(03.04.21)

Στην Αμερική, οι Πρώτοι είναι ελάχιστοι. Οι δεύτεροι όμως πολλοί και... καλύτεροι! Στην αμερικάνικη μουσική – και μάλιστα σε αυτήν ανάμεσα στην pop και την country, στην rock και την folk – ο Jackson Browne όχι μόνο ξεχωρίζει, όχι μόνο κατέχει την δική του θέση, αλλά παραμένει κούκλος στα εβδομήντα του. (Όχι μικρό πράγμα αυτό, για όσους έχουν περάσει νομοτελειακά τα... επτά τους!)

Έχοντας δουλέψει με Tim Buckley, Glenn Frey, Warren Zevon (απ' τους αγαπημένους μου) και έχοντας σχέση με Nico, Linda Rondstadt, Daryll Hannah (απ' τις αγαπημένες μου) έχει αφήσει τέτοιο ίχνος στην ψαγμένη αμερικάνικη σύγχρονη μουσική, όσο ελάχιστοι Μέγιστοι και Διακριτικοί το έχουνε καταφέρει.

Ακούστε το "Tender is the night", το "Lawless avenues" και το επικό "The Load out/Stay": θα νιώσετε όλην την ομορφιά κι αλητεία, την υγεία και τον θάνατο, την μαγεία και το ψέμμα τής χώρας αυτής, όπου: οι γυναίκες είναι ΚΑΙ κούκλες ΚΑΙ μέγαιρες, οι άντρες είναι ΚΑΙ ήρωες ΚΑΙ φονιάδες, η αλήθεια είναι ΚΑΙ θρησκεία ΚΑΙ έγκλημα, η ομορφιά είναι ΚΑΙ θεμέλιο ΚΑΙ τάφος.

Τέλος πάντων.

Ο Jackson Browne – μαζύ με τον ξεχωριστό J.D. Souther – έχει το δικό του στυλ, το δικό του κοινό, το δικό του σημείο. Μέσα σε μια χώρα αχανή και χαμένη, μέσα σε τόσους ήχους και θόρυβο, μέσα σε τέτοια βιομηχανία και απορρίμματα... κι όμως: οι λεπτές ψυχές κάποτε εμφανίζονται και πάντοτε διαρκούν, ανθρώπους κοντά τους μαζεύουνε και τις καρδιές τους μαγικά διακονούνε.

---

Μεγάλωσα στα Sixties και στα Seventies άκουγα. Στα Eighties είχα γεμίσει και στα Nineties χάριζα – αρκετά ήτανε όλα αυτά για να ξεχωρίσω τί θα κρατήσω και να κρίνω τί θα πετάξω. Και δεν έκανα λάθος κανένα, πουθενά και ποτέ: όσους διάλεξα, μείναν μαζύ μου ως σήμερα. Όσους αγκάλιασα, μείνανε δίπλα μου έως τώρα. Και όσους σήμερα τραγουδώ, βάζοντας στο παλιό THORENS μου τα βινύλιά τους, έχουνε μείνει με το στόμα κλειστό να μουρμουράνε απλώς ότι κανείς δεν "Running on empty".

Μια κι έμαθα ότι ο Jackson Βrowne βρέθηκε πριν μια εβδομάδα θετικός στον κορωνοϊό, θέλω απ' την υγρή μου σπηλιά, απ' την θαμμένη Κυψέλη τους, απ' την διαλυμένη Ελλάδα κανενός, να τού στείλω τις θερμές και δυνατές μου ευχές, να αντέξει. Aυτόν τον ακήρυκτο πόλεμο που κρυφά σιωπηλά, μουγκά και μαρτυρικά θερίζει κυριολεκτικά συνανθρώπους μας, μέσα σε άφατο και δύσπνοο πόνο.

Σε μια χώρα πόρνη-ξεφτιλισμένη σαν την δική μας όπου η Ζωή ουδέποτε είχε αξία – γιατί οι κάτοικοί της έχουνε κάνει παντεσπανιού-μεροκάματο την απαξία – ο ιός αποτελειώνει ό,τι κι αν έχει απομείνει. Και ό,τι θα μπορούσε σε ΟΛΑ ν' αντισταθεί, έχει ταφεί: η ευθύνη η αγάπη η ενσυναίσθηση, η Μουσική η Τέχνη η Επιστήμη, η Δημοκρατία η Ευταξία η Υγεία.

Τί μένει; Μόνον η προσευχή – χαίρομαι που το λέω. Κάθε προσευχή, όχι όμως ιαχή. Κάθε προσευχή, προπαντός εσωτερική. Κάθε προσευχή, δίχως λόγια κυρίως.

Να είστε καλά