Όπου εδώ, στο τραγούδι αυτό, ο Μέγιστος Steve Winwood σβήνει και Carlito Santana και Gregg Rolie - no small thing this, για τέτοιους Τιτάνες...

Aν δεν με απατάει η μνήμη μου - που δεν με απατά η ταπεινωμένη και πειθαρχημένη καριόλα - ΟΥΔΕΙΣ υπήρξε ΚΑΙ συνθέτης ΚΑΙ τραγουδιστής, ΚΑΙ πιανίστας ΚΑΙ κιθαρίστας - επιπλέον, τέτοιας ποιότητας ΚΑΙ ποσότητας, βάθους ΚΑΙ ύψους.

Κι άσε τα γκρέκα ρωμιόπουλα ακόόόμα να τραγουδούν "κιθαρίστας ή ντράμερ" τριτοκοσμικών και περιθωριακών, μεροκαματιάρηδων κι αρπαχτιάρηδων κανταδόρων, που πατώντας σε ένα όλο-κι-όλο δωδεκαμετράκι στέρφο φτενό κι αυνανιστικά επαναληπτικό, γέμισαν το "ελληνικό ροκ" μ' αηδίες.

Γιατί;

Διότι στην Ινγκλατέρρα, ΟΛΟΙ παίξαν αδελφωμένα συναδελφικά με ΟΛΟΥΣ και μιλώ για Winwood με Clapton π.χ. (από διάσημους) ή Miller Anderson με Kim Simmonds π.χ. (από "άσημους"). Καθώς δεν ισχύει εκεί το εμφυλιοσυνοικιακό, πουστοφιλικό, επαγγελματοφονικό, πιασοκώλικο-κυριλάνετο "ο θάνατός σου, η ζωή μου" ακριβώς! (Προσέξτε την επιφανή τούτη γραικιά ρήση: πρώώώτα ο "θάνατός σου" και μετάάά η ζωούλα μου...)

---

Γι' ΑΥΤΟ το... "Rule Britannia" είναι εγγλέζικο άσμα, τού 1740 παρακαλώ! Γιατί - πέρα απ' τούς φυσικούς κι απαραίτητους στην Φύση και Τάξη ανταγωνισμούς - ο διπλανός είναι αποδεκτός και διδάσκαλος μέγας εκεί, "εν όπλοις ή εν τέχνη" συνάδελφος και όχι εχθρός επίβουλος και κακός, "να σ' αρπάξει τη μπουκιά απ' το στόμα". ("Μικρό πουστοχώρι η Ελλάς" βλέπετε κι η τάβλα με το φαγάκι μίζερη και πικρή, ο μπεζαχτάς σφιχτά κρατημένος στο χέρι τσιφούτας γριάς και για να ζήσεις πρέπει τού αγά και μπαμπά το πουλί να φιλήσεις...)

Έτσι λοιπόν, ΚΑΙ γι' ΑΥΤΟ, όόόλος ο υπόλοιπος κόσμος κάάάτι ΤΕΡΑΣΤΙΟ έκανε σε ΚΑΘΕ/ΟΠΟΙΟ τομέα, ενώ στην Ψωροκώσταινα - που ψωλοβρόνταινα θέλει να μάς το παίζει - ο Βασίλης είναι ο γκρηκ Σπρινγκστήν, η Ματούλα Ζαμάνη είναι η Μπαέζ τής φούντας και των Κουφονησιών, η κόρη Ζουγανέλη είναι η έντεχνη Κάλλας τουλάχιστον και η Νατάσσα Μποφίλιου στον ελεύθερο χρόνο της λύνει-λιπαίνει το καλασνικώφ, με το οποίο ΘΑ ανεβεί στο βουνό, ΘΑ παιανίσει Κραουνάκη, ΘΑ ρίξει τον καπιταλισμό. (Ι'll double-hit: η Μποφίλιου είναι μια Κιτσοπούλου αποδεκτή, τούτης τής μικροαστικής-καθωσπρέπει, διπολικής-χυματζίδικης όχθης και σταματάω αμέσως.)

Χαίρομαι λοιπόν που ΕΤΣΙ και με ΤΟΥΤΟΥΣ μεγάλωσα. Ο Χρόνος δεν γυρνά πίσω, ο Χρόνος τρέχει μπροστά, "Άπαντα είναι γεμάτα γαλήνη" που γαύγισε ο Μέγας ο Κυνικός. Κι ευτυχώς που στο βάθος ακούγεται η αγγλάρα αυτή, με την φωνάρα και την κιθάρα, το πιάνο και τα κρουστά, τα πνευστά και την ευηχία.