(Shoop, shoot ή σουτ;)

Στα Nineties ήμουν σαραντάρης και γυμναζόμουνα κάθε μέρα, χόρευα μέρα-παρά μέρα, έπινα μιά-στις τρεις και άλλαζα «λάδια-μπουζί, πλατίνες-βαλβολίνες» σε γυνή άπαξ και δις και τρις εβδομαδιαίως. (My point is in dancing guys, not in fucking!)

Για προσφάϊ κι ορεκτικό λοιπόν εντρυφήστε εσείς στο clip τούτο, βλεφαριάστε τις κουκλάρες μαυρούλες που καύλα στάζουν με το container και μετά – ελεύθερα – πηγαίνετε να τον παίξετε μπροστά στην κοιμισμένη συμβία. Για επιδόρπιο και χωνευτικό κουτσομπολέψτε λοιπόν εσείς το clip τούτο, θαυμάστε τις κουκλάρες μαυρούλες που οιστρογόνα ψεκάζουνε με το bulk-carrier και μετά – ελεύθερα – πηγαίνετε να το θάψετε μπροστά στην οθόνη, στην σιδερώστρα, στο κινητό σας.

Ο λόγος που γράφω ετούτα είναι ένας, είναι απλός και είναι αυτός: όποιος χορεύει, γαμάει κι όποιος δεν χορεύει – πολλώ μάλλον ΕΤΣΙ – έχει να τον τινάξει από τότε που η Εύα ήταν ένα ακόμη πλευρό στου Αδαμάκου την σπάλα.

Ρε παιδιά, να δω μια-επαναλαμβάνω-μια Ελληνίδα να χορεύει ΕΤΣΙ να μιλά ΕΤΣΙ, να τραγουδά ΕΤΣΙ να περπατά ΕΤΣΙ, να χαμογελά ΕΤΣΙ και να γαμεί ΕΤΣΙ κι αμέσως θα πάω να γραφτώ στον LGBTQ+ κλάδο/κατάστημα/ΜΚΟ! Μόνο όποια χαίρεται ακομπλεξάριστα-νεανικά-παραναλωματικά να δείχνει το κορμάκι της και να το τραγουδά ΕΤΣΙ, κάνει κρεββάτι θεσπέσιο πρώτα-για-πάρτη της και μετά ευλογεί τον τυχερό της αντρούλη με «φυστίκι» ουράνιο, (και ουχί βαρουφάκειο, καθώς όρχις Αιγίνης και φύστιξ Αιγίνης – ένα, ίδιο και το αυτό είναι)!

Αφήστε τί λένε τί δείχνουν, τί υποδύονται και τί «σπρώχνουνε» τα κατωτέρω κουκλιά. Ξεχάστε ότι την δουλειά στημένων εταιριών δισκογραφικών απλώς προωθούν και ακολούθως θα πεταχτούνε κι αυτά, μέχρι το επόμενο ξέκωλο νά 'ρθει! (Δεν μιλώ εγώ για αυτό!) Εγώ μιλώ για σοκολατένιες γυναίκες που όταν το πέος παραλαμβάνουνε, έχουνε ήδη αρχίσει να το υμνούν και το αινούν απ' την ώρα που θα κλείσουνε το τηλέφωνο, για το κανονισμένο το κρεβατοραντεβού τους. Εγώ αναφέρομαι σε μωρά-γυναικάρες που τον ΘΕΛΟΥΝ τον άντρα, τον ΔΙΨΑΝΕ τον άντρα αυτόν-καθ' αυτόν – "Αre you crazy?/I wanna have your baby!" – και ξέρουν να τον αδειάσουν να τον ξεδιψάσουνε, ενώ «και κώλο δίνουνε» προκειμένου εκείνος-μεν να φύγει διονυσιασμένος και αδειανός, εκείνες-δε να μείνουν σεληνιασμένες κι ευτυχισμένες. (Γιατί άμα η Μήτρα δεν χαρεί ΠΡΩΤΗ και ΜΟΝΗ ΑΥΤΗ – η Γη δεν κουνιέται, η Ρέα δεν λέει να συγκινηθεί, Άρτεμις και Παλλάδα άρωμα δεν αλλάζουνε, Μαινάδες και μανάδες τα πνίγουνε τα παιδιά τους, μαζί με την αρχόντισσα Μήδεια στον βωμό παραχρήμα.)

Αντιθέτως: Τα εξήντα χρόνια που παρατηρώ τα ελληνικά αιδοία γύρω μου, όταν εντοπίσω καμμιά καλά... ανασκαμμένη – κλείνω τα μάτια, κλίνω το γόνυ και μέσα μου ευχολογώ, την ευλογώ την ευγνωμονώ, την προσκυνάω. Όμως: όπως η ελληνίδα ΔΕΝ χορεύει – και μη μου πείτε χορό το ξεκωλέ-τσιφτετελέ στα τραπέζια επάνω τού Κιάμου, ούτε το βαρυεστημένο το μπότζι απ' τα μπαφονταλγκαδάκια Ματούλας-Χαρούλη – ΕΤΣΙ η ελληνίδα ΔΕΝ γαμιέται.

Αναφέρθηκα μάλιστα ειδικά στα Nineties, όχι μόνο γιατί τότε δεν υπήρχε Facebook και Instagram, κινητό και διαδίκτυο, "My shit rocks" και "Νext fola model", αλλά μέσα στην τρελλή και σαλταρισμένη ευωχία εκείνη – ΟΛΑ παίζανε ΟΛΑ γίνονταν, ΟΛΑ δίνονταν και ΟΛΑ χορεύανε γύρω.

---

Ξανακοιτάξτε εσείς αφρισμένοι τ' «αλατοπιπερωμένα» κουκλάκια ετούτα να το κάνουνε επί κάθε ένα δευτερόλεπτο αυτού τού μνημειώδους clip και οριστικά θα χωνέψετε γιατί: 1/ ουδείς γαμεί σήμερα εδώ στην παράγκα τού Αλεξοκούλη και σία... και 2/ εμείς που τότε αθώα μπροστάρικα, απονενοημένα και λαλημένα, απροκάλυπτα ιδρωμένα, τολμηρά παθιασμένα το κάναμε, δεν το κάνουμε τώρα. Δεν ήταν-δεν είναι-δεν θα 'ναι ποτέ θέμα νειάτων ή φράγκων, ατομικής τρέλλας ή κοινωνικής τάξης, πουστομόδας ή πολίτικαλλυ-κορέκτ όρντινου. Είναι θέμα ανατιναγμένης άμεσης καύλας κι αποφλειωμένου τυφλού οργασμού – τέλος.

Κοιτώ τις σημερινές κουκλίτσες κι εκτός απ' το ότι κόβονται να ευχαριστήσουνε τον Μπαμπά (διαβάζοντας), ράβονται να ικανοποιήσουνε την Μαμά (σπουδάζοντας), έχουνε να το κάνουνε από τότε που ο Αδάμ κατάλαβε τί μπορεί να κάνει και να περάσει τσίλικα μ' εκείνο το κομμάτι σπαλομπριτζόλα που πετάχτηκε απ' τα πλευρά του με βυζιά και κωλάρες! (Εμ βέβαια: με 6 χρόνια Δημοτικό+6 χρόνια Γυμνάσιο+6 χρόνια Πανεπιστήμιο – πότε και πώς, πού κι από ποιόν να μάθει η ελληνιδούλα το σεξ και τον έρωτα και την αγάπη... με αυτήν την σειρά); Μοιραίο είναι λοιπόν οι εκτρώσεις να 'χουν χτίσει όλη την Εκάλη και Πολιτεία, η παχυσαρκία και τα ορμονικά να 'χουν χτίσει Βουλιαγμένη και Βάρκιζα, τα ψυχολογικά-ψυχιατρικά να 'χουνε αγοράσει όλον τον Λυκαβηττό και το Κολωνάκι.

Το 'χω πει και το 'χω γράψει τόσες πολλές φορές, που με πήρε τηλέφωνο ο Μωϋσής και παράπονα μού 'κανε: «Ρε Ντανάρα, δε σε χωράνε άλλο οι πλάκες μου, κόφ' το»! Το αιδοίο τζάμπα εντελώς δόθηκε φίλοι και κύριοι στην ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ-ΤΥΠΟΥ ελληνίδα γυνή, για ΕΝΑΝ σκοπό και για πάρτη της ΜΟΝΟ: για κακώς-εννοούμενη επένδυση και αυτοκαταδικασμένο "gold-digging", για αύξηση τής φουσκωμένης υπεραξίας της και νομιμοποίηση τής ημιϋπαίθριας αξίας της – όχι μέσω κατανάλωσης και τριβής, ξοδέματος και καψίματος, αναψυχής και απόλαυσης μα λόγω μιζεροϋπολογιστικής συντήρησης και μικροαστικής διατήρησης, μανουριάρικου channeling και υστερικού dealing – να συνεχίσω;

Όχι. Εσείς βεβαίως καταλάβατε τί θέλω να πω και με βιασύνη κι απόγνωση στον τάκο με τον χαλβά πέσατε, ως άλλοι Scarface-Pacinos. Εγώ απ' την άλλη, κάτι τελευταία «χρέη» προς αυτόν τον κιαρατά τον Μωϋσή εξοφλώ και μετά θα εξέλθω. (The scrolls are already written, the tables have already been turned and the rings will be very-soon rung.)

Καλήν εβδομάδα φίλοι μου, κι άμα δείτε καμμιά δεκαεξάχρονη σοκολατένια Λολίτα με το γλυφιτζούρι στο στόμα, τα σοσονάκια πεσμένα, την γλωσσίτσα «εξόδου» στην ακρούλα χειλιών και την φουστίτσα αυθάδικα σηκωμένη, «αρπάχτε την απ' το σβέρκο» και «στα τέσσερα» στήστε την – έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει τίποτε άλλο στην καραντίνα να κάνετε, τα θαλασσινά να χωνέψετε, το αετό να ξεχάσετε και την καταραμένη μοτοβόλτα που αργεί για να έλθει.