(10.07.21)

Δύο "talking points" – που λέγαν στο Υπουργείο – σκέφτηκα και θέλω να πω:

1/ Αν είχα γραφείο βαρύτιμο μπροστά μου και κονιόρδικα-κορδωμένα πτυχία στον τοίχο πίσω μου ή αν ήμουν μουσάτος χοντρός, με πλανολάγνα ματιά κι ινδική ρόμπα ΚΑΙ ΕΛΕΓΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ που ως άγνωστος κι άσχετος, φτωχός κι άσημος γράφω επί 40 χρόνια, επί 400 κείμενα, επί 4 βιβλία – άπαντες θα έσπευδαν και θα διαγκωνίζονταν, στο... στόμα να μού τον πάρουν! (Πείτε ό,τι γουστάρετε, it's my French that I won't excuse.)

2/ Επειδή όμως επί 66 χρόνια διάβασα και μορφώθηκα, μελέτησα διαλογίστηκα, άκουσα σκέφτηκα, έχασα χάθηκα, συνέγραψα και υπέγραψα – ό,τι κι αν θεωρείται ως «πλεονέκτημά» μου, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ σύμφωνα με την μικρόπουτση Ιλιάδα τού καθενός και την μεγαλόμουνη Συριζάδα τής καθεμιάς είναι ΤΟ μειονέκτημά μου.

Πώς το 'λεγε η μανούλα μου; «Έχεις του λόγου το χάρισμα, δε μπορώ να τα βάλω μαζί σου». Κι έτσι με έριχνε στο φιλότιμο στην ενοχή, στο άδειασμα και την ήττα, στην κατάθεση των εφοδίων μου και την εκμηδένιση τής ύπαρξής μου. ("Cunning are not the ways of the Lord, but the soul-holds of the Pussy Eternal" κι αφού αυτό ανιδιοτελώς υπηρέτησα, χαμογελώ αγαπησιάρικα πλέον.)

Τώρα όμως που καζάντησα είς αποσκελετωμένος και βλαξ, σπηλαιοδύτης ακατανόητος κι εργένης αμετανόητος, ένας γραφικός τής Κυψέλης πιστός και μανιακός τού τιμονιού δίτροχων-τετρατρόχων, (χώρια δε εμμονικά γυμναζόμενος και βραδύκαυστος ερωμένος) – το «πλεονέκτημα» τού λόγου τής ομιλίας μου, της γνώσης τής εμπειρίας μου είναι μειονέκτημα προσωπικό κι απαράδεκτο, παρωχημένο και ασυγχώρητο, μοιραίο και δη απευκταίο.

---

Αν το πλήρωσες Ντανάκο ακριβά, για να βλέπεις καλά, τυφλό και χαζό θα σε βγάλουν. Αν δούλεψες ρε Φώτο σκληρά, για να γράφεις ειλικρινά-με καρδιά, εκδότες και αναγνώστες θα ψάχνεις. Αν καλλιεργήθηκες Ντάνη βαθιά, για νααμιλάς δυνατά και μεστά, ασύμμετρο και ασύμφορο Κόναν-τον-βάρβαρο σε σφραγίζουν. Κι αν γυμνάστηκες και Ντάνη και Φώτο συναισθητικά, ώστε να γ@μάς παραναλωματικά, «κακιασμένο καυλοράπανο και ξερόλα πορνοστάρ» οι αραχνομούνες και οι πεοπαρκαδόρισσες σε βαφτίζουν.

"Tais toi" είπε ο Μέγιστος Πνεύστης Μanu, (ο επονομαζόμενος και τού Bango). Αυτό είναι το φανερό μήνυμα πλέον κι η κρυφή εντολή, η θηλυκή προσταγή τής ενόχλησης και η αρσενική ποινή τής υπερορίας. Κονφόρμα και καβάτζα, κόπια και τάπωμα, απόκρυψη και παραλλαγή, διαστρέβλωση διαπραγμάτευση, τρέντυ χάπια και φθηνή ψυχοθεραπεία.

Εγώ φταίω: το βλέπω, το αναγνωρίζω, το εμπέδωσα. Που ακόμη εδώ κάθομαι – κυριολεκτικά και μεταφορικά – να μιλώ και να γράφω. Μού πήρε 25 χρόνια απ' το «Ελένης νήσος» για να καταπιώ την πρώτη σιωπή κι άλλα 10 πικρά μετά «τα τρία μι», για να μηρυκάσω την τελευταία κραυγή μου. Σε αυτήν την γραική Neverland – καταπώς έχω πει – "nobody cares". 'Cause only THIS, pays. (And I, do NOT pay back.)

(YΓ1: Τί είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο αμίλητος και αμείλικτος πατέρας μου; «Τα δικά τους είναι ΠΑΝΤΑ καρύδια και βροντάνε, τα δικά σου είναι ΜΟΝΟ σύκα και δεν ακούγονται».

ΥΓ2: Η φωτογραφία που αναρτώ είναι ενός μεγαλόσωμου σκύλου ψόφιου-νεκρού, σεσηπώτος-σκουληκιασμένου, στην πεδιάδα Τανάγρας. Και την κρατώ σταθερά στο γραφείο-στην καρδιά-στην ματιά μου, ελπίζοντας ν' αξιωθώ κάπως κι εγώ, απέριττη κι άπειρη ανάπαυση τέτοια.)