Το πρόβλημα εντοπίστηκε στην νυχτερινή οδήγηση, την γρήγορη μάλιστα. Όταν ένα καλοκαιρινό βράδυ τα απολαυστικά χιλιόμετρα ανέβαιναν, μια γλυκιά αδρεναλίνη με πλημμύριζε και το παχύ σκότος ολόγυρα σχημάτιζε μια μυστηριώδη κουρτίνα. Τα φώτα της μοτοσυκλέτας σούβλιζαν το άγνωστο μπρος μου, τα όργανα πίσω απ' το φαίρινγκ καταύγαζαν το πρόσωπό μου και το επαρχιακό στροφιλίκι ξεκορδελιαζόταν νωχελικά κάτω απ' τις ρόδες μου. Όλα ήταν υπέροχα, μοναδικά, ρομαντικά, μόνο που...

Μόνο που κάποια στιγμή παρατήρησα ότι τα αυτοκίνητα που έρχονταν απ' το αντίθετο ρεύμα, ακόμη κι αν είχαν τα ρυθμισμένα φώτα τους στην χαμηλή σκάλα, εγώ τυφλωνόμουν για μερικά δευτερόλεπτα εντελώς. Τότε το πρόσεξα για πρώτη φορά. Κι έκτοτε άρχισα να το μελετώ όλο και περισσότερο, κάτι που μ' έστειλε στον οφθαλμίατρό μου άμεσα και πέραν των καθορισμένων και τακτικών ετήσιων ραντεβού μου.

Οι γιατροί διαθέτουν μια μοναδική πώρωση όσο και κυνική επαγγελματική συνήθεια να σου απαγγέλλουν την πλέον φονική διάγνωση, με τον πλέον χαρμόσυνο τρόπο. Ύστερα από τρίλεπτο σκάλισμα του ματιού μου με τον φακό, ο γιατρός απεφάνθη: «Έχεις μια ωραιότατη αποκόλληση υαλοειδούς στο δεξί σου μάτι κι ένα μικρό ρηγματάκι στο αριστερό». (Περίφημα, θα με θέλει τώρα πουρό και τυφλό η Πετρούλα;) «Και τι σημαίνει τούτο γιατρέ μου, σε απλά και χειρουργικά ελληνικά;», ρώτησα ο παθός. «Πρέπει να κάνουμε μια μικροεπεμβασούλα με laser και στα δυο σου ματάκια κύριε Ντανάκο μας κι εσύ στο μεταξύ, να ξεχάσεις Αikido ρίψεις και μπάρες bodybuilding». Τόσο απλά. Οι γιατροί δεν σε ρωτάνε αν έχεις για γυναίκα την Τζούλια Αλεξανδράτου, απλά σου κόβουν το σεξ. Οι γιατροί δεν σε ρωτάνε αν έχεις στο γκαράζ σου την Ferrari του Σουμάχερ, απλά σου κόβουνε την οδήγηση. Οι γιατροί δεν σε ρωτάνε αν θα δεχτείς το Νόμπελ Λογοτεχνίας, απλά σου κόβουν το γράψιμο.

Σοκαρίστηκα, καθώς είμαι κακομαθημένος απ' το καλομαθημένο στην άσκηση και την καταπόνηση, στην κραιπάλη και την ευζωία κορμί μου να με υπηρετεί επί δεκάδες ετών απροβλημάτιστα και πιστά, χωρίς μεγαλομανούρες. Αν σ' αυτό προσθέσω το γεγονός ότι σαράντα-τόσα χρόνια με την μοτοσυκλέτα – κάθε μορφής και οδήγησης, ενασχόλησης και τρυφής – κάτω απ' τα πόδια μου ούτε ένα κόκκαλο δεν έχω σπάσει, η λαμπάδα που βλέπετε μόνιμα αναμμένη δεξιά μπαίνοντας στην Μητρόπολη είναι δικιά μου. Και σοκαρίστηκα πολύ περισσότερο όταν πηγαίνοντας χαλαρά ένα απογευματάκι να κεντήσω τα laser με την βοήθεια της αληθώς-καραγαμάτης τεχνολογίας, ο ειδικευμένος γιατρός κοιτώντας προσεκτικά τον δεξί οφθαλμό με... κάρφωσε: «Κύριε Φώτο, έχετε μια σοβαρή αποκόλληση αμφιβληστροειδούς η οποία χρήζει αμέσου επεμβάσεως». (Πώς λέμε γωνία Μαρτυρίου και Κολάσεως;) Και για να μην τα πολυλογώ, χειρουργήθηκα την επόμενη μέρα. Και για να τα πολυλογώ, έπρεπε να μείνω – και έμεινα – καθισμένος και κλειδωμένος σε μια ειδική καρέκλα έχοντας το κεφάλι μου αυστηρά παράλληλο με το έδαφος και κυρίως, ακίνητο. Τελείως. (Σε περίπτωση που προσπεράσατε την λέξη, την επαναλαμβάνω: «ακίνητο».) Για τουλάχιστον είκοσι μέρες.

«Τα είδα όλα». Αυτός που έβγαλε τούτη την έκφραση, ή φωτισμένος ήτανε, ή είχε βαρέσει μιαν αποκόλληση χειρότερη από την δική μου. Πακτωμένος και πακετωμένος σ' εκείνη την βασανιστική θέση επί τόσες μέρες, ανίκανος να διαβάσω, ανίκανος να σηκώσω το κεφάλι μου, ανίκανος να φάω σωστά και πόσο μάλλον ανίκανος να φέρω την γυναίκα μου για άλλη μία φορά στην «μητέρα των οργασμών» της, τι μου έμενε του δύστυχου; Να δώσω τέλος στην ζωή μου την άπονη; (Και ποιος θα οδηγούσε μετά το καινούργιο ελικόπτερο που έχω στο κοτέτσι μου;) Να βγάλω τα μάτια μου με τα χέρια μου ως άλλος Οιδίπους; (Και ποιος θα τελείωνε μετά την νέα μου τρίπρακτη τραγωδία που είχα κανονίσει να ανεβεί στην Επίδαυρο;) Να το ρίξω στην προσευχή και την μετάνοια; (Και ποιος θα συμβούλευε μετά τον ηγούμενο Εφραίμ σε λεπτά θέματα επενδυτικά;) Τούτα είναι αληθινά διλήμματα κύριε Γιωργάκη μας πρωθυπουργέ μας κι όχι «ποιο νησί για διακοπές να προτείνω στον Ομπάμα;» ή «ποιο κομμάτι του Αιγαίου να χαρίσω στον Τούρκο κουμπάρο;» ή «ποιον να γλείψω περισσότερο, την Γερμανίδα κρυόκωλη ή τον κοντοστούπη Γαλλάκο;»

Κι αφού πέρασαν εκείνες οι αποφράδες δεκαπέντε – κάντε τις είκοσι, βρε βάλτε ένα μήνα για να 'σαστε σίγουροι – μέρες να σηκωθώ όρθιος, χωρίς διαβάσω ή να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, βγήκα για πρώτη φορά απ' το σπίτι μου να πάω μια βόλτα. Και για να το κάνω ηδονικότερο, οδήγησα κιόλας. Τα εγχειρισμένα με laser καινούργια ματάκια μου, τα κολυμβώντα σε θάλασσες σταγόνων κορτιζόνης και αντιβιοτικών, τα ικανά πλέον να ξετρυπώνουν γκόμενα που σκάει απ' το στενό σπάζοντας το STOP καθώς βάφεται, ν' αντιλαμβάνονται τζελοστέλεχος που μιλάει στο κινητό αλλάζοντας καρφωτά λωρίδα καθώς τσακώνεται, να μαντεύουν ταρίφα που φρενάρει για πελάτη απότομα στην μέση του δρόμου, λειτουργούσανε επιτέλους. Να 'ναι καλά τα χεράκια του χειρουργού κατ' αρχήν, τα χιλιάδες ευρώ δευτερευόντως και η χαλκέντερη υπομονή και επιμονή μου κατά κύριο τρίτο, που έζησα επί έναν ολόκληρο μήνα χωρίς άσκηση δίχως οδήγηση, χωρίς διάβασμα δίχως σεξ. (Αυτός που είπε ότι «πρέπει να το χάσεις, για να καταλάβεις τι είχες», το ποστεράκι του έχουνε αριστερά μπαίνοντας στην Μητρόπολη κι εκείνο που καίει μπροστά του, η άλλη λαμπάδα μου είναι.) Πρέπει να μείνεις καθηλωμένος σε καρέκλα ή κράββατον πόνου για να εκτιμήσεις την χαρά και ευλογία της κίνησης. Πρέπει να τυφλωθείς – ανεξαρτήτως αιτίας και αποτελέσματος – για να νιώσεις την αξία και σημασία της όρασης που διαθέτεις και σπαταλάς, βλέποντας π.χ. τηλεόραση. Και πρέπει να κηρυχτείς ανίκανος προς κάθε σεξουαλική δραστηριότητα για να εκτιμήσεις την μοναδικότητα και μαγεία, ιερότητα και υγεία, πλούτο και ευτυχία του έρωτα, του σεξ, του "γίνομαι επιτέλους ένα με τον άλλον και χάνομαι εγώ δια παντός".

Ηθικό δίδαγμα δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει μόνο είναι το καινούργιο σκαλί εμπειρίας που πάτησα. Κέρδισα, αφού έχασα. Κατάλαβα, αφού γονάτισα. Και ζω, για να βλέπω.