Καλές οι πλαστικές για την κυρία σύζυγο και τα μπότοξ, μα ο Βρούτος μας μίκρυνε, στέγνωσε, αδυνάτισε, τριγωνοκέφαλος έγινε.

Εύχομαι πολλά έτη και μουσική πλούσια, μα η ψυχική υγεία catches up TO you and IN you, γρηγορότερα κι από σφαίρα. To πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, μα άμα γίνεις καρικατούρα τού το-πάλαι-ποτέ δυναμίτη εαυτού σου – καλύτερα κάτσε σπίτι σου, επίστρεψε τα συμβόλαια και μπες μέσα σου επιτέλους.

Ναι, έδωσες και έδωσες ΠΟΛΥ και σε ΠΑΜΠΟΛΛΟΥΣ ανθρώπους. Ναι, έγινες και έγινες ΠΟΛΛΑ και σε ΠΑΜΠΟΛΛΟΥΣ τομείς. Μα, μα, μα η ηλικία και η ψυχή παίρνουν διαζύγιο αργά σιωπηλά, οριστικά τιμωρητικά, βίαια και αιφνίδια. Και ΤΟΤΕ δεν υπάρχει ΚΑΝΕΙΣ γύρω σου, να σε κοιτάξει στα μάτια ζεστά και γλυκά, να σού πιάσει το σακατεμένο απ' την τενοντίτιδα χέρι σου και να σού ψιθυρίσει... «σταμάτα». «Σταμάτησε». «ΣΤΟΠ» επιτέλους.

---

Επειδή είσαι ΑΚΟΜΑ ζωντανός ΚΑΙ δημιουργικός, εμμονικός και εργατικός, με ιδέες που δεν τελειώνουν (αυτή είναι η δουλειά τους αυτών) και συνεχή σχέδια που εκκινούν (αυτή είναι η δουλεία σου σένα) κινδυνεύεις να μην δεις ούτε τον «τοίχο» ούτε το «αδιέξοδο», ούτε το τέλος ούτε καν την αρχή του. Και δεν υπάρχει ΠΟΤΕ κανείς δίπλα σου, να σε κοιτάξει στα μάτια άγρια και σκληρά, να σού δώσει «μία» στο χέρι που να γραντζουνάει χορδές δεν σταματά και να σε σωριάσει επιτακτικά και αδιαπραγμάτευτα κάτω-χαμαί-κατά γης, μήπως και συνειδητοποιηθείς συ και συνειδητοποιήσεις ότι απλώς με άλλον τρόπο αυτοκτονείς.

Όπως και να 'χει, ό,τι και να 'ναι, το Αφεντικό μας να είναι καλά και εμείς «οι μουσικοί του υπάλληλοι» να ξέρει ότι ΠΑΝΤΑ στην δούλεψή του θα είμαστε, ΠΑΝΤΑ τις εντολές του τυφλά θα εκτελούμε, ΠΑΝΤΑ θα τον αγαπάμε όπως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τον αγάπησε.

Γιατί είμαστε ΣΩΣΤΑ μακριά του.