(Don't we all wanna be one?)

Η ζωή, όταν είναι ωραία κι εκτυφλωτική, περνά γρήγορα, ακαριαία σχεδόν. Η ζωή, όταν είναι μαύρη κι άραχλη, περνά αργά, βασανιστικά απολύτως. Πρόσεχε λοιπόν: εσύ, στο ΜΕΤΑΞΥ τούτων, ΑΛΗΘΙΝΑ ζεις.

Όταν ο Μεγάλος Paul Rodgers έγραφε το μνημειώδες και έμφορτο μηνυμάτων τούτο τραγούδι του, στο μακρυνά-χτεσινό 1975, δεν έλεγε τίποτα άλλο από ό,τι άπαντες ξέρουμε και ουδείς να θυμάται γουστάρει.

Ο schoolboy Johnny τρωγότανε διάσημος να γίνει, πριν τον Μάϊκλ Τζάκσον, τον Τζώρτζ Μάϊκλ και το τζατζίκι το ίδιο! Βούτηξε μια κιθαρούλα, πλακώθηκε στα μεσάτα κουνήματα, τον πήρανε άμεσα πρέφα τα γατόνια οι παραγωγοί και τον κάνανε διάσημο μ' ένα-δυό τσιχλοπόπ τραγουδάκια. Και καβάλλησε το «καλάμι» και το μικρόφωνο το μειράκιο, το box-office και το Hollywood παρομοίως – σαν να λέμε σήμερα «ανατίναξε το Facebook και το Instagram γκρέμισε». (Εκτός από στέρφες μήτρες και πρωκτούς αδερφίστικους που για το πέος του διαγκωνίζονταν, είναι και το δολλάριο που πρέπει να κάνει τον κύκλο του, τον κοσμάκη του να στηρίξει.)

---

Και δεν κατάλαβε ο μωρός Γιαννάκης ότι πλέον, μόνο ο εαυτός του ο δύστυχος εντελώς-τελείως ΔΕΝ ήτανε πια. Έβλεπε τα φώτα το χειροκρότημα, τα χρήματα τα εξώφυλλα, τα ταξίδια τ' ανοίγματα μα το παροιμιώδες «χαλί» που αργά τραβιότανε από κάτω του ΠΟΤΕ δεν το είδε. (Γιατί φυσικά δεν το ήθελε. Κι άμα δεν θέλεις σκονοπρεζωμένος εσύ, γιατί να θελήσουν στοχοπροσηλωμένοι οι άλλοι;)

Κι όταν μια μερούλα-των-ημερών δεν ξύπνησε τούτος, όλοι οι οπαδοί και λάτρεις και μέτοχοι «πέσαν από τα σύννεφα», «δεν είχε δώσει δικαίωμα στη γειτονιά» τού Διαδίκτυου είπανε και τού γυρίσαν την πλάτη αυτόματα, στον «έτοιμο-από-καιρό» καινούργιο αστέρα να προσκυνήσουνε σπεύσανε, στο στόμα να τού τον πάρουν κι εκείνου μη χάσουν!

Κι αααν δεν το γλέντησα το φαινόμενο τούτο εγώ, με τ' αντράκια και τις μουνίτσες τής ξεφωνιάρας γενιάς μου! (Πόσω μάλλον τής γειτονιάς μου!!) Τρανοί δημοσιογράφοι τής γυμνασιακής καρπαζιάς ή τρομεροί σημερινοί ιατροί, οι χτεσινοί δονητές ευνουχιστικής μάνας. Εγωκουβαλήτρες νομίζουσες που στο Δημόσιο χώθηκαν, ξεχειλώσαν καρέκλα διευθυντική και κλαίνε κάθε Κυριακή βράδυ μόνες τους άδειες ή αποτυχημένες επαγγελματίες-μανούλες που δεν θέλουνε να παραδεχτούν πόσο Καιάδα κάνανε το σαλόνι τους, για ν' αποφύγουν το προσωπικό Σούλι τους. (Δεν σουργελεύω, λατρεύω. Δεν επιχαίρω, πονώ.)

"Ιf you listen to the wind / You can still hear him play" το ροκ ασμάτιο επιμένει διαχρονικά και μπροστά στα λιλιά, την αναγνώριση και τα φράγκα, τις έδρες στο Πανεπιστήμιο και τα έδρανα τής Βουλής, τις μετοχές στο βουλιαγμένο χρηματιστήριο και τους λεκέδες απ' την εμμηνόπαυση στο επίσης βουλιαγμένο κρεββάτι – ουδείς ασχολήθηκε, ουδεμιά είδε. (Άμα επένδυσες μια ζωή για να λάμπεις μόνο Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο, ξεθεωνόμενη άπαντες να υπηρετείς - δεν λέγεσαι δούλα απλώς, μα έχεις γίνει η τέλεια τού «συστήματος» τσούλα στην καλύτερη, η λυσσασμένη τού «μαγαζιού» σκύλα στην χειρότερη.)

Ένας επίγειος κι αργοκίνητος μετεωρίτης 70 χρονών είμαστε: είτε λάμπουμε επειδή μάς αναγνωρίσανε και μας αμείβουνε τάχαμου, είτε σβησμένοι χανόμαστε κι άγνωστοι, επειδή ούτε ο περιπτεράς μας θέλει να μας γνωρίζει. Ε, και; Όσο σε φωτίζουν οι άλλοι – για πάρτη τους αποκλειστικά – τόσο πιο βαθιά θα εκπέσεις στην σκοτεινιά. Κι όσο μέσα στο «σκότος» διάγεις εσύ, άγνωστος κι αφανής, σιωπηλός κι εκτενής, απολωλός [sic] κι απηνής, τόσο πιο μέσα στο ατομικά-αληθινό φως είσαι, κολυμπάς και τ' απολαμβάνεις.

Γιατί ο κόσμος σ' αγαπάει, ΜΟΝΟ όσο λάμπεις για να φωτίζεις αυτόν. Ενώ εσύ φωτίζεσαι αληθινά κι ας μην λάμπεις, όσο ΜΟΝΟ για τον εαυτό σου ανασαίνεις κι υφίστασαι – προσοχή, όχι υπάρχεις! Διότι rain or shine, success or oblivion, life or death – ένα, το ίδιο και το αυτό είναι.