(21 ΑΠΡ 21)

(Για να μην ξεχνάμε και να μην ξεχνιόμαστε, ΑΠΑΝΤΕΣ, μέρα που είναι.

(Αφού δεν είμαστε όλοι εξηντάχρονοι ψεκασμένοι ξεφτιλισμένοι, που γλύφουν στοκαρισμένα κι ανεύθυνα εικοσάχρονα.)

Προσέξτε τούς «αντιθετικούς» στίχους τού ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΗΡΩΑ Αλέκου Παναγούλη:

«Σβησμένη φλόγα, που πάντα καίει / Σκέπασμα τάφου χωρίς νεκρούς /
Άγιες προσπάθειες ναυαγισμένες / σπίθα φεγγίζει μεσ' στο σκοτάδι»

Πολλά έζησε κι ήξερε Εκείνος κι η χωριατοπούλα η καριολίτσα η χώρα «του» δεν τού το συγχώρησε με τίποτα και ποτέ της. (A very close second? Ο αμφιλεγόμενος – κι αδικαίωτος εισέτι! – «θάνατος» τού Σήφη Βαλυράκη!)

Σήμερα που οι αντάρτικες «βουνοκορφές» των πλατειών Βαρνάβα και Αϊ Γιώργη πήζουν από αλκοολικούς «αντιεξουσιαστές» που κοπρίζουν ασύστολα, από κορωνοϊκούς «αλληλέγγυους» που θερίζουν ασύστολα, πεθαίνουνε σωρηδόν οι πατερομανάδες τους μοναξιασμένοι κι απνοϊκοί, κλαδεμένοι και προπαντός επηρμένοι.

Τέτοιος θάνατος σού πρέπει πόρνη τσαταλιασμένη «Γενιά τής Μεταπολίτευσης». Εσύ που κατέστρεψες τε-λει-ω-τι-κά την χώρα ετούτη και έφτιαξες την επομένη επιδοματούχα «Γενιά τής Απολίτευσης», που θα την παραδώσει α-πο-τε-λει-ω-τι-κά την δύσμοιρη τούτη στον Σουλτάνο μπιρ-παρά.

---

Εγώ το χρέος μου το 'κανα, την Μαρία «μου» έφτιαξα, ως γνησία κόρη Λαυρίου κι Ελένης «μου» και ετούτη. (Σήμερα πήγα κάτω εκεί, χωρίς να γνωρίζω καν το γιατί.) Και κοιτούσα απέναντι το καταραμένο νησί κι άνους-σχεδόν επέστρεψα στην Κυψέλη την πυρπολημένη στα κρούσματα, στην βρώμα, στην φτώχεια.

Δεν ήθελες Γενιά μου «Πίστη κι ελπίδα», δεν ήθελες Γενιά μου «Πνεύμα κι αλήθεια". Φοβάσαι ρε σκρόφα «σπόρο οργής», φοβάσαι ρε τσούλα «μήνυμα πάλης».
Γι' αυτό έθαψες ΚΑΙ «τα τρία μι» μακριά, σκαιά και βαθιά: γιατί εκεί μέσα «Σκέψεις κρυμμένες σε προσκαλούν / Φωνές ανθρώπων σε προσκαλούν» και το τρέμεις αυτό, ακριβώς σαν «μάτια κλαμένα που σε κοιτούν».

Δεν λυπάμαι διόλου για σένα, για τα παιδάκια σου καν. Όπως εσύ ένοχη Γενιά μου πουλήθηκες δεξιά και ξεφτιλίστηκες αριστερά, έτσι και τα αθώα μπάσταρδά σου ξεφτιλίζονται άκαπνα και πουλιούνται άνηβα πλέον.
Δίχως Ήρωες δίχως Μορφές χαροπαλεύουν ανάμεσα Lifo και Indymedia, SMS για μπάφους και Tinder για φάσωμα, χαρτζιλίκι μητσοτακικό και τσίπρα πασατέμπο.

Το είπα, το έγραψα, το άφησα: η ελληνική Οικογένεια φταίει κι ευθύνεται για την Γραική Κοινωνία. Και οι συνομίληκοί μου οι ένοχοι δικάσαν στυγνά και εκτελέσαν στεγνά τις αθώες επόμενες γενιές, ΟΛΕΣ.Γιατί;

Διότι απαγόρευσαν φωνές – σαν την δική μου γραφή – ν' ακουστούν, κραυγές ρηξικέλευθες δυνατές, ριζοσπαστικές μα ζωοποιές, επαναστατικές μα λυτρωτικές πάντα.

(Δεν γράφω άλλο, δεν διορθώνω αυτό καν. Ας μείνει έτσι ακριβώς όπως ήλθε - ουδείς ασχολείται πια, μια και ουδείς ζει πλέον.)