(A.k.a. προχωρημένα μαθήματα αρσενικής «οικονομίας», not for lezbies and tribads)

---

1/ Το γαμήσι είναι χαρά ή δουλειά;
Για τούβλα χαζά ή για σιδερένια μπετά; Είναι παιδία μωρών ή παιδεία ωρίμων; (Δυό κόσμοι άλλοι αντίθετοι, διαφορετικοί διαπλανητικοί χωρίζουν εδώ και χωρίζονται πάντα.) Κι αν τ' αρσενικά το δίνουνε και το κάνουνε σοβαρά, τα θηλυκά το παίρνουνε και το κάνουνε χαλαρά – ποτέ δεν θα συναντηθούνε σ' αυτό, οι δυο τούτοι κόσμοι.

2/ Είναι οι απονήρευτοι μαλάκες οι άντρες, που κουτές πουτάνες τις γυναίκες τίς κάνουνε
Και μετά ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται, απ' τα δύο ισόβια «συνεταιράκια» ετούτα: είναι οι κατεργάρες γυναίκες που πουτάνες τυφλές γίνονται, προκειμένου να ζήσουνε και να φέρουν σε πέρας τον αιδοιϊκό τους «σταυρό» – είτε προς την οικογένεια και παιδοποιία, είτε προς τον εγωαυτισμό και την αγαμωμαλακία. Κι είναι οι βασιβουζούκοι άντρες που μαλάκες μωροί γίνονται, προκειμένου να επιζήσουνε και να φέρουν σε πέρας τον ασθενοσπερμικό τους «σταυρό» – είτε προς την κοινωνία και την εργασία, είτε προς τον ευνουχισμό και την σύνταξη.

3/ Ή αιδοίο θα έχεις εσύ (και άδεια ζωή), ή ζωή θα 'χεις πλήρη εσύ (και άδεια από αιδοίο)
Και τα δύο δεν γίνεται. Ή μάλλον γίνεται, αλλά και θα το πληρώσεις ακριβά, και θα πληγωθείς βαθιά. Και γρήγορα-ακαριαία θα τελειώσει αυτό, και αργά-βασανιστικά εσένα θα σε τελειώσει. Γιατί δυό τέτοια κοφτερά θηλυκά – και ταυτόχρονα μάλιστα – συνθλίβουν οριστικά τούς δυό όρχεις: γι' αυτό «φυτεύθηκε» το πέος θυμωμένο ανάμεσα, ολόρθο σφριγηλό καταπτύον, «διαχωρίζον τα ύδατα της Ερυθράς» και «ανοίγον τας πύλας του Παραδείσου» – μπας και σε σώσει εσένα αυτό, δεθείς αρπαχτείς τυφλωθείς απ' αυτό και ως άλλος ομηρικός Οδυσσεύς τις σειρήνες γλυτώσεις.

4/ Περί «κλειτοριδικής ή κολπικής», η αέναος πάρλα
Δε μού λες κυρά μου: είναι σαν να σ' τον βάλω εγώ κατάβαθα και κατάπατα [sic]... και ν' αρχίσω μετά να τον παίζω! Χειροποίητα χειρωνακτικά, παλινδρομικά και αφριστικά, αδιάκοπα και αδιάφορα... Θα σ' άρεσε, θα σε καύλωνε; Θα οργαζόσουν θα έχυνες – έστω, κάάάποτε – τελικά; Τότε γιατί εσύ, αφού σ' τονε βάζω εγώ, παλαμαριάζεις τα ελάχιστα πέτσινά σου χιλιοστά και τα χτυπάς τα τραβάς τα βροντάς, τα ψειρίζεις τα τρίβεις τα συνθλίβεις – λες κι είναι χταπόδι πριν απ' τα κάρβουνα – και μού 'χεις με τα manicured νύχια σου κάνει φέτες τ' αρχίδια;

5/ Μωρό μου ξανθό και κοντούλικο, άβυζο και αυθάδικο
Μάθε πρώτα μια (1) λέξη: «ΝΑΙ». Και μετά κάνε χώρο για τις μόνες επόμενες κι απαραίτητες τρεις (3): «ΠΑΡΑΚΑΛΩ – ΣΥΓΓΝΩΜΗ – ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ». Έτσι μόνον η φωλιά τής σπηλιάς, η φωτιά τής αγκαλιάς, της φωνής μου η άσβεστη καύλα και της ζωής μου η ηδονική παύλα θα ξαναγίνουν δικές σου πραγματικά – ταπεινά και αληθινά, σε αυτήν την ζωή και για πάντα.

6/ Δεν υπάρχει κανείς απολύτως λόγος να βρίσκεσαι εδώ, αν δεν έχεις γυναίκα
(OK, επειδή είναι απλό, είναι πολύ δύσκολο τούτο.)
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και η ΚΟΙΝΩΝΙΑ είναι από την γυναίκα φτιαγμένες και για την γυναίκα στημένες. Γιατί η γυναίκα ζει τούτον τον κόσμο που βλέπει και πιάνει, ενώ ο άντρας αναζητά εκείνους τους κόσμους, τους άπιαστους άγνωστους και αόρατους. Και για να ζήσει, να «τη βγάλει» άπαξ η γυνή (δηλαδή αυτή «να φτιαχτεί»), βάζει τον άρρενα να την βγάζει έξω συνέχεια: και αυτήν, αλλά και αυτό (που και πέος τον λένε).

7/ And last, but not least
Tα λάθη που κάνει ο άντρας, ΔΕΝ είναι λάθη, μαθήματα είναι – γιατί είναι από επιφανειακά πάθη. Τα λάθη όμως που κάνει η γυνή, ΕΙΝΑΙ λάθη και ΔΕΝ μαθήματα γίνονται – γιατί είναι από ανιστόρητα βάθη.
Ποιά είναι η διαφορά τους και τί κάνει τα πρώτα, να γίνονται τα δεύτερα; Τρεις απλές λέξεις: κόστος, τιμή, πληρωμή. Γιατί μόνο εάν τα πληρώσεις τα λάθη σου συ, 1ον/ μαθήματα σού γίνονται και 2ον/ γίνονται για πάντα δικά σου. Πάμε ξανά:
1ον/ Το λάθος, αν το πληρώσεις εσύ, γίνεται μάθημα-γνώση-εμπειρία (ολόδική σου η ωφέλεια), 2ον/ Το λάθος, αν δεν το πληρώσεις εσύ, γίνεται πάθημα-ληστεία-αλητεία (ολόδική τους η οφειλή) και 3ον/ Τα λάθη σου, αν βάζεις εσύ τούς άλλους να σ' τα πληρώνουνε, γίνονται αρρώστια και μαρτύριο, δυστυχία και καταδίκη αμφότερων. (Όχι σ' αυτήν την ζωή βέβαια, όπου απολαμβάνεις να κυκλοφορείς και να χαίρεσαι σε βάρος των άλλων, να σε χειροκροτάνε τα κάτω χείλη σου και να σε ξεφτιλίζουν τα άνω, αλλά στις αμέτρητες αλυσοδεμένες επόμενές σου ζωές – τις οποίες όχι μόνο δεν φαντάζεσαι βέβαια, αλλά ούτε καν ενδιαφέρεσαι να δεις να κοιτάξεις ν' αντιληφθείς.)

Thus spoke the sage crowbar, αγκαλιά με το πετραδάκι.