας κυρία μας Κατερίνα μας Παναγοπούλου μας γίνει «αθάνατή» μας δια χειρός Τσίπρα σας. Εκεί που θα – ξανά – διαφωνήσω είναι ότι το Ζεν πρέπει και καλά να «ομιληθεί» (sic), «επικοινωνηθεί» (ξαναsic), να αμοληθεί εκφραστεί, να περιγραφεί να πλασαριστεί, ν' αναλυθεί και τοποθετηθεί αντί απλώς... στα μούτρα μας επάνω να σκάσει! Και να τραβηχτούμε μετά εμείς σμπαραλιασμένοι και μόνοι μας, να δούμε τί θα κάνουμε με αυτό τούτο!!

Ξεκίνησε λοιπόν ο καλότατος Δάσκαλος και άρχισε κάτι μανατζέριαλ αμερικανιές τού χαλαρωτικού στυλ «Αισθανθείτε άνετα και ελεύθερα», «Δε θα προσβληθώ, εάν με διακόψετε», «Όταν πονέσετε, αλλάχτε ποδάρι», «Όποτε θελήσετε κάτι να με ρωτήσετε, φηλ φρη».., «Αμολήστε την ρε κι όποιον πάρει ο Χάρος» ήθελα αριστοφανικά να προσθέσω εγώ, αλλά οι καλοί τρόποι Κυψέλης μου με συγκράτησαν ευτυχώς πάλι. Ο Bodhidharma έχει από αιώνων αναχωρήσει εις τας αιωνίους μονάς και γελά with these trillion stupidos εδωνά που το μαλακίζουν νομίζοντας, ή νομίζουνε ότι δεν το μαλακίζουν τελείως. (Α, και πού 'στε; Εάν πρέπει να σας εξηγήσω εδώ, ποιός είναι ΑΥΤΟΣ, τούτος ο αγροίκος ο πώς-τον-είπα ο Μπόντυ ο Χάρμα, να σας δώσω το τηλέφωνο τής πρώτης γυναίκας μου που το εξής μυθικό είπε: «Αν σου εξηγήσω, θα πει ότι δε διάβασες κι αν δεν κατάλαβες, δε χρειάζεται να περάσεις την τάξη» ή κάτι παραπλήσιο τέλος πάντων.) Και συνέχισε ο πραότατος Δάσκαλος τις ίδιες εναλλακτικές ανετιές τού ίδιου χαλαράουα – που θα 'λεγε κι η δαγκώστομη Ζουμπουλάκη Μανίνα – ατμοσφαιρικού στυλ «Άμα δε μπορείτε σταυροπόδι, καθίστε σε καρέκλα» (οι μπύρρες πότε θα έρθουνε;), «Άμα σας παρασύρει ξανά το μυαλό, αγνοήστε το και συνεχίστε ν' αναπνέετε» (ευτυχώς που το είπατε Δάσκαλε, γιατί την στατική άπνοια την είχαμε φτάσει στις εφτά ώρες!), «Μην πιέζεστε, μη μου αγχώνεστε» (ούτε φασόλια φάγαμε, ούτε προαγωγή βλέπουμε) και κυρίως «Απολαύστε κάθε λεπτό που εσείς κάθεστε» (κι εγώ ο τρόμπας που νόμιζα ότι απόλαυση είναι να οδηγείς μια Ferrari FXX στην πίστα τού Nürburgring ή να γυμνάζεσαι με τον Ronnie Coleman στο Gold's Gym, να διαβάζεις τ' απομνημονεύματα τού καταθλιπτικού Βruce Springsteen αγκαλιά με την θεϊκή Monica Bellucci που διαβάζει τού πανάγνωστου Ντάνη Φώτου «τα τρία μι» ή να κοιμάσαι στην αγκαλιά τού Θεού νεκρός ων και να διαλογίζεσαι στου Διαόλου τον βόθρο ζωντανός πάντα.)

Και νά την λοιπόν ξαφνικά πετιέται η απαραίτητη «μαθήτρια-βουλεύτρια-διαλογίστρια-διοικήτρια» ρωτώντας την billion-dollar-question της που κρατά μισή ώρα ακριβώς, που αφορά σε αυτήν αποκλειστικώς, που αραδιάζει τα επιτεύγματά της μοναδικώς, και τελεσιδίκως θα έστελνε εμάς σούμπιτους κι αύτανδρους για πιττόγυρα στον διπλανό Μπαϊρακτάρη... εάν δεν σεβόμαστε τού Δασκάλου την μπουκλάτη καράφλα και του ιδιοκτήτη τού zendō την εφίδρωτη αγωνία. Και «ανοίγει φύλλο» πρώτα η μανδάμ πληροφορώντας μας ότι η Γιόγκα τής έχει τελειώσει, οι Πολεμικές Τέχνες δεν την υγραίνουν πολύ, την Τέχνη την βρίσκει πολύ μοναχική και την Φιλανθρωπία πολύ κοσμική. Και συνεχίζει «κατεβάζοντας τετράδες» η σινιόρα μετά, ότι καθώς διαλογίζεται αισθάνεται «ένα τραίνο φωτός» να την διαπερνά, «ένα συντριβάνι ενέργειας» ν' αναβλύζει απ' το τσάκρα τού πυλωρού της, «ένα αστραπό-ό-ό-βροντο δύναμης» κατά Ζήκο να την κατακλύζει πατόκορφα και «μια αποκάλυψη έκλαμψης» να ρίχνει την τάση στο δίκτυο τής ΔΕΗ Αθηνών-Περιχώρων, κάνοντάς μας εμάς να ανάβουμε αυθωρεί τις μολότωφ που έτοιμοι είμαστε να τις ρίξουμε μπρος στα πόδια της, εν είδει ευχαριστηρίων ανθέων! (Ρε συνάδερφοι: άμα οι μαλάκες κυκλοφορούν ΜΕΣΑ στα ζέντο αυτού του ντουνιά, τότε να γίνει το Δρομοκαΐτειο... Μουσείο! Να πληρώνουμε εμείς, να πηγαίνουνε τα παιδιά μας με τα σχολεία τους, για να βλέπουν αυτά πώς να ΜΗΝ γίνουνε και να διπλοσκέφτονται τί να ΜΗΝ κάνουν.) Επιστρέφω λοιπόν:

Είχαμε απέναντι τον μειλιχιότατο Δάσκαλο να τηνε πηγαίνει πάσσο την φόλα, αβλεπί κι ασκαρδαμυκτί. Να της μιλάει γλυκά, να την βοηθά μάλιστα να ξεγεννήσει η εμμηνοπαυσιακή στέρφα τις οκτάδυμες σαχλοσκέψεις της, μη χάσει η Ανθρωπότης το απόσταγμα αυτό Δημουλίδειας αυτογνωσίας και Γιωσαφατικής καλπουζανιάς, πασπαλισμένο με ολίγην εσάνς Έλενας Ακρίτα και μπόλικην αμπιάνς Κατερίνας Νοτοπούλου. Την στιγμή που άπαντες κρυφίως και εσωψύχως ψάχναμε άλλος το μπιστόλι κι άλλη το κινητό, άλλη τα χάπια κι άλλος το βιτριόλι – λα γκομενούα συνέχιζε την αναμετάδοση «προσωπικού» Ζεν, απ' το στάδιο τού Εγώ της, που να πάει να γαμηθεί το Μαρακανά... μιάν θεατή και μία μόνο λωλή διέθετε τούτο. Ρε τον κοίταζα τον ιώβειο και ταπεινότατο Δάσκαλο να της μιλά και να μην τολμάει να την διακόψει... ώσπου ξεφούσκωσε η ψόφια αυτή τελικά – αφού λεκτικά βγήκε σε ξέφωτο χέρσο – κι ο απασφαλισμένος εγκεφαλικός μπάτης της την ειδοποίησε ότι καμμιά 'κοσαριά δίποδα δίπλα της είχαν φωνάξει τον Άϊχμανν και τον Μένγκελε και της ετοιμάζαν τον λάκκο!

Η τρελλή όμως φίλες και φίλοι απλώς την αλήθεια λαλά, και μάλιστα ειλικρινώς-αρμοδίως-αθώως. Και εάν δεν τής σκάσει κανείς χριστιανός ή μωαμεθανός, πουτάνα ή πούστης, διάβολος ή θεός καμμιά μπάτσα στα πουδροφαρδομάγουλα – να της πεταχτούν τα δάκρυα απ' τα μάτια της όπως εκρήγνυνται οι όρχεις σπυριάρη πιτσιρικά... μόλις βλέπει την Αriana Grande να εκτελεί cunnilingus στην Lady Gaga κι η γριά Madonnίτσα από δίπλα να γυρνάει την όλη φάση για το Youtube προς «θρέψιν» likes, που θα πρόσθετε ο δικός σας αγραμμάτου-πρωθυπουργός εάν δεν είχε ως σύζυγο και κορώνα του μια περιστέρα σφιγμένη. (Αυτή των «Κλαίω κάθε 5 Ιούλη» και «Τί να την κάνεις την κυβέρνηση, άμα δεν έχεις την εξουσία»...) Έτσι συνέβη λοιπόν και χιουμοριστικά σάς τα  μεταφέρω εγώ δίχως ντεπόν, με την ακραιφνή μας συμμαθήτρια τούτη που ακόμη ως τώρα θα συνέχιζε να μιλά, διατάζοντας μάλιστα τον κακομοίρη Διδάσκαλο μέσ' στην εγωμαστούρα της, ένα ζεστό να της φτιάξει για τον λαιμό της!

Αμ δεν φταίει ο Δάσκαλος, αυτός την δουλίτσα του κάνει. Αμ δεν φταίνε τούτοι οι ταπεινοί της/μας συνασκητές που την ακούν, την δουλειά τους ήρθαν κι ετούτοι να κάνουν. ΕΓΩ φταίω και ΜΟΝΟΝ μωρέ, που κάθομαι και βασανίζομαι να δίνω πίστη-ώτα-ελπίδα σε πεθαμένους εγωιστές, σε νεκραναστημένους ψυχοεμφιαλωτές, σε ολοζώντανους ατόφιους μαλάκες. Που απ' την σπηλιά μου ξεκινώ-τραβιέμαι-σηκώνομαι, να πάω στο in Κέντρο μπας και ΚΑΤΙ επιτέλους ΑΛΗΘΙΝΟ συμβεί, ενώ-ως-συνήθως καταλήγει το παρεάκι μετά να κατεβεί στου Ψυρρή για indie ποτά και kitchenιά εναλλάχτα. (Όχι πάντοτε κι υποχρεωτικά, μα συνήθως και τακτικά.) Εγώ είμαι ο πανηγυρικά χαζός και αποκλειστικά κουτός που γι' ακόμη μία φορά ονειρεύομαι ότι οι διπλανοί μου συνάνθρωποι ΑΛΗΘΩΣ και ΑΛΗΘΙΝΑ αναζητούν... ό,τι εμφατικά ισχυρίζονται κι ό,τι σπαραξικάρδια λένε. Κι εγώ γίνομαι μπουτ-αψευδής και ντιπ-μάλαξ μάρτυς που όχι για τελευταία φορά τα πάμπολλα δίποδα ξόανα με τα ολοζώντανα και φλύαρα κινητά νοιάζονται κόβονται και ψοφάνε για – π.χ. – Ζεν κι όχι για παρεΐτσα και κουβεντούλα, προβλήτα πάρλας και ντεμέκ δηθενιάς, εορταστικό φεστιβάλ εγωισμού και πανηγυρικό συνέδριο μαλακίας. Και θα το πω:

Εάν ΑΥΤΟ είναι meditation, τότε ΑΥΤΟ είναι masturbation.

Εάν το να φέρνεις το χιλιετηρίδων ΣΚΛΗΡΟ – εκτός γλυκαντικών εισαγωγικών – Ζεν, στα πλαδαρά και χαχόλικα, εύκολα και πιασιάρικα μέτρα τού καθενός/καθεμιάς, άσ' το ρε μάϊ μπίγκ ουάν, άντε για μπάφους. Άμα είναι να μην πιαστεί καν το γονατάκι τού καθενός, να μην πονέσει καν το κωλαράκι τής καθεμιάς, γύρνα το φίλτατε το κατάστημα σε στουντιάκι healing και spa διανοουμενιάς. Όταν δεν πρόκειται ν' ανατιναχτεί να ξεμπαζωθεί ο τσιμεντωμένος εγκέφαλος τού ενός, ο καγκελωμένος υποθάλαμος τού καθενός, τούμπα το ρε το μαγαζί ολόγιομο σε γιάφκα ενσυναίσθησης και τεκέ πιασοκωλιάς.

Εάν ΑΥΤΟ είναι οδηγίες διαλογισμού, τότε ΑΥΤΟ είναι συνταγές αυνανισμού.

Εάν μαλάζεις ζυμώνεις και ξεφουρνίζεις μιαν Άσκηση αιώνων Ανατολική, ώστε να την πουλήσεις – μην τσιμπάς με την λέξη, γιατί αυτό ακριβώς κάνεις και θες – σε ένα μπουλούκι Δυτικών σαλταρισμένων, κάποιο μεγάλο κι εγκληματικό λάθος εσύ κάνεις. (Το οποίο ουδείς θα σου πει ή θα σε ψέξει, ουδείς στην μέση ή κατά πάνω σου θα πεταχτεί, για να σε εμποδίσει ή αποτρέψει.) Όλοι και άπαντες, άπαξ και «να φωτιστούν» θέλουνε, δεν πρόκειται ν' αφαλοκόψουνε αυτόν-ακριβώς που τους ρίχνει στα σκότη. (Το οποίο, αυτό-ακριβώς κάνουνε, μα με τα καλώδια ανάποδα βαλμένα και είναι και έτοιμοι μάλιστα, τον γενικό διακόπτη πανηγυρικά-αυτοκτονικά να τον κατεβάσουν.) Αφού εσύ τσιτώνεις την «τεχνική» ώστε σ' ΑΥΤΗΝ να προσαρμοστεί η κάθε μια λύκρα, έτσι θ' αποκτήσεις μαθητριούλες εσύ, μαζί με μία καρρότσα από πίκρα! Αμ το βλέπεις τούτο κυρ-δάσκαλε, μα κι εσύ το σοφό-πλουμιστό παγώνι μάς κάνεις: είναι ώρα-τώρα να χαλάσεις την μαγιά και μαγεία τού πόπολου, που 'χει έρθει κλειδωμένο να γίνει προφέσσορ σε «200 ώρες» εντός, όπως μια δασκαλάρα τής γιόγκας μοιράζει πιστοποιητικά και πτυχία; Η ίδια η δύστυχη που διατείνεται ότι «το Ζεν είναι για την επιτυχία και ευτυχία στη δουλειά, οικογένεια, σχέσεις, τέχνη και εσωτερική ζωή»! (Δε μάς λες ρε κούκλα μας τί ΔΕΝ είναι το Ζεν, φτηνότερα κι ευκολότερα θα μας έρθει!)

Εάν ΑΥΤΟ είναι Ζεν, τότε εγώ ευχαρίστως να πάρω μεδέν και να είμαι ένα απλό Δεν.

Και να προσφέρω εκ των ενόντων ένα παραδειγματάκι, που όλοι σκόπιμα αποφεύγουνε, μια και θεωρείται μπασκλασαρία; Δε μου λέτε ρε σεις ταπεινά φωτισμένοι και ζενάδες προχώ, what happened to... Ορθοδοξία;! Γιατί προσπεράσατε μία ασκητική και θρησκευτική, λατρευτική κι εσωτερική παράδοση ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ετών ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ ρε εντελώς, προκειμένου να ψωνιστείτε από παράξενες ρόμπες και κινέζικα τελετουργικά, koanιές γιαπωνέζικες ακατάληπτες και ινδικά μπαρουφάκεια mantram, λες και θα γοητεύσετε καμμιά πεθερούλα απ' την τηλεόραση; Τελειώσατε σεις ΚΙΟΛΑΣ με την Μητρόπολη π.χ. Αθηνών, ανασκάψατε εντελώς Άγιον Όρος και Κατερινιώ τού Σινά, κατεβάσατε απ' τον στύλο τον Συμεών και ανεβάσατε στην Κλίμακα τον Ιωάννη τον Σιναΐτη... και σας μείναν φράγκα και κέφια, δυνάμεις χιλιόμετρα, μαγκιά και κλανιά ώστε μέχρι την Ινδοκινοτζαπανιά να κουρσέψετε και να μας το παίξετε μαστεράκια και μουστερήδες εξότικα, σε λοιπά υπόλοιπα Βορείων Προαστείων και κάτι λιανά Εξαρχείων και Πετραλώνων ταμάμ;

«Παπάς εδώ, παπάς εκεί» δεν λέγανε οι παπατζήδες – που δεν προλάβατε ή κι αν ναι, προσπεράσατε – στην Ομόνοια; Παπάς ο κάθε μοναχός αγιορείτης, παπάς κι ο πνευματικός σας τής γειτονιάς. Παπάς ο κάθε ηγούμενος ιαπωνικού Ζεν μοναστηριού, παπάς κι ο συναισθηματικός σας ηγέτης καρδιάς. Ράσο άπαντες οι μάγκες φοράνε κι εσείς γουρλώνετε κάτι ματάκια νά – φούστα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι ρε! (Θυμάμαι στο Aikido με τί πολυετή λαχτάρα χτυπιόσαντε άπαντες, για να καταφέρουνε να φορέσουνε τελικά την διχαλωτή φούστα τού αϊκιτζή μαυροζωνά – ούτε trans στο πρώτο της coming out στην Συγγρού ως «γυναίκα»!)

Εδώ ρε δεν τολμάτε τον συνάνθρωπό σας απ' έξω απλώς ν' ακουμπήσετε, θέλετε να συλλάβετε και το Σύμπαν ολόκληρο από μέσα;

Και δώσ' του οι εκ μετεγγραφής καλεσμένοι Μάστερς και Δάσκαλοι να σας βάζουνε στην σειρά με τις ώρες να κάθεστε και το κορμάκι σας μέσα να βράζει σαν του Δάντη την Κόλαση, με ενζενύ την Ίλζε Κωχ (ψάξτε την) και κομπέρ τον Λεοπόλδο φον Μαζώχ (μην τον ψάξετε, τον γνωρίζετε ήδη). Στήνετε «στα δύο» τον εαυτό σας για να γνωρίσετε, την στιγμή που Η ΚΑΘΕ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠ' ΕΞΩ. Όσο λοιπόν ΜΕΣΑ ΣΑΣ ψάχνεστε, αντιπροσωπεία ανοίγετε ΜΕΣΑ στο ίδιο το εργοστάσιο – κομπρενέ βου ή να σας το σκάσω ντουγρού; Άλλο ένα παιχνιδάκι μυαλού ΕΣΕΙΣ το Ζεν κάνετε, την στιγμή που το Ζεν – όπως στην Δύση σήμερα έχει σφηνώσει, βραχώσει και παίζεται – έχει όχι μόνο παλιώσει μυρίσει, μα μουχλιάσει κι εξαφανιστεί στο περίπου. Το Ζεν γινόταν-συνέβαινε κάάάποτε που οι άνθρωποι πήγαιναν στην κοντινότερη πόλη τους, μια φορά στην ζωή τους: όταν πέθαιναν. (Για να μη βρωμίσουνε το χωριό τους.) Το Ζεν γινόταν-συνέβαινε κάάάποτε που οι άνθρωποι δεν είχαν παρά μόνο δύο ανάγκες: να χορτάσουν και να γαμήσουνε. (Οι υπόλοιπες γίνονταν μόνες τους, μυαλό δεν χρειαζόταν.) Το Ζεν γινόταν-συνέβαινε κάάάποτε που μόνον ως παπάς ή φαντάρος είχες να φας, τότε που ΚΑΙ στα δυό επαγγέλματα τούτα δεν σε ένοιαζε η δική σου ζωή. (Άντε τώρα να πείσεις ναυαρχοϋπουργό Αποστολάκη ν' απαρνηθεί τα μικρόφωνα κι απ' τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο το ταμείο ν' αρπάξεις.)

Μια μαλακία έχει καταντήσει το Ζεν, όπως γίνεται σήμερα-εκεί-έτσι.

Τί λένε στην – κατά τα άλλα – γαμάτη ΛΕΓΕΩΝΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ; «Ο πόνος στη Λεγεώνα είναι η αδυναμία που εγκαταλείπει το σώμα»! Και πώς το διερμηνεύω εγώ; «Ο πόνος στο Ζεν είναι το Εγώ που εγκαταλείπει το σώμα»! Κι ευτυχώς που ο διαλογισμός Ζεν (zazen) πονάει: γιατί ΜΟΝΟΝ ο πόνος σε κάνει να καταλάβεις πώς είναι η ευδαιμονία (να μην πονάς), όπως ΜΟΝΟΝ η αρρώστια σε συνειδητοποιεί τί εστί η υγεία (όταν πονάς), όπως ΜΟΝΟΝ η αγαμία για το μουνί σε λυσσά (όταν θες να γαμήσεις)! Πώς λένε στην Λεγεώνα, ξανά; «Το καλό να είσαι σ' αυτή, είναι επίσης το κακό που εδώ θα σε βρει». Κι αν αφαιρέσουμε απ' το ζαζέν τον πόνο γονάτων, άμα βγάλουμε απ' την άσκηση τού ανατολικού τούτου διαλογισμού το πιάσιμο μέσης, όταν παρακάμψουμε την ανία των ωρών περισυλλογής με λίγο νεράκι, λίγο στρετσάκι, ένα κατουρηματάκι, ένα τηλεφωνηματάκι – μεγάλε μάλλον για Greece's Next Top Model προαλείφεσαι, ένα μίγμα Survivor και Παρατράγουδα, ψυχικό Ειρηνοδικείο και Big Βrother εγώ.

(Τα παραλέω, είπατε; Βρε πιάστ' μι λίγου 'δουώ!)

Το σύγχρονο και σημερινό ζαζέν, ένα κρυπτό χαδάκι εαυτούλη έχει επιεικώς καταντήσει. Γιατί εάν σηκώνεσαι απ' αυτό, όποιος και όσος ακριβώς είχες κάτσει... «Ό,τι κι αν κάνεις / Την ώρα σου χάνεις» τραγουδούσε ο «ανεπανάληπτος» Τόλης Βοσκόπουλος. Εάν παραμένεις μ' αυτό, εκείνος κι αυτός που σ' αυτό έχεις κάτσει... «Δεν θέλει απόψε, άνθρωπο να δει / Γιατί έχει κάψες, κάψες το παιδί» συνεχίζει να τραγουδά ο «ανεπανάληπτος» Τόλης. Διότι – εγώ μεταφράζω, αποκωδικοποιώ, εξηγώ – για πάρτη του κάθεται, την πάρτη του σκέφτεται και με την παρτούλα του και τα νταλγκαδάκια της ασχολείται και μόνο ΑΥΤΟ «το παιδί»... ε, μην το χέσουμε με το λαϊκό-τάϊμ τώρα! Κι αν δασκάλοι και μαγαζιά, διδάκτορες και σχολές, οδηγοί και προσκοπάκια τα πρόβατα στο προσωπικό τού-καθενός-το-μαντρί οδηγούν, για να γλυτώσει βρε το ίδιο το Ζεν, το ντύσανε τσιχουάουα! Και δώσ' του περιτύλιγμα και δώσ' του αμπαλάρισμα, και βάλ' του ρουζ και ρίμμελ αβέρτα, ορίστε και κολανάκια με στρωματάκια – σία κι αράξαμε και το ξεπετάξαμε κι αυτό το τριήμερο το sesshin (φεστιβάλ διαλογισμού), το τελικιάσαμε κι εκειό το rohatsu (εορτασμός Βούδδα φώτισης)! Όμως...

... Ζεν ΔΕΝ είναι οι μάπες οι αιφνίδιες κι αναιτιολόγητες τού Taiten Guareschi Roshi. Ζεν ΔΕΝ είναι οι κλωτσιές τού Omori Sogen Rotaichi. Ζεν ΔΕΝ είναι οι σπαθιές τού τρελλαμένου Yamaoka Tesshu Sensei! Άνθρωποι και φίλοι, συνασκητές και συνοδοιπόροι, τεμπέληδες και μοναστηριάκηδες, χασικλήδες τής εναλλάχτας και σαλεπιτζήδες τής ψυχοψαξιάς – Ζεν ΔΕΝ είναι όμως και το πλάσιμο-ψήσιμο, μάσημα-φτύσιμο, χώνεμα-χέσιμο μιας προετοιμασμένης-αμπαλαρισμένης μπουκίτσας!

Ζεν είναι ο δίπλα σου, τώρα! Ζεν είναι εκείνος, που είναι εσύ, χωρίς το εγώ σου!

Το Ζεν ΔΕΝ είναι για πάρτη σου, τέλος. «Κάνε» το πρώτα για τον συνάνθρωπό σου, μετά για το ίδιο το Ζεν και πολύ μακριά τελικά, για το άτομό σου. (Αφού σύμφωνα με τ' αλφαβητάρι τού Βουδδισμού ΕΣΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ, ποιός κάθεται τελικά, ρε παιδιά, εδωνά;) Το Ζεν είναι για ΟΛΟΥΣ, ΕΚΤΟΣ από ΣΕΝΑ-ΝΑΙ, καπίσι ή καπίστρι; Και τί να δεις, τί να βρεις, τί να καταλάβεις ΕΣΥ από ΣΕ, ρε; «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» δεν συνομολογεί ο μαλακωδώς σοφός μας λαός, υπάρχει μεγαλυτέρα αλήθεια από τούτη; Γι' αυτό λοιπόν είναι η σοβαρότερη μαλακία-έως-κουταμάρα ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ να κάθεσαι να «κάνεις» ζαζέν και να νομίζεις να θέλεις, να πιστεύεις και να επιμένεις πως ΜΟΝΟ για ΣΕΝΑ δεν το κάνεις ετούτο. Και καλύτερα ο πόνος να σ' έδιωχνε απ' την πρώτη στιγμή απ' αυτό, μπας και γλύτωνες ΚΑΙ ώρες ΚΑΙ ψέμματα, ΚΑΙ σκέψης πωλήσεις ΚΑΙ εαυτούλη νομίσματα.

Πώς το είπε ο Μέγιστος Εικονοκλάστης Osho; "Tο άλλο άτομο είναι η πόρτα. Ερωτεύσου λοιπόν" τον άλλον μωρέ και ΟΧΙ τον εαυτό σου. (Πάλι; Ξανά; Δεν βαρέθηκες;) «Η πρώτη ματιά» – η φώτιση – «πάντα έρχεται μέσω ενός ΑΛΛΟΥ ατόμου», καθώς «είναι δύσκολο να είσαι σε επαφή με το σύμπαν» επιμένει ο Διδάσκαλος, που τον φάγανε οι... γυναίκες! (Και σιγά τις οξυμένες κεραίες σου ρε τρόμπα κοινέ, σιγά το τρελλό γκομενάκι το ευαισθητοαναίσθητο μουνάκι, ή τον βαρύμαγκα πολεμοτεχνίτη χτυπιά με το τριανταφυλλάκι-ταττουαζάκι στην πλάτη!) Άσε ρε ατσαλωμένε πουρρέ τον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟΝ να σε διαπεράσει, να σε τρυπήσει να σε ξεσκίσει ΑΥΤΟΣ, να σε κουρελιάσει να σε ξεφτιλίσει ΑΥΤΗ κι αν σου μείνουν πέη κι αρχίδια, μήτρα και βυζιά για να προσφέρεις ακόμη στον δικό σου φονιά, ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, για σένα εστί η ουράνιος βασιλεία. Ξεκόλλα βρε αυτιστικέ αυτοαναφορικέ, πλασιέ τής προσωπικής κατάθλιψης και ντήλερ τού αλλουνού εξαναγκασμού απ' τον σοφό κι ασφαλή ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΕΧΘΡΟ, και τότε θα δεις αληθινές χαρές και τρανά πανηγύρια.

Στο Ζεν ΔΕΝ καθόμαστε για το ζεν, πολλώ μάλλον για τον εαυτούλη μας ή το εγώ μας.

Αλλά η σημερινή εποχή που τόσο ΑΛΗΘΙΝΟ δούλο σε έχει ΑΥΤΗ, ΤΟΥΤΟ ακριβώς επιθυμεί να σου πλασσάρει κι αποσκοπεί: να σου επιβεβαιώσει ότι ΕΣΥ είσαι το κέντρο τού κόσμου και δη «σου»! Κι όσο ως κέντρο τού σύμπαντος νιώθεις εσύ, τόσο πιο πολύ στον μπιντεδάκο τού εγώ σου θα πέφτεις, τόσο πιο βαθιά στον κουβά με τα συλλογικά σκατά συ θα κολυμπάς και θα καμαρώνεις μάλιστα, όταν θα βγαίνεις απ' αυτόν... πρώτος! Το Ζεν δεν έχει σκοπό και δεν σου προσφέρει τίποτα απολύτως – προπαντός χρήση άσε δε χρησιμότητα, κατ' αρχάς πρόσωπο και κατ' άρθρον μουρίτσα! Με το Ζεν δεν θα σφάξεις τον αντίπαλό σου πιο γρήγορα και με το Ζεν δεν θα βρεις γαμπρούλη προ ώρας. Μέσω του Ζεν – ως διαφημιστικό φυλλάδιο – μπορείς να στήσεις resort για φραγκωμένων χαλάρωση ή dōjō για κολλημένων πυράκτωση μα απλώς κι αντιθέτως ραδιόφωνο και τηλεόραση, προβλήτα και προβολέα, υποβολέα και ρήτορα έχεις κάνει τον εαυτό σου. Έναν γλυκούλη ντελάλη εντελώς τής μοδός κι έναν ιμάμη, σπιρίτσουαλ νιζάμη τελείως. (Όπου ντελάλης είναι ο κράχτης-ο πούσερ-ο θρησκοπρεζέμπορας και νιζάμης είναι ο ανατολίτης στρατιώτης-μουτζαχιντήν ενός θεοσοφικού στρατού στην καλύτερη, ενός κοινωνικού μηχανισμού στην χειρότερη.)

Ας το κλείνω όμως, γιατί ο καθείς - έτσι κι αλλιώς - αυτό που θέλει ΕΚΕΙΝΟΣ θα κάνει, διηγούμενος το εξής:

Είχα κάποτε μία σκωτσέζα καραγκόμενα, που μου ζήτησε να με περιμένει στο σπίτι μου, μέχρι ό άτυχος-δύστυχος-πολυάσχολος επιστρέψω εγώ από την δουλειά μου. «Και τί θα κάνεις όλη μέρα μωράκι μου, στο σπιτάκι μου, μοναχούλα σου;» την γκλασκωβιανή κοκκινομάλα ερώτησα, για να πάρω την ΕΠΙΚΗ απάντησή της εκείνη, που είκοσι χρόνια πριν δεν κατάλαβα, γιατί επιπλέον δεν ήξερα και τί να την κάνω: "I will masturbate or meditate" η Sarah η Clara η Marah απάντησε και μόλις ΣΗΜΕΡΑ και ΕΔΩ εγώ το μήνυμά της το έλαβα τελικώς-εντελώς. (Κι ας μην είχε το σφυρήλατο αιδοίο απ' τα Highlands γνώση καμμία από Ζεν, κατέδειξε όμως εκτυφλωτικά-αποφασιστικά-τελειωτικά τί ΔΕΝ πρέπει στην ζωή του να κάνει ο καθένας.)

Εάν «κάθεσαι» ΓΙΑ να διαλογιστείς, απλώς μαλακίζεσαι. Εάν κάθεσαι να «μαλακιστείς», ΓΙΑ διαλογισμός τούτο δεν πάει, καν μετράει. Πέρασε λοιπόν ΜΕΣΑ από τούτα τα δυό και παράτησέ τα μετά, ΚΑΙ τα δύο. Στο κρύο ξέφωτο εκείνο που ένα άγνωστο πρωινό λοιπόν θα τολμήσεις και θα βρεθείς, σήκωσε το χεράκι σου κι ακούμπα το κοντινότερό σου κορμάκι: από εκεί εσύ ξεκινάς κι όλα τ' άλλα είναι χαμένος κόπος και ξεχασμένος χρόνος, (που απλώς πούστικα σε συνάλλαγμα-σε αντάλλαγμα εσύ τον γυρνάς)! Κι όσο πιο «σού» ή «δικό σου» το νομίζεις αυτό, τόσο απομακρύνεται η σωτηρία θέλεις ή δεν θέλεις εσύ, υπάρχεις ή δεν υπάρχεις εσύ, διαλογίζεσαι ή αυνανίζεσαι συ – ένα και το αυτό είναι.