Ζωή, δεν είναι μόνον η ανθρώπινη. Ζωή διαθέτει όλη η Φύση σε κάθε της μορφή κι έκφραση, πλάσμα και δημιουργία. Η ζωή σφυροκοπά και δονεί κάθε στιγμή κάθε γωνιά και δεν χρειάζεται τού δίποδου το μυαλό, για ν' αποκτήσει διαβατήριο τούτη.

Σε ένα ταξίδι μου, αρπάχτηκε απ' τον καθαριστήρα τού αυτοκινήτου ετούτο το τρομακτικό μα και θαυμαστό έντομο. Είχα σταματήσει στην άκρη τού δρόμου έτσι χωρίς λόγο κι αυτό προσγειώθηκε κι εκεί κόλλησε, κόλλησα φυσικά και εγώ με ετούτο.

Το πλησίασα, εκείνο το space-κεφάλι του γύρισε, ακίνητο κι έτοιμο έμεινε και «κάτσαμε» εκεί κι έτσι για κάναν αιώνα. Θαύμαζα τα λεπτά και διαφανή του φτερά, την άτρακτο τού λεπτεπίλεπτου κορμιού του, τα πόδια του τις κεραίες του, την εκρηκτική κι εμφανή του νοημοσύνη.

---

Κοιταζόμασταν κατάματα και τα δυό, εγώ ένας άνθρωπος κι αυτό ένα έντομο και μάς χώριζαν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, όσο και ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ - έτσι είναι η Ζωή στο δικό της το μεγαλείο. Με μάγεψε, το ομολογώ. Με σταμάτησε, το δηλώνω. Αγαπώ τα ζώα πολύ, απ' τα πιο στον άνθρωπο κοντινά, όσο κι εκείνα που διάγουν τον μικρούλη τον βίο τους στην δική τους διάσταση, με τον δικό τους τον τρόπο.

Κάτι έχουμε κρατήσει κι εμείς μέσα μας, από την ζωή των ζώων. Των παρελθουσών ζωών μας δηλαδή, μια DNAϊκή ανάμνηση βαθεία κρυφή από τότε που το τσερβέλο μας άδειο ήτανε, το φεγγάρι μάς τρόμαζε και τα παιδιά θυσιάζαμε προκειμένου να βρέξει.

Τα έντομα – μέσα απ' όλα τα ζώα – είναι αυτά που πετούν μα και στην γη ζουν, συνδέουν αέρα-νερό κι ανακατεύουν το χώμα. Από σκώληκες έδαφους ξεκινούν, νύμφες εκτυφλωτικές γίνονται, ως ιπτάμενα μικροφρούρια ολοκληρώνονται και χάνονται κάποια σύντομη στιγμή... για να ξαναρθούνε.

Θαυμαστός και θαυμάσιος, μαγευτικός μαγικός είναι ο Κόσμος μας, σε όλα και με όλα του τα κοσμήματα, τα στολίδια. Αρκεί να ξεπλύνουμε τα μάτια ψυχής που διαθέτουμε και να τα στρέψουμε, να τ' ακουμπήσουμε να τ' αποπλύνουμε λίγο σ' εκείνα που μάς κοιτάνε. Σταθερά, αγαπητά, μα σε απόσταση πάντα.

Γιατί εμείς είμαστε οι τυφλοί και εκείνα κατέχουν και διατηρούν το «κλειδί» τής Δημιουργίας.