(Μετά από αυτήν την ταράτσα, ο κόσμος μου δεν ξανάγινε ίδιος ποτέ.)

Ήταν το 1970 (ή '71;) όταν έτρεξα στο σινέ ΑΤΤΙΚΑ τής πλατείας Αμερικής να δω – τελευταία παράσταση, βραδυνή, 10-12μμ – το φιλμ LET IT BE των Βeatles. Έκατσα στην καρέκλα μου κι εκεί πάγωσα, ουδείς – έντονα το θυμάμαι – ήθελε να βγει έξω στην Πατησίων χαράματα, μη χαλάσει και σπάσει και χαθεί Η μαγεία. Mind you, ήταν μεσούσης τής Χούντας και τα τραγούδια αυτά σκάσανε τόσο εκρηκτικά στα αυτιά μας, που όσοι δεν πέσαν στην πρέζα κομμάτων μετά ή στο όπιο των φράγκων αργότερα, τριγυρνάμε απαρηγόρητοι και απαραμύθευτοι έκτοτε, δίχως να 'χουμε καταφέρει ακόμα στην Γη να πατήσουμε. (Λες και δεν έφταναν το Woodstock ή το Τhe Last Waltz για το αποτελειωτικό ημών κτύπημα...)

Προσέξτε λοιπόν τα ολίγα ετούτα: 1/ Το άπαιχτο και πανέμορφο κοστούμι τού Πωλ, για το δε προσωπικό-τραγουδιστικό πάθος του, όξος κι αλάτι σ' εκείνους τούς φτηνούς και ημίτρομπες που ψεκάζουνε αφειδώς ότι «ο Μάκα δεν το 'χει»! 2/ Τα κοφτά μα συνάμα ρολλάτα ακκόρντα τού Τζων, που εδώ γλυκά-συγχωρητικά παραδέχεται ότι ο «ροκάς» δεν ήτανε μόνον αυτός, 3/ Το πόσο backing-μεν μα τόσο βασικός-δε ήτανε στο ΥπερΣυγκρότημα εκείνο ο Τζωρτζ και 4/ Μέχρι κι ο κουλ Ρίνγκο στο τραγούδι αυτό, κάνει τον μετρονομικό Τσάρλυ Γουώτς, σαν τον τουμπανιάρη τής... Φιλιώς Πυργάκη ν' ακούγεται!

Φρικιώ ΚΑΘΕ φορά που το άσμα ΕΤΟΥΤΟ ακούω - "I've got a feeling" that is! Θυμάμαι τα δύσκολα νειάτα μου, θυμάμαι την βοήθεια που τα βρετανικά «σκαθάρια» εκείνα μού πρόσφεραν και κλαίω γελώντας που κατάφερα και έφτασα έως εδώ, αβλαβής και όχι σχιζοφρενής, υγιής και ουχί ματαιόδοξος, καθαρός στην καρδιά και τα νεφρά, μα με την ψυχή μου κουρέλι και τούς μυς συρματόσχοινα τεντωμένα.

Στο αιώνιο μα διπολικό, αναπάντητο βασανιστικό ερώτημα «Beatles ή Rolling Stones», το τραγούδι αυτό απαντά και διαγράφει ο-ρι-στι-κά το άλλο Μεγάλο συγκρότημα, μια για πάντα. Γιατί; Διότι οι «pop» Beatles εδώ ροκομπλουζάρουνε [sic] τόσο αμείλικτα σοβαρά, θεμελιωδώς και εκρηκτικώς, μελωδικώς θεσμικώς που ο Μιχαλάκης ο Τζάγκερ έκτοτε κάνει δεύτερα φωνητικά στην... Γωγώ Τσαμπά κι ο Κηθ την κιθαρίτσα του γραντζουνά, πίσω απ' την Μόνικα Χριστοδούλου, χαχαχα!

---

Ο Πωλ είναι τόσο άγριος, γιατί ξέρει ότι μαζύ παίζουνε για τελευταία φορά, ζωντανά. Ο Τζων είναι τόσο ήσυχος, γιατί ξέρει ότι μαζύ παίζουνε για τελευταία φορά, δυνατά. Ο Τζωρτζ είναι τόσο αδιάφορος, γιατί ξέρει ότι μαζύ παίζουνε για τελευταία φορά, πραγματικά. Και ο Ρίνγκο είναι τόσο παρών, γιατί ξέρει ότι μαζύ παίζουνε για τελευταία φορά, για παντοτινά.

Έκανε τόσο κρύο εκείνη την μέρα, σ' εκείνην την ταράτσα, που από τότε κι εμείς κάπου βαθιά μέσα μας παγώσαμε τόσο πολύ, που όσοι «τα ρίξαν» στην Όνο ή στην Λίντα, παπατζήδες-πασόκ καταντήσανε, δεν τούς ακούει κανένας. ΟΛΑ τα «πράγματα» έχουνε ένα επικό και σφαγιαστικό τέλος ΠΑΝΤΑ – ποιοί είμαστε εμείς να μην χαρούμε όταν τέτοιοι μουσικοί κάνουνε αυτό που θέλουνε, μετά απ' αυτό που κάνανε ό,τι ξέρανε;

Voyeur's tips: 1/ Αυτή η FERRARI 250 GTΟ – στο 01:04 – ποιανού μωρέ κερατά ήτανε, θέλω να ξέρω, 2/ Πολύ πριν τον... Ροντ Στιούαρτ, μόνον ο Τζωρτζ τόλμησε και λαχανί-παπαγαλί τζην φόρεσε, και μάλιστα με ωλλσταράκια ασπρούλια, 3/ Το δε κατακόκκινο αδιάβροχο τού Ρίνγκο να 'χε η Μοιραράκη και ξανά κοριτσάκι θα γινότανε, να το δώσει «καπάκι» στην... Δημουλίδου, 4/ Ενώ ο Τζων τούς Μπητλς πλέον δεν άντεχε (λόγω γιαπωνεζογαϊδούρας), σ' ετούτο το φιλμ φαίνεται και αποδεικνύεται πανηγυρικά, πόσο λυτρωμένος-χαρούμενος ο Πωλ τραγουδά, 5/ Τον Μέγιστο Σιωπηλό Μπίλλυ Πρέστον θ' αναγνωρίσει επιτέλους κανείς σας μωρέ; 6/ Πόσο coolάρες είν' οι αγγλάρες ωρέ – και δη τότε – που έτσι και βγει η σιλικονολωλή... Καρντάσιαν σε κάνα μπαλκόνι σήμερα, τα δωδεκάχρονα baby-boys θα κόψουνε φλέβες σειρά κι οι δεκάχρονες blonde-bimbos θα ξυρίσουν τις κλειτορίδες τους αρμαθιά, 7/ Την παράσταση κλείνει grandiosely πάλι ο Πωλ που σκύβει και υποκλίνεται σ' εκείνα τα παιδιά που 'χαν σκαρφαλώσει στην καμινάδα και τούς ακούγανε – ποιός να το 'ξερε και να το 'λεγε, για τελευταία φορά...

Χα!

Δεν υπάρχει τελευταία φορά, η Ζωή δεν τελειώνει, γιατί θνήσκει αυτή καθημερινά. Τζωρτζ και Τζων τούς έχει φάει το χώμα από ετών, ο Ρίνγκο έχει πάρει παχυλή σύνταξη και «αγοράζει αγρούς» όπως πάντοτε σοφά έκανε, ο δε Πωλ τραγουδάει ακόόόμα. (Την δε γαϊδουρογιαπωνέζα την σπρώχνουνε πια σε καρρότσι σινιέ – is μάγκες μου God a TRULLY funny guy or what?)

Γι' αυτό δεν τολμώ πια να βάλω στο πλατώ τού Thorens μου το LET IT BE, άσε δε το τραγούδι ετούτο. Διότι τότε θα συγκρουστώ με την θεϊκή Πραγματικότητα που δεν τελειώνει-καν-τελειούται ποτέ κι εγώ ένας γηραιός κυψελιώτης είμαι, που ΄χω μείνει μετεξεταστέος παιδί: ευσυγκίνητος και ευαίσθητος, μπητλοβαρεμένος και Πωλ-υπάλληλος, John's errand-boy (που είπε ο colonel Kurtz), άσε δε για τον γλύκα μου Τζωρτζ. Τον Ρίνγκο να τον φτάσω στα δαχτυλίδια του προσπαθώ, μα διαθέτω μοναχά δέκα δάχτυλα και δεν σώνουν τα έρημα τούτα.

(Γιατί και που γράφουν αυτά, ΠΟΛΥ είναι.)