Όπως θα έχετε ήδη δει απ' το banner της ιστοσελίδας μου, «Τα τρία μι» είναι το καινούργιο – τέταρτο – βιβλίο μου, το τελευταίο – και δεύτερο – μυθιστόρημά μου. Είναι ένας εκρηκτικός ποταμός 520 σελίδων και αφορά στην μυθ-ιστορία μιας νέας Ελληνίδας γυναίκας, σήμερα. (Κι όταν λέω σήμερα – το εννοώ, η αφήγησή μου σταματά κάπου στο τέλος του '10 περνώντας μέσα από σχεδόν-όλα τα ελληνικά δρώμενα και παίρνοντας παραμάζωμα σχεδόν-όλα τα ελληνικά γεγονότα.)

«Τα τρία μι» είναι... τρία μι – κι όχι μή – ακριβώς: το πρώτο μι είναι από το «Μαφία», το δεύτερο μι είναι από την «Μαρία» και το τρίτο μι είναι από την «Μανία». Προχωρώντας λίγο βαθύτερα – και σύμφωνα πάντοτε μ' εμένα τον συγγραφέα – Μαφία είναι η ελληνική οικογένεια, απλώς και τελεία. (Γι' αυτό δεν έχουμε στην Ελλάδα Μαφία: γιατί τον ρόλο και θέση της, την λειτουργία κι αποτελέσματά της επιτελεί στο άριστο και ακέραιο η αιώνια ελληνική οικογένεια, ο καθείς ας μετρήσει μόνος του τις πληγές του.) Στην συνέχεια, Μαρία είναι το όνομα της ηρωίδας μου, μιας νέας Ελληνίδας γυναίκας αστής όπως τόσες και τόσες. Γυναίκας δυνατής όμορφης πλούσιας, εφοδιασμένης υπονομευμένης αλυσοδεμένης, ατίθασης ανεύθυνης και μοιραίας. Και τέλος, Μανία είναι η φωτιά κι η απόγνωση, η τρέλα το στραβό πάθος, η σκληρή κατάληξη το πικρό τέλος, ο χορός εκείνος μαινάδων και σειληνών που στο μυαλό μέσα του καθενός κάνει ταυτόχρονα φεστιβάλ και κουμάντο.

Τι σημαίνουνε όλα αυτά;

Σημαίνουν ότι εγώ ξύπνησα τον Ιούνη του 2010 ένα πρωί ξαφνικά στο νησί, κι αντί να πάρω στην αγκαλιά μου μιαν αρμαθιά γάτες και τον καφέ, έπιασα μ' ευλάβεια και συγκίνηση, τρόμο και πόθο ένα τετράδιο κι ένα μολύβι κι άρχισα να γράφω καθημερινά και τυφλά ό,τι μου ερχότανε στων δαχτύλων την άκρη. («Θαύμα» ψέλλισα κάποιους μήνες αργότερα, «θαύμα αληθινό μαγικό, θαύμα ιερό και ακατανόμαστο ταυτοχρόνως».) Και παραλείποντας ένα κάρο πορνό λεπτομέρειες που μόνο λεπτομέρειες δεν είναι, επιμελήθηκα και διόρθωσα, πλήρωσα τύπωσα, ξόφλησα βιβλιοδέτησα, μετέφερα και κατέχω ακριβώς-χίλια αντίτυπα, σε δύο ιδιαίτερα και ξεχωριστά εξώφυλλα μάλιστα για όσους θα τολμήσουν να το διαβάσουν.

Λευκό εξώφυλλο

---

Όλα τούτα δεν τα γράφω για να πουλήσω. ΟΧΙ. Όλα τούτα δεν τ' αναφέρω για να ξαναμαναπεταχτεί ο γνωστός-άσημος, ο άγνωστος-άσκημος και χολή να εμέσει απ' το Διαδίκτυο για το πόσο και πώς ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ πάλι «μας έχει κουράσει». Αν ύστερα από δεκαοκτώ χρόνια συγγραφικής σιωπής – μα όχι δημιουργικής ταφής – συν-έγραψα το βιβλίο μου τούτο, αυτό το οφείλω καθόλου σ' εμένανε κι ολωσδιόλου σε άλλους. Και όχι, ΔΕΝ θα γίνω προσωπικός ν' αναφέρω τοποθεσίες κι ονόματα, πράξεις και παραλείψεις, ένα μόνο θα πω: εγώ ΔΕΝ τα έγραψα «Τα τρία μι», εγώ απλώς τα κατέγραψα.

Και τώρα που έχουν περάσει κάποιοι μήνες από την έκδοσή τους, τώρα που τέλειωσε το παρελθόν τραγικό έτος αυτό, τώρα που πάνω σε νέα στροφή της ζωής μου ετοιμάζομαι να ριχτώ – λίγα λόγια θέλω για τούτο να πω, για «Τα τρία μι» πάντα. Για το πώς τρείς λέξεις μόνο το μυθιστόρημα κυβερνούν, τρείς λέξεις διαπερνούν το βιβλίο, μαζί με τόσα άλλα και διαφορετικά, πλούσια μπερδεμένα και φοβερά, κρυμμένα θαμμένα και φονικά. Η «σιωπή» είναι η πρώτη λέξη, η «βία» είναι η δεύτερη που έρχεται πίσω της και η «αγάπη» είναι εκείνη που φυσικά την τριάδα κλείνει ετούτη.

«Η σιωπή είναι μια πέτρα στο στόμα. Η βία είναι μια σφαίρα στην ψυχή. Η αγάπη είναι η βάση κι αρχή όλου του κόσμου» επιγράφει το οπισθόφυλλο και μια μικρή μόνο χαραμάδα ανοίγει. Αυτήν ακριβώς που «η Μαρία θα περάσει σπαρακτικά από όλες τους, θα τις ζήσει αυτές δυνατά και πίσω της θ' αφήσει μια σωματική δίψα ακόρεστη, μια πνευματική πείνα απαρηγόρητη και μια άδικη ψυχική προδοσία».

Μέσα στις πυκνογραμμένες και φορτισμένες πολύ, σημερινές ωμές ρεαλιστικές, διαχρονικές και προφητικές 520 σελίδες καλπάζουν επίθετα και ουσιαστικά, ρετάρουνε ρήματα και οργιάζουν πρόσωπα ταραγμένα. Πρόσωπα αληθινά και πλασματικά, πρόσωπα ζωντανά και νεκρά, πρόσωπα που κανονίζουν ενώ δεν ορίζουν. Κάποιοι το βρήκαν «κουραστικό» το βιβλίο, «βαρυστομάχιασαν» με τις φορτωμένες περιγραφές, τις ειδικού-τύπου και περιεχομένου αναφορές, τις εσωτερικές και πολύτιμες γνώσεις/πληροφορίες που γάτοι-ετούτοι στο φτερό πήδηξαν. (Δεν πειράζει, «έξεστι Κλαζομενίοις δυσανασχετείν» λέω.)

Και ερωτώ: Υπάρχει ένα μα ένα βιβλίο στην νεώτερη ελληνική πεζογραφία που να πλέκει π.χ. τα «γεγονότα» της MARFIN με την Ορθοδοξία; Το Aikido με την παρτούζα, την στραγγαλιστική οικογενειοκρατία με τον ακατάσχετο πλουτισμό της αστικής τάξης; Τι κάνει ένα κοριτσόπουλο του Αρσάκειου να πηγαίνει πραγματικά και αληθινά ενάντια στον εαυτό και το φύλο της, την τσέπη και θέση της, στα «πιστεύω» της ελληνικής κοινωνίας και «στ' αρχίδια της» παρομοίως; Τι δουλειά έχει μέσα στο βιβλίο ο εξαίρετος μαύρος τραγουδιστής Σηλ, με τα ΕΚΑΜ; Γιατί ο Δημήτρης Κουφοντίνας κάνει σεκόντο στον Σπρινγκστήν και οι δυό τους αφήνουνε χώρο στον Γιουκίο Μισίμα; Πότε εμφανίζεται ο τρανός Consigliere της ιστορίας μου, που αν δεν υπήρχε ο Ρόμπερτ Ντυβάλ στον ΝΟΝΟ του Κόπολα, ούτε εγώ θα μπορούσα να τον εφεύρω;

Μαύρο εξώφυλλο

---

Γιατί ένδεκα (11) εκδοτικοί οίκοι το βιβλίο τούτο φοβήθηκαν; (Μα άμα μωρέ τυπώνουνε Σημίτη και Μαντά, καυλογιαγιούλες κι αριστεροσυγγραφάκια, θείτσες που μαγειρεύουν τουρλού και εγκεφαλικούς φλώρους που έχουνε πείσει τους πάντες – τότε θέση κι εκδότης για «Τα τρία μι» ευτυχώς δεν υπάρχει.) Και το προλέγω: το βιβλίο μου τούτο – ΚΑΙ τούτο – για λίγο ή πολύ καιρό θα χαθεί, μα κάποια στιγμή που εγώ θα 'χω φύγει από την ζωή, το βιβλίο ετούτο θ' αποτελέσει μια οδηγίας φωνή, κραυγή λυτρωμού κι αθανασίας πορεία. Σημείο αναφοράς, οδικό δείκτη τραγωδίας ελληνικής και εισαγγελικό πόρισμα απαλλακτικής καταδίκης. «Τα τρία μι» είναι ένα βιβλίο που «πρέπει να κάνεις συμφωνία με τον εαυτό σου από πριν, για να το διαβάσεις» είχε πει ο συγχωρεμένος Θανάσης, ο ψηλός αδύνατος ξυλουργός που είχε ξετρελαθεί με το «Ελένης νήσος». Εγώ την συμφωνία ετούτη να την κάνω δεν πρόλαβα, καθώς έπρεπε μέσα σ' ένα παραναλωματικό 2013 να αναχωρήσω από το νησί, να εκδώσω μόνος μου «Τα τρία μι» και να στήσω την δική μου ιστοσελίδα. Και μέσα στην ελληνική τούτη προσωπική και κοινωνική καταστροφή, το να έχω γράψει ΕΚΤΟΣ – πεθαμένου πια – ΕΜΠΟΡΙΟΥ ένα βιβλίο που στηλιτεύει και καυτηριάζει ΤΟ αίτιο, που βυσσοδομεί και σχεδόν σοδομεί ΤΟΥΣ πρωταίτιους είναι too much and too strong, ακόμη και για τον πλέον μπλαζέ χιπστερά ή κοκόρι χρηματιστή, ημιθανή άνεργο ή τελειωμένο πρεζόνι.

Στην παραζάλη της σήμερα η Ελλαδίτσα παρασύρεται από «κουνήματα των 58», απορεί με την Χρυσής Αυγής προφυλάκιση και μετρά τα ρέστα της τα Χριστούγεννα για να βγάλει. Σε μιαν-ακόμη σελίδα διαδικτυακή, το να γράφει κάποιος ΦΩΤΟΣ για κάποια άλλα πράγματα, σχεδόν-ανορθογραφία φαντάζει. Κανείς δεν θέλει τίποτα πια, όλοι επιμένουν το κακό όνειρο τούτο να τελειώσει αυθωρεί, να γυρίσει στο ΚΛΙΚ ο Πέτρος Κωστόπουλος, ο Τσοβόλας ν' ανοίξει τις κάσες με τα λεφτά και το ΚΚΕ ν' αναστήσει τον Στάλιν. Η Γιάννα να ξανακάνει Ολυμπιακούς, η Παπαρίζου βγαίνοντας από την κατάθλιψη να γίνει πάλι "Νumber one" και η κακομοίρα Αμοργούλα να γίνει το Κάπρι.

Τι μένει λοιπόν;

«Μοναξιά και χαρά, ένας ακήρυκτος πόλεμος και μια διαψευσμένη ελπίδα. Αναπάντητος πόνος κι αναμονή ανυπόφορη, μια σε καταστολή πίστη. Κι ένα ιερό – ΚΡΥΦΟ μα ΔΥΝΑΤΟ – μένος για την αλήθεια το φως, ένας διακαής και πυρακτωμένος πόθος για την γαλήνη και την ανάταση, ένας καημός χιμαιρικός χειμαρρώδης για την αγάπη» κλείνει το οπισθόφυλλο του βιβλίου μου, εδώ λέω να κλείσω κι εγώ τώρα.

Καλή νέα χρονιά φίλες και φίλοι, κι ας είναι μια-ακόμη μαύρη χρονιά. Γιατί όπως λέει ο τρυφερός και πανμέγιστος Όσσο, «η λύπη είναι ένα συναίσθημα πολύτιμο και βαθύ, σταθερό και βαρύ, πλούσιο όσο και καρποφόρο». Κι όπως συμπληρώνει λιτά το ΜΠΑΓΚΑΒΑΤ ΓΚΙΤΑ: «εκείνου που τα έργα είναι μακριά από την επιθυμία του καρπού, του αποτελέσματος, αυτός στη γνώση – σαν φωτιά – τον καρπό των έργων του έχει κάψει. Αυτόν όσοι γνωρίζουν, τον αποκαλέσαν σοφό». Και τι εγώ ο βλαξ και φτωχός λέω; «Όσο να επιμένουν η βλακεία και η πουστιά, τα ευρώ κι η ψευτιά, τα μέσα κι οι έξω, η αλήθεια ΔΕΝ θα βασιλεύσει ΠΟΤΕ – γιατί δεν νοιάζεται τούτη. Η αλήθεια και το καλό, η ευτυχία κι ο έρωτας, η αγάπη και η συμπόνια στην Βουλή ΔΕΝ συχνάζουνε, στην Οικογένεια ΔΕΝ μονάζουνε, στην Κοινωνία ΔΕΝ αριστεύουν. Αυτές και αυτά ΜΟΝΟ στους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, στα ΑΤΟΜΑ μπαίνουν κι υπάρχουνε, ζουν κι αναπνέουν, δεν ελπίζουν και τα βήματά τους πληρώνουνε. Κυρίως όταν είναι για να δώσουν στους άλλους».

Να είστε καλά αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Όχι πάντα, μα μόνο καθημερινά. Για λίγο ελάχιστο, μα εσωτερικά. Κι όπως σας συμβουλεύει η Μαρία «μου»: «να μη φοβάστε, να τα καταφέρνετε όλα μόνοι σας και διαρκώς να χαμογελάτε».