Τέτοια φωνή δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να ξαναβγεί. Ένα κοφτό στριγκό μείγμα Seal ροκά και μελωδικού Keziah Jones, Tracy Chapman αρσενικής και – για να τελειώνω εξ αρχής – James Brown δίχως το funk, μα έμπλεο passion. (Αυτά, μόνον εγώ μπορώ να τα πω. Και τα λέω!)

Τέτοιο ψιλόλιγνο κορμί, τέτοιο νεύρο, τέτοιο μαλλί κάνουν τον Lenny Kravitz σκέτο Γκιωνάκη, τον Michael Jackson πουρό τεκνάκι και τον George Michael τρελλή κομμωτού απ' τα Σούρμενα.

Το μοναδικό κι ιδιαίτερο αστέρι ετούτο έλαμψε στα τέλη των 80ies, το πάλεψε να μην χαθεί στα 90ies κι αποσύρθηκε ατομικώς – ως Sananda Maitreya πια – απ' το 2000. (O Maitreya θεωρείται ως η επομένη κι αναμενόμενη ενσάρκωση τού Βούδδα...)

Τσακώθηκε με την τρανή δισκογραφική εταιρεία, αγόρασε τα δικαιώματά του απ' αυτήν κι έστησε την δική του. Έζησε στο Βερολίνο και το Μιλάνο γράφοντας συνεχώς μουσική και τραγουδώντας, αντικατέστησε για λίγο τον σχωρεθέντα Michael Hutchence στους INXS (μαγικός!) κι έχει σήμερα παχύνει τόσο, που 'γινε σαν τον Παντελή Θαλασσινό... σε μελαχροινάκι!

Μια συνέντευξή του διάβασα κάποτε κι ήτανε τόσο «φορτωμένος», που και τα σωστά που 'λεγε χάνονταν απ' το υπόκωφο σάλτο, τα δε ξυνά και πικρά του ακούγονταν ως στούκα Λιακόπουλου με Γκουρτζίεφ. (Αυτό το γδάρσιμο φωνής δεν μπορεί να μην έχει αφήσει και στην ψυχή γρέζια, θυμόσοφα και πονετικά να προσθέσω.)

---

Τον αγαπώ και τον εκτιμώ ιδιαίτερα, όσο κι αν τούτα δεν λέν' τίποτα σε κανέναν. Γιατί ο καλλιτέχνης είναι κατά βάση και στην ουσία ΚΥΡΙΩΣ άνθρωπος και δεν αντέχει καν αρκεί, μια ζωή να χωρέσει μια Τέχνη. Κι αν ΤΟ βρει, παρακάτω μπορεί να το χάσει μα αν ετούτος χαθεί, δεν πρόκειται η όποια τεχνούλα να τον κυνηγήσει για να τον πιάσει να τον χρυσώσει. (Είναι πολύ υψηλά τα δημιουργικά πεδία ετούτα και ως μικρό μολυβάκι εγώ, γράφοντας κάποτε «τα τρία μι», κάάάτι απ' αυτά έχω νιώσει.)

Η Ζωή όμως προηγείται και την Τέχνη ποδηγετεί, ο άνθρωπος είναι ζωντανός και η μουσική σε πλαστικούς δίσκους πωλείται, η φωνή λοιπόν πόσο ν' αντέξει να εκφραστεί μέχρι ν' ανακαλύψει την σιωπή και στο κενό να καεί; (Όλα διατελούν και εμάς αφουγκράζονται, ενόσω εμείς ληθαργούμε λανθάνουμε κι εκείνα ευημερούν - έτσι είναι.)

"Μa'alesh" στο Σουδάν λένε. "Onegaishimasu" ψιθυρίζουν στο Αϊκίντο. Και στην Κυψέλη εμείς από αιώνων μνημονεύουμε τον εκ Μανχάτταν R&B κούκλο αυτόν, γιατί απταίστως γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε στιγμή θα μπορούσε στην πλατεία μας να τραγουδά, χωρίς να τού δίνει κανείς σημασία.

(Γιατί μόνο και τότε αξία έχει αυτός. Και δη μακαρία.)