O Steve Winwood ήταν, είναι και θα είναι ξεχωριστός. Μοναδικός. Μέγας.

Ακόμη κι εκείνη την εποχή που ξυπνούσαμε με Clapton και κοιμόμασταν με Hendrix, τρώγαμε με Zeppelin και πίναμε με Stones, διαβάζαμε με Jefferson Airplane και τον παίζαμε με Janis Joplin ήταν φύσει και θέσει αδύνατον να εκτιμήσουμε σωστά και κατάλληλα την Εγγλεζάρα ετούτη.

O εκλεκτός και χριστός τούτος βλαστός τού Birmingham - κύριε Στέλιο μας, δύσκολε κι ανικανοποίητε - που συνυπήρξε κέντησε κι έλαμψε με τόσα διαφορετικά hyper-groups ως κι όπως Spencer Davis/Traffic/Blind Faith (ήδη φθάνουν αυτά), έπαιξε τραγούδησε κι επεφάνη με τόσους διαφορετικούς υπερμουσικούς ως κι όπως Lou Reed/Jimmy Capaldi/B.B. King (ποτέ δεν φθάνουν αυτοί) δεν έφυγε ποτέ από την καρδιά μας, όσο κι αν τα δύστυχα κι ευτυχή ώτα μας ήτανε μπουκωμένα.

Έχει μια ιδιοφυή λεπτότητα ο κοκκινομάγουλος Stevie, ακόμη και στις πιο "βαθιές" του ροκιές. Έχει μια προσωπική τονικότητα ο ξανθομάλλης Winwood, ακόμη και στις πιο "ρηχές" του μπαλλάντες. Απ' τα πρώτα ακκόρντα του - ό,τι κι αν παίξει - καταλαβαίνεις ότι "he owns" not only the lyrics and song, αλλά την σκηνή και τον ήχο ταυτόχρονα, την δημιουργία κι εκτέλεση πάντα, την έκφραση και την μέθεξη απολύτως.

Τούτο το "Dear Mr. Fantasy" - και σ' αυτήν την έκδοση μάλιστα - είναι το αγαπημένο μου/του: ξεκινά με τα χαρακτηριστικά του αρπίσματα, πιάνει κορυφή με τού στίχου την είσοδο, μπαίνει στο πρώτο mele τολμηρά κι άνετα, μέχρι να βουτήξει στο πρώτο του solo. (Τί να φοβηθεί, άμα έχει πίσω του Willie Weeks και Chris Stainton!) Ξαναστρώνει λοιπόν άνετα υψηλόφωνα μελωδικά, mystical hypnotic ethereal - η Fender στα χέρια του ουδαμώς απέχει ή υπολείπεται τού Hammond του, όσο δε για το Neumann μικρόφωνό του ταπεινά κι άριστα τον υπηρετεί.

---

Ξεχωριστός και σεμνότατος, πολυτάλαντος και πολυδιάστατος - κατ' εμέ - στο σύνολο τού έργου του περιέχει-ντροπιάζει και Pink Floyd και Who, προσπερνώντας τους και σε ρυθμό και σε μελωδία. Σκοράρισε τόσο σε pop επιτυχίες ("Higher Love"), όσο και σε "κουφές" συναυλίες (όπως με τους Fania All Stars!) Στο blue-eyed blues είναι μοναδικός, στην blue-eyed soul είναι αναντικατάστατος και στην blue-eyed pop είναι απλησίαστος. (Το ότι παίζει σχεδόν-όλα τα όργανα, δεν αποτελεί έκπληξη για έναν άνθρωπο που βρήκε την Μούσα του πριν καλά-καλά το σχολείο τελειώσει.)

O ήχος του είναι γεμάτος απολαυστικός διεισδυτικός, απαλός στο αυτί (όταν θέλει) και κρουστικός στην καρδιά (όταν θέλει). Εργάτης τής Ευτέρπης που από 14 ετών τής τάχθηκε, παίζει με ονόματα και ονοματάρες σταθερά μέχρι σήμερα και επειδή τον παρακολουθώ στην FB-page του, γερνά όμορφα εγγλέζικα διακριτικά.

Τον πρωτάκουσα στο επικό "I'm a man", σιώπησα στο "John Barleycorn must die", αλλαξοπίστησα στο "Welcome to the canteen" και παντρεύτηκα στο"Talking back to the night". (Nα προλάβω να συμπληρώσω ότι χώρισα και στο "Roll with it".) Όταν είμαι κουρασμένος και θέλω να ταξιδέψω συνειδητά-μουσικά - ΑΥΤΟΝ βάζω στο πλατώ τού Thorens μου, ΑΥΤΟΣ διαπερνά τούς Nad μου, ΑΥΤΟΣ δονεί τα ΝΜ Αcoustics μου.

Ως πολύπειρος και καταματωμένος συγγραφεύς πια καταλαβαίνω πότε τελειώνουν οι λέξεις μου. Σαν ακριβώς τώρα. Που όλο διακόπτω το γράψιμο για να προσέξω ετούτο το signature song του, ν' αφεθώ σ' εκείνο το lick του, να χαθώ σε αυτό το lead του. Και χαίρομαι που μεγάλωσα με Μουσικούς μακράν Χώρου και Χρόνου - ιδιαίτερα σήμερα που άπαντα είναι πακτωμένα σε τηλέφωνα κινητά και αιχμαλωτισμένα σε αυτιά κεκαυμένα. Kαι κλείνω με τα δικά του επιγραμματικά λόγια προπαντός:

Something to make us all happy
Do anything take us out of this gloom
Sing a song, play guitar
Make it snappy.
You are the one who can make us all laugh
But doing that you break out in tears
Please don't be sad if it was a straight mind you had
We wouldn't have known you all these years>>