Μπαίνω μια μέρα σ' ένα φαρμακείο ανύποπτος να πάρω κάτι. Μου σκάει ένα χαμόγελο η ζουμερή ξανθούλα, μια τέλεια bimbo με γυαλάκια στην μουρίτσα, με πεζουλάκια στην μπλουζίτσα, με ανοιγματάκια στην φουστίτσα – να την πιείς όχι στο ποτήρι, μα στο σουρωτήρι. Τα έχασα. (Πάντα τα χάνω όταν πάω να ψωνίσω ένα σάμαλι ή μια Φερράρι και η πωλήτρια είναι είτε η Γεωργία Βασιλειάδου, είτε η Κατρίν Ντενέβ.)

Χαζεύω λοιπόν τον πλουσιότατο πάγκο του φαρμακείου μέχρι να βρει η πλουσιότατου-στήθους υπάλληλος τις φτωχές μου σταγόνες κι εκεί, ανάμεσα σε αλοιφές στιγμιαίου αδυνατίσματος, τσίχλες κεραυνοβόλου σκελετώματος και καταπότια αιφνίδιου μπιαφρίσματος, πέφτει το μάτι μου σε ένα απλό και μικρό ροζ κουτάκι, το οποίο ανέγραφε και τον τίτλο... του τίτλου μου: "Play vibrations". Mε τσεκάρει το νινί και μου ατακάρει ξερά, στο στεγνό και με τα λάστιχα στα λινά: «Ξέρετε, το φορά ο άνδρας και καθώς αυτό έρχεται σε επαφή – αναλόγως της στάσης – με την κλειτορίδα της γυναίκας, δίνει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι τέλειο στον οργασμό της. Αναλόγως της στάσης βέβαια».

---

Έπρεπε να είχα αλλάξει στάση και να είχα κατέβει στην προηγούμενη. Ή στην επόμενη. Πάντως όχι σ' εκείνη την καταραμένη την στάση, ώστε να μπω σε τούτο το φαρμακείο και να πέσω πάνω σε αυτό το μωρό τρε-προχώ. Το οποίο με ένα γλυκό και αθώο λουκ, απελευθερωμένο και ακομπλεξάριστο, «με έστειλε» με τις γνώσεις και τις πληροφορίες του, τις variations τις vibrations του, «αναλόγως στάσης βεβαίως». Τουμπάρω το κουτάκι – το οποίο είχα πάρει στα χέρια μου και περιεργαζόμουν – και τι διαβάζω; «Τα προϊόντα της σειράς... προορίζονται για να προσφέρουν διασκέδαση στο σεξ. Μέρος της διασκέδασης θα είναι να ανακαλύψετε την κατάλληλη στάση που θα σας δώσει τη μέγιστη διέγερση».

Δυο μέρες μετά πήρα το superbike ενός φίλου και πετάχτηκα μέχρι την καταραμένη Επίδαυρο. Και τα ξαναείδα όλα, μόνο που η σκηνογραφία ήταν διαφορετική αυτή την φορά, πιο χαλαρή, πιο ντεμέκ, πιο αθώα, μα περισσότερο επικίνδυνη από ποτέ. Το τι μοτοσυκλέτα έτρεχε εκεί και σκιζόταν δεν λέγεται, δεν γράφεται και δεν περιγράφεται. (Πού είναι εκείνες οι μέρες που περιμέναμε να περάσει ο «Iνδιάνος» με το 888, ν' ακούσουμε και να δούμε, να μάθουμε και να μορφωθούμε. Μέχρι που δυστυχώς τούτος ροβόλησε τον γκρεμό καμιά διακοσαριά μέτρα, φόρεσε καμιά εικοσαριά λάμες και χρειάστηκε μια δυάδα μηχανάκια σε ανταλλακτικά για να ξανακάνει το 888 λουλούδι.) Πέρασαν μάλιστα και εφτά Ducati 748-749-916-996-999 και ένα ΜV Agusta, πανηγύρι σάς λέω. Όπως το λέει και το κειμενάκι: «Τα προϊόντα αυτά προορίζονται για να προσφέρουν διασκέδαση στον αναβάτη», αναπλάθω εγώ. Όλα γίνoνται για την διασκέδαση, να περνάει η ώρα, να λέμε ή να κάνουμε καμμιά μαλακία, να προκαλέσουμε την μέγιστη διέγερση ώστε να νιώσουμε οι ευτυχείς δυστυχισμένοι κάτι, κι όποιοι επιζήσουνε θα 'ναι οι δυστυχείς ευτυχισμένοι, (αν δεν γίνομαι και πολύ δυσάρεστος).

Ακουμπώ το κουτάκι, κοιτώ στα μάτια βαθιά το μωράκι και του λέω μ' ένα μισοδαγκωμένο παράπονο και μια ψευτοκρυμμένη λύσσα: «συγγνώμη δεσποινίς μου, είναι το σεξ για διασκέδαση;» Γκράου το παιδί. Με κοιτά με τις γαλανοματάρες του μέσα από τις σεξοροζί γυαλάρες του, κάνει στην μπάντα το ανυπόταχτο τσουλούφι να πάρει ανάσα το φαράγγι του μπούστου και προσπαθώντας να βρει κάτι να πει – εγώ ξαναχτυπώ, για να μην χτυπηθώ: «συγγνώμη δεσποινίς μου, κάναν και το γαμήσι διασκέδαση;» Κι εκεί σηκώθηκα κι έφυγα, ούτε σταγόνες ούτε μωρό, ούτε απάντηση ούτε κοκό.

---

Είχα σταθεί στην άκρη του δρόμου και κοιτούσα τούτους τους απονενοημένους αναβάτες να κάνουν αυτά ακριβώς που έκανα και εγώ, δέκα χρόνια νωρίτερα και δεν πίστευα πόσο μαλάκες ήτανε και πόσο μαλάκας ήμουνα. Που πίστευα-εγώ ότι τούτο το εργαλείο (η μοτοσυκλέτα) είναι για διέγερση και διασκέδαση, που πιστεύουν-αυτοί ότι τούτο το εργαλείο (η μοτοσυκλέτα) είναι για διασκέδαση και διέγερση, επαναλαμβάνομαι και επαναλαμβάνω.

Να το σουρώσω, να μην κάτσει στον λαιμό κανενός ο πικρός ο ντελβές ο δικός μου. Άπαξ και η μοτοσυκλέτα έγινε διασκέδαση και μάλιστα τέτοιου τύπου, τι να κλάψει το σεξ. Κι άπαξ το σεξ απέκτησε «διασκεδαστικά και διεγερτικά» βοηθήματα, τι να κλάψει η μοτοσυκλέτα. Αισθάνθηκα προσωπικά ξεφτιλισμένος απ' το αθώο μωρό του σεξοθεραπείου-φαρμακείου και απ' τους αθώους μοτοσυκλετιστές του επιδαυρείου νεκροτομείου. Ζούμε σε καιρούς πολύ μπερδεμένους και βρίσκομαι στην δυσάρεστη θέση να μην μπορώ να γράψω ένα χαρούμενο και ματιών-χαϊδευτικό κείμενο, είναι βλέπεις κι «ανάλατο» το γράψιμό μου όπως αναγνώστης-τις με πληροφόρησε όλως προσφάτως. Να πλακωθώ λοιπόν κι εγώ στα βοηθήματα και τα μεϊκάπ, στο γλυκερό γράψιμο και τα νάζια για να πουλά η μοτοσυκλέτα, έτσι ώστε τούτη η ψυχικά ΑΙΜΑΤΗΡΗ διέγερση και σωματικά ΦΟΝΙΚΗ διασκέδαση να συνεχιστεί, μην και κάτσει το εμπόριο, τα πιστωμένα ευρώ δεν τσουλήσουν. Αμ δε βρε, τα φράγκα – βλέπετε – είναι πολλά και ακούγονται, ενώ τα κορμιά είναι λίγα και δεν βροντάνε.

Έξυνε το κουκλίστικο κεφαλάκι του το μωρό και με κοίταζε με αμηχανία. Έξυναν το κρανάτο κεφάλι τους οι μωροί και κοιτούσαν τις γραμμές τους με αγωνία. Χτυπώ το μετανοημένο κεφάλι μου εγώ και κοιτώ αυτά που γράφω με μανία. "Ο tempora o mores" έλεγαν οι Λατίνοι, "sign of times" τραγουδούσε ο Prince, «εγώ θα επιμένω» γράφω εγώ, όσο μπορώ. Έτσι και αλλιώς τίποτα δεν αλλάζει στην Ελλάδα: απ' το ΚΛΙΚ έμαθε το σεξ το μωρό, στους δημόσιους δρόμους μάθαν οδήγηση οι μωροί, ας ακουστεί και κάτι αιρετικό «κι ας πέσει στο γιαλό» που είπε κι ο Σαββό. Ευχαριστώ.

(ΥΓ: Όταν το παιχνίδι/η διασκέδαση/η διέγερση, αντί να μένει παιχνίδι γίνεται σπουδαιότερο από την ζωή, τότε είσαι ή ένα επιτυχόν θύμα ή ένας υποψήφιος νεκρός, and I'll rest my case here.)