Όσο κι αν κάθομαι στο σκαλοπάτι, όσο κι αν όρθιος τον περιμένω στην πόρτα, όσο κι αν στην γωνιά καπνίζω και τον δρόμο κοιτώ, εκείνος δεν έρχεται.

Μου λείπει. Μου λείπει πολύ. Και μου λείπει μ' έναν τρόπο που η καρδιά μου δεν αντέχει άλλο πια – για το σώμα μην κάνει κουβέντα κανένας. (Αν μένει «σώμα» ποτέ.)

Έτσι μου ήλθε στον νου το τραγούδι "ΓΥΡΝΑ ΠΑΛΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ" τού μοναδικού Νίκου Γούναρη και τα κλάμματα έβαλα, στον εμβρόντητο ταχυδρόμο τής γειτονιάς μας μπροστά του.

Και τώρα σπαράζω μέσα μου απ' την απουσία τού μίστερ Κοχί – που έχει γράψει καμμιά δεκαριά μέρες αυτός γαμησιών κι εγώ έχω ταφεί γι' άλλους τόσους αιώνες.

Αχολογούν στ' αυτιά μου τ' ακκομπανιαμέντα τής κιθάρας, οι γλυκές μελωδικότατες doo-wop φωνές και δεν ξέρω πού στέκομαι και πού βρίσκομαι πλέον.

Αιφνίδια παράλογα και πάνσκληρα εμφανίζονται οι ελλείψεις και οι ανάγκες μας, όπως μάς ξεκουρσεύουν οι επιθυμίες και τα όνειρά μας – περιττή η φιλοσοφία που απλώς εκπορνεύει...

---

«Γύρνα πάλι, αγάπη μου», «Στην παλιά τη φωλιά μας» ψέλνω κι εγώ και μπαίνω μέσα στην σπηλιά μου ξανά, να τον θρηνήσω, λες και ψόφησε από κορωνοϊό.

Ο έρωτας δεν είναι αποκλειστικά δίποδος. Η αγάπη δεν έχει ανάγκη από κώλο, βυζιά. Η μοναξιά δεν σκοτώνει απλά μόνη της, το κάνει και με μιαν απούσα γατίσια ουρά.

Μάζεψα πια το πιατάκι του, το πήρα απόφαση. Πέταξα το κουπάκι του, του νερού. Έβγαλα και μιά του φωτογραφία να την κοιτώ, λιβάνι δεν έχω, με κάνει να πνίγομαι και να βήχω.

«Αυτός που σ' αγαπούσε», «που για σε μονάχα ζούσε» είναι ακόμα εδώ ακίνητος παγωμένος, πεντάρφανος ξεραμένος, τρομαγμένος και άφωνος απ' το κενό. Σου.

Ο μίστερ Κοχί δεν ζει πια εδώ, κι αν ζει κάπου αλλού – στην γη ή στον ουρανό – για μένα θα ζει μέσα μου πάντα, μαζί με την ασώματη Μανασσή και το ελεήμον Καιτί: τις Μεγάλες Ψυχές Μου.

Δεν τον έθαψα, γι' αυτό τονε κλαίω. Να φύγει απ' τα χέρια μου, μπορώ να το αντιμετωπίσω. Μα να φύγει απ' την ζωή μου έτσι και ξαφνικά, το κενό με συντρίβει απάνθρωπα επαναληπτικά.

«Να μιλήσεις», «να φιλήσεις» «κι όλο κλαις» είναι τρεις πραγματικότητες ΜΑΖΥ και ΑΔΥΝΑΤΕΣ για μια συσκοτισμένη ψυχή, που προσμένει το φως, για άγνωστο πόσο ακόμα.

Όσο έξω μου ήτανε, ήξερα ότι ζούσε αλλού. Μα απ' την στιγμή που νιώθω πως μέσα μου μπήκε αυτός, είμαι σίγουρος πως ο μίστερ Κοχί πέθανε και πονάω για τούτον.

---

«Λουλούδια» η Κυψέλη δεν έχει πολλά, «αηδόνια» δεν έχει κανένα, μόνο καμμιά καρακάξα και κοτσύφια πολλά, που τα κυαλάρουν οι γάτες και τα τρώνε αμέσως, για πλάκα.

Αυτή είναι πάντοτε η Ζωή: τυφλή και σκληρή σαν την Θέμιδα, ξετσίπωτη και καυλιάρα σαν την Αφροδίτη. Και συντρίβουν κι οι δυό, άντρες και γάτους μονίμως και σταθερά, αδιάφορα πάντα.

Θα το δεχτώ, υποστώ και καταπιώ τούτο. Άλλη μια γατίσια πληγή, δίπλα στις παλιές πάμπολλες άλλες. Και θα βγω στα στενά, ένα αδέσποτο άσπρο μικρό, να μαζέψω αγκαλιάσω ξαναγαπήσω.