(2 IOYN 19)

(1/ Το καταλληλότερο soundtrack για τις πεοπτωτικές κι αιδοιοξειδωτικές εκλογές τούτες, 2/ Το πρώτο κείμενο – από τρία – για γκρουπάρες νεανικές ψυχωμένες των 90ies και 3/ Όταν τα ΣΩΣΤΑ νειάτα ροκάρουνε ΔΥΝΑΤΑ και η δισκογραφική κιμαδιέρα δεν ξερνά Παντελίδηδες Μαραντίνηδες, Μόνικες και Ραλλίες.)

Όλα τα 90ties δεν άκουγα τίποτε άλλο, από ό,τι άκουγα και την 70ies δεκαετία που τ' αυτάκια μου άνοιξα: Led Zeppelin και Jimi Hendrix, Keef Hartley band και Εric Clapton, επιλεκτικούς Stones και όλον τον B.B. King – to name just these special few. Όταν όμως τα ηχεία μου εξεφώνησαν τα τρία groups τούτα, αναθεώρησα και μουσική άποψη και ζωής αίσθηση, και χορευτικές προτιμήσεις και απολαύσεις αισθησιακές.

Η γκαραζιά των ΟFFSPRING είναι αυτό-ακριβώς που είναι: νεανική αυθάδεια και σπυριάρικος κωλοπαιδισμός, ασυγκράτητες καύλες και φασαρία υπόγειου, ζουμερά ξέκωλα και πατρικά φράγκα. Πίσω όμως κι από κάτω βρίσκεται ΠΟΛΛΗ και ΑΡΙΣΤΗ δουλειά στην σύνθεση στην εκτέλεση, στην ηχογράφηση στο μοντάρισμα, στην πώληση στο αμπαλάρισμα, στην συναυλία στην δισκογραφία.

(Θέλετε να βγάλετε τα χτεσινά ξύδια;) Εδώ όλοι-μα-όλοι θέλουν να μιμηθούνε τον αλλοπαρμένο Πλιάτσικα, εμμηνορροούσες να συλλυπηθούν σαν τον ψυχοπλακωτικό Πασχαλίδη, πενθημερούσες να το μουσκέψουνε με τον μπέϊμπυ-βαρυπεπονάτο Παυλίδη. (Λες και δεν υπήρξε ο πρωτοπόρος Διονύσης Σαββόπουλος, ο γλυκύτατος διάδοχός του Νίκος Παπάζογλου, λες και δεν επιζεί ακόμη ως δίποδο-σάβανο-έστω ο Μήτσος ο Πουλικάκος.)

Εδώ όλες-μα-όλες κόβονται να κοπιάρουνε αντάρτικα-βελουχιώτικα τής Μποφίλιου, μπαφιάρικα-νησιώτικα τής Ματούλας Ζαμάνη, πανηγυριώτικα-πισταδόρικα τής Μαριάντας Πιερίδη. (Λες και δεν τραγούδησε ποτέ παιάνα πολιτικό μια Μεγίστη Μαρία Φαραντούρη, λες και δεν μελτεμάρισε ποτέ νησιώτικο ξομπλιαστό μία Εξαίρετη Δόμνα Σαμίου, λες και δεν πίστα ανατίναξε ποτέ με χιτάδικο λαϊκό μια Μοναδική Ρίτα Σακελλαρίου.)

Επιστρέφω λοιπόν: σε τούτο και με τούτο το beatάτο video-clip σκάει ξεσπάει και αλλυχτά όλη η αμερικάνικη τρέλλα κι η νεανική κραιπαλιά. Καλιφορνέζικη suburbia, IMPALAs πουσαρισμένες από chicanos λιγδιάρηδες, γαλακτώδης τεστοστερόνη πνιγμένη στα καμπυλάτα οιστρογόνα, ιδρωμένα χορευτικά δίπλα σε σειρηνάκιες πισίνες, αμούστακες μαγκιές που θα καταλήξουνε στου Sing-Sing τις ειρκτές, στυλοβατικά drums που εδράζουν την μυτερή-ουρλιαστερή φωνάρα τού Dexter Holland και νευρικά-μονομανιακά ακκόρντα τού Kevin "Noodles" Wasserman κι ορίστε κομμάτια και θρύψαλα το "box-office"!

To ξέρω το ξέρω: 45 εκατομμύρια προβολές στο Youtube για μια φλασάτη-πιτσιλωτή σαχλαμάρα U.S.-μειράκιων θα πείτε, μα ΧΙΛΙΕΣ φορές ΚΑΛΥΤΕΡΗ και ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΗ απ' την ελληνική «έκδοση» όπου – δια χειρός «μεγιστάνων» τής γραικοδισκογραφίας τύπου Μίλτου Καρατζά-χαχαχα! – διασκεδάζουν μαζί μαμμάδες και κόρες, γιοί κι οι γιαγιούλες τους με Χαρούλη κρητικό-γιολελέϊ και Τάμτα γεωργιανούλα-μουγκή, ζουμπουρλούδικια Καλομοίρα και τούτον τον γελοίο μαμάκια, το αλβανό... τάπερ-σε-ράπερ μωρέ, σιγά το αμαρτ(λ)ωλό αγόρι με την συριζοπαρέα του. (Και δεν το 'χω χώσει τζάμπα το λάμδα ένθετο εκεί μέσα.)

---

Γι' αυτό – ή και γι' αυτό – η Ελλαδίτσα θα βλέπει αιωνίως τον κώλο όόόόλου τού υπολοίπου Σύμπαντος. Και μάλιστα ως πρόθυμο κι υποαμειβόμενο γκαρσονάκι θα το σκουπίζει αυτό, με το στοματάκι του μάλιστα, μιμούμενο τον ήχο τού μαλακού απορροφητικού του χαρτιού κιόλας! Γιατί όλα-μα-όλα στην αγΕλλαδίτσα την χώρα μας μαλακά κι απαλά είναι, ευαίσθητα και αναίσθητα σαν την περιώνυμη την ποθητή την «περιοχή», ισοβίως και μηδέποτε απογαλακτισθέντα, δημοσιοϋπαλληλικώς καθηλωμένα και τηλεοπτικώς αιδοιοθηλάζοντα. Εδώ που ροκάς έχει δηλώσει ο μοσχοϊδρωμένος Μαχαιρίτσας, εδώ θα αναδειχθεί ο Μαραβέγιας σε... Καζαντζίδη! Εδώ που ως Beth Ηart προαλείφεται μια... Σάννυ Μπαλτζή, πού να μείνει γωνιά ν' ακουστεί η Μαρίνα Βλαχάκη π.χ. (Who then gives a fuck ρε!)

Χίλιες φορές διαλογισμός και αθλητισμός, εκατοντάδες φορές ροκιές 70ies/90ies, δεκάδες φορές μελέτη και προσευχή παρά γαλανόλευκες μητσοτακιές, ματοβαμμένες ρανιαδουριές και πρασινάλογες βενιζελιές. (Κουκουέδες και χρυσαυγίτες στο πρόγραμμα βγαίνουνε πιο αργά, πιο μετά, είναι πιο πορνό τούτοι.)

Οι αμέρικαν βαψομαλλιάδες πιτσιρικοροκάδες, την Μεγίστη Αλήθεια μάς είπανε: για ελλάνιοι μελλάτοι λεβεντομαλάκες, καλά το πάτε. Μικρά-λευκά τσουτσουνάκια μοστράρετε και την Ευρώπη τους απειλείτε, ντυμένοι ΣΥΡΙΖΑ άπαντες να ξεσκίσετε, εσείς που δεν ικανοποιήσατε μία Κωνσταντοπούλου μιάν Αυλωνίτου, έναν Γιάνη έναν Laughαζάνη. Εσείς που "Everything you lack / Well you make up in denial", εσείς που "Ιn your own mind / You're the dopest trip", εσείς που "If you look twice / They're gonna kick your lily ass".

Κοιτάξτε και κλάψτε λοιπόν, σφουγγίστε κατόπιν τα τσίνορα βιαστικά και στηθείτε έμπροσθεν τιβί και άνωθεν διπλοπίττου την εκδίκηση-σε-επένδυση τού Μπακογιάννειου Οίκου να χαιρετήσετε, την στέψη-σε-δυσπέψη τού Πατούλειου Οίκου να προσκυνήσετε – «χαμπέμους ντημοκράτσια ρε μουνιά» που θα κραυγάζανε-φτύναν οι Offspring σαλιάρικα περιπαικτικά, ανίερα δηκτικά, κωλοπαιδίστικα χαβαλεδιάρικα μα τόσο αληθινά πάντα.