«Τρία είναι τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή και τελειώνουν σε 'ίνι'» είπε ο άνθρωπος. «Λαμποργκίνι, κοκαΐνη και μπικίνι» ο μπόξερ ελάλησε κι από τότε εξαφανίστηκε χάθηκε, στης ράτσας το πάνθεο πέρασε, ποιος ξέρει πού να βρίσκεται τώρα.

Oscar – boom boom – Washington, ένας άντρας 25 χρόνων μιγάς, από πατέρα Λατίνο απ' το East L.A. (εξ ου και το Oscar) και μάνα αραπίνα από την Washington (εξ ου το επώνυμο), το "boom-boom" βγήκε απ' το ταχύτατο και φονικό διπλό ντιρέκτ του. Ένας rookie πυγμάχος ήταν που τον γνώρισα στου Mike's Gym στην Βοστώνη, ερχόταν να συμπληρώσει προπόνηση με τα βάρη και να σπάσει πλάκα με τους νάρκισσους που επειδή τρώγανε είκοσι ασπράδια αυγά στην καθισιά τους, περνιόσαντε και για ντεμέκ σιδεράδες. Έμπαινε ο μπόξερ, και η τσιγαρίλα η πίσσα η νικοτίνη και η αποφορά του αλκοόλ τίναζε τις κάσες απ' τα παράθυρα. Γυμναζότανε κρύος και για μισή ώρα μόνο κι όσοι είδαν το σώμα του τότε και δεν γίναν ομοφυλόφιλοι, τους πήρε ο Τζωρτζ Παπαντρέ στο προεδρικό να στελεχώσουν το κόμμα του Βαλλιανάτου.

Άνθρωπο που να κάνει squat έτσι, δεν έχω ξαναδεί. Φόρτωνε την μπάρα μετάλλευμα, έβαζε το φτηνό ρολογάκι του μπροστά και έκανε βαθιά καθίσματα επί δέκα (10) λεπτά, κι αυτό ήταν το ζέσταμα μόνο. Ερχόταν στο γυμναστήριο κάθε φορά και με άλλο μωρό – αυτός δεν ήταν καρδιοκατακτητής μα διακινητής, καθαρόαιμος βιαστής γυναικών κι όμως καμμία ποτέ δεν τον είχε μηνύσει, τρελή ήταν; Κατείχε ο λάβερ και εξασκούσε την ύψιστη τεχνική, την λεπτή διαφορά ανάμεσα στην κατεστημένη ερωτική πράξη και τον επαναστατικό πανοργασμικό βιασμό, όχι το "please darling, take the matrimonial position" που λένε οι ξενέρωτοι White Anglo-Saxon Protestants, μα το «ιέλα πασά μου, δώσ' μ' το πιδί» που λένε οι βλάχες απ' την Λιπινίτσα την ώρα που χύνουν.

---

Επαναλαμβάνω: «Λαμποργκίνι, κοκαΐνη και μπικίνι» κι ανοίγω καρτέλα, μια-μια. Ξεκινώντας από τ' αυτοκίνητο θα καταθέσω εδώ ότι θαύμαζα από μικρός τον Φερούτσιο Λαμποργκίνι: για τον τσαμπουκά του με τον Έντζο Φεράρι και το αθάνατο ντουέτο Miura SV - Countach LP 400 που κατασκεύασε, για την προσωπική ιστορία και για τα έργα του, καθώς και για το ότι όταν τα βαρέθηκε όλα αυτά, ασχολήθηκε με την αμπελουργία.

---

Για την σκόνη κωλύομαι να σας πω. Ένα σχόλιο έκανε ο φίλος Απόστολος Γκλέτσος κάποτε για την φούντα το μαύρο κι ο εισαγγελέας τον κάλεσε για καφέ, έτρεχε στα δικαστήρια ο άνθρωπος να ξηγηθεί, να γλυτώσει. Εδώ αυτός ο ανεκδιήγητος – «τα 'μαθες τα νέα πατέρα» – γιός πρωθυπουργού και γόνος της Μάργκαρετ μια παρόλα πέταξε για καθαρά ψηφοθηρικούς και πολιτικού image λόγους – σιγά μην ξέρει την διαφορά ψησταριάς με τεκέ, το dt τσίκνας-ντουμάνι – κι έπεσε πάνω του αφρενάριστη η τέως νταλίκα του Περισσού να τον κάνει μαντάρα. (Εμ βέβαια Αλέκα κυρά μου, πελατεία σού κόβει ο άνθρωπος. Έτσι κι αρχίσει να κυκλοφορεί ασυννέφιαστο κι ελευθέρως το χόρτο, τι θα ταΐζεις εσύ τα κνιτόπουλα;) Μην κόβεστε λοιπόν, δεν το παίζω Μπάροουζ εγώ για ν' αυγαταίνει η Κολομβία κεφάλαια στα off-shore τραπεζικά της πλυντήρια μέσα.

---

Φτάνουμε λοιπόν στο επίμαχο τρίτο, εκεί όπου το κέντρο και η ακτίς του σύμπαντος, η πύλη, μήτρα και κοίτη – άσε δε η κοιτίς – όλου του κόσμου. Bikini ονομάζονται κάτι νησιά στον Ειρηνικό Ωκεανό όπου πυρηνικές δοκιμές στρατοκρατών βαρεμένων τούς άλλαξαν τον αδόξαστο, κάτι τέτοιο περίπου ανάλογο κι εμείς έχουμε πάθει. Το μπικίνι αδελφοί δεν είναι ένα ρούχο, ένα εσώρουχο, ένα μαγιώ ή το αποτριχωμένο σχήμα του εφηβαίου γυναίκας. Μπικίνι δεν είναι ένα τρίγωνο ύφασμα μπρος, άντε ένας σπάγκος οπίσω. Μπικίνι είναι – πώς να το πω; – η Ομόνοια και το Σύνταγμα που συνδέονται και ενώνονται με Σταδίου και Πανεπιστημίου, έτσι λοιπόν και οι άλλες δύο περιοχές, δυο πλατείες, οι πιο διάσημες του γυναικείου σώματος συνδέονται με δυο κορδόνια οδούς, λεπτές κοφτερές επικίνδυνες, στενές κοσμοβριθείς φωτισμένες. Το πιο συζητημένο κομμάτι υφάσματος μετά το ταγιέρ της Σανέλ είναι το μπικίνι, ο φετιχισμός κανέναν δεν έβλαψε, η βιομηχανία ανένηψε και ημών τώρα τελευταία οι σιελογόνοι αδένες έχουν στεγνώσει.

Επανέρχομαι. Αν μπορούσατε να δείτε τους κοιλιακούς – μόνο – του Όσκαρ, μετοχές της Budweiser απ' το κόμπλεξ θα αγοράζατε. Χοντρές-κουρμπάτες-βαθιές φέτες κρέατος, αλλεπάλληλα σκαφτά κύματα μελαχροινής σάρκας, σαμαράκια και ράμπες αδιάκοπες για να το πούμε και σε σκεητμπορντάδικη γλώσσα. Και να έλεγες ότι ο Όσκαρ ήταν κάνας απισχνασμένος χορευτής – πάει στο διάολο, μα ο άνθρωπος ήταν «τσιμεντωμένος, αμπαλαρισμένος, κομμάτια» που περιγράφουνε και οι σιδεράδες και βαράνε ενέσεις σειρά. Τέτρα-τρι-δικέφαλοι στην θέση τους, επιστήθιοι και τραπεζοειδείς, γάμπες, βραχίονες και ώμοι, πλάτη, γλουτοί και ραπτικοί – πλήρεις κομπλέ, το σύνολο ψεγάδι δεν έγραφε. Ξάπλωνε ΤΟ κορμί στην κρύα παραλία του Ατλαντικού και οι γκόμενες βάζανε δισκόφρενα στα τσόκαρα, αδιάβροχο ρίμελ για το κλάμα στα μάτια.

Πώς είπε ο αδελφός; «Αν δε φορέσω εγώ την κιλότα της γυναίκας μου, πώς θα καταλάβω ότι είναι δικιά μου;» (η γυναίκα εννοείται), έτσι κι ο Όσκαρ. Όταν κάποιος γιάπης τον ρώτησε γιατί γυμνάζεται τόσο πολύ, γιατί τρώει τον χρόνο του για να «χαλάσει» το σώμα του, αυτούς τους κοιλιακούς να σμιλέψει να σκάψει, ξέρετε τι του απάντησε; «Επειδή η γυναίκα μου τα μπικίνι της τα πλένει πάντα στο χέρι – ε, της έρχεται πάντα πιο εύκολο να τα πλένει επάνω μου, αντί μέσα στη σκάφη. Με ξαπλώνει – my sweet honey bunny – ανάσκελα και ανάποδα στην μπανιέρα μας, κάθεται γυμνή πάνω στη μούρη μου και κάνει την μπουγάδα της στην κοιλιά μου, στον τρίφτη αυτό, από διάφραγμα μέχρι τ' αρχίδια. Και τρίψε-τρίψε εκείνη, και γλείψε-γλείψε εγώ, περνάει ευχάριστα κι επιμορφωτικά η ώρα μας – τι να κάνουμε hombre, δε γεννηθήκαμε κι όλοι Bill Gates».

Εγώ δεν έχω να εξηγήσω τίποτα, μια ιστορία απ' το παρελθόν είπα. Σκέψεις και πρόσωπα ανακάτεψα, στιγμές εικόνες και λέξεις, τίποτε άλλο. Γιατί μερικά πράγματα δεν σηκώνουν πολλά, σου μένει στο χέρι ένα κάψιμο, στο μυαλό το μαρτύριο, στην ψυχή δυο σημάδια. Κι αν η Λαμποργκίνι πουλήθηκε, η κόκα τρελαίνει - έχει μείνει το μπικίνι από μόνο του, ύστατο τελευταίο. Γιατί αυτό πάντα τζάμπα κι εκεί ήτανε, όλα τ' άλλα για τα φράγκα και μετέπειτα ήρθανε, you dig what I'm sayin' homeboy?