(Παρακαλώ, ακούστε το όλο)

Απ' όσο ξέρω – και γνωρίζω καλά – ουδείς άλλος τραγουδιστής ανάστησε ακαριαία κι οριστικά τούς ακροατές του. Έτσι. Όπως ο Bruce Springsteen. Κι ετούτος ο ύμνος του είναι η απόδειξη – πασιφανής και πασίχαρις, πανηγυρική και πανέμορφη, τελική κι αποστολική ταυτοχρόνως.

Το άσμα αυτό είναι το δικό του «Ωσαννά», ένα επαναληπτικό κοντάκιο που μιλά αποκλειστικά για τα ζεύγη των απόλυτα μοναδικών και πολύτιμα τελευταίων πραγμάτων: όνειρο και πραγματικότητα, γέλιο και κλάμα, redemption και deliverance. Και ο ήχος τής ορχήστρας του πίσω είναι ένα δεμάτι αρμόνιου με ερεβώδη φωνητικά, συριγμοί έγχορδων με ψαλμώδη μουρμουρητά, υγρού ρυθμού παλίρροιας και πέτρινου παλμού βράχου – "Come on, we gotta keep the light burnin'"...

Mια εικόνα;

Φαντάζομαι πως μόνο με τούτα τα χάλκινα πνευστά, τα παροιμιώδη τείχη τής ψυχικής Ιεριχούς τού Ανθρώπου επιτέλους θα σωριαστούν, οι πύλες καρδιάς και νου τού σαχλοάγιου Δίποδου θα ξεκασωθούν – απελευθερώνοντας όχι φωνή ή κραυγή, μα χθόνιον αίνο και ψαλμόν επουράνιο. (Γιατί όποτε ο Πανάγαθος θέλει να θυμηθεί τα δύστυχα τέκνα του, ΑΥΤΟ το video-clip ακούει και μάς συγχωρεί, στην στιγμή, ισοβίως.)

Προσέξτε εσείς τούς τρεις άνδρες στο 0:58, 1:02 και 1:13, τις τρεις γυναίκες στο 1:51, 2:06 και 2:13 και τα τρία παιδιά στο 2:30, 3:17 και 3:24 λεπτό. Γιατί από ΕΔΩ εκκινεί η Ζωή, ΕΤΣΙ η Ζωή κρατά την φωτιά δυνατή και ΤΟΤΕ η Ζωή εκπυρσοκροτεί γεμίζοντας τον χωρόχρονο φως και υγεία, χαρά λειτουργία, πνοή ανατασιακή θεραπευτική λυτρωτική.

Αυτό το τραγούδι είναι η προσευχή ενός ρέκτη ροκά απ' το New Jersey που αφού όργωσε τον κόσμο και άλωσε τις ψυχές, μάς παρέδωσε καθαρούς και αγνούς, ελαφρούς και συγχωρημένους. Τον αγαπώ αυτόν τον καταθλιπτικόν άνδρα, όσο μόνο τον Γιουκίο Μισίμα διάβασα. Αγαπώ τον λαμπρό καλλιτέχνη ετούτον, όσο μόνο τον Δημήτρη Χατζή ένιωσα. Και αγαπώ τον τέτοιον τεκτονικό μουσικό, όσο μόνο τον Νίκο Καζαντζάκη θαύμασα. (Γιατί στον εβδομηντάρη ιερέα τής FENDER αυτόν συμποσούνται και οι τρεις ημιθεϊκές ιδιότητες: έργο-πνοή-θάμπος.)

---

Δείτε στα αποσβολωμένα-υγρά μάτια τους, στα ορθάνοιχτα-ανατιναγμένα αυτιά τους, στα αναπεπταμένα-τρεμάμενα χέρια τους το "If Clapton is God, Springsteen gotta be his religion". Στην αρχή άφωνοι, γουρλωμένοι, στο σκότος. Με κλειστά μάτια, με σώματα όρθια, σε στάση προσευχής. Μετά αφήνονται-παρασύρονται-τραγουδούν τα βάσανα τής σημερινής Αμερικής, τού κόσμου ολόκληρου, τής ψυχής υφηλίου. Και στο τέλος, με βροχή και ήλιο, πρωί ή βράδυ, στην γη στα ουράνια τάσσονται υπό τον Μεσσία με την εξάχορδη, εκβάλλοντας ένα εγκάρδιο και εντόσθιο «Αααα...» που είναι ο συνδετικός μίτος ρόγχου επιθανάτιου και σπαράγματος νεογέννητου – τί να πω άλλο;

Αυτή η άγνωστη και αμέτρητη θάλασσα οπαδών και πιστών, καταναλωτών και θεατών, παίρνει στα χέρια της κι απαλά περιφέρει υπεράνω των κεφαλών της τον Μεγαλόχαρι αυτόν Αοιδό μετερχόμενη το μυστήριο και μαγεία του, το όνειρο κι εισιτήριό του, την αττραπό κι έξοδό του προς το άγνωστο εσωτερικό Φως που ισχυρότερο, διαρκέστερο και ανώτερο είναι κι απ' των προβολέων-υποβολέων. Με ήχο και μουσική, ιδρώτα και δάκρυα, έκρηξη και χορό, χαρά κι οργασμό ύπαρξης – ΕΤΣΙ κοινωνούνε αμφότεροι: τα πλήθη και το «Αφεντικό», η θάλασσα και το όρος, ο ουρανός κι ο βυθός.

Γιατί ΑΥΤΟ, OΛΟ είναι: η ζωή, η αγάπη και οι άνθρωποι παρομοίως. Αιώνιοι.

(ΥΓ. Το μυστικό κλειδί είναι ενάμισυ: το μισό είναι "Dry your eyes" και το ένα ολόκληρο και τρανό είναι "Open up your heart".)