(Δεν έχει μόνο φωνάρα, δεν είναι μόνο κουκλάρα, αλλά εάν δεν έμοιαζε τόσο πολύ με την δεύτερη γυναίκα μου, θα μπορούσα να την ξεχάσω)

Οι Εγγλέζοι είναι πρώτοι – και θα μείνουνε ΠΑΝΤΟΤΕ πρώτοι – σε μερικά πράγματα. Ένα από αυτά είναι η pop μουσική τους, που είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ποιοτική, προχωρημένη, and guess what? Όσο πιο «χαμηλά» pop είναι, τόσο πιο υψηλά – εκτός εισαγωγικών – ποιοτική είναι αυτή. Και έχουν βγάλει ονοματάρες, φωνάρες, κορμάρες και στυλάρες ων ουκ έστιν αριθμός, (κι όσοι βέβαια ζούνε ακόμη, γερνάνε πανέμορφα, βλ. Tom Jones).

Αυτό το κυματιστό-κοντό μαλλάκι, ΜΟΝΟ η Λίζα μπορεί να φέρει. Αυτό το σκωτσέζικου-καρρώ μινάκι, ΜΟΝΟ το Λιζάκι – στα κοντά-σαράντα της – μπορεί να φορέσει. Αυτό το slow-funk τραγουδάκι, ΜΟΝΟ η Στάνσφηλντ μπορεί να σταθεί μπροστά από μια συμφωνική ορχήστρα και να τα δέσει πανέμορφα. (Στο θεσμικά-βαρύ Royal Albert Hall, το 1994.)

Όπως ακριβώς λένε τα σχόλια, κάτω από το τραγούδι: «Pure class, effortless, powerful, stylistic, graceful» και πολλά άλλα που ελάχιστα είναι όταν το ταλέντο είναι φυσικό, η εταιρεία πίσω του σοβαρή, το κοινό από κάτω καλλιεργημένο – τότε το αποτέλεσμα είναι ΑΥΤΗ η εξαίσια μουσική πανδαισία.

«You're not the only one» και τα 'πε ΟΛΑ ο στιχουργός. Γιατί «It's hard for her when he doesn't respond» και δεν είπε ΤΙΠΟΤΑ ο ίδιος. Μια τυπική-κλασική, καθημερινή-ανώνυμη, οικιακή-ανθρώπινη, ζευγαρίσια-ξενερωτική σκηνή – κι όμως «η στραβή» θα γίνεται ΠΑΝΤΟΤΕ, (λες κι επίτηδες γίνεται τούτη).

Γυρνά ο αφέντης τού σπιτιού οίκαδε και τί βρίσκει ο μάλαξ να στάξει; «Βabe you look a mess / You look dowdy in that dress»..., τώρα μάλιστα! Τον υποδέχεται με το χαμόγελο στα χείλη όμως αυτή και τί τού απαντά, τού μαλάκα στεγνά; «I may not be a lady / But I'm all woman»! (Πείτε μου πόσες δισεκατομμύρια φορές αυτή η ίδια-ολόϊδια σκηνή δεν έχει παιχτεί στα συνήθη νοικοκυριά; Που ο άντρας κάνει ένα επιθετικό σχόλιο κι η γυναίκα είναι πολύ κουρασμένη ν' απαντήσει καν; Που ο αρσενικός εξοντωμένος αηδιασμένος και στραγγισμένος απ' την δουλειά, μόλις μπει και δει την ολάνοιχτη κι αναπεπταμένη μήτρα προσμένουσα υγρή κι ανδροφάγα, θα πετάξει την δηλητηριώδη μπηχτή-σε-ατάκα του, προκειμένου ν' απαλλαγεί ΚΑΙ απ' τις συζυγικές-ερωτικές-σεξουαλικές «υποχρεώσεις» του;

---

Ξέέέρει η γυναίκα που δεν απαντά, και κυρίως στο χαμηλό τούτο επίπεδο, κι απολύτως την στιγμή εκείνη. Περιορίζεται σε ένα «I'm no classy lady / But I'm all woman» κι αυτό που δεν τού λέει είναι το επόμενο και συρταρωτό, φονικό κι εξοντωτικό «Τhis woman needs a little love to make her strong». Αλλά εκείνη «Stands there and lets the tears flow / Tears that she's been holding back so long» – γιατί ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ κρατιέται νοικοκυριό, χωριό γίνεται, η ζωή βγαίνει. Εκείνος θα πάει στο ψυγείο για την μπύρρα του, μετά στην πολυθρόνα για το τηλεκοντρόλ του κι εκείνη θα μείνει τον φούρνο ν' αγναντεύει, μπας και το ροδοψημένο μαγειρευτό τής πει «Where did all the loving go», πού σκατά «The love they used to share when they were strong» κατάντησε χάθηκε δεν υπάρχει.

(Παρένθεση, επί τεχνικών, διόλου λεπτομερειών: προσέξτε ενορχήστρωση, θαυμάστε φωνή που δεν φοβάται τις υψηλές νότες μα ούτε και τις χαμηλές, δέσιμο τεκτονικού μπάσσου με αεράτα βιολιά, ευαίσθητη και δημοκρατική κονσόλα μίξης, κλασική «κουρτίνα» από πίσω να θροΐζει και ν' αγκαλιάζει μια «ποπιά κλαψιάρικη» κι όλα τα υπέροχα τούτα με μιά φυσικότητα, μιαν άνεση, μια συναισθηματική έκφραση που ΜΟΝΟ απ' τον βαθύ υψηλό και λεπτό πολιτισμό προέρχεται. Και στηρίζει. Και λάμπει διόλου εκτυφλωτικά, μα σωτηριολογικά απολύτως.)

Τον κοιτάζει στιγμιαία-βαθέως στα μάτια αυτή και «Says yes, I look a mess / But I don't love you any less», αποτελειώνοντάς τον ολόρθο με το σαρκαστικά βρετανικό «I thought you always thought enough of me, to always be impressed»! Έτσι, δίχως αίμα σάλιο ή δάκρυα, σκηνές υστερίες σφαλιάρες, βροντήματα πόρτας, τηλεφωνήματα δικηγόρου, αγωγές εκατομμυρίου. Γιατί εκείνος το ξέρει καλά: «He hangs his head in shame / He doesn't see her like he used to do»... Οι λόγοι; Τόσοι πολλοί και τόσο λίγοι, τόσο γνωστοί κι άγνωστοι τόσοι. Και δεν έχει καμμιά αξία και μηδέν σημασία πια, φυσικά και «He remembers how it used to be», φυσικά και θέλει να τής πει «You'll always be a lady / 'Cos you're all woman», μα δεν θα τολμήσει να ψελλίσει να εκτεθεί... «I love you much more than you know» λέγοντάς της.

Έτσι γίνεται πάντοτε. Αυτό που πρέπει να λεχθεί, δεν λέγεται κι εκείνο που δεν πρέπει να μείνει, αιωρείται και δεν κατακάθεται, δηλητηριάζει και δεν γιατρεύει. Η μία κουβέντα που όλα θα τά 'σβηνε δεν θ' ακουστεί, το «You're the only one» δεν θα ειπωθεί, το «You're a classy lady / 'Cos you're all woman» δεν θα ενσταλαχθεί – έτσι πεθαίνουν οι έρωτες και σβήνουν οι άνθρωποι, δολοφονούνται ψυχές και καρδιές σταματάνε. Τί λείπει; Τί μένει; Ποία η οφειλή; Και ποιά είναι η μοναδική συνταγή, δια μελωδικότατου στόματος-λάρυγγος τής Lisa Stansfield;

Μόνο «We can be sweet again».

Και χύνουνε τα βιολιά, χαϊδεύουν τα δεύτερα φωνητικά, η κορνέττα στο βάθος βοά, τα κρουστά συρρίζουν, τα χάλκινα αφρίζουν κι ετούτη η θηλυκή ερωτική, ζεστή παθιασμένη, υγρή και λεία Φωνή, με το νάζι τής σοβαρής καύλας, τις κορώνες τής δυνατής μήτρας και τον οιστρογονικό λάρυγγα τής λατρευτικής Τέχνης της παίρνει ένα απλό τραγουδάκι και το κάνει στιγμιαία-κεραυνοβόλα και για πεντέμισυ-μόνο-λεπτά έναν Ύμνο ικεσίας και ένωσης, αγάπης και συγχώρησης, ταπείνωσης και αποδοχής, ελπίδας κι ονείρου.

(Thanks Lisa. For the cherry-red lips, the dark-blue hairstyle, the virgin-white face and that all-carnal passion and deep-vocal sex.)