(08.12.20)

Ήμουν στην Βοστώνη εκείνο το βράδυ, στο σπίτι μου στην Mass. avenue. Μπήκε βουρκωμένος στο δωμάτιο ο συγκάτοικός μου ο Ron, το κακό νέο μού έσκασε κι έπεσα εγώ κάτω από την καρέκλα. Ο ρ/σ WCOZ τής καυλιάρας Liza Karlan έπαιζε σερί το "DOUBLE FANTASY" κι εμείς απονενοημένοι βγήκαμε στον δρόμο αμέσως, αιφνίδια συντετριμμένοι και ορφανοί, για να πάμε στην Harvard square έτσι, «άνευ λόγου».

Ο Τζων Λέννον δεν έγινε «μεγάλος» αφότου πέθανε, γιατί ήτανε ήδη νεκρός τούτος. Ο ευτυχώς-ακόμα-φυλακισμένος μαδαφάκας που τον «έφαγε», τονε κέρασε πέντε σφαίρες απ' το 38άρι του, μα τον έστειλε cif & fob στον παράδεισο κι επιτέλους-για-μας, δυστυχώς-για-εκείνον... μακριά απ' την Γιόκο. ΕΔΩ βρίσκεται ΤΟ κλειδί: οι BEATLES «τελειώσαν» τού Τζων, μόλις την ona του βρήκε (you check the Japanese word). Ενώ ο Πωλ ήθελε να το συνεχίσουν το «μαγαζί», ο Τζώρτζ ήταν πάντα «αλλού» κι ο Ρίνγκο είπε το γνωστό του «γουαρέβα»!

Μόνο το μυαλό τού ελληνάκου, του ισόβιου και αιώνιου δημόσιου υπάλληλου, δεν διανοείται να ξεκαβαλλήσει απ' την φήμη και τα λεφτά, την επιτυχία και τα αιδοία, την δημιουργία και την αναγνώριση. Ο Τζων – κατ' εμέ – τραγουδώντας σαχλοχιτάκια τύπου "She loves you / Yeah yeah", απλώς μια δανεική μουσικούλα έπαιζε, μία δουλίτσα καλή έκανε... μέχρι να βρει τον Έρωτα τής ζωής του, έστω και στην μορφή κείνης τής φραγκάτης και δύσμορφης, παμπόνηρης και αχώνευτης, εκμεταλλευτικής και δοτικής κοντοστούπας «εικαστικού» απολύτως. (Εδώ ο Σωκράτης είχε την Ξανθίππη του, δεν θα κούμπωνε ο λιβερπουλιάνος με το «παιδί τού ωκεανού», βλ. yōko;)

Άλλο ο καλλιτέχνης και άλλη η μούσα του. Άλλος ο άνθρωπος και άάλλη η κλήση του. Και άλλη η ψυχή, άάάλλη η ανάγκη της. Έχω την εντύπωση ότι ο σχωρεμένος ξενέρωσε, πήρε πενταετή "leave of absence" και αν δεν τον τεζάριζε ο διπολικός μπιστολέρο, Μάρλον Μπράντο θα είχε γίνει κι αυτός! Μόνο που αντί για το πολυνήσιο νησί Τetiaroa θα 'χε αράξει στα νεοϋορκέζικα Dakota Apartments να μεγαλώνει τον γιόκα του Σων, να βγάζει τα κουλουράκια τής «γιόκας» του [sic] απ' τον φούρνο και αραιά-και-πού, να γράφει και κάνα δίσκο. Δεν μου ταιριάζει το παλτό τού Επιμηθέα, μα ευτυχώς που αριβάρησε η γιαπωνέζα γαϊδούρα, και «διάλυσε» τούς Beatles, και «σκότωσε» τον Lennon.

---

Ο νεκρός ΠΟΤΕ δεν «δεδικαίωται», (βλ. την αληθή έννοια τού ρήματος τούτου). Shit happens, you know – και στο Αμέρικα, το ότι έγινες από Σαββόπουλος Πάριος δεν σημαίνει ότι κι αν σού κάτσει η Άσπα η Αλιμπέρτη, θα γλυτώσεις απ' τον μπούστη τον Χάροντα, έστω με την μορφή Τσάπμαν. Το ότι χτυπιόσαντε οι ταμπονιασμένες αμερικανιδούλες στο Shea stadium τον Αύγουστο τού 1965 ή κοβόσαντε οι πιωμένοι αλαμαννοί στο Αμβούργο τον Δεκέμβρη τού 1960, δεν νομίζω ότι «παλαμοκροτούσανε» ακριβώς τα καρδιοπατζούρια τού Τζων, άσε δε τα ψυχοπαράθυρα Λέννον. Το γκρουπάκι αυτό για αυτόν – και ΤΟ απολύτως ΜΟΝΑΔΙΚΟ τούτο «συγκρότημα» για εμάς – ήτανε ένας... πασσατέμπος για την σκληρά δοκιμασμένη Γιαννάρα, ένα παιδί που στα πέντε χρονάκια του το βάλανε τα μουνόσκυλα – Μercy mercy, Danny have mercy please – οι «γονείς» του/«φονείς» του ν' αποφασίσει, ΑΥΤΟ, με ποιόν θα πάει και ποιάν θα αφήσει...

Από μια πιστολιά όλοι θα πάμε, κι εμείς κάποτε τελικά – δεν πειράζει. Αλλουνού η «πιστολιά» θα κρατήσει μια ζωή μαλακισμένη ολόκληρη, αλλουνού το «βλήμα» θα τού σκίσει την αορτή άμα τη γενέσει κι αλλουνού η «βολίς» θα επί-τεθεί σ' ετούτον σωματικά, αναλγητικά, αναστασιακά. Ο Τζων – sayz I – πέθανε την καλύτερή του στιγμή, στην ωραιότερή του την εποχή, γυρνώντας απ' την δουλίτσα του, στο σπιτάκι του, με το γυναικάκι του. (Έτσι δεν πεθαίνουνε όλοι μωρέ;) Κι η καριόλα η πλέμπα έπεσε και-καλά τού θανατά ξαφνικά, αφού πρώτα τον είχε ξεσκίσει που τής έκοψε τη μουσικούλα της/το χαβαδάκι της/τη γκαβλάτζα της και τυλίχτηκε πάνω στην γιαπωνέζα του ο αγγλοσάξων! (Σε όποιον επάνω έχει θεραπαινίς-ιαπωνίς τυλιχτεί – δεν πεθαίνει αυτός ρε, δεν παραδίδει το δέρμα και το σαρκίο του άμα το έχει ευλογήσει και χαϊδέψει αυτό, κόρη τού Ανατέλλοντος Ηλίου, θηλυκό τής θεάς Αματεράσου – βλ. Α-μάτερ-εσού, δηλαδή της δικής σου τής μήτρας... αμόρφωτε δύστυχε!)

Γι' αυτό διάλεξα την ανωτέρω φωτογραφία τού συνωνόματου Τζώννη μου. Αυτήν-ακριβώς που αυτός είναι τυλιγμένος και γαντζωμένος πάνω στην στενή μήτρα που τού 'λειψε, στην ανάσκελη μοίρα που τού δόθηκε, στην σκοτεινή μνήμη που τον ρούφηξε τον διέλυσε και τον απαθανάτισε μια-για-πάντα. Και το λιγότερο που θα μείνει απ' αυτόν είναι η μουσικούλα του, το περισσότερο όμως που θα μείνει γι' αυτόν είναι η δική τους Αγάπη, κλειστή έως άγνωστη, ακατανόητη έως αιώνια.

Γιατί «ους Αγάπη συνέζευξεν, Θεός μη χωριζέτω» – πόσω μάλλον οι χαζοί κι ευτελείς άνθρωποι, πόσο μάλλον μια δουλική και φτηνή σφαίρα.