Τρεις ήταν οι κούκλοι μουσικοί τής γενιάς μου, (κατ' εμέ). Και μάλιστα αμερικανοί όλοι τους: ο Bruce Springsteen (με τον δικό του τρόπο), ο Jackson Browne (που ακόμα είναι κούκλος) και τούτος εδώ ο λιγότερο γνωστός, μα παλαιότερος.

Ο J.D. Souther.

Με την μέγιστη επιτυχία του "Υou're only lonely".

---

(Kαι για να πάρετε ένα δείγμα μυθικών μουσικών που σε τούτο το άσμα παίζουνε, μερικούς παραθέτω: J.D. Souther, David Sanborn, Glenn Frey, Don Felder, Danny Kortchmar, Waddy Wachtel, John Sebastian, Jackson Browne, Jorge Calderón, Don Henley, Rick Marotta...)

Το τραγούδι τούτο μιλά για την απουσία και το ότι δεν είναι δοκιμασία αυτή, (είναι φυλακή). Mιλά για την μοναξιά και το ότι δεν είναι έγκλημα τούτη, (είναι ειρκτή). Μιλά για την απώλεια και το ότι δεν είναι ντροπή τούτη, (είναι εκτέλεση). Μιλά για την ερημιά και ότι δεν είναι θάνατος αυτή, (είναι μηδενισμός).

Μια απλή μπαλλάντα τού 1979 που πρωτοάκουσα – όπως κι ετούτον – στην Βοστώνη τότε, απ' τον τοπικό ραδιοσταθμό WCOZ, δια στόματος μυθικής Liza Karlan. Και μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα δίπλα στον ποταμό Charles – με την υγρασία να μη λέει να στεγνώσει απ' τα κυλοττάκια των συμφοιτητριών μου – ΑΥΤΗ η φωνή, ΑΥΤΑ τα λόγια, ΑΥΤΟΣ ο τραγουδιστής χαράχτηκαν δια παντός στην ψυχή μου.

Λέει απλά ψιθυριστά τραγουδιστά, αβίαστα μαλακά τρυφερά τον πιο πικρό κι ακριβό και φονικό πόνο τού ανθρώπινου γένους. Fail me not compadres μου, δεν μιλώ για εμένα σήμερα: I'm so waaay passed that πλέον, που η μοναξιά όχι μόνο μού έχει την καρδιά υφαρπάξει, όχι μόνο τα νεφρά μου ρημάξει, μα έχει φτάσει από ταπείνωση αυτή-τούτη τα σεπτά πόδια μου με τα δάκρυά της να πλένει.

Σε ένα μόνο εγώ σταματώ: στην ντροπή που το πικρό τούτο συναίσθημα σού αφήνει, στην στυγνή ενοχή και την στυφή γεύση ότι υφίστασαι κάτι κακό, κάτι απάνθρωπο, κάτι μοιραίο όσο και αναπότρεπτο. Ότι είσαι μικρός ελάχιστος ανύπαρκτος, ότι είσαι αδύναμος αδύνατος και αδυνατών, ότι είσαι μόνος μοναχικός και μοναξιασμένος.

Πέρα από αλήθεια, είναι και μεγάλο λάθος αυτό. Η μονάδα είναι τα πάντα, αλλά τα πάντα δεν είναι... οι πάντες! Η διαφορά ανάμεσα στον έναν και τους πολλούς δεν είναι αριθμητική ή ποσοτική, ποιοτική ή ειδολογική – είναι απλά και γυμνά συναισθηματική: ο ένας έχει τον εαυτό του και μόνο (για πάντοτε), ενώ οι πολλοί έχουν τούς άλλους, (και μόνο για όσο υπάρχουνε). Και αυτοί, και οι άλλοι...