Το τελευταίο ανθρώπινο κτήνος, αδέσμευτο κι ανεκπαίδευτο, άγριο και αμόρφωτο, απολίτιστο κι αιμοβόρο το έχει ο άνθρωπος ανάμεσα στα πόδια του και βασανίζεται ισόβια από τούτο. Το σεξ δεν είναι τίποτε άλλο απ' τής Φύσης την προσταγή, εμφυτευμένη μπροστά στις λαγόνες του, βαθιά στα νεφρά του, καταμεσής στον εγκέφαλο και αρδεύει στραγγίζοντας την σπονδυλική του την στήλη.

Ο άντρας την γυναίκα αρπάζει όπου βρει, την σέρνει ως την σπηλιά τού προικώου της και την ξεκοκκαλίζει χαλώντας την, πετώντας την και κουρελοξεσκίζοντάς την. Η γυναίκα τον άντρα συλλαμβάνει όπου βρει, τον σπρώχνει ως το σαλόνι τής πιστωτικής του και τον ξεζουμίζει, αδειάζοντάς τον και κουρελοτινάζοντάς τον. Χα! Σε τσίρκο να το ανέβαζες το «έργο» αυτό, δεν θα πατούσε κανένας κι όμως, η παράσταση συνεχίζεται επί χιλιετηρίδες με ρυθμό διψασμένο κι αμείωτο, πελάτες πρόθυμους, ταμείο αέναα ανοικτό και κέρδος την συνέχιση τού ανθρώπινου γένους.

Δεν είναι ότι τα σατινένια κρεβάτια αναστενάζουνε, έχουν αναστενάξει οι σπηλιές απ' την εποχή τής Προϊστορίας. Δεν είναι ότι βογκάν οι ψυχές, οι ψυχές βογκάν απ' την στιγμή που συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο ανθρώπινο σώμα. Είναι ότι το σεξ αποτελεί το αναγκαίο κι επωφελές διεγερτικό και ναρκωτικό τής Δημιουργίας, γιατί δίχως αυτό δεν θα σηκωνόταν ο άρρεν ούτε για κατούρημα, δίχως ετούτο δεν θα ξαπλωνόταν το θήλυ ούτε αποτρίχωση για να κάνει.

Δεν είναι – για ετούτον τον λόγο – τρίτη οικονομική δύναμη στον πλανήτη η πορνογραφία. Η αναπαράσταση δηλαδή – όχι απαραίτητα κι αποκλειστικά μέσω πορνών: οι μη επαγγελματίες είναι πιο φλογισμένες, πρόθυμες κι αποτελεσματικές και από τις πιο επαγγελματίες – τής γενετήσιας πράξης με κάθε τρόπο και έκφανση, κάθε διαστροφή έως αποστροφή, κάθε συνδυασμό και πολλαπλασιασμό, προκειμένου το ευκταίο να επιτευχθεί: να τονε τινάξει για δέκατη φορά ο πιτσιρικάς και ν' αρμεχτεί ο εφοπλιστής απ' την hustler του, να γίνει επιτέλους μανούλα η κολλημένη λωλή και να ηρεμήσει επίσης η gold-digger τού κάθε κολλημένου καλησπερτζάκου.

---

Το σεξ όμως, και τους ανθρώπους βασανίζει αυτό, και βασανίζεται επιπλέον κι ετούτο. Είσαι εσύ μια χαρά, κάν'ς δουλιάς' [sic] και μελετάς την μπουγάδα να στεγνώνει στο σύρμα, περνά η λολίτσα Τσικίτα από μπροστά με τα δίμπουζα-δίβυζα, ξώπλατα-ξέκωλα, κουνιέται λες και παρελαύνει στο Pride, μασά τσίχλα λες και θα φουσκώσει σαμπρέλλα εκσκαπτικού και δεν σε κοιτά, προκειμένου να την κοιτάξεις εσύ ο μαλάκας. Αμέσως λοιπόν νιώθεις εσύ «μια φούντωση, μια φλόγα», μία έπαρση ένα σήκωμα, μια επιμήκυνση μία προέκταση – που έτσι και την δήλωνες στο Ε9, θα ερχόταν ο έφορος προσωπικώς να σε συλλάβει και να σε χρεώσει για αμέτρητα-αυθαίρετα-ημιϋπαίθρια αδήλωτα σαρκικά τετραγωνικά... χαχαχα!

ΟΚ ΟΚ, μα τί είναι μωρέ επιτέλους το σεξ; Και γιατί τόσο μάς ταλανίζει, τους άνδρες περισσότερο εξωτερικά επιφανειακά και τις γυναίκες ακόμη-περισσότερο μα εσωτερικά και συντριπτικά; (Ή μήπως ισχύει το αντίθετο; Είναι οι άντρες που συγκλονίζονται και διαλύονται όταν χύνουν, και είναι οι γυναίκες που δυναμώνουν και εκρήγνυνται όταν οργάζονται αυτές;) Θα το πω: το σεξ είναι το εργαλείο τής Φύσης ώστε να μείνουν οι άνθρωποι χωμάτινοι και εδώ, πιασμένοι στον ιστό τής Ζωής και μπλεγμένοι στον τροχό τής Δημιουργίας. Όλες μα όλες οι θρησκείες τής γης έχουν, είτε το σεξ καταπιέσει και καταδικάσει, είτε το έχουν αναδείξει και καλοπιάσει: καμμιά όμως δεν το προσπέρασε, δεν αδιαφόρησε, δεν το έβαλε στην «σωστή» του την θέση. (Άντε να το δεχτώ: είναι μόνον ο Ζεν Βουδδισμός που με τους ημίτρελλους διδασκάλους και παντοδύναμους μοναχούς του το σεξ περιέπαιξε, το σεξ το ανέπαυσε, με το σεξ τούτο γελάει. Όταν κάθεσαι μια ζωή έμπροσθεν-τοίχου και «κοιτάς» μόνο μέσα σου, όταν το πουλί σου εξισώνεται με την ανάσα σου και όταν «καταπίπτει» σύμπας ο κόσμος στα σαπισμένα τα γόνατά σου – πού να βρει κουράγιο ο περιώνυμος «διαβολάκος», να «βάλει την ουρά του πάλι», να σου «πάρει τα μυαλά σου από το κεφάλι»;) (Αξέχαστε Παναγιώτη Μιχαλόπουλε, πάντα υπάρχεις!)

Όπως ο πόλεμος είναι η πρόφαση τής αδυναμίας, έτσι και το σεξ είναι η εκδήλωση τής καταστροφής. Όπως η απληστία είναι το κατάλυμμα τής υπαρξιακής πείνας και δη τής πενίας, έτσι και το σεξ είναι το καταφύγιο τής ερημίας και δη ερημιάς. Επιτρέψτε μου, ώρες που 'ναι: ο πούτσος είναι το κατάρτι που για ανέμους διψά και το μουνί είναι το πανί που συλλέγει πορεία. Το πέος είναι το τιμόνι που να οργώσει επιθυμά και το αιδοίο είναι η βάρκα που απολαμβάνει δουλεία. Τα γεννητικά όργανα τού άμυαλου δίποδου είναι για αυτό ακριβώς: για γέννηση μόνον και άπαντα τα υπόλοιπα είναι για να κάνουνε τζίρο τα δικαστήρια κι οι παπάδες, οι γιαγιούλες και τα ψυχιατρεία. Απ' την ώρα μάλιστα που ο Ζίγκμουντ Φρόϋντ έλυσε επιφανώς τον γόρδιο δεσμό οικογένειας και ατόμου και ο Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ έκοψε εντελώς τον δεσμό ατόμου και κοινωνίας, πέσαμε στις στήλες συμβουλευτικής των free-press, στους αγάμητους life-coachers και στο χρυσόμαλλο κέρας τού Pornhub.

Κι ύστερα φταίει η Ορθοδοξία που στο Όρος γυναίκες δεν δέχεται. Κι ύστερα φταίει το Ισλάμ, που αυτομαστιγώνεται στην πλατεία τού Πειραιά μέχρις αίματος. Κι ύστερα φταίει ο Μεσαίωνας που καίγανε μάγισσες στην πυρά ή φταίει ο Αγαμέμνονας στην Αυλίδα που ήθελε να σφάξει την κόρη του Ιφιγένεια, προκειμένου να μείνει κίναιδος-τής-μαμμάς ο πολύφερνος Αχιλλέας.

Ναι, το σεξ κάνει τον κόσμο να γυρίζει φυσικά, μόνο που εδώ και σ' αυτό τον έχει εντελώς σταματήσει. Μπορεί το σεξ να φαίνεται ως συμπληρωματικό, να καταδικάζεται και να ζει-δρα-χαίρεται καταδιωγμένο και συκοφαντημένο, μα δίχως το σεξ – ούτε η κουκλάρα Λίντα Εβαντζελίστα θα σηκωνόταν απ' το κρεβάτι της για λιγότερο από 10.000 δολλάρια, ούτε ο κυρ-Μήτσος τής γειτονιάς θα ξάπλωνε στην λέρα τού ρουμανοβουλγαρορώσσικου στούντιο για περισσότερο από 'να 'κοσάρι ευρώ. Η παλινδρομική-πιστονάτη κίνηση τού φίλεργου πέους μέσα στον αραχτό-θαυμαστό κόλπο το Σύμπαν δονεί και κινεί, μα άμα δεν λούσει καταπνίγοντας ο πρώτος, το αναμένον και αναμμένο το δεύτερο – πάπαλα τα πάντα κι αμέσως. Bonus track? Τα βογκητά τα χαστούκια, τα ουρλιαχτά κι ο μαγκωμένες σιωπές, η σαρκική βία και οι παρτούζες παράλληλα – όλο αυτό το εκφαστικό μα αποπνιχτικό μίγμα που ανοίγει στιγμιαία το καπάκι τής ανθρωπίνης ψυχής, ώστε το άχθος και άγος ζωής τούτη ν' αντέξει.

Πώς το turbo τού ΜΧ5 μου διαθέτει «βαλβίδα ανακούφισης» και σφυρίζει χαρούμενα-κοφτερά, κάθε-μα-κάθε φορά που θ' αφήσω το γκάζι; Έτσι και ακριβώς είναι και κάνει το σεξ: ανακουφίζει το ανθρώπινο και πιεσμένο «μοτέρ», μετά την τσίτα του έρχεται ο οργασμός, μετά την φωνή έρχεται ο συριγμός, μετά την εκκένωση έρχεται ο κατακλυσμός. Μια μηχανή καταπληκτική είναι το ανθρώπινο σώμα και το σεξ είναι η πίστα κι η καύλα του, το πρωτάθλημα κι η ραστώνη του, ο απλός λόγος ύπαρξής του και η σύνδεσή του και συνέχεια με την ζωή. (Με μόνο «κακό» ότι απαιτεί δύο κι άντε μετά εσύ να συνεννοηθείς με την παρτεναίρ σου, να φέρεις στα ίσα και τέλια την ντάμα σου, το στεφάνι σου να παλουκώσεις για μία στιγμή και να το στείλεις για μια αρπαχτή στον αισθησιακό Άρη.)

Τούτο εστί το βασικό σημείο και θεμελιακό: το σεξ είναι το μόνο εναπομείναν στοιχείο και δη ζωϊκό, που μάς κρατά στην ζωή, επειδή ακριβώς τούτο έχουμε είτε κρύψει, είτε εγκαταλείψει. Και κάθε φορά που στο κρεβάτι θα πέσουμε, ξυπνά η ζούγκλα εκρηκτικά-πανηγυρικά μέσα μας και θέλουμε να ξεσκίσουμε την άλλην τον άλλον να μαγειρέψουμε, να φάμε την ερωμένη μας κυριολεκτικά και να κόψουμε κομμάτια τον εραστή μας πραγματικά. Το σεξ είναι η ωραιότερη και η μόνη μάχη που ποτέ της δεν σταματά, κάνει το αίμα να ρέει μέσα μας (και ενίοτε κι έξω), ανατινάζει βίαια κι αποτελεσματικά τα μυαλά και μάς γεμίζει ενοχές κι ηδονή, όνειρα και απογοητεύσεις. Το σεξ είναι το τελευταίο ανθρώπινο ζώο που δεν καταλαβαίνει πολιτισμό, δεν παίρνει από «γράμματα» νουθεσίας, δεν νόμους αντιλαμβάνεται, ούτε χαμπαριάζει από συμβουλές, οδηγίες και προσταγές. Το σεξ ΜΙΑ γλώσσα επιθυμεί: τής γυναίκας το «βάλ' το μου τώρα ολόκληρο και ξέσκισέ με» και τού ανδρός το «τώρα πάρ' το μου ολόκληρο κι άδειάσέ με» – όλα τα άλλα είναι τζίρο να κάνει η Μενεγάκη απ' την τηλεόραση και η μανούλα απ' το κινητό, ο σύζυγος να βγάζει το μεροκάματο στην δουλειά και ο γκόμενος ν' αποκτά καινούργιο αμάξι.

(Αλλιώς, πώς.) Μια αρένα ακριβώς είναι το σεξ, όπου εκεί ως ασθενής «κρίκος» το αρσενικό μάχεται: τα θηρία είναι τα θηλυκά, το κοινό είναι η Πολιτεία το Μάρκετινγκ κι η Διαφήμιση και οι «χριστιανοί» είναι οι άνδρες! Κι ενώ εμείς οι κακόμοιροι καμαρώνουμε για τα ουρλιαχτά και τα έργα μας, τις περιφανείς νίκες μας και ενίοτε τις φονικές ήττες μας, μαζύ μας γελούν και οι γυναίκες και η Πολιτεία, και τα μαγαζιά και η Εμπορία, και οι διοικούντες και η Ιστορία. Όταν θα φτάσουμε την Λυσιστράτη να κάνουμε εμείς δουλικό, τις παντόφλες αυτή να μάς φέρνει και την κόκα να μάς ψιλοκόβει, τότε the tables will be turned, ο μοναχισμός έωλος και περιττός θα καταστεί, η πατριαρχία θα ξαναγίνει μητριαρχία.

Το γράφω: το σεξ, εμάς τούς άνδρες αδειάζει ταλαιπωρεί, διαστέλλει-επιμηκύνει-τινάζει, γηράσκει-φονεύει-εξαϋλώνει και όποιος/όποια έλθει το αντίθετο να σάς πει, να μού τον/την στείλετε στην Κυψέλη. Όπου θα τού δείξω απλώς πώς παρακαλά ο πιτσιρικάς να πηδήξει την χοντρούλα μπεμπίτσα με το κινητό, πώς τρέχει ο σύζυγος με τα ψώνια απ' την λαϊκή τον σκύλο βόλτα να βγάλει και πώς ψήνει την αραπίνα ο συνταξιούχος παππούς, στις βαρυεστημένες χειλάρες να τού τονε πάρει. Και θα το προχωρήσω κιόλας εγώ: εκτός απ' την περίπτωση ενός σπανιότατου, τεκτονικού και ιδανικού Έρωτα – δεν βάζω τζάμπα το κεφαλαίο πρωτόγραμμα – το σεξ είναι για να κάνει την βαρυε-στημένη δουλίτσα της η γυναίκα η μήτρα, η Ζωή η Δημιουργία, το Σύμπαν και ο Θεός – με αυτήν την απλοποιημένη σειρά, δίχως φιλοσοφία ή ηθικολογία. Και η ηδονή είναι ο χαλκάς κι ο νταλγκάς, το παρενδυματικό σπέρμα και τα δικαιολογητικά βαρθολίνεια προκειμένου να δουλέψει τ' αρσενικό μπας και παλουκωθεί και κάτσει το θηλυκό, είναι ο κράχτης και νταβατζής τού άντρα προκειμένου να καρπίσει την πόρνη του και θεά του. Το είχε πει εξ άλλου ο Osho, ακριβώς θαυμαστά: κανένα ζώο δεν χαίρεται και δεν απολαμβάνει την συνουσία, την διαδικασία αναπαραγωγής, το «σεξ» του το ίδιο. Για τα ζώα η συνεύρεση είναι ένα βάσανο ένα μαρτύριο μία δοκιμασία, οι πονηρούληδες και δειλοί άνθρωποι όμως εφηύραν το σεξ προκειμένου απ' το ζώο ν' απομακρυνθούν να γλυτώσουνε, να το εξευμενίσουν και να το κρύψουνε, να το χρησιμοποιήσουν και φραγκάκια να βγάλουν. (Τα «φράγκα», εκτός και εντός εισαγωγικών.)

Έτσι λοιπόν αδελφοί – και ελάχιστες αδελφές, όχι με την gay έννοια φυσικά – γαμάτε αβέρτα γιατί χανόμαστε κυριολεκτικά. Έτσι και πάρει το σεξ είδηση ότι σκεφτόμαστε να το κόψουμε είτε γιατί ιδρώνουμε είτε γιατί το πληρώνουμε, είτε γιατί γεράσαμε είτε γιατί το αηδιάσαμε – θα μάς στείλει και κοτσάρει επάνω μας καμμιά γραική τριαντάρα με κορμάρα και φωνάρα, βυζάρες-χειλάρες-κωλάρες λέει η συνταγή, τσαλίμια και παιχνίδια ν' αφρίζουνε, χάδια και σκέρτσα να αλυχτάμε, κουνήματα και παρσίματα, στησίματα και χυσίματα... να μη γλυτώσει κανένας. «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» είναι φυσικά η ζωή και αυτή είναι η ομορφιά της... μόνο, μόνο που «παίζει» και μια μικρή ελάχιστη πιθανότητα διαφυγής και ελπίδα.

"The last laugh" λέγεται αυτή, και αν δεν ήταν τραγούδι τού Μαρκ Νόπφλερ, είναι η αποδοχή τής δύναμης τού Σεξ, η υποδοχή τού πάθους τής Ζωής και η υποταγή στην προσταγή τής Δημιουργίας.

(Eπίλογος: η ανωτέρω φωτογραφία δεν είναι πορνογραφία. Ένα σχέδιο τού Μέγιστου Rembrandt είναι!)