(10 IAN 19)

Θέλω να ζητήσω βαθιά και ειλικρινή, γονυκλινή και ταπεινή ΣΥΓΓΝΩΜΗ απ' τις λίγες χιλιάδες αναγνωστών των τριών βιβλίων μου και τις πολλές χιλιάδες μελετητών των μοτοκειμένων μου, τους 404 εξερευνητές τού τελευταίου βιβλίου μου και τους 98 τέως-Facebookικούς μου φίλους.

Πώς κλαίγοντας σπαρακτικά-γοερά το άτακτο βλαστάρι-ζιζάνιο, συγγνώμη ζητά από την μαμμά, αφού κι επειδή την μήτρα και τ' αρχίδια τής έχει εντελώς σπάσει; (Άπαξ και το ξύλο του το 'φαγε, την ποινή του εκτίει, την στέρηση εξόδου και χαρτζιλικιού βιώνει κι αναλογίζεται;) Έτσι κι εγώ.

Μετά το ύστατο σχόλιό μου – με αφορμή την ταινία τού Clint Εastwood "THE MULE" – αντελήφθην το όλον λάθος μου, το σφάλμα είναι κατάδικό μου. Σαν να ωρίμασε ξαφνικά και να άνοιξε τελικά – 63 απτά συναπτά χρόνια μετά... τόσο ξαφνικά! – το «εσωτερικό» μάτι μου και να σφράγισα πως δεν πρέπει ΑΛΛΟ ΠΙΑ να φέρνω τούς άλλους σε άγνωστη δύσκολη, ανεπιθύμητη και άβολη θέση. (Επειδή εγώ έχω ό,τι ανέτως διαβεί ή τρομακτικά υπερβεί, έφτασα τελικά ή δεν έχω καν ξεκινήσει.)

ΟΙ 128 και 404 «φίλοι» μου, οι λίγες και πολλές χιλιάδες αναγνωστών «μου» έχουν την δική τους ζωή και είναι από εμένα πάντοτε σεβαστή, μα δεν επιθυμώ πλέον να παίζω τον υψιπετή μαλακοσοφό, τον μανουριάρη μπροστάρη, τον σπηλαιοδύτη αναρριχητή τον σαλταρισμένο βαθύτη, τον της Κυψέλης πουρό James Dean – δίχως την επανάσταση, μα πάντα μ' αιτία. (Το «έκαστος εφ' ω ετάχθη» δεν έχει βρεθεί ποιός θεός ή χαζός το 'χει πει, μα τούτο ισχύει άχρι κεραίας.)

ΣΥΓΓΝΩΜΗ ζητώ, δεν πρόκειται άλλο να – σάς – ενοχλήσω.

---

Όσο πηγαία ωραία κι αν γράφω εγώ, όσο δυνατά εκκωφαντικά, προσωπικά παραναλωματικά, υπνωτιστικά και εκρηκτικά – όλα είναι λέξεις κοινές μεν, μα με ατομική ερμηνεία. Κι επειδή ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ, ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ – όπως άπαντες κόβονται, διαγκωνίζονται και προκόβουν – συγγνώμη ζητώ για τις προτάσεις τις λέξεις μου, τις εικόνες κι ανάσες μου, τις σελίδες-ποτάμια τα χαστούκια-βιβλία, τούς ορίζοντες και την έκλαμψη, τις πορείες το τέλος.

Ποιός είμαι εγώ, εσάς να σας πω; My middle name has always been «κανένας» κι όλα τούτα που 43 χρόνια σκαλίζω εγώ, εσάς σάς μπερδεύουνε, τυφλώνουν αποπροσανατολίζουνε κι εμένα με καθυστερούν, με σκλαβώνουν. (Το εικονογραφώ, μια και μεγάλωσα μέσα στην Κεντρική Αγορά Αθηνών: όλοι σπαλομπριτζόλες κρεμάν κι αγοράζουνε, εντόσθια και φιλλέτα διαλέγουν-μασάνε-γουστάρουνε, μα το θέαμα – εάν το δείτε απ' την μεριά τού μοσχαριού, τού κοτόπουλου, τού αρνιού – είναι όχι μόνο μακάβριο, μα επαίσχυντο και ανίερο επιπλέον, do you catch my drift; Εσείς τρώτε μεν ένα σφάγιο, μα εκείνα πονέσανε-ματώσανε-μαρτυρήσαν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος εάν στην επομένη ζωή τους θα «αμειφθούν» εμφανιζόμενα ως Τσίπρας ή Tραμπ, μεγάλη Αικατερίνη Νοτοπούλου ή μικρούλα Ντετζένερις Ελενίτσα – χαχαχα, I'll finally rest my case here.)

Ας είμαστε αμφοτέρως ειλικρινείς: οι λέξεις μας μπορεί να είναι κοινές, άντε και μερικές ιδεούλες φαναρτζογυαλισμένες, άντε και μερικές ανάγλυφες εικονίτσες μου που εσάς αρέσουνε – η ζωή όμως και οι αποφάσεις μου, η πνοή η κραυγή η ουλή, η πορεία η δυστυχία κι η ευτυχία είναι όλες και μόνον δικές μου. Επιτρέψτε μου λοιπόν – έστω κι εδώ – «να τραβήξω γραμμή» κι όπως είπε κάποια ψυχή κάποια στιγμή, «Αν σου εξηγήσω, θα πει ότι δεν κατάλαβες κι αν δεν κατάλαβες, δε χρειάζεται να σου εξηγήσω» (και δεν είναι τούτο ύβρις ή αφορισμός, κλάσιμο ή δυστροπία).

Ό,τι έγραψα ό,τι ούρλιαξα, άπαντα «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» – όχι γιατί δεν διαβάστηκα ή δεν αγαπήθηκα, όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω ή επειδή είμαι ο περίδρομος Ιωάννης εγώ. Αλλά διότι η έρημος και το Μανχάτταν είναι ένα και το αυτό, έλος και Τόκυο, Κυψέλη και βάλτος είναι το ίδιο. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ και ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ – ΣΟΦΑ ΠΑΝΤΟΤΕ – ΣΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΘΕΣΗ. Τί θέλω λοιπόν κι επιμένω εγώ να μαρσάρω και να κορνάρω, να μαρτυράω να συγκινώ, ν' αποκοιμίζω και να ξυπνώ, να πλέκω όνειρα και να γκρεμίζω ζωούλες;

Όπως και επειδή λοιπόν ο μαλάκας «γονιός» ποτέ δεν ζητά συγγνώμη απ' το αθώο παιδί «του» που ενοχλεί-βασανίζει-τυφλώνει, έτσι μα αντιθέτως εγώ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ζητώ απ' τα δικά μου «παιδιά», που οι αναγνώστες μου είναι. Ο καθείς έχει τον δρόμο του κι όπως δεν επιθυμώ ουδείς τον δικό μου να ενοχλεί, έτσι ούτε ορέγομαι να ενοχλώ τού καθενός τον καθένα. (Notam # 1: «Γιατί θυμώνεις;» με ρώτησε μπουχέσας-μπέκρος τις, όταν πήγε όχι μόνο να μού φάει λεφτά, μα και ψέμματα να μού χώσει ("adding insult to injury")! Τί τού απάντησα; «Μα γιατί δεν θυμώνεις ΕΣΥ, με τις μαλακίες που ΕΣΥ κάνεις και θες και να ΤΙΣ πληρωθείς, βλάκα!»)

Όσοι στις λέξεις μου κάτι βρήκανε, το πήρανε μέσα τους και πάνω του ακουμπήσανε – αμέσως να σπεύσουν να το πετάξουν: η βόμβα δεν είναι δάνειο ούτε αυθαίρετο, παιγνίδι ή πάλκο, δεν είναι δεκανίκι καν δονητής, προσδοκία ούτε οδηγία. Γιατί όταν αυτή αληθώς και τελικώς εκραγεί, θα χαλαστούμε κι οι δυό, μα θα φταίω ΕΓΩ μόνον. (ΝΟΤΑΜ # 2: Και περισσότερο δεν θα μού συγχωρήσουν τις λέξεις και τις κουβέντες μου, τα βέλη και τις λαβές μου, τούς μίτους τα ίχνη μου – οι διαπρύσιοί μου οι μαθητές οι σκληρότεροι θαυμαστές μου, οι εμβριθείς λάτρεις μου και οι πυρίκαυστοι σύμμαχοί μου και παραλείπω επιτέλους τα παρενδυματικά εισαγωγικά. Ευτυχώς, μα γι' αυτό δεν έστησα εγώ Σχολή ή Οίκο εκδοτικό, δεν ντηλάρισα σεμινάρια μαγαζάκι ν' ανοίξω, dojo ή ashram για πάρτη μου καν ίδρυσα – να πάμε άπαντες τελικά φούντο όπως ο δύστυχος Osho και η πιστή Sheela/Σκύλλα του.)

Αν ΚΑΤΙ τα γραπτά μου ανοίξαν, ήταν η δική μου ψυχή και όχι τα μάτια των άλλων. Γιατί τα μάτια ολωνών ΠΑΝΤΟΤΕ είναι ανοικτά, η Ψυχή είναι όμως αυτή που βρίσκεται δέσμια και σε διατεταγμένη – σκληρή μεν, μα γλυκιά και χαυνωτική, εύκολη και πληρωνόμενη δε – απουσία.

Να είστε καλά

(ΝΟΤΑΜ # 3: Γι' αυτό λοιπόν κανείς «δε δίνει λογαριασμό, δεν κάνει λογαριασμό», δεν δίνει συγγνώμη δεν κάνει δρόμο προσωπικό – πόσο πιο απλά και αδρά καλά μου «παιδιά» να το πω; Σάς ευχαριστώ.)