"You know I smoked a lot of grass / Oh Lord / I popped a lot of pills" ξεκινά το μνημειώδες τούτο τραγούδι των STEPPENWOLF. (Μιλάμε για συγκροτηματάρα αρχιδάτη με ροκιά κλασική και όχι για «bάdες» – θεέ μου τί μπάσταρδη λέξη με αλβανόφωνα «μπου» και βλάχικα «ντου» – που στο six d.o.g.s. εμφανίζονται ή λυμαίνονται στο τζάμπα το Διαδίκτυο όλο. "But I never touched nothing / That my spirit could kill" συνεχίζει τον παιάνα ο Μέγιστος John Kay που δεν περίμενε να γίνει γνωστός από την ταινία EASY RIDER, γιατί ήτανε ήδη.)

Κι έχει μια τσαντίλα υπόκωφη, μια σουρντινιασμένη βία κι οργή ο Γερμανοκαναδός τραγουδιστής αυτός, άλλο πράγμα. Είναι εκείνα τα τραβηχτά κι αρχικά ακκόρντα τής κιθάρας που σεντράρουν κι εισάγουνε ένα χαβαδάκι σεκλετισμένο, έναν κοφτό κανόνα αδιαπραγμάτευτο, (τί να συζητάμε τώρα, στους 53+ τού ΣΥΡΙΖΑ είμαστε;) Ζεϊμπέκικο είναι το άσμα τούτο τού Hoyt Axton μωρέ, αντρικά φτυστό και αρχαϊκά λιτό, μια φωνή σαν πυροβολισμός που προειδοποιεί, σαν σταύρωμα που καθηλώνει κι από κάτω λες είναι η χορωδία τής Αρχιεπισκοπής, τα τσικό τού Ιερώνυμου και κάνουν σεκόντο. Πίσω-βαθειά κάτι ασήκωτες μουσάτες μαυροφόρες με τα rigids ν' ακουμπάνε στον όνυχα, τα knuckleheads σβηστά και τα εωσφορικά tattoos να κρατάνε το ίσο στων ωστήριων το τροπάριο και φόρα-μπροστά, κάτι "This ain't pork-chops, this is U.S. prime" που κέντησε ο Τζακ Νίκολσον στην ανωτέρω ταινία. (Oι πρώτοι είναι οι Hell's Angels και οι δεύτερες είναι οι βρωμιάρες κουκλάρες, πύρκαυλοι φορείς βρεγμένων T-shirts τιγκαρισμένες στην κόκα και έτοιμες να πάρουνε μέσα τους, αβάδιστα άπατα κι αβασάνιστα, ολόκληρη την ΛΕΓΕΩΝΑ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ.)

---

"But the pusher don't care / If you live or if you die", χαχαχά. Και οι πολλοί, όταν τ' ακούσανε μέσα στην Χούντα-τού-κερατά-τότε, νομίσανε ότι ο αμανετζής τα 'λεγε αυτά «δια τους κομμουνιστάς», για τις τρομερές ερυθρές εκείνες δυνάμεις που απειλούσανε την Πατρίδα μας (στον Κρουτσώφ να την χαρίσουνε), την Θρησκεία μας (στον Πάπα να τηνε στήσουνε), την Οικογένειά μας (στις παρτούζες να την διαλύσουν). Σιχτίριζε και καταριόταν ο αχρωμάτωψ αυτός αοιδός τις αιώνιες φονικές σκατόφατσες τούτες που τσουλάνε αθόρυβα δίπλα σου και σου βάζουν στο χέρι – πάντοτε έναντι τιμήματος ικανού – αυτό ακριβώς που εσύ ποθείς, αυτό που εσύ ψοφάς να σπρώξεις μέσα σου, να νιώσεις να φύγεις, να γίνεις και να φτιαχτείς οριστικά. Τελικά. Μια για πάντα...

"Goddamn / I say / The pusher" συνεχίζει το τραγούδι τον συρτό του ρυθμό, οι ήχοι τής χρυσής δεκαετίας – μανούλα, φιλώ τα σεπτά πόδια σου που με γέννησες τότε και την έζησα εκείνη την εποχή με τέντα αυτιά και ώτα διευρυμένα – να καρυδώνουνε τον αέρα, ηχεία να δονούν μεν μα να μην αλλάζουν τον κόσμο ποτέ τους. Κι αν τότε ο pusher ήτανε «'νταξ' μωρέ», όλο λουλούδια και λόγια γλυκά, σήμερα ο πούσερ δεν είναι αυτός, δεν είναι μόνος του, δεν είναι ένας. Σήμερα ο πούσερ είναι άλλοι, πολλοί, διαφορετικοί. Σήμερα οι πούσερς είναι νόμιμοι λαμπεροί ζηλευτοί, δεν σε στέλνουν αμέσως για θάνατο καθώς θέλουνε να σε κάνουν πρώτα τυφλό όργανο, μετά όμοιό τους κι εξαρτημένον υπάλληλο, και στο τέλος ένα σκέτο μνημόσυνο βιαστικό συγγενών-φίλων που για την δική τους μοίρα αγωνιούν. Σήμερα οι «σπρώχτες» σε τρανές εταιρείες μέσα τους κρύβονται, αμείβονται μέτρια έως καλά και λειώνουν για ένα χαμόγελο ειρωνικό ενός Τζομπς, για ένα γέλιο τρανταχτό ενός Ζούκερμπεργκ – μα τί σας λέω εγώ τώρα, αι αδελφαί Καρντάσιανς είναι καλά; Αν οι STEPPENWOLF τραγουδούσαν "Τhe pusher is a monster / Τhank God / Ηe's not a natural man", τώρα τούτοι οι δίδυμοι «αδελφοί» τους είναι φυσιολογικοί απολύτως, έχουν γίνει χιλιάδες κι έχουν πιάσει κάθε όροφο και κάθε γωνιά. Με τα σπίτια τους τα οικόπεδα τ' αυτοκίνητα, τις καταθέσεις τα μαγαζιά τα ομόλογα, μέσα στο σύστημα μέσα στην κίνηση μέσ' στην ζωή, σ' όλα μέσα. Διαβάζουν το πρωί οικονομικές εφημερίδες, το μεσημέρι ρουφάν καφέδες εξωτικούς σε στέκια όρθια-κεντρικά και το βράδυ τρώνε μόνο ψάρι στην σχάρα και μουρμουράνε διακριτικά «Ευτυχώς που ο σοφός μας λαός ψήφισε τον Αλέξη τον Τσίπρα και μείναμε εμείς στην Ευρώπη δηλαδή, αντί να πέσουμε στο μαραμένο πέος του Λαφαζάνη, στην αναβράζουσα μήτρα Κωνσταντοπούλου».

"The dealer for a nickel will sell you lots of sweet dreams" και κάποιοι απ' αυτούς τότε νόμιζαν ότι με το μαύρο, την άσπρη και το LSD θα την βλέπανε Ουσπένσκυ και Λεφάκης, γκουρού Μαχαράτζι και των Εξαρχείων Παΐσιος. (Γι' αυτό και μετά "με τα τέσσερα" την πέσανε σε Χρηματιστήριο κι Εξουσία, Μέσα Επικοινωνίας και Κόμματα, ευρωπαϊκά προγράμματα και ΜΚΟ σήμερα πλέον.) Αμέτρητα κι ασυμμάζευτα δισ. οφείλουν οι Έλληνες στις τράπεζες από λογής υποχρεώσεις τους κι αυτό ένα τίποτα είναι μπροστά στους ζυγούς που οι καθαρόαιμοι-ψυχρόαιμοι «σπρώχτες» αυτοί πλέον τούς έχουν χυτεύσει. Κάθε Ελληνόπουλο ευθύς ως γεννηθεί χρωστάει τής Ψωροκώσταινας – που χρωστάει στους δανειστές της, που χρωστάνε στους τραπεζίτες τους, που χρωστάνε... ούτε ο Θεός ο ίδιος γνωρίζει – από τρείς χιλιάδες ευρώ, την στιγμή που ο απερίγραπτος κι ανελλήνιστος υπουργός Οικονομικών έχει μπλέξει το Αριστερό με το Δεξιό μπούτι του (πού να 'χε και καμμιά σαρανταριά τέτοια). Την στιγμή που Αφγανάκι δασκαλεμένα-χαμογελαστό παραλαμβάνει από τον Πρωθυπουργό, την σημαία που αρνήθηκε να του δώσει ο διευθυντής τού σχολείου του. Την στιγμή που οι φρεγάτες τού περήφανού μας Πολεμικού Ναυτικού αντί να πρυμνοδετούνε στην Άγκυρα, προσαράζουν χαμηλοβλέπουσες στην είσοδο τού Ναυστάθμου στην Σαλαμίνα.

---

Προς το τέλος τού τραγουδιού η μουσική κάνει μια αιφνίδια διακοπή και ακούγεται ένας ήχος πνευστός σαν την μπουρού καραβιού, σαν μια κόρνα σκάφους που πλέει σ' ομίχλη. Κι αμέσως ακκομπανιάρει ένα κιθαριστικό σόλο όλο λυγμό κι ο τραγουδιστής συμπληρώνει: "If I were the president of this land / Υou know I'd declare / Τotal war / Οn the pusherman" – πού 'ναι ρε παιδιά εκειός ο Γιωργάκης ο καστελλοριζιώτικα-σοβαρός που 'θελε το χόρτο ελεύθερο να τ' αφήσει; "I cut him if he stands / Αnd I'd shoot him if he's running" – ορίστε μωρέ πραγματικός δικαιοσύνης-ήλιος-νοητός, αυτοδικία υγιής κι αποτελεσματική, sharia τού πεζοδρόμιου και αυτορρύθμιση μεταξύ νόμου και παρανόμων. (Γιατί άμα είναι να κάνουμε μια «τριμελή επιτροπή από πέντε άτομα» που έλεγε ο Βαμβακούλας, τότε βάλτε τον Νικόλα υπουργό Δημόσιας Τάξης. Άμα είναι να πατάξουμε την εμπορία ναρκωτικών τελειωτικά, βάλτε ξανά υπουργό τον Παρασκευόπουλο. Άμα είναι να λυθεί το προσφυγικό οριστικά, ξαναφέρτε επειγόντως το Τασάκι την Χριστοδουλοπούλου να σαλτάρουν στις λέμβους πρόντο ε σούμπιτο και να πλεύσουν ανάποδα το Αιγαίο οι μουσαφιραίοι μας τούτοι.)

Το αφιόνι πλέον έχει μπει κανονικά και για τα καλά στην ζωή μας μα έχει άλλη μορφή, λέγεται τηλεόραση και χρέη πια, ενημέρωση κι επικοινωνία, «μισθοί και συντάξεις», Κεντροαριστερά και «κούνα μού τα κανονικά» – σε δουλειά να βρίσκονται όλοι αυτοί που εμείς τούς πληρώνουμε για να μας κογιονάρουν στα μούτρα. (Εκτάκτως εμένα πληροφορούν ότι το σκηνικάκι αυτό, στο Υοuporn, gang-bang και bukkake ονομάζεται.) Η μαριχουάνα και το χασίς, η κοκαΐνη η ηρωίνη, το LSD και το shisha ένα τίποτα είναι μπροστά στα απολύτως νόμιμα-κι-ηθικά άλλα, ένα καταραμένο βάραθρο τής ψυχής, ένα τυραννικό βίτσιο τής στιγμής που σε φουντάρει δια βίου – δικός σου ο νταλγκάς και το πρόβλημα, η ντάγκλα σου και το τέλος, τα άλλα όμως που σου 'χουνε στάξει βαθιά μέσα σου και δεν ξέρεις εσύ κι από πού σε βαράνε;

Κάθε Αμερικανός έχει δει από τηλεοράσεως οκτώ χιλιάδες φόνους μέχρι την εφηβεία, κι εσύ ελληνάκο έχεις φάει στην μάπα δεκάδες Ρούλες και Μενεγάκηδες μέχρι την δική σου συμβία. Κάθε Γερμανός σού έχει δανείσει ένα κάρο φαγωμένα λεφτά, κι έτσι εσύ ελληνάκο σε λίγο καιρό για να γαμήσεις, πρώτα θα γλιστράς στην υγραμένη σχισμή την... πιστωτική σου. Κάθε Τούρκος ετοιμάζεται να κατάσχει το δυαράκι σου και ν' αράξει εντός του ο μπατζανάκης τής απολύτου προτίμησης τού Σουλτάνου του, κι εσύ ελληνάκο στήνεσαι ακόμη μπροστά στην εκτοπλασματική smart TV σου ώρες αποχαυνωμένες ατέλειωτες, ξεζουμισμένος απ' την δουλειά, τσαντισμένος με την πεθερά και μπαϊλντισμένος απ' την κυρά – ουκ έσται τέλος των μαρτυρίων ετούτων.

Η ελευθερία έχει γίνει μια άνομη ασυδοσία μόνο για τους «Ρουβίκωνες», η πολιτικολογία έχει γίνει μια βαρετή-πλαδαρή ανοησία για τους διαλογής πανεπιστημιακούς τής κυριακάτικης επιφυλλιδογραφίας ενώ το πόπολο σφάζεται για μια δουλειά στου ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗ πια σίγουρη, τσαμπουκαλεύεται στην ουρά για την έκδοση των εισιτηρίων τού ΜΕΤΡΟ, στουμπώνεται με σούβλακους που του προτείνει η ανορεκτική η Ψυχούλη κι απολαμβάνει να πληρώνει με χρεωστική στα διόδια, καθ' οδόν για το πασχαλιάτικό του το όμορφο χωριουδάκι. (Τί μού είπε προχτές κάποιος εξοστρακισμένος θυμόσοφος; «Μεγάλε, θα μας κάνουν ακριβώς σαν το πέος του Γκέητς! Microsoft!! ΚΑΙ μικρούς, ΚΑΙ πεσμένους δηλαδή!!!»)

---

"Goddamn / Τhe butcher man" άδει ο λύκος τής στέππας, μα ποιός είναι διατεθειμένος κι ευρίσκεται πλέον εδώ για να τον ακούσει; Σχεδόν-πενήντα χρόνια ζωής μετρά αυτό το τραγούδι και μη μας πεις κύριε μαλάκα ότι δεν ήξερες-δεν άκουσες-δεν κατάλαβες όταν μπροστά στο χρηματοπιστωτικό κονσερβοκούτι μυξοκλαίγοντας θα ζητάς αναβολή και συγχώρεση, άφεση περασμένων αμαρτιών και παραγραφή των χρεών σου. Ο τσόγλανος με τις σκόνες και τα χάπια αγκαλιά που ατάραχος σε κοιτά είναι η Μητέρα Τερέζα μπροστά στον Τραπέζης διευθυντή, στης Εφορίας τον ελεγκτή, στον Τμηματάρχη τού υπουργείου που σκαρφίζεται να σε στείλει μιαν ώρα στον τάφο αρχύτερα... και δη χρεωμένο. Να το θυμάσαι αυτό, τούτο απλώς μόνο κράτα εσύ και την ανάμνηση εκείνης της εποχής όταν ψήφιζες μέσα σε πελάγη ηλεκτρονικής πολυφωνίας και διαπλεγμένης δημοκρατίας τον επόμενό σου πούσερ, τον εκλεκτό σου ανασκολοπιστή, τον φιλικό και χαμογελαστό Σκίρωνα που θα σε πετάξει ΤΩΡΑ-ΞΑΝΑ ξεζουμισμένο-νεκρό στα ίδια γνωστά, αδιάφορα και περιώνυμα βράχια.

"Delenda ο έλλην μαλάκας" διατάζει ο πούσερ λοιπόν και μ' ένα πάτημα τού πλήκτρου του απλά χάνεσαι συ απ' τον κατάλογο των ανθρώπων, απ' την λίστα των απαιτούμενων κωδικών, απ' τον κουβά των χρήσιμων ηλιθίων. "Delenda ο έλλην μαλάκας" σημαίνει ότι ο λύκος τής στέππας σού έχει στάξει στ' αυτί εδώ και πενήντα χρονάκια ότι έχεις φτάσει στο τέλος σου... κι όσο κι αν ελληνάκο χορεύεις εσύ ιδρωμένος στο Σύνταγμα ψηφίζοντας πότε «μενουμευρώπηδες» και πότε "σκιζουμεμνημόνιους", τόσο το τέλος σου είναι ακίνητο, σαν κι εσένα. Οι πούσερς οι σημερινοί απλώς σού 'χουν από καιρό δείξει τις ακονισμένες λεπίδες τους, είναι τα παιδάκια σου που θα κολυμπήσουν στο «αίμα» συντόμως μεθαύριο, είναι τα εγγονάκια σου που γιουσουφάκια Δυτικών κι Ανατολιτών την μεθεπομένη θα σπεύσουνε να ντυθούνε... (και δεν θα 'ναι Απόκριες).

Αυτά, από μένα, για τώρα, εδώ. Γιατί τρομάζω κι ιδρώνω ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που το προειδοποιητικό όσο και τραγικό τραγούδι ετούτο το συναντώ. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ. Απ' το 1969 που το πρωτάκουσα, μέχρι χτες που έκατσα και ξανάγραψα διαφορετικά, εκείνο το παλιό χρονογράφημα που την 1η Απρίλη τού 1998(!) εγώ είχα γράψει.