Γιατί μόλις το βλέπω ΑΥΤΟ, πλημμυρίζουν τα μάτια μου χαράς δάκρυα, τιμής όνειδος, χωμάτινης περηφάνιας;

Γιατί μόλις το βλέπω ΑΥΤΟ, νιώθω ΟΛΗ την χώρα ΜΟΥ μέσα μου, την αρχαία και ακατάλυτη ευλογία της, την ακαταμάχητη και αδάμαστη ομορφιά της, το αναντικατάστατο και ασύγκριτο μεγαλείο της;

Ο κύλικας τού Απόλλωνα αρκεί για αυτά, και πολλά άλλα.

(Απ' την Wikipedia:
«Το Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών διαθέτει κεραμικά ευρήματα κυρίως στη νέα αίθουσα του ισογείου, όχι όμως και στον κύριο εκθεσιακό του χώρο. Μεταξύ των λίγων κεραμικών του Μουσείου συγκαταλέγεται μια κύλιξ λευκού βάθους, που προέρχεται από έναν αποθέτη όπου είχαν τοποθετηθεί κτερίσματα τάφων κατά την εκκαθάρισή τους, καθώς απαγορευόταν να καταστραφούν.

Απεικονίζει τον θεό Απόλλωνα με περίτεχνη κόμμωση και δάφνινο στεφάνι στα μαλλιά. Ο θεός είναι καθισμένος σε οκλαδία δίφρο, ένα είδος πτυσσόμενου καθίσματος χωρίς πλάτη. Φορά λευκό χιτώνα, ερυθρό ιμάτιο και σανδάλια.

Στο αριστερό του χέρι ένας κόκκινος ιμάντας συγκρατεί μια επτάχορδη λύρα από καύκαλο χελώνας (χέλυς), ενώ τα δάχτυλά του είναι στις χορδές, και με το δεξί σπένδει από φιάλη με κοσμήματα.

Απέναντί του αποδίδεται ένα μαύρο πουλί, για το οποίο έχουν δοθεί ποικίλες ερμηνείες. Κάποιοι θεωρούν ότι απεικονίζει απλό μαντικό πουλί, ενώ άλλοι το ταυτίζουν ως το κοράκι που έφερε στον Απόλλωνα το μήνυμα του γάμου της αγαπημένης του Κορωνίδας, κόρης του βασιλιά Φλεγύα.

Το αριστουργηματικό αυτό έργο χρονολογείται στη δεκαετία 480-470 π.Χ και αποτελεί έργο αττικού εργαστηρίου.

Η παράσταση αποδίδει θαυμάσια με εικαστικό τρόπο τον στίχο από τον β' ύμνο στον Απόλλωνα που βρέθηκε στο νότιο τοίχο του Θησαυρού των Αθηναίων:

"Τραγουδήστε για τον χρυσόμαλλο Πύθιο που τοξεύει μακριά και παίζει ωραία λύρα" (Μέλπετε δε Πύθιον χρυσοχαίταν έκατον εύλυραν)."

---

Τί αδιανόητες, ασύλληπτες και μαγευτικές λέξεις είναι ΑΥΤΕΣ; «Κύλιξ», «οκλαδία δίφρος», «χέλυς», «σπένδει», «μέλπετε» – θεέ και θεοί μου ΕΣΑΣ μόνο ευγνωμονώ που κι εγώ ο ανύπαρκτος-μικρός-άσχετος τολμώ και μπορώ και γράφω την ΙΔΙΑ αυτήν γλώσσα.

Σπουδή στην λεπτότητα και την τρυφερότητα είναι η αναπαράσταση τούτη. Ένα πουλί κι ένας θεός, ένα κοράκι και ο Απόλλωνας, δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πριν κι όμως: η σκηνή ΑΥΤΗ είναι πιο ζωντανή από το σήμερα, ΤΩΡΑ.

(Γι' αυτό γαμάνε κοπρίζουνε, καταστρέφουν και πουλάνε ΑΥΤΟΙ οι μπαστάρδοι ρωμιοί, οι γραικύλοι γραικοί την ίδια την χώρα μας. Διότι δεν την αντέχουν να τούς θυμίζει – πλαστικά και αέρινα, καταδικαστικά και διαχρονικά – πόσο λίγοι και μαλάκες, υπερφίαλοι και ανεύθυνοι, επιφανειακοί χρήστες, νομείς εθελόδουλοι και νταβατζήδες δίχως πουλί ούτε φράγκο είναι.)

Ας κλείσουμε τα μάτια μας για ένα δευτερόλεπτο μόνο και μόνοι μας, και ας προσευχηθούμε σε ΑΥΤΗΝ την εικόνα λοιπόν – είναι η ΜΟΝΗ ελπίδα μας σιωπηλή, ουσιαστική, αιωνία.