Αποφάσισα κάποια στιγμή ν' ανοιχτώ και να γράψω ένα άλλο κείμενο. Ένα κείμενο διαφορετικό, πιο προσωπικό κι εντελώς αρσενικό, όπως λέει κι ο τίτλος μου: "For men only". Αυτό ίσως αποτελεί ένα μικρό τόλμημα σε τούτους τους εγκλωβισμένους και απ-αλλοτριωμένους καιρούς που ζούμε και ο λόγος που το κάνω, είναι απλά η... αντίδραση. Μια αντίδραση υγιής (πιστεύω), σε τούτο το κύμα στρογγυλοποίησης και καθωσπρεπισμού, υποταγής και καταναλωτισμού, συνδιαλλαγής και πολιτικαλικορεκτισμού (sic). Ας είναι.

Γιατί είναι ορισμένα θέματα – και αντικείμενα – καθαρά αντρικά. (Χμμμ, ήδη μου μυρίζει μπαρούτι.) Όπως ο αναπτήρας ή τα μανικετόκουμπα, η πένα ή το ποτό, το όπλο ή η πορνογραφία. Και για τούτην θέλω σήμερα να γράψω εδώ έτσι όπως μόνον εγώ επιθυμώ, όσο κι αν πέσουν επάνω μου όλες οι δυνάμεις του Άνθιμου και του Πειραιώς να με παρεξηγήσουν, ελπίζω ο κάθε αναγνώστης μου κατανόηση να μου δείξει.

Ilona Staller a.k.a Cicciolina

---

Πορνογραφία λοιπόν. Η οποία ουδεμία σχέση έχει με την πορνεία, καθώς μια νομιμότατη και ανθούσα βιομηχανία είναι σήμερα, μια ειδική όσο και αληθινής σιλικόνης πεδιάδα εκεί στην Καλιφόρνια όπου είναι «τα Κεντρικά». Πορνογραφία, επαναλαμβάνω. Η ηλεκτρονική αναπαράσταση δηλαδή της γενετήσιας πράξης σε όλες τις παραλλαγές της, δυνατές ή αδύνατες, αληθινές ή στημένες, σκληρές ή μαλακές. (Μια παρένθεση εδώ: εξαρτησιογόνα είναι και η πορνογραφία όπως τα ναρκωτικά, χώρια ότι εξαρτησιογόνα είναι και άλλα πράγματα όπως η Εξουσία, το Χρήμα, η Πολιτική π.χ. που δεν διώκονται όμως.) Πας στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς σου, κατεβαίνεις στο πονηρέ υπόγειο ή ανεβαίνεις στο σεπαρέ πατάρι και εκεί, ανάμεσα σε μικρές ταμπελίτσες που αναγράφουν «μόνο γυναίκες», «πολλοί άντρες», «υγρά σάντουιτς», «γιαγιάδες με ραγάδες» ή «πιπίνια τσαχπίνικα με νταβραντισμένους αραπάδες» διαλέγεις με την άνεσή σου, ό,τι το σεξουαλικό σου ένστικτο σού υπαγορεύει.

Και πας σπίτι σου, αράζεις στον καναπέ σου, κανονικώς τα κατεβάζεις, αρπάζεις το κακόμοιρο αλλά άλλο-που-δεν-ήθελε πέος σου και του δίνεις να καταλάβει, (μπας και καταλάβεις εσύ). Γιατί αυτά που διαδραματίζονται στην οθόνη σου, είναι από απλώς συνηθισμένα έως επιεικώς ασύλληπτα. Καθώς πάνε πια οι μέρες όταν η Τίνα Σπάθη μίλαγε στο «μικρόφωνο της Αλίκης» και σύσσωμος ο ελληνικός ανδρικός πληθυσμός βόγκαγε στους σκοτεινούς τσοντοκινηματογράφους. Πάνε πια οι μέρες όταν αριβάρισαν οι πρώτες αμερικάνικες ταινίες – οι διάδοχες των πρωτοπόρων σουηδικών και 'μοβόρων γερμανικών – και σύσσωμος ο ελληνικός ανδρικός πληθυσμός είδε αυτά που από αιώνων ήξερε, μόνο που τα πάρτυ-με-ούζα είχανε σταματήσει απ' τον αθηναϊκό 5ο αιώνα π.Χ. και τα όργια είχαν κοπεί μαχαίρι απ' τους Ρωμαίους όταν αντιλήφθηκαν ότι πέφτει το πολεμικό και ιμπεριαλιστικό τους μένος.

Τώρα πλέον μόνο γυναίκες δεν σφάζουνε, μόνο βρέφη δεν ξεσκίζουνε διάφοροι εκτοπλασματικοί γέροι, έχει μείνει η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος να κυνηγά όχι τα κρεμασμένα τσοντοπεριοδικά στην Ομόνοια, αλλά να παλεύει να μαντρώσει αυτούς τους ανώμαλους που αγοράζουνε παιδάκια του Τρίτου Κόσμου, τα πηδάνε τα παλουκώνουνε και ύστερα τα σκοτώνουνε και τα θάβουνε, αφού τα 'χουν βεβαίως ταινία γυρίσει και πουλήσει. (Με την επέλαση μάλιστα του Διαδίκτυου το τοπίο έχει τόσο πολύ αλωθεί και ισοπεδωθεί, που αμφιβάλλω εάν έχει μείνει ευκολότερο πράγμα στον κόσμο απ' το να καταναλώσεις πορνογραφία.) Παρατηρείς λοιπόν εσύ όσο μπορείς και σχεδόν χαζεύεις τις εφευρέσεις του σκηνοθέτη, τα κόλπα των πρωταγωνιστών, τον ανταγωνισμό των εταιρειών και δεν μπορείς να μη σκεφτείς – αφού βεβαίως «ευχαριστηθείς» – πόσος τζίρος έχει στηθεί πάνω στο ένα και το αυτό, το απλό γαμήσι. (Excuse my French, αλλά αν πρόκειται να μασήσουμε τα λόγια μας επειδή θα μας μεμφθεί η πάσα μία θεούσα, ας πάμε ν' ανοίξουμε φύλλο για κιμαδόπιτα, τι σκατά τίτλο "For men οnly" βάζω;)

---

Η πορνογραφία καλύπτει μια επιθυμία και η επιθυμία καλύπτει μια ανάγκη και η ανάγκη καλύπτει ένα κενό. Ένα κενό είτε πραγματικό είτε φανταστικό είναι πάντα κενό και απολύτως υπαρκτό και δεν καλύπτεται ούτε γεμίζει – λέω εγώ – όχι με πορνογραφία, μα ούτε με συνταγογραφία φαρμάκων, χρημάτων ή δόξας. Γιατί το κενό εδράζεται στον διχοτομικό δυισμό, στην αποκοπή και τον εγωισμό, στην απομόνωση και τον εγκλωβισμό κι όλα αυτά οδηγούν στην τελική Πτώση. Αν περιμένατε να σας κεντήσω πιπεράτες καυλοσκηνές και ξινές σεξοπεριγραφές, όχι μόνο χάσατε αλλά και το χαλάσατε. Πίσω από κάθε έναν αυνάνα από εμάς – για να μην κρύβουμε κυρίως εμείς οι άνδρες τα λόγια μας – κρύβεται μια ψυχή που διψά, μια ψυχή που πονά και απλά έχει διαλέξει λάθος ξεδιψάσματος τρόπο. Κι αν εξαιρέσουμε τους πιτσιρίκους που «τις μετράνε» για να δούνε τι έχουν στα χέρια τους και τους έφηβους που προπονούνται για να αντέξουνε τις «εξαντλητικές» σημερινές «εποποιίες» του δεκάλεπτου με τις κουκλίτσες τους σήμερα, όλοι οι άλλοι – και είναι πάρα πολλοί τούτοι – την παίζουμε διαρκώς και αδιαλείπτως, ας όψεται «το κενό» εγώ ξαναλέω.

Γι' αυτό ας σταματήσουμε για ένα λεπτό, να ακινητήσουμε στο φτερό, να κάτσουμε να σκεφτούμε: αυτό που κάνω – ό,τι κι αν κάνω εγώ – γιατί το κάνω; Είμαι εγώ που το κάνω, ή κάνας άλλος μέσα μου, κάνας άλλος εκτός μου; Και τούτες οι ερωτήσεις δεν ισχύουν μόνον και αποκλειστικώς για την φερώνυμη μαλακία τον αυνανισμό, την πορνογραφία ή τον καπιταλισμό. Ισχύουνε για τον άνθρωπο, καθώς προέρχονται απ' αυτόν, σε αυτόν αφορούν και γι' αυτόν δουλεύουν. Αν το δει έτσι κανείς, με άλλο μάτι, μυαλό και ψυχή θ' αντικρύσει τις ξανθές δίμετρες, σιλικονάτες και ακατάβλητες θεές που για μένα/για σένα/για μας τόσο σκληρά, βαρέα και ανθυγιεινά παλεύουν. Κι αν αλλάξει έστω και λίγο η οπτική σύλληψη, η πνευματική αντίληψη και η ψυχική γέμιση, είναι σίγουρο ότι η πορνογραφία «θα τα 'χει βγάλει τα λεφτά της», θα 'χει παίξει τον εκλεκτό ρόλο της και θα' χει απελευθερώσει τον δρόμο βάζοντας στην άκρη «τα εμπόδια» που μόνο αυτή-τούτη δεν βάζει.