Το τραγούδι τούτο, ο λαϊκοπόπ ύμνος αυτός, μετρά ακριβώς πενήντα (50) χρόνια. Και ο πανέμορφος Κύριος που το επιτελεί – δεν το εκτελεί – με άνεση και τέχνη πολύπειρη, με μιαν ανάσα και παιχνιδιάρικο τσάκισμα των χειλιών, με ένα άνετο και γλυκύτατο χαμόγελο μαζύ με έναν αέρα παραλιακής Ποσειδώνος, (τότε που η Cayenne ήταν μπαχάρι, την Cadillac την έφερνε ο Πεσμαζόγλου και οι κύριοι φορούσαν απαραιτήτως μανικεττόκουμπα στην έξοδό τους την επίσημη-βραδυνή).

---

Ο Φίλιππος Νικολάου είναι ένας αστέρας αρρενωπότητας, εφάμιλλος μόνο τού Αλαίν Ντελόν, (ο δικός μας είναι πιο ωραίος και πιο ζεστός). Ο Φίλιππος Νικολάου είναι ένας ξεχωριστός καλλιτέχνης που αποχώρησε όταν έπρεπε, έμεινε άχρονος όπως τού έπρεπε και δεύτερος/άλλος/όμοιος σαν αυτόν, δεν υπάρχει/δεν θα υπάρξει/δεν γίνεται.

Χαρείτε εσείς ψυχάρα εικοσάρη, άσπρα μαλλιά τριαντάρη, οδοντοσειρά σαραντάρη, έλεγχο εκφραστικό πενηντάρη και εξηντάρη σώμα ακίνητο, θεσμικό, ελκυστικό. (Α ρε ηλικιάρα μου, αφού με αγώνα και αίμα καλά κρατήθηκες, πόσο όμορφα νιώθεις που ζεις, που δεν σε ξέρει κανείς, που δεν τολμά καμμιά να σ' αγγίξει!)

Επίτηδες διάλεξα ΑΥΤΟ το φιλμάκι: για να φανεί σήμερα, πόσο συντριπτικό ισοπεδωτικό κι ανελέητο είναι το «παρελθόν»... με το σήμερα! Όταν ο «χθεσινός» άνδρας – και τί άνδρας! – δεν έχει και δεν πρόκειται τίποτα να αποδείξει.

Γιατί απόδειξη ζητάνε αυτοί που δεν έχουν... ούτε μετρητά ούτε πίστωση, ούτε κάβα ούτε μαύρα!

Διότι απόδειξη ζητάνε – έ, έ, έρχεται – αυτές που δεν μπορούν... ούτε γοητεία ούτε μαγεία, ούτε έρωτα άσε δε αγάπη καν.