(I know a thing or two, of this one!)

Χειμώνας, σ' ένα άδειο σπίτι, υγρό παγωμένο. Ψυγείο-κρεβάτι, μία θερμοκρασία. Γραφείο-καναπές, μιά χαμηλότερη λίίίγο. Πρόστυχες ώρες κατάθλιψης, η καφφετιέρα να μιζάρει συνέχεια, η τηλεόραση να παίζει δίχως ήχο ολημερίς, ο Χρόνος να 'χει βγει στην βεράντα για μπάφο κι ο Χώρος να έχει αδειάσει από πρόσωπα εντελώς.

Δωμάτια δίχως ανάσα καμμιά, ποτέ η απουσία ανθρώπου δεν ήταν πολυαριθμότερη – όσο και να χιόνιζε να 'βρεχε έξω, άνοιγα τα παράθυρα να χαρίσω σπάταλα λίγο κρύο. Βιβλία μισοδιαβασμένα, ένας νεροχύτης πεδίο-μάχης, το stereo να παίζει ΜΟΝΟ το τραγούδι αυτό μήνες-σειρά κι η μπανιέρα στεγνή από τότε που βγήκε η Cindy.

Σ' όποια γωνιά και να κρυβόμουν, οι ξανθές αφέλειες τής Linda με τύφλωναν τόσο που κυκλοφορούσα με γυαλιά ηλίου διαρκώς και ίδιως μέσα στο σπίτι. Έκανα πρωϊνή προπόνηση προκειμένου να γεμίσω κάπως τα δωμάτια και βραδυνή επιπλέον προκειμένου ν' αδειάσω την μοναξιά, μα κυρίως πρόσεχα να μην πατήσω εκεί όπου είχε αφήσει τα βήματά της η Christy.

Όσο και να έπινα όσο και να κάπνιζα όσο και να έγραφα, το λίκνισμα τής Νaomi είχε γραπωθεί στους τοίχους κι είχε κρυσταλλώσει κουρτίνες και έπιπλα, πόρτες πολυελαίους. Όσες λάμπες και ν' άναβα, θερμάστρες να πύρωνα, ξύλα στο τζάκι να έριχνα, μια ματιά τής Tatjana ήταν αρκετή για να βάλω φωτιά στο δερμάτινο τζάκετ μου, στις καουμπόϋκες μπόττες μου, στο πλατύγυρό μου καπέλλο – όχι για να ζεσταθώ μα για να κάνω κάτι τουλάχιστον, να μην βουλιάξω κι άλλο, να μην χαθώ εντελώς.

---

Όπως το είπε ο βασανισμένος Γεώργιος: "These mistakes are built to last" κι εκείνα τα χρόνια, εκείνες οι ώρες ήταν η απόλυτη σκλαβιά, ο αποπνικτικότερος εξανδραποδισμός, κόλαση μ' ένα πουργατόριου air-condition. Όπως το σφράγισε ο σχωρεθείς Μιχαήλ: "That's what you get" όταν η ζωή που κάνεις δεν είναι η ζωή που θες, ή η ζωή που θες καταντά η ζωή που κάνεις. (Λέξεις γραμμένες με ρυτίδες βαθιές από πληγούλες ψυχρές είναι τούτες.)

Σχεδόν τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά το παρκέ έχει γίνει τατάμι, οι βεράντες πατάρι, τζάκι-θερμάστρες δεν υπάρχουνε καν και η τσαγιέρα σφυρίζει με τον ίδιο διαπεραστικό τρόπο. Τότε η ελευθερία ήταν έξω κι εγώ ήμουν κλεισμένος μέσα, τώρα η ελευθερία είναι λυτή παντού κι εγώ απών είμαι – ορίστε τί μπορεί να κάνει ένα μνημειώδες video-clip, πέντε κουκλάρες αξέχαστες κι ένα σώμα που πάντοτε ό,τι έκανε, κάνει. Γιατί επιτέλους κατάφερε να κλείσει τα μάτια και να κλειδώσει τον νου μέσα στο εξάλεπτο τραγούδι ετούτο.

("Freedom" σημαίνει – τώρα το ξέρω καλά πια – FREEdom from DOMinance.)