For Andrew Cunanan(!)

Αφού λοιπόν κιόλας φθάσατε έως εδώ φίλες και φίλοι – προσπερνώντας το στημένα ανατιναχτικό τού τίτλου μου – I got news for you και μάλιστα headliners πάντα: Εγώ έγραψα «τα τρία μι», εγώ κατέγραψα «τα τρία μι», εγώ τύπωσα-μοίρασα-στοκάρισα «τα τρία μι» βεβαίως-βεβαίως κι ο τόνος μου φυσικά και δεν είναι στο μικρούλι «εγώ» μου. Η καταγραφή-συγγραφή τής «βίβλου» αυτής είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο κι απροσπέραστο, που εμένα κοντεύει να τελειώσει και όχι εσάς, εσείς άριστα πράττετε που αρόδο απ' το βιβλίο αυτό λάμνετε, τους ενδιαφερόμενους προσποιείστε και μετά βολικού τρόμου απομακρύνεστε – άριστος ο κόπος και βέβαιος ο μισθός σας, για τον υπνάκο σας σκοτίζεστε πάνω απ' όλα.

Οπότε, τί σημαίνει ρε μάστορα ότι εσύ – μάς – έγραψες όπως λες, τα πεφημισμένα και παγκοσμίως άγνωστα «τα τρία» σου «μι», όπως μάς τα 'χεις πρήξει; Τίποτα φίλες και φίλοι δεν σημαίνει αυτό, ούτε για μένα, ούτε για άλλον ουδένα. «τα τρία μι» – ας το θέσω κατ' αρχάς – ένα ΑΚΟΜΗ βιβλίο είναι και μάλιστα «ανέκδοτο», που λέει βέβαια κάάάποια πράγματα βαθειά διαφορετικά μ' αιρετικό και ματωμένο τον τρόπο, μα it ALL boils down to the ONE and SAME old thing που άριστα γνωρίζετε άπαντες: Το «έγκλημα» τελείται και ξεκινά απ' την Οικογένεια, και στην προκειμένη γκρέκα περίπτωση, την ελληνική. (Θα μπω κατ' ευθείαν στο θέμα μου καρφωτά, προτού προλάβετε ν' ανοίξετε το Φου-Μπου πάλι...)

Εκεί (σο)δομείται αρχικώς το αγόρι-παιδί, απ' την πεοπνίχτρα μανούλα. Εκεί (ξε)παρθενιάζεται τελικώς το κορίτσι-παιδί, απ' τον αιδοιοπνίχτη μπαμπούλη. Σε τούτο το κοινωνικά-κλειδωμένο μαντρί ανδρώνεται το μουνί και θηλυκοποιείται ο πούτσος – μην πλακωθούμε τώρα στην politically-correct φρασεολογία, γιατί μέσα σ' αυτή την οικογενειακά-ξέφραγη φυλακή είναι που κόβεται φέτες «παρουσία πελάτισσας» το βαρβάτο πουλί και αλέθεται σε κιμά «από χέρι πελάτη» η βαθύλιμνος τρύπα.

Ξεκινάει η άλλη που μανούλα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μάς έγινε να μεγαλώσει ένα πλασματάκι, την στιγμή που το μόνο τέσσερα που γνωρίζει – απ' το «δεν ξέρω πού πάνε τα τέσσερα» – είναι όταν στήνεται στα τέσσερα ακριβώς, ώστε ερασιτεχνικά-στανικά εντελώς να τον φάει. Ξεκινάει ο άλλος που πατερούλης ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μάς έγινε να αναστήσει ένα πλασματάκι, την στιγμή που το μόνο ένα που γνωρίζει αυτός – απ' το «είμαι της ζωής σου ο ένας» – είναι όταν στήνει εντελώς ερασιτεχνικά-ψυχοβγαλτικά το ένα που ανάμεσα στα μπουτάκια του μάς κουνά, να τον ζμπρώξει. (Αλλά ας τους ξεχωρίσουμε λιγάκι τούς δυστύχους τούς γονείς, ν' αποδώσουμε τα του Καίσαρος στον Καίσαρα και τα της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην... Λιάνα Κανέλλη!)

Γιατί ρε Ντανάκο μας ανθρωπομπαίχτη μας αποκαλείς τις σεπτές μανουλίτσες μας... «πουστρομανούλες»; Ε; Εεεε;

ΟΚ, be cool εγώ απαντώ και κατ' αρχάς ξανά σάς ευχαριστώ πού ως εδώ φτάσατε, ήδη έχετε υπερβάλλει εντελώς εαυτούς κι ευχαρίστως να παρατήσετε την ανάγνωση, καθώς υπάρχουν χιλιάδες πιο ευχάριστα και ξένοιαστα πράγματα ν' ασχοληθείτε. (Όχι; 'Ντάξ', σ'νεχάω εγώ!) «Πουστρομανούλα» λοιπόν φίλες μου είναι ακριβώς η μανούλα εκείνη που δεν συγχώρησε ΠΟΤΕ στον περιστόλιστο εαυτούλη της το γεγονός ότι γεννήθηκε μήτρα – παρ' ό,τι ΜΕΤΑ επάνω στην μήτρα επένδυσε – ενώ θα ήθελε να είναι ΤΟ πέος. Γιατί αργότερα και επώδυνα αντιλήφθηκε ότι το πέος είναι το «δυνατό», το πέος είναι το τρανό επιβλητικό, το πέος παράγει ρυθμίζει, ελέγχει κι εξουσιάζει, γαμά και καταστρέφει τα πάντα και τελικά.

Γιατί ρε Ντανάκο μας ανθρωπομπαίχτη μας αποκαλείς τούς λατρεμένους μας πατερούληδες... «πορνοπατεράδες»; Ε; Εεεε;

ΟΚ, be cool εγώ απαντώ και κατ' άρθρον ξανά σάς ευχαριστώ που ως και εδώ φθάσατε, ήδη έχετε υπερβάλλει εντελώς εαυτούς για τα δικά σας μέτρα-σταθμά, καθώς υπάρχουν χιλιάδες πιο ευκολοχώνευτα και μυρωδάτα πράγματα ν' ασχοληθείτε. (Ναι; 'Ντάξ', σ'νεχάω εγώ!) «Πορνοπατερούλης» λοιπόν φίλοι μου είναι ακριβώς ο μπαμπάκας εκείνος που δεν συγχώρησε ΠΟΤΕ στον περιφανή εαυτούλη του το γεγονός ότι γεννήθηκε πέος – παρ' ό,τι ΜΕΤΑ επάνω στο πέος επένδυσε – ενώ θα ήθελε να είναι Η μήτρα. Γιατί αργότερα και επώδυνα αντιλήφθηκε ότι η μήτρα είναι η «δυνατή», η μήτρα είναι η τρανή επιβλητική, η μήτρα γεννά και ορίζει, μεγαλώνει και κυβερνά, γαμιέται και θάβει τα πάντα και τελικά.

(Αm I crossing the buried and sacred, proverbial and ceremonial "bones" here, or not yet and still not enough?)

Έτσι απλώς κι ακριβώς δουλεύει η Ζωή: δια των συμπληρωνόμενων αντιθέτων. Το πέος αναζητά τον κόλπο απομυζητή, εξανεμιστή καταχωνευτή, εντολέα και πυρπολητή ενώ η μήτρα αναζητά τον κριό πολιορκητή, κατακτητή και διακορευτή, σπορέα και διανομέα. Η μήτρα ανοίγει να υποδεχθεί και το πέος επελαύνει να ξεχυθεί, ενώ το πέος τα πάντα γαμεί και η μήτρα ζητά να γαμιέται – δεν πρόκειται κάτι άλλο να γράψω εγώ επειδή παντρεύτηκε ο Κορτώ κι επειδή η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ καταψηφίζει τον γάμο μεταξύ ομοφύλων.

Αλλά.

Εδώ στην Ελλάδα έχουμε μιαν ιδιαίτερη, μεγάλη και «σιωπηλή», «πατροπαράδοτη» κι εγκληματική κατηγορία αιδοίου που στ' αγόρια της «φοράει μουνί» και μια ιδία κατηγορία πέους που στα κορίτσια της «βγάζει ψωλή» και δεν πρόκειται εγώ – στο κείμενο το δικό μου – να μασήσω τα λόγια μου. (Γιατί ρε συνέλληνες έχω μυωπία και πρεσβυωπία, υψηλή ενδοφθάλμια πίεση και σακατεμένο οπτικό νεύρο, καταρράκτη και γλαύκωμα κλπ κλπ; Επειδή – ως ημίτυφλος – βλέπω απολύτως σωστά, και τούτα που βλέπω μού 'χουνε κάψει τα μάτια μου ευτυχώς και επιτυχώς, καθώς μου 'χουνε ανοίξει τα τής ψυχής μου... λαμπάκια! Και δεν πειράζει που όχι μόνο δεν συμφωνείτε με εμένα εσείς, αλλά έχετε ήδη αρχίσει εμένα να βρίζετε και εσείς να βράζετε σε σημείο έκρηξης και υπογραφής «συμβολαίου θανάτου» χαχαχα!) Εικονογραφώ λοιπόν επιδεικτικά κι αποδεικτικά, ώστε ο καθείς και η καθεμιά την μουρίτσα τους να αναγνωρίσουνε και να κάτσουν μετά να μασήσουνε τον θυμό τους αργά-χωνευτικά-θεραπευτικά!

Μία μανούλα δεν είναι αυτή που με τον γιόκα της ακόόόμα τα βραδάκια κοιμάται αγκαλίτσα στο συζυγικό κρεββατάκι, με «αυτό»/«το παιδί»/«τον εραστή μου» – δικές της κουβέντες αυτές! – να 'χει φτάσει στην ηλικία των οκτώ-δέκα ετών του; Μανούλα δεν είναι αυτή που ορμηνεύει το αγοράκι της να προσέχει αυτός «από τις πουτάνες», γιατί «όλες αυτόν θέλουν να φάν'»/«να του τα πάρουν, να τον αρπάξουνε»/«να τον ξεζουμίσουν, να τον πεθάνουνε τελικά»; Μανούλα δεν είναι αυτή που με πρόσχημα το «σου έφερα μια ζακετούλα να μη μου πουντιάσεις εσύ», το γδύνουνε το τέκνο τους εκεί στο φτερό, το σκουπίζουν με το μαντήλι τους, το χουφτώνουν να το στεγνώσουν με τα χεράκια τους, μέχρι και στα σκέλια του μέσα λαγγεμένες βουτάν την σερβιέττα τους τάχα μου να το προφυλάξουνε, ενώ λυγγιάζουν απ' την αψάδα τού αδημονούντος κι εφ' όπλου εφηβικού πούτσου; (To be continued...)

Είς πατερούλης δεν είναι αυτός που με την κορούλα του ακόόόμη ολημερίς χαζοχαμουρεύεται, με «αυτό»/«το παιδί»/«τη φιλεναδίτσα μου» – δικές του κουβέντες αυτές! – να 'χει φτάσει στην ηλικία των τριάντα-σαράντα ετών της; Μπαμπάκας δεν είναι αυτός που ορμηνεύει το κοριτσάκι του να προσέχει αυτό «από τους γαμιάδες», γιατί «όλοι αυτή θέλουνε να ξεσκίσουνε να γαμήσουνε, να ξεκωλιάσουν να ξεφτιλίσουνε» και μετά «γκαστρωμένη και έκθετη να την ξωπετάξουν»; Μπαμπούλης δεν είναι αυτός που με πρόσχημα το «σε κλείνω μέσα εγώ, αφού σ' τα δίνω όλα εγώ» το καταστρέφουν το τέκνο τους διαρκώς, να το παίρνουνε μάτι μόλις σταυρώσει τα πόδια του φορώντας την πρώτη του φούστα, να ανοίγουνε το σακκούλι με τ' άπλυτα ν' αρπάξουν το φορεμένο-χρησιμοποιημένο-«βρώμικο» κυλλοτάκι του να το γλείψουν-να το μασήσουνε-να το φάνε μέχρι όρθιοι-μόνοι-εμβρόντητοι εκεί στο μπάνιο να ξεροχύσουν; (Τo be continued και εδώ...)

Μια μανούλα δεν είναι κι αυτή, που έχει φτάσει στα είκοσι η κορούλα της κι όχι μόνο «δεν έχει κάτσει ακόμα στο... Παγκράτι» μα ούτε περίοδο-καν έχει στάξει αυτή, και η ακλόνητη μάδερ βαράει στην εταιρεία της εικοσάωρα προκειμένου ΚΑΙ στο Χρηματιστήριο τού «Κατάρ-α στο λαδέμπορα» να μπουκάρει; Ένας πατερούλης δεν είναι κι αυτός, που έχει φτάσει ο γιόκας του στα σαράντα του κι όχι μόνο μουνί έχει δει αποκλειστικά σε βαφτίσια μα ούτε σώβρακο δεν έχει πιτσιλίσει αυτός, και ο αμετακίνητος φάδερ βαράει στην εναλλαχτική γιόγκα δεκάωρα, προκειμένου ΚΑΙ στα Τρίκαλα «στουντιάκι» ν' ανοίξει, ζηλώσας δόξαν... ΣΑΡΑΦΗ τής παλαιάς τής διαφήμισης;

Το τί πουστιά – δίχως τα ομοφυλόφιλα εισαγωγικά – ΕΠΙΜΕΛΩΣ κρύβεται στην ελληνική οικογένεια, το άπλωσα εγώ μέσα σε 508 σελίδες ανεπανάληπτες καθαρτήριες, σκληρές και ανομολόγητες, ανέκδοτες λόγω εκδοκοτών και αδιάβαστες λόγω αναγνωστοκοτών! (Ηave mercy Ντάνη: δεν διαθέτουνε όλοι τους τα ατσάλινα έντερα τα δικά σου και δεν κατάντησαν όλοι τους ξυραφιασμένα τα έντερά τους να βλέπουν-να πιάνουν-να γράφουνε.) Το τί πουτανιά – δίχως τα ετεροφυλόφιλα εισαγωγικά – ΕΠΙΜΕΛΩΣ κρύβεται στην ελληνική οικογένεια, το κάρφωσα εγώ μέσα σε 508 σελίδες βλάσφημες και υβριστικές, απονενοημένες κι εκτελεστικές, πυκνοπλεγμένες λαμπρές – για την «Μαρία» και για μένανε ΜΟΝΟ! (Have mercy Ντάνη: για σένανε αποκλειστικά και εις μνήμην-μόνο «Μαρίας». Γιατί εσείς μόνο-οι δυό μόνοι το ξεκινήσατε, εκείνη το «έζησε» κι εσύ το 'γραψες, εσύ το 'ζησες κι εκείνη κουβέντα δεν «είπε». Ένα και το αυτό, το ίδιο μαρτύριο: γι' ΑΥΤΟ δεν εκδίδεται δεν διαβάζεται το βιβλίο σου τούτο. Γιατί πονά, πονάει πολύ και βαθιά, και ό,τι πονά τ' αποφεύγει ο ντουνιάς φυσικά – είναι δουλειά τώρα αυτή με τ' άντερά του ν' ασχοληθεί, που τόσο βρωμάνε ετούτα; (Και μιλώ για τους Έλληνες που το κοπροπατσαδάκι «πατροπαράδοτα» το υμνούν ως στομάχου καταπραϋντικό, καθώς σειρές από ξεφωνιάρες αρσένες στην Αγορά στήνονται και χοιρινό ποδαράκι ρουφούν, συστοιχίες από σαλταδιάρες θηλούδες στην Αγορά αράζουνε και μοσχαρίσιο αντεράκι σλουρπιάζουν.)

Είναι ήδη πολύ αργά πια, πάρα πολύ αργά τώρα. Όταν η κάθε μανούλα που δεν «της βγήκε» καταπώς ήθελε ο τσαμπουκάς της με τον μπαμπά, γιό έκανε – γαμήθηκε ο Δίας! Όταν ο κάθε πατερούλης που δεν «του βγήκε» καταπώς ήλπιζε ο καυγάς του με την μαμά, κόρη έκανε – το Δωδεκάθεο γαμήθηκε πρόντο ε σούμπιτο όλο! (Χαχαχα... Κι έχεις μετά κι εκειόν τον μπούλη Τσαγκαρουσιάνο-τρομάρα του να ορμηνεύει το λατσοφιλαράκι του στο self-advertorial τής 24.04.19, που έχει κι εκειάν την «α,μπούλα» την Φουτσιτζή-τρομάρα της να ορμηνεύει τις κοκοκοφιλεναδίτσες της στις ερωταπαντήσεις τους όλων των εποχών και ωρών, περιστάσεων καταστάσεων, πασών των φασών... «Τί ζωή κι αυτή Χριστέ μου» που έλεγε η Ρένα Βλαχοπούλου!)

Γιατί όχι μόνο «ζούνε ανάμεσά μας» αυτές οι «πουστρομανούλες» κι οι «πουτανοπατερούληδες», μα ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ «μεγαλώνουμε τα παιδιά μας» κι επειδή παιδάκια δικά μου ευτυχώς κι επιλεκτικώς δεν έχω εγώ, ΕΣΕΙΣ μεγαλώνετε τα δικά σας. Αφήστε τί διέτασσαν κάποτε στις γκόμενες-τότε οι σελίδες τού αλήστου μνήμης ευαγγελικού COSMOPOLITAN: Καμμιά ελεηνίτσα δεν έπιασε τ' αγοράκι της να του μιλήσει για τον κόλπο θαυμαστικά-τρυφερά και να του εφιστήσει την προσοχή εν όψει τής μήτρας. Αφήστε τί επέτασσαν κάποτε στους γκόμενους-τότε οι σελίδες τού αλήστου μνήμης αποστολικού PLAYBOY: Ουδείς ελληναράς δεν έπιασε το κοριτσάκι του να του μιλήσει για το πέος θαυμαστικά-τρυφερά και στους όρχεις του να της εφιστήσει λατρεία. Εδώ ρε ρωτώ διακριτικά γνωστές μου που διαθέτουν και καμαρώνουνε γιούς, «πώς πάνε από κάνα αίσθημα οι λεβέντες;» κι εκείνες ανωτέρου-προσβεβλημένες – άλλες μού απαντούν μάγκικα-κλασικά «τον πορτιέρη στ' αρχίδια του δε θα κάνω εγώ» κι άλλες δουλικά-ξεκαρφωτικά να μού απαντούν «είναι δικό του θέμα αυτό, εγώ καμία δουλίτσα δεν έχω»... («κι ούτε επιθυμώ να συνάψω σχέσεις μετά αυτού» συμπληρώνει ο μπεκρί-μεζέ και πανταχού-σωστός Ζήκος)! Εδώ ρε ρωτώ προσεκτικά γνωστούς μου που διαθέτουν και καμαρώνουνε κόρες, «πώς πάνε οι κούκλες από κάνα ζετεμάκι;» κι εκείνοι ανωτέρου-προσβεβλημένοι – άλλοι μού απαντούν μάγκικα και αγέρωχα «και τί 'μαι γω ρε, καλησπερτζής στο βρακί της;» κι άλλοι πονηρά-εγωκεντρικά να μού απαντούν «είναι δικό της θέμα αυτό, εγώ καμία δουλίτσα δεν έχω»... («κι ούτε επιθυμώ να συνάψω σχέσεις μ' αυτές» συμπληρώνει ο άβερατζ-αιμομίχτης Οιδίπους)!!

Τί να πεις άλλο λοιπόν και στ' ανωτέρω να απαντήσεις; Πώς να βγεις από τον λαβύρινθο, να καταπιείς τον κυκεώνα αυτόν και να μην σώψυχα δηλητηριαστείς, σύγκορμα συγκλονιστείς και γονατίσεις κάτω απ' το βάρος «πτερού» τούτης τής μοναδικής ανθρώπινης – και δη χαρακτηριστικά ελληνικής – μαλακίας; Ας επιχειρήσω όμως μια πρόχειρη και δική μου εξήγηση, η οποία βεβαίως και δεν θα συμφωνεί με τις ιδικές σας, τις ειδικές σας! Οι μανούλες λοιπόν, επειδή ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ευθέως το πέος να αντιμετωπίσουνε και ν' αποδεχθούν, ν' αναμετρηθούνε μαζί του και στραγγίζοντάς το απολαυστικά να το «νικήσουν» οργασμικά – πουστράκια τ' αγοράκια τους για εκδίκηση κι ισορροπία κατασκευάζουνε, εκτεθηλυμένα αρσενικάκια εν σειρά και εν παραλλήλω παράγουνε, για να αισθάνονται ακριβώς τούτες αιώνιες και μοναδικές, αναντικατάστατες και πολύτιμες, ισχυρές επιβεβαιωμένες κι αξέχαστες. Οι πατερούληδες απ' την άλλη, επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ευθέως το αιδοίο να αντιμετωπίσουνε και ν' αποδεχθούν, μαζί του να ενωθούν και ξεχειλίζοντάς το ηδονικά να το «νικήσουν» δημιουργικά – πουτανάκια τα κοριτσάκια τους για ισορροπία κι εκδίκηση φτιάχνουνε, εξαρσενισμένα θηλυκάκια εν σειρά και εν παραλλήλω ξεβγάζουνε, για να αισθάνονται ακριβώς τούτοι άχρονοι κι αξεπέραστοι, μνημειώδεις και πρυτανεύοντες, σοφοί αλάνθαστοι και μοναδικοί πάντα.

Ας το τονίσω όμως ετούτο, εδώ: με τις λέξεις «πουστράκια» και «πουτάνες» ΦΥΣΙΚΑ και ΔΕΝ εννοώ ΚΑΝ αποδίδω εγώ τις σεξουαλικές έννοιες και χροιές των λέξεων τούτων, ούτε τις αφροδίσιες ιδιότητές τους και χαρακτηρισμούς, βιολογικές προτιμήσεις και προσωπικές αντιλήψεις, ατομικές πράξεις ή γενικές παραλείψεις. Διότι τις αντιλαμβάνομαι και τις γράφω ως υπολογισμό και συμφέρον που ελλοχεύει πίσω και κάτω τους, ως χειρισμό κατόπιν εξαναγκασμού και προδοσία κατόπιν παράδοσης, ως επιφανειακή-χρηστική διδασκαλία και αδιάφορο-κυνικό εξανδραποδισμό που οι γονείς επιβάλλουν απ' την Οικογένεια πίσω οχυρωνόμενοι και στην Κοινωνία έμπροσθεν βάλλοντες, κατά πάντων των νέων – δικών τους και ξένων αυτών.

Τα 'χω πει όλα και τίποτε ακόμη δεν έχω αρθρώσει καν... γιατί απλά λέω αυτά που δεν λέγονται, πάντα! Βάζω στο τραπέζι επάνω τ' αρωματισμένα σκατά καθενός που τα κρύβει τούτος επιμελώς – και δεν είναι γάτες και γάτοι μωρέ, να το κρύβουν με χάρη το πολύτιμο το σκατό τους! Άσε δε που κανένα σκατό δεν απεκρύβη ποτέ, «ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι» χασκογελά χιουμοριστικά ο λαός, και τέτοιον μπούστη λαό ο Χτίστης άλλον δεν έβγαλε, αφού δεν έβγαλε και δεύτερον... Αριστοφάνη να τον πιλατέψει-ξεφωνίσει και γλύψει-ξεχύσει ταυτόχρονα. (Μόνον εγώ – under the pen name of Αρίστος Funny – είχα κάποτε γράψει κάτι τολμηρά χιουμοριστικά και εξοστρακίστηκα απ' τον φλωροαθηναϊκό πληκτρομπιντέ από κάτι λαμόγια διευθυντάδες χλιδοφαλιριτζέ Mέσων, ιδιοκτησίας τύπου ΛυμπεροΚαββαθοΛαμπράκηδων!)

Ας επιστρέψουμε όμως στην κεκαλυμμένα-αιμομικτική υιοθυγατρική μαμαδομπαμπάδικη ελληνική τούτη παστάδα. Όπου η μανούλα κόβει και γκαζώνει την ίδια στιγμή τις σηκωμένες καύλες τού γιόκα της κι ο πατερούλης καυλώνει και κόβει την ίδια στιγμή τα βαρθολίνεια ποτάμια τής κόρης του – εμ τί άλλο να κάνουν οι δύστυχοι οι γονείς; (Τί έγραψα εγώ στο «τα τρία μι» στις σελίδες 49 και 71; «Οι πλέον ακατάλληλοι για γονείς, οι γονείς είναι» και δεν φταίνε τούτοι μωρέ, «τόσοι ήτανε» που στιχούργησε άριστα-μέγιστα ο Τάσος ο Λειβαδίτης.)

Το 'χετε εσείς μωρέ εύκολο ν' ανοιχτεί «ήρεμα και απλά» – που εδώ ο Ρίτσος εκέντησε – η μανούλα και να πιάσει απαλά-τρυφερά από την ψυχή το αγόρι της και να του την ενώσει με το αιδοίο... κι ύστερα να φύγει αυτή, να τον αφήσει ΕΚΕΙΝΟΝ ο ΙΔΙΟΣ φυσικά να κατευθυνθεί, εκεί όπου το αλάνθαστο αρσενικό ένστικτο οδηγεί; (Και μετά η μπατάλω κι αγαμήτου μανούλα τί θ' απογίνει; Που θα νιώθει – γιατί θα ΤΟ νιώθει – να της ξεζουμίζει το αγοράκι της η κάθε πουτάνα καριόλα, η κάθε καυλιάρα πιτσιρίκα η μανουριάρα, η κάθε βάρβαρη συζυγούλα που το πορτοφόλι του θα κυνηγά;) Το 'χετε εσείς βρε εύκολο ν' ανοιχτεί «ήρεμα και απλά» – σταθερή αξία εδώ πάντα ο Ρίτσος – ο πατερούλης και ν' ακουμπήσει αισθαντικά-ιερά από την ψυχή το κορίτσι του και να της την ενώσει με το πέος... κι ύστερα ν' αναχωρήσει αυτός, να την αφήσει ΕΚΕΙΝΗΝ η ΙΔΙΑ φυσικά να κατευθυνθεί, εκεί όπου το αλάνθαστο θηλυκό ένστικτο οδηγεί; (Και μετά ο επηρμένος και μπήχτης πατερούλης τί θ' απογίνει; Που θα νιώθει – γιατί θα ΤΟ νιώθει – να του ξεσκίζει το κοριτσάκι του ο κάθε χύμας καριόλης, ο κάθε καυλιάρης πιτσιρικάς ο σπυριάρης, ο κάθε καννίβαλος διακορευτής που το «ροδελάτο βραχιόλι» της θα τρυγάει;)

Ας μην πω άλλα λοιπόν. Ας μην ξυπνήσω απ' τον de Sade-ύπνο τους τις μανούλες κι ας μην κοιμίσω στον von Mazoch-ξύπνιο τους πατερούληδες άλλους. Ουδείς βεβαίως απ' αυτούς την γουρουνοκεφαλή του θ' αναγνωρίσει «επί πίνακι» και ουδεμιά βέβαια απ' αυτές τον βοιδόκωλό της θ' αναγνωρίσει «επί τάβλας»! Όλα βαίνουν αρίστως κανονικώς – καταπώς ΔΕΝ λέει ο... Απόστολος Δοξιάδης μας ο «επαναστατικός» – σε τούτη την μυρωδάτη και τακτοποιημένη γωνιά Μεσογείου, με Τσίπρα πάντα πρωθυπουργό κι επομένη ελπίδα τού Έθνους τον... Μητσοτάκη! Στην οποία οι μεν γείτονες Τούρκοι δεν βιάζονται καθόλου να μπουν και ν' αποκτήσουν ΞΑΝΑ ό,τι τους διέλυσαν και στερήσανε κάποτε οι κουφάλες Μεγάλες Δυνάμεις, και όπου οι ημεδαποί δε Έλληνες βιάζονται απολύτως να δραπετεύσουν να μεταναστεύσουν ΞΑΝΑ, απ' ό,τι διέλυσε και τους στέρησε ο ίδιος ο αισχρός και ανίερος Μικρός Εαυτός τους. (Καθόλου άσχετο και ξεκάρφωτο το πολιτικό εδώ σχόλιο, καθώς επιβεβαιούται ως διόλου τυχαία η γκρέκικη ρήση «ΑΥΤΗ η στάνη, ΑΥΤΑ τα πρόβατα έχει, που ΑΥΤΟ το τυρί βγάζουν»!)

Γιατί μόνο πάνω απ' τον τάφο τής κόρης τους πού πέθανε από υπερβολική δόση ξέρουν οι έλληνες οι γονείς να στήνονται και να θρηνοχτυπιώνται. Μόνο δίπλα απ' την πασσαρέλλα στην Συγγρού τού γιόκα τους ξέρουν οι έλληνες γονείς να περνούν και να κοπετοκοπανιώνται. Μα ΤΟΤΕ είναι αργά, πολύ αργά, πάντα αργά και κλαίγοντες ούτε ΚΑΝ ΤΩΡΑ τούτοι ομολογούν – απλώς ντρέπονται που η δικιά τους καλοκρυμμένη «γίδα» απ' την πλάτη τους δραπέτευσε την κοπάνησε και τρέχει... η μεν στα Εξάρχεια σαλταρισμένη να τρυπηθεί, ο δε στα κωλομπαράδικα ξεφωνημένη για να παρθεί και ουκ έσται ντροπή κι όνειδος άλλο. ("It's always about the other" λέω εγώ, πάντα η Οικογένεια μετακυλάει την ενοχή, που η Κοινωνία τής έχει κοινώς σπρώξει.)

Αλλά "there is a flip-side to that coin" που λέει κι ο Ντε Νίρο στο HEAT. Υπάρχουν κι όλες ετούτες οι άάάλλες κουκλίτσες – για τις πλειοψηφούσες αποκλειστικά ομιλώ – που πήρανε «επαξίως» την θέση τους απ' τις ματαιωμένες μήτρες-τις μάνες τους και την αρσενοφονική παράδοσή τους την συνεχίζουν. Υπάρχουν και όλοι εκείνοι οι άάάλλοι κούκλοι – για τους πλειοψηφούντες αποκλειστικά ομιλώ – που καταλάβανε «επαξίως» την θέση τους απ' τα ματαιωμένα πέη-τούς πατεράδες τους και την θηλυκοκτόνα παράδοσή τους κουρδίζουν. Καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι: ο πόλεμος των φύλων δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ κι ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα την χώρα μου όπου ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟΥ – εδώ το αίμα θα συνεχίσει να τρέχει να σκορπιέται και να κυλά, καθώς πάντοτε τζάμπα ήτανε των αφανών θυμάτων και των εμφανών ηρώων το πολύτιμο υγρό-ζωής τούτο.

Πάσχα κάνουνε κάθε μέρα μέσα στα κλειστά ελληνικά σπίτια οι κάθε γονείς κι ετούτο πια δεν μπορεί άλλο να κρυφτεί και να καλυφθεί: τα χάπια και οι εκτρώσεις, οι βιασμοί και το bullying, το Facebookικό ξεφώνημα και το κυριλέ fluid-gendering έχουν τώρα σειρά – απλά «Άλλαξε ο αρσενικός Μανωλιός κι έβαλε τις ζαρτιέρες του αλλιώς», ποιό strap-on λοιπόν η θηλυκιά Εμμανουέλλα μας να διαλέξει; Το ανίερο έγκλημα όχι μόνον έχει ΗΔΗ συντελεσθεί, μα συνεχίζεται ακάθεκτο κι αμειβόμενο, μοβόρικο φονικό, αδιάφορο κι επικερδές ΠΑΝΤΑ. Η ελληνική κοινωνία κτίστηκε αφαιμακτικά και καννιβαλιστικά ΠΑΝΩ στην ήβη και κτυπά βάρβαρα και υπολογιστικά ΑΚΡΙΒΩΣ την υγεία των δικών της παιδιών, επειδή 1ον/ επιθυμεί ν' αποκρύψει την ισοβία κοινωνική εντολή και 2ον/ να συγκαλύψει το στιγμιαίο γονεϊκό έγκλημά της.

(Notam και breather ταυτόχρονα, να ξεαγχωθούν οι αθώες και συνειδητές, ν' αποφορτιστούν οι τολμηροί και γενναίοι: Το για ποιούς τούτα γράφω-μιλώ, το γνωρίζουνε αλάνθαστα εκείνοι που οργίζονται διαμαρτύρονται, φωνασκούν κι ολοφύρονται, ξεκαρφώνονται μανουριάζουν. Όλοι οι υπόλοιποι, επειδή τα άπαντα κάνουνε τέλεια και προπαντός την ανατροφή των παιδιών τους – πριν τον τετραγωνισμό τού κύκλου και μετά το φάρμακο τού καρκίνου – απλώς ας χλιμιντρήσουν γελάσουνε με τα τραβήγματα γονιών αδαών, μητέρων κολλημένων εγωμανών και πατέρων αφαλοκομμένων κι ευνουχισμένων. Οπότε, ξαναπάμε λοιπόν:)

Όσο η κάθε μάνα δεν φροντίζει για την υγιή κι ασφαλή σύνδεση τού υιού της με το μουνί και όσο ο κάθε πατήρ δεν μεριμνά για την φυσική και επιτυχή ένωση τής κόρης του με τον πούτσο – τότε "All Hell will always break loose" και «δουλειά δε θα 'χει ο διάολος, άλλη απ' το να γαμά τα παιδιά του» ο μαλακοσοφός λαός μας θα ραμφοφιλοσοφήσει, θα μπαμπινιωτοκελαηδήσει, θα γιανναροτραγουδήσει. Το λάθος έχει «σωστά» τοποθετηθεί από την αρχή και το έγκλημα «ορθώς» συνεχίζεται ως το τέλος – γιατί επιπλέον προσφέρει τιμή κι αναγνώριση στις μανούλες που τόσο-επιδεικνύουν το προϊόν τού αιδοίου τους κι αποδίδει δάφνες και δόξα στους πατερούληδες που τόσο-αναδεικνύουν το προϊόν τού πέους τους... κι άσε να κλαδεύονται τα ανθάκια. Οι γονείς – ο κάθε ΤΕΤΟΙΟΣ μπαμπάκας φυσικά και η κάθε ΤΕΤΟΙΑ μανούλα αποκλειστικά – στυγνοί αφιονισμένοι υπάλληλοι τής κοινωνίας είναι και σε διατεταγμένη υπηρεσία μάλιστα βρίσκονται... τί τούς δίνει «ανθυγιεινά και βαρέα» αυτή, ένσημα και δουλειές, επιτυχίες τρανές και σίγουρη διαδοχή στο συμβολαιογραφείο, στ' οδοντιατρείο; Θέτε και παράδειγμα απλό, φωτεινό; Είναι δυνατόν βρε ποτέ να τραγουδήσουν οι υιοί Lennon και Χριστοδουλόπουλου(!) σαν τους πατεράδες τους; Είναι εφικτόν βρε ποτέ να τραγουδήσουν οι κόρες Madonna και Βίσση(!) σαν τις μαμάδες τους – to say the least, and you can cry your eye-balls out εντελώς πλέον.

Και δεν θα γράψω τίποτε άλλο. Γιατί γι' ΑΥΤΟ υπάρχει η Κοινωνία η Οικογένεια, η Δουλειά η Παραγωγή, η φήμη η αναγνώριση, τα φράγκα η ιδιοκτησία. Ώστε να κρύβουνε τις πληγές, που σε απόλυτη και ζυγισμένη αναλογία είναι με τις επιτυχίες. Τί έχει ανύποπτα πει ένας διάσημος μπόντυ-μπίλντερ; "Show me a boring life and I'll show you a true champion." Και τσιχλώνοντάς το αυτό, τούτο θα πω: δείξε μου έναν ευτυχισμένο γονιό – πουστρομανούλα και πουτανομπαμπάκα όπως τούς έχω βαφτίσει – και θα σου δείξω αμέσως ένα δυστυχισμένο παιδί. Δείξε μου μετά ένα ευτυχισμένο παιδί – είτε πουτάνα-αγοράκι, είτε πούστρα-κοριτσάκι – και θα σου δείξω έναν δυστυχισμένο γονιό. Τα δάκρυα τού ενός είναι το γέλιο τής άλλης και εκεινής ο βαθύς πόνος είναι ετούτου ο τεκτονικός οργασμός – η Ζωή τα έχει κανονίσει αυτά since Time immemorial και δεν είμαι ρομπάτος γκουρουδάκος ούτε συγκλητικός πανεπιστημιακός, ώστε τον Γιωσάφατ Βαρουφάκη να κάνω να υποδυθώ, πελάτες και ψηφαλάκια για να μαζέψω σε χαϊβανιών Μέγαρο και βαρυεστημένη Ευρώπη.

Ένα και τελευταίο μόνο θα στάξω, και μάλιστα αναφέροντας κάτι που ο Μίκυ Ρουρκ στο YEAR of the DRAGΟN διακριτικά ψιθύρισε: "I got scar tissue on my soul" απ' τα εγκλήματα που τα μάτια μου είδανε, "I got broken bones in my retina" απ' τις ποινικές αναστολές κι αθωωτικές απαλλαγές που απολαμβάνουνε ΑΥΤΟΙ οι γονείς λέω εγώ, εις βάρος τής Ζωής κραυγάζω εγώ, προκειμένου το «μαγαζί» Οικογένειας-Κοινωνίας ΑΥΤΟΙ να απολαύσουν και να κρατήσουν - εγώ υπογράφω.